Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (24)
Een goed kwartier later ging de tomeloze woordenstorm die uit John's keelgat waaide dan eindelijk liggen, en aangezien de glazen inmiddels leeg waren nam ik het initiatief om ze nog eens vol te kieperen. Per slot van rekening was het goedkope, waardeloze wodka die ik best ik wel kon missen en het scheen de druiloor wel te bevallen. Toen ik eenmaal teruggekeerd was uit de woonkamer bleek maar al te zeer hoe juist deze indruk was. Met een stevige ruk trok hij het glas uit mijn handen, zijn reusachtige mond openend om vervolgens zijn gretige lippen begerig tegen de glasrand te drukken, plotsklaps wakker geworden uit de schijnbare trance die hem in een nevelig stilzwijgen gehuld had. Hij leek wel een naar plankton happende baleinwalvis zoals hij de glasinhoud naar binnenspeelde, en tegen dat ik het andere glas aan John had gegeven had de druiloor het zijne alweer moeiteloos geledigd.
'Heb je d'er nog eentje?' vroeg hij opnieuw. Ik begon me af te vragen of hij dit express deed of niet.
'Ik zit net neer,' zei ik terwijl ik in de sofa ging zitten, 'je zal wederom eventjes geduld moeten hebben.'
'Hoezo je zit?' vroeg hij onthutst. 'Nu zit je, ja. Maar daarnet toe ik het je vroeg stond je nog recht.'
'Mijn geest zat al neer,' antwoordde ik, 'en als de geest zit dan doet het lichaam dat ook.'
Hij wierp me een koude en afkeurende blik toe, zijn ogen priemend en donker, met beklemmende schaduwen die zijn zwavelachtige netvlies omhulden. Als een woeste bloedhond bleef hij me enkele ogenblikken aanstaren, zijn gezichtsveld grotendeels vertroebeld door de netelige onverzadigbaarheid die in hem huisde. Ik had zin om in lachen uit te barsten omdat het geheel meer komisch dan dreigend overkwam, hoewel ik er weinig twijfels over koesterde dat hij het daadwerkelijk meende of niet.
'Ik zie dat je nog steeds Edgar Allan Poe leest,' zei John nadat hij het boek dat ik op het salontafeltje gelegd had begon door te bladeren.
'Het was in elk geval de bedoeling om hem vandaag nog eens te lezen,' reageerde ik, 'maar wegens je onverwachte bezoekje zal daar wel weer niet veel van in huis komen.'
'De meeste mensen zijn tevreden als ze iemand over de vloer krijgen,' antwoordde John.
'Dat komt omdat de meeste mensen niet weten wat ze met zichzelf moeten aanvangen wanneer ze alleen zijn,' zei ik, 'bovendien ben ik de meeste mensen niet.'
'Ik ben blij dat je het beseft,' gniffelde hij terwijl een stoutmoedige glimlach op zijn lippen danste, 'zelfkennis is het begin van de wijsheid.'
'Dat kan dan wel zijn,' zei ik, 'maar als zelfkennis het begin van de wijsheid is dan vraag ik me af wat het einde van de wijsheid is.'
Eigenlijk was het een domme vraag die ik mezelf stelde omdat het antwoord op nog geen drie meter van me verwijderd zat. Ik hoefde maar naar de druiloor te kijken om goed en wel te beseffen waar de wijsheid eindigde. Zowat alles eindigde als je naar hem keek. Het weelderige groen van de regenwouden, de fluwelen beweeglijkheid van de zeeën en oceanen, de besneeuwde pieken van de hoogste bergketens, de dag, de nacht, ja zelfs uitwerpselen, alles kwam tot een abrupt einde als je ook maar een enkele keer naar de druiloor keek. Misschien was dat wel zijn taak op deze wereld. Misschien was dat wel de reden waarom zijn mammie hem na negen maanden eruit gepoept had, om de mensheid te herinneren aan de eindigheid der dingen, aan het onontkoombare noodlot van vernietiging dat als een gigantisch zwaard van Damocles boven het hoofd van al het geschapene zweefde. Misschien was dat wel zijn functie - de onbetwistbare kwintessens van zijn abominabele bestaan - en misschien was dat tevens ook de reden waarom de wereld te kampen had met een overbevolking aan idioten, leeghangers, belastingcontroleurs, terroristen, druiloren, Cindy's, en huurbazen als die oude Steiner met wie ik het in de nabije toekomst ongetwijfeld nog wel eens aan de stok zou krijgen.
Misschien dat de schepping er bewust voor gekozen had om het merendeel van de mensheid dom, lelijk en ignorant te houden, om het wezenlijk unieke van schoonheid en het eventuele ervaren daarvan te benadrukken. Misschien was iemand als de druiloor wel een soort medium, een soort wandelende schandpaal waar je maar naar hoefde te kijken om tot het besef te komen dat je het nog veel slechter had kunnen treffen. De meeste gelaatstrekken waren van het zuiverste goud als je het vergeleek met die van de druiloor, wiens aangezicht als een hongerige kanker was die je waardigheid ernstig dreigde aan te vreten als je er te lang naar keek. Afdalen in de ruines van zijn krampachtige zielswezen betekende ongetwijfeld dood, verderf, ondergang, laster, eerroof, ziekte en verdoemenis; een uitgebreid arsenaal aan aberraties die in zijn verschijning verborgen lagen en met het geluid van wel duizend behekste bokkenpoten op je afgesneld kwamen wanneer je het waagde om te dicht bij de gevarenzone te komen. Zelfkennis was zonder meer het begin van de wijsheid, en het einde van de wijsheid bevond zich ongetwijfeld in de doodse, weinig aantrekkelijke figuur van de druiloor, waar zelfs het meest zuivere licht slechts een hersenspinsel van de duisternis was. Het was daar, in die koude duivelse vlaktes van zijn wezen waar elke glimlach tot een verwrongen grimas werd gereduceerd. Het was daar, in de oncoulante gifplassen van zijn verschijning, waar de citadel des doods haar portalen opende en zelfs de meest innige kus niets meer dan het leegzuigen van de ziel betekende.
feedback van andere lezers- arwenn
Je beschrijving van de situatie is echt geweldig.
Zo leer je ook de negatieve kant van het leven een keer kennen.
ik ken alleen de positieve, of, beter gezegd, ik denk altijd positief. Maar jou manier van denken is soms best grappig.
Vraag me af hoe dit afloopt...
XX" Arwenn
Mephistopheles: Dit verhaal zal nog een tijdje doorgaan.
Ik ben noch een optimist, noch een pessimist. Ik schommel van het ene naar het andere, hangt een beetje van mijn gemoedstoestand af. - jan
het blijft intrigeren
spannend!
grts
Mephistopheles: Nog een lange weg te gaan :)
grts. - Peerke
Je moet je tijd niet teveel verdoen en een uitgever zoeken. Hoewel je nog jong bent, en de tijd hebt, is het zonde om lang te wachten. Je steekt (ver) boven de massa uit.
Mephistopheles: Bedankt voor je motiverende woorden, Peer. Deze reeks is nog lang niet af, maar wanneer dat het geval is herschrijf ik alles en dan ga ik op zoek naar een uitgever. Mijn bedoeling is om tegen Juli klaar te zijn.
Dank voor het lezen,
Gr. - Mistaker
Gers!!!!
Groet,
Greta
Mephistopheles: Het zit er bijna door, die druiloor. Ik heb inmiddels genoeg van die viespeuk! - jack
Je druiloor begint het allure te krijgen van een wezen uit het rijk der fabelen. Een nieuw ontdekte ondersoort van het trollenras, "de druiloor" ;) De walgelijkste van allemaal!
Verder sluit ik me aan bij Peerke.
Mephistopheles: Dit is de laatste aflevering waarin ik zo diep inga op de druiloor. Tijd voor wat anders. Die halve gare heeft genoeg bladzijden gekregen, meer dan hij verdient.
Een uitgever zoeken doe ik nog wel, maar eerst een goed afgewerkt product in handen hebben.
groeten. - tessy
Ik ken ook zulke druiloor :-)
Mephistopheles: Jammer genoeg ken ik er meer dan één... - killea
intense as always
xx
j
Mephistopheles: Happy with your approval,
xxx - GoNo2
Geen woorden voor....
Mephistopheles: Dat geeft niet, GoNo. Het is een mooie blijk van taalbeheersing als je op de juiste momenten helemaal niets zegt.
Gr. - henny
Volgende deel graag!
Mephistopheles: Komt eraan! - Vansion
schitterend deel - ik hou hier op voor vandaag
tot vervolgens
Mephistopheles: Amai, hopelijk hou je er geen nachtmerries aan over. - koyaanisqatsi
En hun leger groeit aan!!! (de druiloren)
Mephistopheles: die verdelgen we wel - manono
De beschrijving van Druiloor is zo uitvoerig dat ik me afvraag of hij nog wel een personage is.
Mephistopheles: is een deel van geschrapt inmiddels, hij wordt inderdaad wat te veel beschreven. Ik laat soms te veel gaan daarin
|
