Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (27)
'Ik hoop maar dat u van zin bent om meer te doen dan alleen maar grapjes maken,' zei hij, weer met die dreigende ondertoon in zijn stem, 'anders vrees ik dat ik sancties zal moeten treffen.'
'Maak je daar maar geen zorgen over,' antwoordde ik, 'het spek komt heus wel tijdig in je spaarvarkentje terecht. Lig er dus maar niet te veel van wakker.'
'Ik hoop dat u degene bent die er wakker van ligt, meneer Onraedt.'
'Geloof me, Rudolf,' glimlachte ik, 'je wil niet weten waar ik 's nachts van wakker lig.' Bij het horen van zijn voornaam schoten er enkele woeste vlammetjes doorheen zijn pupillen, overduidelijk geïrriteerd omdat ik hem niet met zijn geliefde 'meneer Steiner' had aangesproken. Als je hem enkel met zijn voornaam aansprak dan was het alsof er ogenblikkelijk een donkere schaduw over hem heen viel, met ergernis en ontstemdheid die als vleermuizen in zijn donkere oogholtes flapperden.
'Zo lang de gedachten die u tijdens de nachtelijke uren wakker houden in rechtstreeks verband staan met uw huurachterstand vind ik het best,' deelde hij mee terwijl hij met veel moeite de wrok in zijn woorden trachtte te verbijten, 'en een verwittigd man, zoals u hopelijk beseft, is er twee waard.'
Met de nagalm van zijn woorden kronkelend in mijn achterhoofd begaf ik me buitenshuis, onmiddellijk in beslag genomen door het felle schijnsel van de zon, wiens hitte als een giftige nevel doorheen de buitenlucht dwarrelde. Steiner's gebruikelijke dreiggedrag verbaasde me weinig, het was te verwachten geweest; even voorspelbaar als een losbarstend onweer tijdens het aanzetten van een pekzwarte hemelbewolking. Hij benaderde je steeds op die typische, hoffelijke manier van hem, op je afkomend als een statige pauw met grote, wolfachtige ogen, zijn woorden doelgericht en transparant, doorspekt met een uitgesproken Victoriaanse edelmoedigheid die als honing van zijn gevorkte tong rolde; en dan begon hij je routineus te bedreigen, als een listige vos die met het elan van een grootinquisiteur al je geheimen uit je lijf probeerde te persen, tot je er uiteindelijk gek van werd en zelfs bereid was om toe te geven dat je de duivel in de kont had genaaid. Vijf eeuwen geleden hadden ze hem in Spanje goed kunnen gebruiken, daar koesterde ik weinig twijfels over.
De buitenwereld zag er nog steeds hetzelfde uit. Het was de eerste keer in drie dagen tijd dat ik me buitenshuis waagde en er scheen maar weinig veranderd. Alles wat me ooit apathisch maakte voor de wereld was nog steeds prominent aanwezig. De vele gelaatstrekken die onder hun eigen zwaartekracht in mekaar dreigden te klappen, het gemechaniseerde weergalmen van de stadsgeluiden die zichzelf onophoudelijk kannibaliseerden, de geur van uitlaatgassen en okselzweet, het gevoel van verlies, ontreddering, honger en eentonigheid, alles was precies gebleven zoals het was. Ik trok wat rond, voelde het zweet zich een weg door mijn huid banen, en vroeg me af waarheen, aangezien ik dat nooit op voorhand besliste en maar zelden de doelmatigheid van eender welke bestemming inzag, behalve dan als het mijn eigen onderkomen betrof. Terwijl ik om me heen keek, naar de wirwar van bewegingen in de winkelstraten, scheen het me toe dat er zich wel meer mensen in het centrum bevonden die in de verste verte niet wisten waar ze heen wilden. Een groot deel van de massa stond maar wat rond zich heen te draaien, als een stel honden die wanhopig in hun eigen staart probeerden te bijten, alsof ze aan het wachten waren tot iemand hen een bot toewierp, tot iemand hen dan eindelijk een reden tot bestaan kwam geven.
Omdat ik benieuw was of het laatste stukje loon dat ik nog tegoed had gestort was of niet, trok ik eerst naar de bank, waar mijn vermoeden tot mijn groot jolijt bevestigd werd. Het stond erop, en het was voldoende om Steiner wat rustiger te stemmen en om op de koop toe wat voor mezelf te houden, mezelf weinig illusies makend waaraan het grootste gedeelte van het geld gespendeerd zou worden. Een goed half uur later, belandde ik in mijn stamkroeg, waar zoals gewoonlijk tijdens de vroege middaguren weinig leven te bespeuren was. Dat was niet altijd slecht nieuws want een deel van het vaste cafécliënteel was van het allooi dat je beter kwijt dan rijk was. Meer dan de helft van de klanten had zelden tot nooit geld bij zich, en discussies aan de tapkast over niet betaalde rekeningen en poefconflicten waren dagelijkse kost en niet zelden hilarisch om mee te volgen. De uitbaters dronken over het algemeen nog meer dan de klanten en waren zo stilaan de controle over de zaak verloren, dat inmiddels vervallen was tot complete anarchie. Je wist nooit op voorhand wat er kon gebeuren en kon over het algemeen doen waar je zin in had, er was niemand die erom maalde. Zij die nog leefden dronken omdat ze wilden sterven, en zij die gestorven waren dronken nog meer om er voor te zorgen dat ze dood bleven. Het was een sarcofaag van alcohol, sigarettenrook en weemoedige gezichten, met zijn allen in een doodse, bijna Dostojevskiaanse uitdrukking voor zich uitstarend terwijl elke hoorbare zucht als in een kruisbestuiving van klanken overging in een volgende. Het was een oord waar je het as van de dood op je lippen kon voelen proeven, een slachthuis waar eenieder de bloederige plakjes vlees en been van het eigen lichaam naar de bodem van een fles dronk, weldra met vergetelheid brandend in de ziel. Geen stilte was stiller dan de stiltes die hier soms heersten, en geen waanzin was waanzinniger dan de waanzin die hier soms uitbrak. Tot in elke barst van de muren had het zich gevestigd, alomvattend als een tiranniek oog waarvan elk knipperen met de wimpers een verder afdalen naar de nietigheid betekende.
feedback van andere lezers- GoNo2
Ik volg nog steeds...
Mephistopheles: Ik ook... - jack
Je beschrijving van "de buitenwereld" vind ik erg treffend, het is een gevoel dat me welbekend is. Alleen zou ik het niet zo virtuoos kunnen omschrijven. Ook het stuk over je stamcafé is geweldig. En Dostojevski, haha, lang geleden dat ik hem las maar zo rond mn 18e had ik echt zo'n dostojevski-fase.
Sterk geschreven, weer.
(Dit weekend nr een optreden van Evoken geweest, in n oude kapel dan nog wel. Dikke aanrader als je trage zware doom kan smaken!)
Mephistopheles: Over de buitenwereld kunnen we natuurlijk blijven lullen, tenslotte lullen ze zelf ook meer dan genoeg.
Zozo, op stap geweest hé? Ken dat groepje niet. Of dat positief of negatief is weet ik niet... - Vansion
goed stuk - eigenlijk twee delen ...
moet je zéker behouden
vraag me alleen af of ze hier op hun plek staan in het geheel
pfff is zorg voor later
100 keer geprobeerd mijn vroeger stamcafé te omschrijven
en wat me daar steeds weer naartoe dreef
totnogtoe mislukte operatie
en het café bestaat al niet meer...
Mephistopheles: Waarschijnlijk staat het hier niet op z'n plek, maar waar wel? Roeien met de beschikbare riemen...
Ik wéét altijd waarom ik naar mijn stamcafé trek.
Ik wéét nog steeds niet waarom ik er blijf zitten. - tessy
Alles is al gezegd hierboven, dus hou ik het bij een, weer graag gelezen.
Mephistopheles: Dankjewel!!! - killea
Superb writing, Bert
xx
j
Mephistopheles: Thanks, J.
xxx - Peerke
Doe voort, jonge vriend, doe voort...
Mephistopheles: zoals u wenst.... - henny
Met Peerke eens! :-d
Mephistopheles: zo lang er inkt in mijn virtuele pen zit ga ik er nog even mee door.... - Mistaker
Opnieuw genoten!
Groet,
Greta
Mephistopheles: Ik ook, hoewel dat schrijven wel een kleine stressfactor bezit... - jan
dat wordt link..
grts
Mephistopheles: alles lijkt wel link te worden... - arwenn
still love it!
Ook al is het een beeje een duister bestaan lijkt het...
XX`
Mephistopheles: Duister genoeg om over te schrijven.... - koyaanisqatsi
Zo'n echte zatlappen kroeg dus!
Ze moesten alle andere kroegen verbieden! :-)
Mephistopheles: Niet te veel hé - manono
De beschrijving van de kroeg is zeer goed! Doet me denken aan mijn stamkroeg van weleer tussen 6 en 9u 's morgens.
De zin met 'sarcofaag' : doe die niet weg.
Mephistopheles: Een prachtig woord, sarcofaag..
|
