Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (deel 13)
Nu moest ik ervoor opletten dat dit me geen wekenlange kater van pijnlijk gemis zou bezorgen maar dat ik daarentegen mijn Junkie-batterij weer voor even opgeladen wist. "Gij onnozelaar", zei ik, tegen hem en ook een beetje tegen mezelf. "En jij dan", antwoordde hij op zijn gebruikelijke betweterige manier. "Ach daar gaan we weer: zelfs dood kan je je grote bek niet houden he, jij viswijf". Daar kon hij zo snel geen gevatte repliek op verzinnen dus lachte hij knorrend. Precies de lach die je zou verwachten van een lange spichtige kerel met een opvallend nasale stem. Of dit zich nu echt afspeelde of het mijn verbeelding was, durf ik niet met zekerheid te stellen. In elk geval maakte hij me nog steeds gek met zijn irritante opmerkingen. Alleen kon ik hem nu niet meer in een wurggreep nemen om hem het zwijgen op te leggen. Niet dat die wurggreep dan erg overtuigend was, maar in elk geval onderbrak het wel even de constante stroom van tegendraadse scherpzinnigheden die hij zo graag produceerde. Stiekem genoot ik natuurlijk van zijn hilarische redeneringen. We brachten vaak hele dagen en nachten door met het bedrijven van filosofische oorlogsvoering maar op het eind kwamen we altijd tot een consensus. In de grond waren we het immers van meet af aan over zowat alles eens, maar het voeren van zinloze en vaak gestoorde, scheeflopende discussies was nu eenmaal ons meest geliefde tijdverdrijf. Wie weet heeft het hiermee te maken dat ik sinds zijn dood zelfs niet meer in staat ben tot elementaire communicatie. Dat is nu eenmaal het nadeel van een hoogtepunt: achteraf gaat het alleen nog bergaf.
Ik wandelde verder rond het plein, langs de zij-ingang, tot ik weer bij de hoofdlaan kwam en keerde terug naar het oude gedeelte. Van ver zag ik tot mijn opluchting dat mijn rugzak nog steeds op dezelfde plaats stond. Hier heeft men nog respect voor andermans bezit, dacht ik bij mezelf. Hoedanook kon ik niet wachten tot ik die fles whisky tevoorschijn kon halen om mijn dorst te laven. Ik zette de fles op de dichtstbijzijnde zerk, nam mijn agenda en op de dag van vandaag noteerde ik: "Kleine Junkie bellen". Pure noodzaak want op mijn geheugen hoefde ik niet te rekenen. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid.
Weer voelde ik die vreemde haast opkomen, maar mijn sterke gehechtheid aan deze plaats belette me recht te springen en ervandoor te gaan. De middag was nog maar halverwege dus ik had zeeën van tijd. Toch begonnen de eerste schoolkinderen al langs te wandelen. Vervroegde vrijlating? Dan toch zeker niet wegens goed gedrag. In elk geval wandelden ze met veel lawaai de kerkhofpoort binnen en vervolgden hun weg alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Vroeger, toen ik hier nieuw was, verbaasde dat me, maar ondertussen had ik beseft dat dit voor vele mensen de kortere weg naar hun bestemming was aangezien dit kerkhof op een hoek was gelegen en men aldus een aanzienlijk stuk kon afsnijden door deze weg te nemen, wat hier duidelijk erg gebruikelijk was. Dat had tot gevolg dat er hier veel meer leven was dan op de meeste begraafplaatsen. En elke keer voelde ik me ietwat gegêneerd omdat ik hier bij dit overbekende graf zat als een rabiaat aanbidder. Hoewel ik elke keer ook opgelucht was dat het maar een toevallige passant was die voorbijwandelde in plaats van een mede-bezoeker, want wat zeg je in zo'n situatie? Sociaal als ik ben zou ik me waarschijnlijk genoodzaakt voelen me zo snel mogelijk uit de voeten te maken en dat zou verspilling zijn van een duurbetaald treinticket, om nog te zwijgen van de verloren tijd. En laat ons eerlijk zijn: zelfs als ik uitzonderlijk goedgeluimd zou zijn en aldus de moeite zou doen om een gesprek aan te knopen, welk nut zou dat hebben? Niemand komt immers naar deze plaats om gezellig te kletsen met een wildvreemde, maar om enkele ogenblikken rustig alleen door te mogen brengen met deze dode.
Gelukkig is het me nog nooit overkomen dat er ongewenst bezoek kwam. Eén keer was er wel onverwacht bezoek, maar ongewenst was ze allerminst: de weduwe. Het was de eerste keer dat ik haar zag want tot op dat moment hielden we uitsluitend contact door dagelijks tientallen mails uit te wisselen, maar ze wist onmiddellijk wie ik was toen ze me zag staan. Ze wandelde de smeedijzeren poort door en liet mijn naam over de begraafplaats galmen. Het leek alsof we elkaar al jaren kenden. We begrepen elkaar.
Ik kon niet anders dan concluderen dat deze plaats een diepere betekenis moest hebben in mijn leven, want ik was er geweest met de mensen die ik de belangrijkste plaatsen in mijn leven toedichtte. Anderen had ik nooit toegelaten me er te vergezellen. Zij, de weduwe, Junkie, en de andere, tweede "man van mijn leven", Tomas, met wie ik hier enkele slokken Cara-bier had trachten te drinken maar er jammerlijk in mislukte omdat het gewoonweg niet te zuipen viel. Hem leerde ik kennen kort na Junkies dood en tegen alle verwachtingen in werd ik verliefd. Hij wist me erg diep te raken en de wonden die hij sloeg zijn dan ook nooit genezen. Nuja, "genezen" zijn ze wel, maar ik word nog steeds geteisterd door een diepe onvoorwaardelijke genegenheid voor die jongen. Die relatie kende een erg dramatisch verloop doordat hij een crimineel verleden had dat, zo weet ik ondertussen, nog maar het begin was van zijn neo-nazi-carrière. Zo moest hij indertijd reeds voor Assisen verschijnen en vluchtte het land uit, maar een week later stond hij alweer voor de deur van mijn kot in Leuven omdat hij me miste. Tijdens die week schreef hij me de hartverscheurendste brieven die het ook voor mij moeilijk maakten om me bezig te houden met mijn dagdagelijkse plichten waar ik sowieso al het schurft aan had. Een dag later stond zijn vader, die zich tot dan toe nog nooit had verwaardigd een woord tegen me te spreken, voor diezelfde deur met de smeekbede of ik wist waar zijn zoon was en of ik hem wou vragen terug te komen omdat dit weglopen zijn zaak meer kwaad dan goed deed. We beloofden elkaar eeuwige trouw in een zogeheten bloedhuwelijk, een variant op het gewone huwelijk, die gangbaar was in bepaalde subculturen. Zoveel jaren na datum heb ik nog steeds het gevoel dat hij me in het bloed zit, ook al kwam aan onze relatie een hard en giftig einde. Nog steeds kan ik het niet verkroppen als hij in een of ander blad of tv-programma in een negatief daglicht wordt gesteld. Zelfs het alom gerespecteerde weekblad H. had op deze manier zijn ware rioolgedaante laten zien door een ellenlang artikel rond hem te publiceren dat hem erg subjectief belichtte, dat bovendien bol stond van onwaarheden - ik kan het weten -, dit alles gelardeerd met paparazzi-foto's van hem, genomen op een moment dat op z'n minst politiek incorrect te noemen is. Ondanks mijn jarenlange gewoonte heb ik na dat artikel dat kutblad nooit ofte nimmer meer gekocht.
Hij is een onbegrepen en vreselijk onderschat mens.
Achteraf bekeken had ik moeten weten dat het zo zou lopen met hem. Hij was ongemeen hard voor zichzelf en ging erg ver in alles wat hij deed. Bovendien was hij hoogbegaafd en dreef hij ook zijn denken tot het uiterste. Die combinatie maakte hem tot wat hij is en eerlijk gezegd bewonder ik hem erom. Alleen heeft hij ergens een denkfout gemaakt die hem van het germaanse heidendom over het bestuderen van runetekens naar het nazisme leidde. Hij zou erg hard lachen mocht hij dit ooit lezen maar ik zou hem willen beschermen tegen de boze wereld die hem niet begrijpt. Ongelukkig genoeg ligt dit ver buiten mijn macht, maar als ik ooit iets kan doen om hem het leven wat minder moeilijk te maken, ongeacht wat ik er mogelijkerwijze voor zou moeten opofferen, zal ik dat zeker niet laten. Dat ben ik hem verschuldigd, na de rotmanier waarop ik onze relatie liet eindigen en die van grote zwakte getuigde. Jaren na datum stuurde hij me nog prachtige gedichten over het waarom.
feedback van andere lezers- tessy
Weer een heel knappe aflevering, en een nagel bijtend wachten op het vervolg.
jack: Nagelbijtend? Das geen mooie gewoonte he Tessy. Hoewel een holbewoner daar waarschijnlijk niet om maalt, dus no worries ;) - Mistaker
Weer heel graag gelezen, je schrijft echt goed.
Ik heb nog eens nagedacht over dat snot (uit deel 11) en ik blijf het goor vinden!
Groet,
Greta
jack: Als het nu stront was zou ik je begrijpen, meid, maar snot? :)
Bedankt voor het compliment hoor, en voor het ondanks je walging blijven volgen. Ik zal proberen niet meer over snot te schrijven ;) - Mephistopheles
Eens met Miss Taker: Je schrijft goed.
Ook eens met Greta: ergens is dat snot verwijderen uit iemands neus (vorige deel dus) een beetje vies.
MAAR!
Het is ook uniek, in die zin dat maar weinig mensen zoiets zouden doen voor iemand. Dus het is ook héél erg lief.
Tot daar mijn feedback voor vandaag. K'ga eventjes mijn neusje gaan snuiten nu :)
jack: Snuit maar goed, jongen, dat is gezond.
En zwijg jij maar over "vies": ik kom nog niet in de buurt van jouw druiloor ;)
Dat zal mijn misvormde opvatting van romantiek zijn, zeker :) - Peerke
Mij kan jouw schrijven en schrijfstijl ook bekoren! Komt lekker natuurlijk over. Kontkrabbend wachten op het vervolg ;-P
jack: Krab niet te hard, ik wil geen pijn veroorzaken! ;)
Dank voor het lezen en de fijne fb! - henny
Fijn dat je blij met mijn reacties bent. Trouwens, ik dacht dat je een man was. Heft elkaar goed op.;)
Ja, ik lees graag en veel. Ik lees de delen in boekvorm, met op de achtergrond de verhalensite. Dat is een achtergrond waardoor het heel rustig leest.
Nu naar je volgend deel!
jack: Haha, wat een verwarring.
Nu je het zegt, die boekvorm zal inderdaad makkelijker te lezen zijn. - KapiteinSeBBos
een kater van gemis heb ik ook vaak...:-(
dikke knuffels,
xxxxxxxxx
jack: Erg he, ik heb dat vaak. Ik betrap mezelf er zelfs op ernaar te streven soms. Maar het zorgt als geen ander voor inspiratie! - koyaanisqatsi
Geloof het of niet: ik heb een tiep gekend die het snot uit de neus van zijn verkouden vriendin zoog! Smakelijk!
jack: Zoog? Dat is nog van een iets andere orde dan een flapperende snottebel wegplukken hoor, haha. Vreemd! Nuja, als het nodig is... snot kan knap vervelend zijn! - manono
Wat ik lees in tijdschriften over mensen neem ik altijd met een dikke kilo zout. Er wordt te vaak geschreven wat mensen willen lezen.
jack: Dat is zo. Alleen verwacht je dat soort "journalistiek" niet van den Humo. Journalisten zijn blijkbaar per definitie onbetrouwbaar en sensatiebelust. Ik rem voor dieren maar niet voor journalisten, zeg maar ;-)
|
