Volg ons op facebook
|
< terug
De Koning van leugens en manipulatie.
Ik héb hem ontmoet, het eeuwige Kind.
Het was een zeer vreemde ontmoeting. Want hij is niet het Kind dat een man die 2009 jaar geleden vermoord werd bedoelde met 'Laat de kinderen tot mij komen.'
Ik heb het despotische nooit volwassen geworden Kind ontmoet, het Kind dat weigert ook maar het minste druppeltje water in zijn wijn te doen.
Het vreemde is, dat hij therapeutisch is.
Het vreemde is dat hij erin slaagde mij te laten vernederen, belachelijk maken door mensen waarvan ik vermoed dat ze het eigenlijk allemaal wél goed bedoelen en overtuigd christelijk van instelling zijn. Geen van die mensen had ook maar een greintje medeleven of inlevingsvermogen voor mij. Ze bogen stuk voor stuk voor het Despotische Kind en spuwden op mij.
Met immens veel dank aan de velen die mij wél steunden.
Dit schrijfsel heb ik al in zo vele facetten neergeschreven. Velen kennen het verhaal al.
Dit is: afreageren en afsluiten.
Zalig Pasen aan iedereen!
XXXX
Magdalena
Hoe komt het dat zo velen, inclusief de vrouw die zich jarenlang mijn beste vriendin noemde, mijn verdriet en leed niet aanvoelden, mee werkten om mij te vernederen en belachelijk te maken?
Ik kende hem 6 weken in totaal en was immens onder de indruk van zijn kunstzinnigheid, intelligentie, muzikaliteit en spiritualiteit. Ik zou gezworen hebben dat zijn leed echt was.
Ik zei hem dat hij veel te jong was voor mij, maar hij drong aan, overweldigend, dominant, charmant. De man die met absolute zekerheid zegt: 'Ik wil jou!', iets waar elk romantisch vrouwenhart van droomt.
Had ik moeten begrijpen dat hij enkel uit was op seks toen hij zei: 'Als jij niet wilt dat iemand dit te weten komt, komt niemand dit ooit van mij te weten.'?
Ik geloof nog steeds niet dat hij gehandicapt is.
Hij is erger, veel erger.
Hij lachte vriendelijk toen hij vroeg: 'Ben jij echt zo iemand die geeft en geeft en blijft geven zonder ooit een bewijs van liefde te vragen?'
'Jij bent de eerste aan wie ik toon wie ik ben,'en het kwam niet in mij op om zijn woorden voor waar aan te nemen.'Ik wil cello spelen, ik ben ervan overtuigd dat je met cello veel meer bereikt dan met een viool.' Hij gaf mij een CD cadeau met een van de meest intens aangrijpende stukken die ik ooit hoorde. 'Ik wil een andere taal leren, liefst Frans. Ik droomde er altijd van om te studeren. Ooit dacht ik dat mijn intelligentie getest en gezien werd, toen ik als kleuter de oefeningen van het tweede studiejaar allemaal kon oplossen. Ik zag de oplossingen. Maar, het bleek geen test.'
Hij luisterde en ondervroeg, glimlachte en beminde, wandelde naast mij en gaf mij mijn zelfvertrouwen terug bij iedere stap die ik zette. Hij opende de autodeur en zette de muziek van Moby heel luid. 'Kijk!' zei hij en begon te dansen, midden op de straat op klaarlichte dag. 'Doe maar, het is niet moeilijk!' Ik danste samen met hem en was de hele wereld vergeten, mijn leeftijd vergeten, vergeten dat ik misschien belachelijk was.
Zijn armen waren de meest intens omarmende armen die ik ooit beleefde. Zijn lust was vrij en schaamte was nooit uitgevonden.
'Jij krijgt alles van mij wat jij wilt. Alles!'
'Dat mag je nooit, nooit aan iemand zeggen, aan geen enkel mens.'
Was dat antwoord van mij wat de ommekeer bracht?
Of was het mijn 'nee, dat is niet waar,' toen hij zei: 'Niemand leed meer dan ik.'?
Hij was razend en woest na een hele nacht discussie waarin ik niet wilde toegeven dat hij diegene was die het meeste leed van iedereen.
Niet hij zelf zette mij buiten. Dat deden hulpverleners voor hem.
Niet hij zelf zei mij dat hij mij nooit meer wilde zien. Dat deed de vrouw die vroeger beweerde dat ze mijn vriendin was.
Op tientallen vragen van mij 'Jij zelf, ik wil het van jou zelf horen!' kwam er geen antwoord. Ik gaf hem kaartjes met mijn adres, reeds met postzegel op. Geen afwijzing van hem zelf. Ik stuurde mails met 'Het enige wat je hoeft te doen is dit zelf terug sturen.' Geen mailtje terug.
Ik kreeg aanklachten bij de politie. Op zo'n vreemde manier. Hij selecteerde mijn kwaadste brieven weg en gaf de aanmoedigende aan de politie. Hij gaf slechts een van de vele boeken die ik gaf terug: 'Leer opkomen voor jezelf. Leer nee zeggen.' De andere boeken, de CD's, het geld hield hij.
Nadat zijn hulpverlener mij buiten zette keek hij mij nooit meer aan.
Ik ben een idee geworden, een idee dat gevoed werd en groeide in talloze gesprekken met mensen over hoe verschrikkelijk ik ben.
Ik heb iemand gevraagd voor hem een CD-rom te maken met een gemakkelijke methode om Frans te leren. Ik heb de zoektocht afgelegd hoe hij met zijn eerste vrouwtje terug kon in contact komen. Ik heb boeken van psychologie en filosofie en kunst gegeven. Eten gebracht, boodschappen gedaan, geld voor hem gespaard door zelf heel sober te leven.
Met dat geld heeft hij dingen gekocht, een fiets en een reis.
Hij heeft nog geen andere vrouw in zijn bed gehad.
Toen, nadat zijn hulpverlener mij buiten zette, verwachtte ik dat ik hem op een terrasje zou zien zitten grinniken met een jong vrouwtje, mij uitlachend om mijn stupiditeit en goedgelovigheid.
Dat gebeurde niet.
Wat wel gebeurde is dat ik een dreigement kreeg van een advokaat, gehuurd door zijn hulpverleners dat, als ik niet ophoud met hem lastig te vallen, ik een dwangsom zal moeten betalen en schadevergoeding.
Schadevergoeding, omdat ik hem ooit gastvrijheid gaf, bewonderde, hier in dit huis liet slapen en licht verwonderd was dat hij twaalf uur aan een stuk door sliep. En later belandde ik in zijn bed. Hij trok mij recht en gaf mij therapie, bereikte mij waar niemand mij ooit kon bereiken.
Schadevergoeding betalen omdat ik zelf hem geld gaf waarmee hij een fiets kon kopen en zich een reis kon permitteren.
Op Paasdag nu, anno 2009 heb ik het eindelijk begrepen: in het jaar 0 werd een man vermoord die leed om anderen. In het jaar 2006 ontmoette ik een man die immens leed en lijdt…om zichzelf, omdat hij niet in staat is om te gaan met gevoelens van onlust en ontevredenheid.
Het vreemde is dat zijn leed heel erg reëel is, even reëel als mensen die lijden doordat ze leed om zich heen zien.
Het heel vreemde is dat hij therapeutisch IS, omdat hij innerlijk leed wel degelijk door en door aanvoelt en herkent en kan corrigeren: hij is de expert.
Ik vraag mij af of de hulpverleners beseffen hoe therapeutisch hij voor hen is, door hen toe te laten wreed te zijn tegen mij? Terwijl hij mij langs allerlei omwegen bleef boodschappen geven dat hij om mij geeft, mijn ergste uitvallen en kwaadheid verborg.
Ik vraag mij af…wat zal er gebeuren nu ik weg ben? Wat zal er gebeuren als hij opnieuw enkel woorden krijgt van mensen die het wel goed bedoelen veronderstel ik?
We leven in de materiële wereld waar materie en liefde hand in hand horen te gaan, anders lukt het niet. Met liefde alleen verhongeren kinderen. Met materie alleen worden ze doodongelukkig.
Ik wacht af, blij dat ik toch veel te oud ben om echt zijn vrouw te kunnen zijn. En ondertussen hou ik simpelweg mijn belofte en steek maandelijks 70 euro in een spaarpotje.
Alleen: de hulpverleners hebben wel extreem hun best gedaan om ervoor te zorgen dat ik hem niet meer kan geven waar heel de wereld van weet dat het vrijheid geeft: seks, liefde, humor en geld.
Is hij de Koning van de leugens en manipulatie? Heeft hij zijn hulpverleners gemanipuleerd om te reageren zoals zij reageren?
Mijn gastvrijheid is beledigd, tijdens zijn gastvrijheid heeft hij mij vastgepakt alsof ik mooi en bijzonder was, om mij nadien door zijn begeleider te laten buiten gooien als een verbruikt condoom. Durven die hulpverleners nog van zichzelf beweren dat ze inlevingsvermogen hebben? Zouden ze willen dat hun vrouw of dochter behandeld werd zoals zij mij behandelden?
Het lijkt alsof iedereen in zijn buurt zijn Ware Gelaat toont en ik, ik moet inderdaad beter leren opkomen voor mijzelf en leren 'nee' zeggen.
Pasen 2009
feedback van andere lezers- Ghislaine
Leer buigen zoals riet maar laat die wind je nooit meer breken. Dan wordt iedereen je vijand, want voor een sociaal denkend mens niet de oplossing is. Maar ben ik na dit stuk super blij een behoorlijk afstandelijk kreng te wezen. Vriendschap? No way! Never!!
Magdalena: Ik denk echt dat je gelijk hebt, volledig gelijk.
De vrouw die zich tien jaar lang mijn hartsvriendin noemde, met wie ik zowat dagelijks babbelde, bleek de grootste verraadster te zijn die ik ooit ontmoette.
Als je iemand te veel vertrouwt kun je inderdaad breken.
Ik heb dé les van mijn leven gekregen.
veel groetjes!
Karine - verf
denk wat je gehad hebt dat kan niemant meer afpakken. En iedere dag is de eerste dag van een nieuw leven.
Magdalena: Dat is waar Verf, en troostend én waar.
Alleen: er is verwerkingstijd nodig om het ware te voelen.
Ik heb ooit aan een vrouw wiens heel grote liefde gestorven was, gevraagd of ze hem liever niet had ontmoet? Dat je toch beter slechts een maand door en door gelukkig bent mét de pijn van het verlies, dan dat geluk - en dus dat verlies - nooit mee te maken.
Maar... ik heb me ook al duizend keer afgevraagd of dat geen immens arrogante uitspraak was.
Ik denk dat het waar is...given time.
XXXX - hope
Ik voel met je mee. Wat kunnen mensen elkaar toch pijn doen, niet?
Magdalena: Dank je Hope.
Ik ben blij dat ik terug thuis ben. Ik vrees dat ik nooit zal begrijpen wat er gebeurde.
Ik ben opgelucht dat ik vanaf het begin eigenlijk beschermd was door ons leeftijdsverschil: beseffend dat dit slechts tijdelijk kon zijn.
Ik zag een grootste en zeer indrukwekkende man. Hij lachte, maakte grapjes, keek mij recht aan en begreep mij zoals niemand mij ooit begreep of aanvoelde. Ik ben heel blij dat ik getuigen heb van die periode, mensen die ook zo onder de indruk waren van hem.
Later hoorde ik dat hij in heel zijn leven niemand ooit recht aan keek. En, tien dagen nadat ik werd buitengezet keek hij opnieuw niemand meer aan. Het leek alsof hij werd wat de mensen in hem zagen: autistisch.
Ik heb het die hulpverleners heel erg verweten wat ze deden: een gekwetst genie behandelen als een autist-volgens-de-definities die je op internet vindt.
Maar... het schijnt dat hij voordien al zo was.
De periode bij mij was de uitzondering.
Ik ben blij dat ik getuigen heb dat ik niet droomde of fantaseerde.
Ik zal nooit begrijpen wat er gebeurde vrees ik.
Maar ik heb inderdaad ervaren hoe gemeen mensen kunnen zijn.
Ik ben terug thuis nu.
XXXXX - Mistaker
Ik ben een zeer afstandelijk persoon maar ken wel wat mensen die ik volledig vertrouw: mijn moeder, mijn vriend, mijn beste vriendje en twee vriendinnen. Mijn ex eigenlijk ook wel. Vriendschap is het mooiste wat er bestaat, laat je dat nooit afpakken, ook niet door slechte ervaringen. Je hebt echt een arm leven wanneer je geen enkele vriend(in) hebt!
Liefs,
Greta (en knuffel)
Magdalena: Ik weet echt niet of je gelijk hebt Greta. Je feedback en het feit dat je dit las doet wél deugd en plezier!
Maar ik ben iemand die zonder enig probleem dagenlang alleen kan zijn en perfect gelukkig. Ik voel me nooit alleen.
Het gevoel 'eenzaamheid' wordt voor mij gecreëerd door mensen die moedwillig op je hart trappen en je willen in een keurslijf stoppen om aan hun wensen en verwachtingen te voldoen.
De lucht en bloemen doen dat nooit. Enkel mensen doen zoiets. Katten ook niet.
This story goddamned nearly killed me.
Ik kreeg vlak nadien het verwijt 'dat ik seks had gehad met een gehandicapte'. Alsof ik dat ooit zou doen.
De seks was vrijwillig, maar uiteraard omdat ik in hem een man zag die ik bewonderde +++.
Ze kunnen op je meest fundamentele waarden en waardigheid trappen Greet.
Die vrouw waar ik zo'n afkeer van kreeg ging naar hem toe, zijn haar in een teiltje op tafel wassen en met zachte stem zeggen dat ze begreep dat hij mij niet meer wilde zien. Als een kleuter.
Aan mij zei ze: 'Hij kan geen man-vrouw-relatie aan.'
En hij doet alles, maar dan ook alles wat mensen hem zeggen en aanraden die hem als gehandicapte zien en hem betuttelen.
Ik heb voor hem geweend, maar ook voor mij zelf: zijn gedrag bewees dat het verwijt dat ik naar mijn kop geslingerd kreeg, van seks gehad te hebben met een gehandicapte... WAAR was.
Mijn enige verdediging was dat hij zich bij mij totaal niet als een gehandicapte gedroeg. HOE kon ik weten dat hij al heel zijn leven niemand ooit aan kijkt als hij mij wél recht in de ogen keek en mijn persoonlijkheid en haperingen uit de doeken deed?
Het is voorbij.
Het feit dat er een advokaat gehuurd werd en dat hij blijkbaar akkoord was om schadevergoeding te eisen van mij, de enige die hem geld gaf en los liet om zelf te kiezen wat hij ermee deed, heeft de deur dicht gedaan. Want ik zorg nog altijd voor 2 van mijn 3 kinderen. De deur gaat toe omdat hij mijn kinderen in gevaar brengt.
Ik kan niet anders dan mij erbij neer leggen dat hij wel degelijk gehandicapt is. Dat ik dus schuldig ben aan: naar bed gaan met een gehandicapte met een gestoorde moederbinding, een man 'die geen man-vrouw-relatie aan kan'.
Het was keihard Greta, omdat ik schuldig ben in eigen ogen aan: iemand indrukwekkend prachtig en wijs vinden en geloven dat hij de capaciteiten haéd om uit te groeien naar waar hij zelf van droomde: een pastor en therapeut. Hij hielp mij.
Maar... verkiest blijkbaar om als kleutertje behandeld te worden in plaats van als man. En, hoe je het ook draait of keert: dat IS een handicap.
XXXXX - GoNo2
Geen commentaar
Het leven zit raar
in mekaar !
Magdalena: JA hé???
Ik wou zo graag 'de waarheid' vinden
't is grandioos mislukt!
Op 53 jaar verdikke... zucht
ben ik een levende klucht
die met veel lawaai
oprecht hart en veel kabaal
de meest afgrijselijke stommiteiten doet?
XXXX - tessy
Aan liefhebben kan men zich nooit schuldig maken.
Het is het mooiste wat er is, al kan er veel lelijks uit voortvloeien, het is nooit het liefhebben op zich dat lelijk is maar enkel sommige mensen die het lelijk maken door hun schijnheilig oordeel.
Voel jezelf aub niet schuldig Magdalena, je hebt nergens iets verkeerd gedaan, enkel maar graag gezien.En dat kan nooit verkeerd zijn.
Veel sterkte.
Magdalena: Tessy, ik HOOP dat je gelijk hebt.
Verf heeft zeker gelijk: ik zit vol met heel goeie herinneringen aan hem. Hij was het bijvoorbeeld die mij leerde niet meer zo bang te zijn om zonder auto ergens naar toe te gaan. Ondanks het feit dat ik in stad woon, had ik zo'n vaag gevoel van 'verloren zijn' als ik de tram moet gebruiken.
Hij stond naast mij toen dat nog eens gebeurde: ik moe, koud, piekerend hoe lang ik zou moeten stappen om terug thuis te geraken.
Het was alsof hij alles aanvoelde: hij glimlachte en toonde mij die palen met lichtjes: hoe ik kon zien dat er een tram op komst was en hoe ver die nog verwijderd was. Hij begon te babbelen, vertelde verhalen over een tante met immens veel huisdieren, stelde mij op mijn gemak, liet mij lachen.
De clou was dat ik GRATIS reed, omdat hij een gehandicaptenkaart had: als er een controleur kwam mocht ik van hem zeggen dat ik zijn begeleidster was. Grinnik. Terwijl hij mij alles uitlegde!
Wij hebben elkaar ontmoet toen we allebei in zware moeilijkheden zaten. Ik keek in een spiegel Tessy: hij en ik lijken het zelfde, maar in een bijna tegengesteld praktisch leven. Ik heb zo veel diploma's dat ik er een muur mee kan behangen; ik heb gewerkt en gewerkt en niets was ooit goed genoeg.
Hij heeft geen enkel diploma: afgeleid naar het buitengewoon onderwijs; hij doet niets meer.
Geen van beiden vonden ooit in de wereld 'datgene waar het om draait'. Alleen, toen hij mij zag, begon hij te spreken en al wat hij zei gaf mij antwoorden waar ik al heel mijn leven naar zocht.
Zijn doel was nooit met mij leven Tessy. Dat hadden we besproken. Er is veel meer gebeurd dan om het even wie weet, ondanks het feit dat ik al veel vertelde.
Zijn doel was: het vrouwtje van wie hij immens veel houdt en voor wie hij in diepe rouw zat... al 3 volle jaren! Ze hadden het zo plezant samen. De laatste keer dat hij met haar samen was waren ze in slaap gevallen, hadden de nacht samen doorgebracht. Hij bracht haar naar huis en wilde later terugkeren om haar hand te vragen aan haar vader.
Het was de laatste keer dat hij haar zag.
Hij weet dat ze - doordat ze zich niet kan verdedigen- serieus in moeilijkheden zit. Psychisch dan.
Wat gebeurde is zo wreed Tessy.
Ik snap NIET hoe mensen zo wreed kunnen zijn onder de vlag en wimpel van 'IK begrijp hem!'.
Ik ben heel erg bezorgd geweest toen ik merkte hoe hij slechts gedeeltelijke informatie gebruikte bij de politie; hoe hij nooit zelf zei of aangaf dat hij mij niet meer wilde zien, maar systematisch mensen inzette die heel graag 'inlevend en begrijpend' komen zeggen 'Hij geeft niet om jou maar om mij.'
Ik heb gewacht op zijn ouders of zijn beste vriend... niets.
Ik ben bezorgd Tessy: hij is immens intelligent en heel erg gevoelig. Het is alsof hij alle haperingen en zwakke plekken aanvoelt en op de een of andere manier de waarheid ziet.
Hij zei mij: 'Ik zoek al heel mijn leven iemand die mij de waarheid zegt.' Maar de clou is dat ik niet kan liegen. Ik kan dat letterlijk niet. Ik kan dingen zwijgen, maar wie mij de juiste vraag stelt, komt de waarheid te weten.
Weet je dat ik hoop dat hij niet zo intelligent is als ik zag?
Maar al wat hij voor en met mij deed, wijst er op dat hij wél zo intelligent is. De stille verontschuldigingen die ik kreeg. Hij gaf mij een bloem.
Tessy: ik vrees dat ik met mijn liefde de intelligentste en meest gekwelde en gekwetste man die ik ooit ontmoette verhinderde om zelfmoord te plegen in wanhoop.
Maar... als de mensen om hem heen zo blijven liegen en hem blijven als minderwaardig behandelen, zou hij wel eens heel gevaarlijk kunnen worden als hij dat ooit ziet.
Het is zo MOEILIJK +++.
Hij was nooit 'voor mij' bedoeld Tessy: hij is 1 jaar ouder dan mijn zoon. Eventjes, eventjes als je 'seks' als criterium neemt, was ik zijn vrouw. Maar psychisch was ik een kind in zijn handen toen.
Hij zuchtte bij mijn onhandigheid, lachte én lachte mij uit en gaf les zoals ik nooit eerder les kreeg.
Verdikke toch: ik hoop dat het waar is, dat je met liefde niets verkeerds kunt doen.
XXXXXXX
|
