Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (19)
(...) Eigenlijk was het bezigheidstherapie om de tijd te overbruggen. En dan, blij als kinderen ons kadootje openscheuren en rug aan rug gaan zitten lezen en becommentariëren. En zogauw we een hand vrij hadden was het natuurlijk als pubers handjes vasthouden. Dat had wel iets, zo rug aan rug. Het was een stille voorbode van wat zou komen. Eerst de rug en dan geleidelijk aan de rest. Hoewel dat "geleidelijk" in de meeste gevallen niet klopte, wel integendeel. De legendarische woorden "Ik laat niets ooit tussen ons komen, zelfs geen stukje katoen", waren niet van de lucht en veroorzaakten onveranderlijk een omslaan van een nogal serieus te noemen atmosfeer naar een gezamenlijk gevecht tegen een genadeloze lachstuip.
Ik keek op mijn horloge, of beter gezegd de klok op mijn mobiele telefoon, want een horloge draag ik niet, en zag dat ik ruim de tijd had om rustig naar het station te wandelen, dus vertraagde ik mijn pas naar een slenteren. De zon gaf de anders erg grauwe Dijkstraat een vriendelijk aanzicht. Meteen voelde ik een scherpe steek bij de gedachte dat Junkie hier ook had moeten zijn. Die zou vrolijk hebben lopen kwekken en ik geloof dat ik me godbetert gelukkig zou hebben gevoeld. Nu kon ik alleen nog maar lachen om dat achterlijke woord. Dat is nu eenmaal het weduwschap: ofwel voel je je miserabel, en dat valt nog mee omdat het went na enkele jaren, enkele zwarte dieptepunten zo nu en dan niet te na gesproken. Ofwel laat je je op een onbevangen moment besluipen door een zweempje levensvreugd, maar op het moment dat je je ervan bewust wordt, word je teruggekatapulteerd naar de ergste vorm van gemis: je wordt mis-selijk en smakt te pletter op een muur van besef dat je geen stap verder komt dan die dag dat alles eindigde. Een ervaringsdeskundige als ik durft daar na al die jaren al eens om lachen en een fles whisky bovenhalen als ware het aspirine tegen een regelmatig terugkerende migraine. Een dag later sta je nog even ver en heb je bovendien echte hoofdpijn, maar zo voel je tenminste dat je nog leeft. En laat dat nu net zijn wat je weleens zou willen vergeten.
Het aanpalende huis naast het kerkhof was de zaak van een begrafenisondernemer. Die man had dat goed bekeken. Mits het graven van een niet eens lange tunnel hoefde hij zelfs het huis niet meer te verlaten om zijn werk te doen. Dit zou dan wel erg omzichtig dienen te gebeuren om instortingsgevaar te vermijden want kerkhofgrond heeft de neiging gemakkelijk te verzakken, dat is algemeen geweten. Hij zou een poortje kunnen maken in zijn zijmuur, de beruchte witgekalkte muur, of er een liftconstructie overheen bouwen. Of zich behelpen met een ladder, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Dit alles, gesteld dat hij op een dag geen zin zou hebben om buiten te komen. Maar hoogstwaarschijnlijk was die man een hardwerkende zelfstandige bij wie die gedachte nooit zou opkomen. Nochtans was het ongetwijfeld niet de gemakkelijkste branche om je werkdagen in te slijten. Het zien van lijken en verdriet ketste vast af op een opgespaarde eeltlaag op bepaalde regionen van zijn ziel, maar het kleinzielige geruzie tussen familieleden is iets wat vermoedelijk erg aan de zenuwen blijft vreten. Hoe vaak moet zo'n man de neiging onderdrukken om nonkel Jos en nonkel Henri bij hun nekhaar te grijpen om ze met hun lelijke koppen tegen elkaar te slaan? Hoe lang houdt een mens dat vol zonder de hulp van kalmeermiddelen? In mijn geval: niet lang, maar ik ben er rotsvast van overtuigd dat het merendeel der begrafenisondernemers mensen zijn met een uitzonderlijk bedaarde natuur. Dat moet wel.
Op naar dat dekselse station. Het kerkhof was ondertussen achter mijn rug om een bocht verdwenen. Ik zag het dak van het oude stationsgebouw uittorenen over de daken. De angst sloeg me weer om de ingewanden want ik zag aan de toenemende drukte dat de scholen zo stilaan uit waren. Ondanks mijn affiniteit met en bijna oneindige verdraagzaamheid tegenover de jeugd voelde ik me slecht op mijn gemak in hun midden wegens mijn gevorderde leeftijd. Ik sloeg de laatste hoek om en liep het stationsplein op. Daar had je Frituur Tomas weer. Daar stond een jongen die ik hier al vaker had gezien, te wachten op bus 19.
feedback van andere lezers- tessy
Ik raak meer en meer onder de indruk van het verhaal.
jack: Ja? Ik begon me net af te vragen of mijn soms doelloos lijkende gezever niet een beetje vervelend begon te worden :)
Bedankt voor het volgen! - Mistaker
Het verveelt mij ook totaal niet, als je dit zeveren vindt: ga vooral door!
Groet,
Greta
jack: Awel, zeer bedankt hiervoor! Dat stelt gerust.
Met zeveren bedoel ik dat er soms weinig samenhang in lijkt te zitten, een beetje van de hak op de tak of zelfs bladvullerij. Maar er zit wel degelijk een strategie achter ;) Ordelijke chaos! - Mephistopheles
Niet elke whisky helpt tegen hoofdpijn, hé. Je hebt er ook waar je nog ellendiger van wordt. Ooit die troep uit de Aldi al gedronken?
Laat je vervolg maar komen, tenzijn je hoofdpersonage door bus 19 overreden wordt.
jack: Oehja, da's nog eens een gedacht. Gebeurt er eindelijk eens wat. Hoewel, dat ventje is veel te onschuldig om zomaar onder een bus te gooien.
Ik zei niet dat whisky helpt tegen hoofdpijn he, dat zou nogal straf zijn. Maar ik kan ook niet zeggen dat ik er hoofdpijn van krijg. Alleen van wijn en bier. Van whisky is het vooral mijn maag, die gaat tegenstrubbelen met alle gevolgen vandien ;)
Kmoet zondag naar dat kerkhof waar k nu al de hele tijd over aan het lullen ben, er is een evenement rond te doen. Samen met 's mans weduwe die k vernoemde. Dat zal wel weer wat interessante nieuwe stof opleveren :) - henny
Zever nog maar een tijdje door hoor. Het verveeld me nog niet.
En ja, ik ben Henny die ook van verhalensite.com lid is.
jack: VerveelT ;)
Doorzeveren? Geen probleem. Het is stoppen met zeveren dat moeilijk is :) - Magdalena
eigenlijk weet ik wel dat ik dat niet mag doen: zo maar naar een klein stukje grijpen; het is praktisch tijdsgebrek gecombineerd met (te?) veel willen lezen van velen
Immens knap en fijngevoelig
en het roept zo veel herkenning op.
Rouw is zware kost en het lijkt een eeuwigheid te duren eer het 'normale'-evenwicht-alleen terug verschuift van een toestand waarbij je moet dromen om te kunnen volhouden
naar een toestand waarbij de realiteit als je simpelweg buiten kijkt, terug laat glimlachen.
Ik geniet van jouw schrijven!
jack: Dankjewel. En dat stukjes lezen is op den duur een noodzaak, het is vrij onmogelijk om alles wat hier verschijnt grondig te lezen, ik ken dat.
Rouw is iets raars. Ik snap er nog steeds niets van. - KapiteinSeBBos
héérlijk verhaal... - koyaanisqatsi
Een jongen aan de bus? Zozo, gaat ons hoofdpersoontje knaapjes knijpen in het donker?
jack: Als het hoofdpersonage dat nu eenmaal graag doet... ;-) - manono
Dit is helemaal geen doelloos gezever (zie feedback).
Kleine opmerking: in het kerkhof was het helemaal donker, en hier ziet het HP nog alles en is er ook de zon.
jack: Die opmerking klopt niet denk ik. Ik zal't eens nakijken.
|
