|
< terug
Biografie van een virus (intermezzo: de pentagram)
Uiteraard wist ik niet meer wat ik hiervan mocht geloven. Dus nam ik voor het gemak alles wat ze schreef voor waar aan; de ongerijmdheden zouden wel spontaan hun kop opsteken. Ik had dus al weken met een moeder gecorrespondeerd die zich voor haar dochter uitgaf, of beter gezegd een fantasie van haar dochter, maar die zich zo in haar rol had ingeleefd dat ze nu weigerde om haar pruik en masker af te zetten. Tja…
Veel kon het me niet schelen, totdat ik las over de ster op de rug van de stiefdochter.
Ik heb periodes van mijn leven tussen clowns en koorddansers doorgebracht, ik heb sprookjestenten opgebouwd om enkele dagen later terug af te breken. Tot de dood van mijn grootmoeder kende ik niets anders. Ook op latere leeftijd, toen mijn leven een doolhof was, heb ik me een tijdje bij een circus aangesloten. Maar de draad die ik terug wou oppikken was toen al volledig uitgerafeld.
Ik heb mijn vader slechts eenmaal ontmoet, maar deze woorden moet ik onmiddellijk terugnemen. Wat ik toen zag, was een schim, een schaduw van wat eens een vader was, de pulp van een uitgeperste vrucht. Nee, ik heb mijn vader nooit gezien.
Op veertienjarige leeftijd heb ik tegen de wil van mijn grootmoeder een bezoek gebracht aan de schim van mijn vader. Er bestaan moeilijkere opdrachten dan iemand op te sporen die in een Belgische gevangenis zijn straf uitzit. Wegens de familieband mochten we enkele uren privacy genieten in een aparte kamer. Toen hij me zag, verried zijn gezicht geen enkele emotie. Al mijn pogingen om meer te weten over de omstandigheden van de moord werden door hem weggewuifd als lastige vliegen. Daarna stelde hij me drie korte vragen. Hij sprak aarzelend, met haperende stem en met een onregelmatig tempo.
'Heb je voldoende eten?'
'Heb je een plaats om te slapen?'
'Heeft je grootmoeder de piano nog?'
Ik knikte driemaal. Bij de laatste bevestiging zag ik dat zijn harnas barstte. Hij wendde zijn hoofd af om zijn tranen te verbergen.
Mijn bezoekerstijd was bijna opgebruikt toen hij me vroeg om mijn bovenlijf te ontbloten. Hij drukte zijn wijsvinger op mijn rug en ik wist meteen dat hij mijn litteken aanraakte. Ik voelde hoe hij met vijf korte rechtlijnige bewegingen de pentagram hertekende. Zijn vingernagel drong zo diep in mijn huid dat het leek alsof de duivelster op dat ogenblik in mijn rug gekerfd werd. Even vreesde ik dat ik het zou uitroepen omdat de pijn nauwelijks te dragen was. Maar het was een vertrouwde pijn en de herkenning gaf me de kracht ze te verbijten. In mijn hoofd werd een herinnering aan mijn eerste levensjaren afgevuurd, maar ze was onscherp en gefragmenteerd.
Ik lag op mijn buik, mijn armen en benen kon ik niet bewegen. Mijn rug brandde, de foltering duurde lang en leek eindeloos. Ik verbeet mijn pijn in een bittere sinaasappel die als een mondstuk tussen mijn tanden geduwd werd. Af en toe werd hij vervangen door een vers stuk, telkens overgoten met drank. Ik rook de scherpe lucht van deze vloeistof en de geur van verbrand vlees.
Toen sprak mijn vader opnieuw, ditmaal zonder hapering.
'Padre heeft goed werk geleverd. De symmetrie is zeer belangrijk; het teken put zijn kracht uit de goddelijke verhouding.'
Ik vroeg om meer uitleg. Welke kracht? Kon hij me eindelijk de oorsprong van mijn litteken onthullen? Kon hij me de uitleg geven die mijn grootmoeder steeds voor me verstopt had achter haar gesloten lippen? Zijn stem brak en klonk opnieuw schoorvoetend zoals in het begin.
'Wat wil je dat ik je vertel? Het leven zal je leermeester zijn. Ons ras is vervloekt, mijn zoon, de ster is onze stigma.'
Hij stond op, draaide zich halvelings om en liet zijn hemd zakken. Mijn luchtpijp vernauwde toen ik een identieke kopie van mijn litteken herkende. In dezelfde orakelstijl vervolgde hij:
'Mijn vader en ikzelf waren zo dom om onze lotsbestemming te verloochenen. Wees alsjeblieft verstandiger en onderbreek de bloedlijn. Ons zaad is giftig, mijn jongen, vergeet dat nooit.'
Op dat moment beëindigde de bewaker het bezoekuurtje.
Ik zou mijn vader nooit meer weerzien. De dag na mijn bezoek, enkele weken voor zijn vrijlating, hebben ze hem levenloos aangetroffen in zijn cel. In de gevangenis stelde ik al vast dat hij een wandelende dode was, enkel kunstmatig in leven gehouden door de noodzaak om zijn zoon te waarschuwen. Maar hij had geklonken als een waanzinnige profeet, niemand kan van me verwachten om zulke bijgelovige onzin ernstig te nemen.
Maar de woorden van de oude gek hadden me betoverd en een verlammende stempel gedrukt op mijn latere liefdesleven. Sindsdien heb ik hemel en aarde bewogen om de splinter uit mijn hersenstam de verwijderen. Tevergeefs.
Ons zaad is giftig, mijn jongen.
feedback van andere lezers- miepe
en een prachtige eindzin er bovenop!
fenk: Bedankt. - aquaangel
GIFTIG.. tja en zie dan maar tegengif te vinden xx
fenk: Soms is het tegengif nog gevaarlijker natuurlijk...
x - Mistaker
Zeer graag gelezen.
Groet,
Greta
fenk: Bedankt Greta
x
|
