|
< terug
Biografie van een virus (deel 33/3 : bekentenis )
Zo kwam er een meisje in mijn leven. Ongevraagd. Ongepland. Fataal. Als een testament. Ze leek Creools. Maar niet uitgesproken. Ze was voor mij een kind van Egidius. Zoniet biologisch dan toch symbolisch. Ik noemde haar Korè. Dat betekent 'meidje'. Zo noemde hij mij.
Ik beredderde het zo goed en zo kwaad als het ging. Ik rouwde om Egidius. Alleen en in stilte. Ik verzoop mijn verdriet in het wijwatervat. In de kerk, tijdens de liturgie, zocht ik contact met hem. De hostie was iets materieels … zoals zijn vlees. Ik communiceerde wekelijks.
Ondertussen nam ik het vervangmoederschap waar. Voorlopig dacht ik. Maar dat voorlopig duurde langer en langer. Tot Korè minstens drie jaar was en een rotverwende duivelin en mijn bankrekening ook aan het eind van de maand nog in 't rood stond. Mijn reserve was onherroepelijk op. Op alle gebied.
Ik besloot om eindelijk werk te zoeken. Voor het kind zocht ik een kleuterschool. Niet echt simpel want ze was ongewoon. Groot gebracht door een kranige maar verbitterde vrouw die haar nooit ook maar iets had verboden. Toen ging het plots mis. De school eiste een rijksregisternummer en Korè had er geen. Toch niet bij mijn weten. Ik kwam tot het besef dat ze eigenlijk misschien niet eens bestond.
Er volgde een lange Kafkaiaanse lijdensweg. Korè werd achtereenvolgens gezien als een onbestaand, een illegaal, een gestolen en een clandestien kind. Dankzij een politieman die Egidius heeft gekend en een hart had voor zwervers mocht (mocht!?) ik het ongevraagd geschenkje legaliseren en adopteren en vond ik werk dat mij lag, bij de politie. Van boevenprofielen en littekens bij slachtoffers heb ik veel verstand.
Het kind groeide op. Ze bleek uitzonderlijk intelligent, bijzonder dwars en zeer creatief te zijn. Haar verbeelding kende geen grenzen en paarde zich moeiteloos aan de mijne. Een toegewijde moeder ben ik maar zelden geweest, maar de verhalen die wij onder ons twee, bij nacht en ontij, gelezen en herschreven hebben, zijn niet te tellen.
We geraakten uitermate op elkander gesteld. Maar conflicten waren schering en inslag. Het gebeurde zeer vaak dat Korè het huis uit vluchtte en soelaas zocht bij het circusvolk aan het eind van onze straat. Dat haar roots hoogstwaarschijnlijk daar lagen, heb ik haar nooit verborgen gehouden. Ze vond er wat ik haar niet kon geven wellicht. Maar een spoor naar haar ouders en haar verleden vond ze er nooit.
Ze was pas 14 geworden toen ik haar de vraag stelde. Het was op een regenachtige dag in de zomervakantie. Ze was meer uithuizig dan normaal, onrustig en dromerig. Ze stond op het punt weer eens naar de woonwagens te vertrekken en gaf te kennen dat ze misschien niet in huis zou slapen. Ze sliep wel vaker bij een vriendinnetje in haar lievelingsbiotoop. Was het uit onhandigheid? Een krampachtige poging om normaal te doen over voor mij onbespreekbare dingen? Was het uit nieuwsgierigheid? Uit bezorgdheid? Uit schrik? Ik weet het niet. De vraag viel parmantig uit de lucht en uit mijn mond:
'Is het niet stilaan tijd voor jou om de pil te nemen?'
Haar ogen werden zo donker als de nacht en schoten vuur. Ik verzuilde ter plekke. Drie dagen en drie nachten bleef ze weg. Toen ik eindelijk naar haar ging informeren bij mijn buren bleek ze zich daar niet te bevinden. Ik alarmeerde de politie en Child Focus. Dankzij de daden van meneer Dutroux werd er hard naar haar gezocht. Ze werd teruggevonden in Parijs in een vreemde toestand van verwarring. Ik vergeet nooit het gezicht van de dokter die haar onderzocht, toen hij mij de blijde boodschap dacht te brengen 'Ze is intact'. De man leek ontgoocheld. Het schuim stond hem in de bek. Ik werd plots weer het veertienjarige meisje en hij sprak met zuster directrice. De haren op haar kin trilden en ze versmachtte mij tegen haar met kwabben gevulde gesteven blouse. Ik kotste. Letterlijk. Ik kotste de helft van zijn vunzige paperassen onder. En daar deed ik goed aan.
De man onderzocht alleen haar onderkant. Pas veel later constateerde ik dat Korè een souvenir had meegebracht van haar avontuur: een vijfpuntige ster die op haar rug was gekrast… Veel meer kwam ik niet te weten. Het kind bleef koppig zwijgen tegen mij en tegen iedereen. Ik kon het haar moeilijk kwalijk nemen. De verhoren op het politiekantoor bewerkten haar als dolken. Veel te laat drong het tot mij door dat het stilzwijgen een syndroom was als reactie op een trauma. Ze kon niet meer tot praten komen. Ze leed aan acuut mutisme.
Ik gaf prompt mijn job op om mij volledig aan mijn heilige opdracht te wijden. "Vrouw, ziedaar je dochter" zei Egidius door de mond van de pastoor. Ik moest en zou zijn wens vervullen. Mijn hele leven leek plots een lijn met één enkel doel. Was ik niet wees geworden en had ik mij niet in traumatologie verdiept enkel en alleen om Korè te redden? Haar verhaal leek als twee druppels water op het mijne. De ster was een teken van mijn God en symboliseerde hoe hij ooit zijn spoor diep in mijn hart had gekerfd, zoals de Geest op het voorhoofd van de vormeling: "Ontvang het zegel van de Heilige Geest, de gave Gods".
Korè was mijn dochter. Nu werd ze mijn patiënt.
Hoe kom je de anamnese van een patiënt te weten die in alle talen zwijgt? Nochtans begint elke therapie met kennis van de omstandigheden waarin de patiënt het letsel heeft opgelopen.
Messen, honingzeep en … een brug zijn de sleutelwoorden van haar vreemde avontuur.
Korè was mijn patiënt. Ze werd mijn proefkonijn.
Ik startte een experiment. Omdat ze heel veel las, heb ik mij verdiept in haar favoriete lectuur. In het dagelijkse leven communiceert ze niet meer via woorden. Maar op fragmenten van verhalen reageerde ze van bij het begin fel. Met lichaamstaal.
Gaandeweg slaagde ik erin via haar inbreng nieuwe verhalen te schrijven. Ik startte een verhaal met ingrediënten uit haar lectuur en liet het verhaal evolueren zoals zij het wou. Ik werkte met simpele meerkeuzevragen. Na maanden zwoegen bleek Korè bereid tekeningen te maken bij bepaalde fragmenten en zelfs … een fenomeen… korte handgeschreven teksten als input te geven.
Haar fantasiewereld werd de mijne. Of was dat al steeds zo geweest? Ze is gebiologeerd door messenwerpers, slangenbezweerders, illusionisten en waarzeggers. Ik niet minder. Misschien zelfs meer…
Zo ontstond het maanmeisje. Ze is een personage dat wij samen bedachten. De verhalen die ik je stuurde in het begin vertalen wat leeft in haar ziel… maar evenzeer in de mijne. Ze vertellen meer waarheid dan je zou denken, zoals de maan 's nachts schijnend getuigt van het bestaan van de onzichtbare zon. Munshi (Moon-she) is een Indisch woord dat "tolk" betekent.
Om dieper te graven zocht ik vaak inspiratie op het internet … Zo belandde ik op een dag via een crazy combinatie van woorden op uw rendez-vous-profiel. Ik dacht dat ik hallucineerde.
Toen ik zaterdagochtend uw mail zag met Korè in de maillist (Selènès is Grieks voor 'van de maan') voelde ik iets anders dan oscillaties. Ik kreeg een elektrische schok. Schrijven kost haar een bovenmenselijke inspanning. Het woord 'ik' kent ze niet. Ik heb haar nooit hotmail zien gebruiken. Er is een wonder gebeurd! (Tenminste, als dat adres écht van haar komt en niet het product is van een walgelijk spelletje dat u met mij speelt. Want van mij heeft ze dat mail-adres van u nooit gekregen!)
Al kondigt dat wonder wellicht een rampscenario aan …Want hoe moet het verder met Korè als ze haar vertrouwen in mij kwijt is? Ze zoekt contact met jou achter mijn rug. Dat kind gelooft zo sterk in haar eigen verzinsels dat …
En hoe moet het verder met mij? Voor het eerst in mijn leven raak ik gefascineerd door een man. Ook dat is een wonder! U hebt mij geheeld! Ik geef u niet meer op. Méér nog: ik ben niet bereid u te delen met mijn stiefdochter.
Dump mij niet. Ik bén Munshi. Uw Munshi. Laat me uw verlangen vervullen. Eén keer. Ik ben oud maar ongerept en tot om het even wat bereid. Vermoord mij desnoods. Mijn levenswerk is om zeep. Misschien… kun je haar doen geloven dat …Ach… ik ben gek geworden…
Dit moet een droom zijn. Straks word ik wakker en rest mij een mooi verhaal op papier, de eenzaamheid en … de waanzin.
feedback van andere lezers- jack
Jij schrijft geweldig! Je taal is prachtig en de thematiek staat me ook wel aan. Erg van genoten.
Vansion: zou diene 'jack' dat nu menen???
kijk, het overkomt me maar zeer zelden...
(ik lees bijna nooit profielen)
... maar het gebeurt bijna nooit dat ik twijfel aan het geslacht van een schrijver
bij jou twijfel ik wel
ik gok op vrouw - aquaangel
het is alles wat jack zegt
en meer!!
fiijn paaseitjesweekend an xxxxx
Vansion: ondertussen is het 1 mei
ideale dag voor die eitjes
XXX
(onder eierstokken)
|
