Volg ons op facebook
|
< terug
gesloten luiken
Midden in de zomer zijn veel luiken gesloten, soms zelfs voor enkele weken. De ruimte erachter afgesloten voor de rest van de wereld, niet toegankelijk... Zo voel ook ik mij. Afgesloten van de rest. Alleen in de zwarte kamer van mijn hoofd. Alsof ik werkelijk in een zwarte kamer zit; ik merk niet eens op dat dit de lichtste ruimte van heel deze oude woning is. Enfin, ik merk het wel op want ik maak me deze bedenking.
Maar ik denk dit wel maar voel het niet. En daarom merk ik het op. Zoals er licht kan zijn voor iemand die toch in de donker zit of is het andersom. Zoals het donker kan zijn voor iemand waar licht is. Het is dat laatste, of neen het kan beiden zijn maar voor mij is het nu dat laatste.
Net zoals ik vaak alleen ben tussen zoveel mensen. Hoewel ik dit maar al te goed besef verlang ik soms naar mensen om me heen als ik me heel eenzaam voel. Alsof de aanwezigheid van mensen daar iets aan kan doen. Natuurlijk wel maar in mijn geval zijn de mensen enkel fysiek aanwezig en dat maakt geen verschil.
En toch wil ik dan mensen om me heen. Misschien doe ik dat dan om te vluchten van deze confrontaties die ik nu aanga met mezelf door dit alles toe te laten in mijn hoofd en onbeperkt zijn gang te laten gaan.
Waarom ga ik die confrontaties aan? Zou ik dat uit verveling doen? Waarom doe ik dan geen kaartspel? Of is dit andere verveling? Verveling van de hersenen. Moeten hersenen actief blijven om afsterven te voorkomen?
Ze zeggen dat egels ergens rustig wegkruipen als ze voelen dat ze gaan sterven. Als ze heel ziek zijn zoeken ze een rustig plekje... dat houdt me nu al de hele tijd bezig. Voor je doodgaat je nog verplaatsen om dat rustig te kunnen doen... Niet de energie hebben om verder te leven. Doodgaan. Maar dan toch nog de energie om het geschikte plekje te vinden.
Zou een egel dan in zijn puurste een solitair wezen zijn? En de mens? Wat is de mens dan? Er zijn zo veel mensen die pas doodgaan als zoonlief net aan hun bed staat. Of net na de woorden "ga nu maar je hebt genoeg gevochten" en dan gaan ze ook. Dat baart me zorgen. Ga nu maar en ze gaan... triestig vind ik dat. Zelfs over dat deel van je leven geen zeggingschap kunnen hebben. Dat hoort ook wel zo maar als je dan toch moet gaan dan ook nog op die "verlossende" woorden moeten wachten...
Het idee dat het bij mij zo zou gaan maakt van deze woorden juist zeer beangstigende woorden. Als je aan je laatste zuchten bezig bent toch nog even moeten wachten op je medemens... Om te mogen of te kunnen gaan.
Of is de mens gewoon te zwak? Is de mens een afhankelijk wezen? Misschien zijn we nog allemaal kind en moet iedereen steeds een heel leven lang bij het handje genomen worden. Misschien verandert alleen de manier waarop we bij het handje genomen dienen te worden.
Misschien zit alles op die manier heel eenvoudig en tegelijk heel complex in elkaar. Als je de dingen vereenvoudigd worden ze toch zo complex. Dat denk ik vaak bij mezelf. En als ik de rest van de wereld voorbij zie hollen denk ik dan ook dat ik een stoornis heb. Ik hol toch niet op die manier voorbij? Erg om dat allemaal aan te zien.
Goh, even mijn sigaret aansteken; ik moet wel echt in gedachten verzonken zijn dat ik halverwege die handeling stop om deze treurige gedachten in mijn hoofd de vrije loop te laten gaan. Zou ik dan toch niet zo verslaafd zijn? Of ben ik stilaan echt depressief aan het worden? Gisteren stelde mijn moeder me opeens die vraag. "ben je een beetje depressief?" "Wat is er aan de hand ?" "Je lijkt zo ver weg en afwezig". Tja, en dat ik hier dan nu ook nog eens bij stil sta... Dat is gewoon de taak van een moeder. Tenminste zo zou ik denken op andere momenten terwijl het me nu toch ook weer opnieuw bezig houdt en dat is toch wel keer 10 op 2 dagen.
feedback van andere lezers- Yellow
echt diepzinnig en delend dit Dominique, wees gerust, je bent niet de enige die zulke vragen stelt, met jouw verleden is het ook normaal dat je niet gemakkelijk blij kunt zijn,
rakend hoor,
groetjes,
Marc
b_engel: ja Marc, ik weet dat jij ook met veel bezig bent, bij vele dingen stilstaat en huivert van onrecht.
Ik heb aan alles een nieuwe definitie moeten geven. Mijn referentiekader is verandert. En blij ben ik nog wel maar anders dan vroeger
bedankt,
Dominique - jack
Ik denk niet dat dat een stoornis is, Dominique, soms leef je gewoon zo erg in je hoofd dat je de realiteit een beetje aan je voorbij ziet gaan. De ene mens heeft dat gemakkelijker of meer dan een ander. Ik heb dat zowat altijd :)
Wist je dat niet alleen egels maar heel veel diersoorten dat doen, zich afzonderen om te sterven? En trouwens ook om te bevallen. Mooi parallel, he. Dat is iets om over na te denken.
Ik denk dat sommige mensen bewust willen wachten (ipv moeten) op hun geliefden, voor ze sterven.
Dat gezelschap zoeken is inderdaad iets dubbels. Ik denk dat je gelijk hebt dat het afleiding is van wat zich in je hoofd afspeelt. Je zoekt gezelschap, maar voelt je nog steeds alleen en het resultaat is dat je je vaak nog slechter gaat voelen. En dan kruip je nog meer in je schulp.
Het is allemaal niet gemakkelijk he meid!
In elk geval mooi geschreven en ik herken me er voor 100% in. Hier en daar moet je wel op je zinsbouw letten, bv hier "Maar ik denk dit wel maar voel het niet." laat je best die eerste maar weg en maak er bijvoorbeeld "ik denk dit wel maar toch voel ik het niet".
Groetjes
b_engel: Tja, dat sterven en bevallen... er zit natuurlijk een gelijkenis is. Het zijn intieme persoonlijke dingen.
Van dichtbij heb ik bijna uitsluitend kinderen en jonge mensen zien sterven. En verder enkel mijn grootvader. Mijn grootvader heeft gewacht tot hij iedereen om zich heen had en dat was zeker een keuze van hem. Maar kinderen en jongeren; ze blijven vaak vechten tot de ouders toestemming geven. Heel opvallend. Zo vele keren dat ik dat gezien heb.
aan dat gezelschap zoeken als ik me niet goed voel (zware dip heb) doe ik niet meer mee. Omdat het inderdaad alleen maar erger wordt. Ik wacht meestal tot ik nog wat dieper zit en zoek dan heel gericht iemand op en doe dan ook mijn verhaal. Maar dan komt het van zo diep dat het niet altijd gemakkelijk is bij iemand terecht te kunnen. Iemand die het wil of kan horen, iemand die het kan incasseren, iemand die gevoelig genoeg is...
gemakkelijk is het zeker niet hé maar we slaan ons wel overal door
dank je voor deze fb!
liefs,
Dominique - Magdalena
Ik heb dit al meer dan eens gelezen.
Ik voel zo veel herkenning.
Soms verlang ik zo sterk naar aanwezigheid, enkel en alleen maar aanwezigheid. Geen spreken over ideeën, niet spreken eigenlijk.
Alleen in een caféetje gaan zitten is een truc.
en zo veel vragen over dingen waar de meeste mensen als evidentie aanvaarden
prachtig beschreven
xxx
b_engel: dank je wel voor zoveel mooie lovende woorden
samen stil zijn... dat vind ik persoonlijk iets zeer zeer krachtigs
xxx - hettie35
Heel waar geschreven,
groetjes Hettie
|
