Volg ons op facebook
|
< terug
Lieske
Met een zwierig gebaar opende ik de deur van slagerij Taeymans. Het was er druk, zoals gebruikelijk op Zondagmorgen. Dat betekende, opletten! Slager Taeymans wilde namelijk niets weten van apparatuur waar nummertjes uitrolden om de aanwezige klandizie op een zo ordelijk mogelijke wijze te kunnen bedienen. Hij hield zich aan het principe dat iedereen voor zich diende te weten of hij/zij aan de beurt was. Dat dit soms tot verhitte discussies leidde hoeft uiteraard geen betoog. Taeymans verkneukelde zich dan en liet de betrokkenen rustig bakkeleien terwijl hij zich met de volgende klant bezig hield. Het was voor het eerst sinds zes jaar dat ik de slagerij, wegens een bezoek aan mijn moeder in mijn geboortestad, weer eens betrad. Gestaag vorderde ik richting koeltoonbank. Aandachtig bestudeerde ik het briefje dat mijn moeder opgesteld had. Wat simpel broodbeleg en een paar koteletten voor het avondeten stonden er vermeldt. Eindelijk was ik aan de beurt. Germain De Nocker, die met zijn brede rug voor mij stond en in mijn herinnering alleen nog een plaats innam door het feit dat hij afschuwelijk ruikende scheten produceerde in onze kleedkamer na het voetballen op de lagere school, nam zijn gebruikelijke Zondagse twee kilo gehakt en drie kilo stoofkarbonaden in ontvangst en vertrok in de richting van zijn vervallen arbeiderswoning. Ik schoof tegen de koeltoonbank en bestudeerde nogmaals mijn boodschappenlijstje.
"Zegt u het maar hoor", hoorde ik plots een nachtegalenstem zeggen.
Ik keek op en staarde in het gelaat van het lieflijkste wezen dat ik tot op dat moment ooit aanschouwd had. Ze was blond, maar blond met een zo naturelle kleur dat er geen enkele flauwe mop op van toepassing kon zijn. En krullen, goudblonde krullen, die haar knappe ronde toetje omkransten en tot op haar schouders vielen. Haar grote helderblauwe ogen vormden een schitterend contrast met haar bleke huid en het rood van haar vochtige lippen die iets vaneen weken om haar hagelwitte tanden te tonen. Zij was gekleed in een licht doorschijnend, fris gesteven, wit bloesje. Haar opbollende borsten, waarvan de bovenste helft, zonder enige gêne, door haar aan geïnteresseerden getoond werd, zaten gevangen in een licht geel behaatje. Het was de meest geile kleur geel die u zich kunt voorstellen. Sindsdien is Pasen voor mij dan ook nooit meer hetzelfde geweest. Ik associeer het overvloedig geel in deze dagen meer met de wederopstanding van mijn ejaculerende huisgenoot dan met die van de Almachtige. De lingeriefabrikant had het nodig gevonden om, op de plaats waar de tepels normaal gesproken enigszins ingetoomd en beschermd werden, een uitsparing te voorzien. Waarschijnlijk had deze goddelijke schoonheid zich tot voor kort in de koelruimte van het abattoir bevonden want de door de ellendige vrieskou gepijnigde spenen staken met een haast indecente wilde wellust naar voren. Ze tekenden zich af met een onbeschaamdheid die in het begin van deze eeuw ongetwijfeld tot langdurige opsluiting dan wel geseling geleid zou hebben.
Mijn erectie kan dan ook nauwelijks enige verwondering wekken. Krampachtig hield ik het katoenen boodschappentasje, dat aan de imitatieleren hengsels al enigszins afgesleten was, voor mijn in staat van verrukking verkerend lichaamsdeel. Het schurkte zich behaaglijk tegen het koele metaal van mijn ritssluiting omdat ik deze morgen inderhaast geen onderbroek had aangetrokken. Dit speelde mij nu dus danig parten.
Hoe kon in godsnaam zo'n hemels creatuur zich in deze Danteske omgeving bevinden van opengereten runderen, onschuldig geslachte lammetjes en gebraden speenvarkens?
Bemoedigend keek zij mij met haar half geopende vochtige mond en geloken ogen aan.
"Lieske", hoorde ik in de verte Taeymans op vermanende toon brommen.
Lieske?, zou het werkelijk kunnen, was het Lieske die ik hier voor mij zag, de dochter van Taeymans, die nu zo'n 20 jaar zou moeten zijn. Dat sprietige wicht met haar slungelige benen en truttige paardenstaart die ik voor het laatst gezien had bij de rapportuitreiking van het zesde leerjaar? Zij was het, zonder twijfel!
Lichtelijk bedwelmd wees ik tamelijk doelloos naar een schotel met een voor mij onbekende inhoud, welke geheel vooraan de koelvitrine lag.
"Varkenstong in vinaigrette", merkte Lieske geroutineerd op, "hoeveel mag 't zijn?"
Radeloos probeerde ik mij enige voorstelling te maken van een acceptabele hoeveelheid.
"Doe maar een halve kilo", sprak ik monter. Lieske boog zich nu voorover om de gevraagde hoeveelheid varkenstong op te lepelen en in het daarvoor bestemde plastieken bakje te deponeren. Zij rekte zich onder het glas van de toonbank zo ver naar voren dat haar bloesje tot het uiterste naadje werd strak getrokken. Het gele behaatje worstelde zich in al zijn frivoliteit vanonder het witte keurslijf waarbij de halfbevroren tepels slechts met moeite binnen de wit gesteven schutkring bleven. Mijn erectie was inmiddels overgegaan naar een stadium waarbij de geringste beweging tot een voortijdige ontlading kon zorgen. Aan de ademhaling van mijn buurman merkte ik dat ook bij hem nog gezonde lichaamssappen door zijn lichaam vloeiden.
"Anders nog iets?", kweelde Lieske.
Zweetdruppels parelden op mijn voorhoofd. Haast automatisch ging mijn wijsvinger weer naar de uiterste voorzijde van de toonbank.
"Preskop" sprak ze duidelijk articulerend, "hoeveel mag 't zijn?".
"Doe maar een kilo", zei ik verrukt.
Enigszins verbaasd keek ze me aan. "uit één stuk of in sneetjes?" was haar volgende vraag.
Sneetjes.., sneetjes.., mijn god, de associatie alleen al deed het vel van mijn voorhuid bijna kapot schuren tegen mijn rits.
"Sneetjes", kon ik nog net uitbrengen terwijl ik reddeloos verdronk in haar ogen.
Lieske sneed vakkundig enkele tranches van de geperste varkenskop af.
Tegen de tijd dat ze deze verpakt had dwaalde mijn vinger al stuurloos van links naar rechts over het voorfront van de toonbank tot ze tenslotte aanbelande bij een schotel met een romige witte saus.
"Vol-au-vent", kirde Lieske, "hoeveel?"
"Ach", sprak ik weifelend.
Lieske was inmiddels met een fors uit de kluiten gewassen plastieken doos onder de toonbank gedoken en begon driftig de stukken kip met bijbehorende melkwitte saus op te lepelen.
Toen ze tot de conclusie kwam een acceptabele hoeveelheid bijeen geharkt te hebben, keek zij mij vanonder het toonbankglas vragend aan. Deze beweging stelde de draagkracht van het bloesje en behaatje maximaal op de proef. Een van haar roze tepels piepte parmantig vanonder haar, tot het uiterste opgerekte, bloesje. De aanblik van haar half geopende mond op enkele centimeters van mijn gezwollen en kloppende lichaamsdeel tezamen met de vrijpostig rondloerende tepel en de heerlijke witte saus die tergend langzaam van haar lepel afdrupte, veroorzaakten een verkrampte ejaculatie welke ik slechts met de grootst mogelijke moeite kon camoufleren. Ik sloot even mijn ogen en in gedachten voelde ik het hoofd van Lieske zich tegen mijn onderlichaam vleien. Dit bleek echter een pijnlijke misvatting. Het was de kop van de loopse blindengeleidehond van de dame naast mij die mijn scrotum opzij duwde om verlekkerd mijn sperma op te likken. Beheerst trachtte ik het dier door een stoot met mijn knie op andere gedachten te brengen. Zijn bazin, wier andere zintuigen, door het defect aan haar ogen, sterker en beter ontwikkeld waren dan die van de doorsnee dorpeling, keek mij aan op een manier zoals alleen Andrea Bocelli dat kan. Ze kreunde licht en wankelde in mijn richting.
"Lekker hè", sprak ze veelbetekenend, terwijl de geur van vers sperma haar wijd opengesperde neusgaten binnenstroomde.
"Ja", herpakte ik me snel, "ik ben altijd al een liefhebber van vol-au-vent geweest".
Ik maakte snel een afwerende handbeweging richting Lieske, teneinde aan te duiden dat de flink gevulde bak etenswaren wel toereikend was.
Inmiddels had ik op de werkbank achter Lieske een enorme roestvrij stalen plateau gezien waar al haar bewegingen in weerspiegeld werden.
Ik verschoof nu lichtjes naar links om met het plateau in een denkbeeldige rechte lijn te komen, waardoor ik ook op de welgevormde achterpartij van Lieske een steelse blik zou kunnen werpen.
Nog steeds geconcentreerd op het plateau hield ik mijn vinger stil. Rondom mij verstomden de gesprekken, de lepel met gehakt, welke Taeymans net op het vetvrije papier wilde deponeren, bleef roerloos in de lucht hangen. Lieske keek me bevreemd aan.
Mijn vinger wees naar de afgehakte kop van een gigantisch varken. Taeymans had de gewoonte om, ten bewijze van zijn kwaliteitsvolle producten, van tijd tot tijd een varkenskop van respectabele afmetingen, met de obligate appel in zijn bek, in zijn toonbank te presenteren. Het beest loerde met één oog in mijn richting en leek te grijnzen.
"Weet je het zeker?", hoorde ik Lieske in de verte vragen.
Nu kon ik niet meer terug. Eerst een varkenskop bestellen en dan moeten toegeven dat je je vergist had, nee, dat was mijn eer te na. Zelfbewust keek ik haar aan.
"Héél zeker", sprak ik rustig, "moeder wil zelf ook eens preskop maken".
Weifelend keek Lieske naar haar vader die mij nog steeds als bevroren aanstaarde.
Dan haalde hij zijn schouders op, bromde wat binnensmonds en knikte naar haar.
Lieske begon nu aan het loodzware karwei om de kop uit de etalage te sleuren, haar twee armen had ze rond het monster gelegd, waarbij haar vrijwel geheel ontblote borsten tussen zijn twee oren kwamen te liggen. Hoeft het nog enig betoog dat de aanblik van varkensoren op mij sindsdien een prikkelende uitwerking heeft? De ademhaling van de man naast mij was inmiddels overgegaan van licht hijgend naar chronisch astmatisch.
Het tafereel in het glanzend geboende plateau was daarbij van een welhaast onbeschrijflijke erotische geladenheid. Lieske tilde, vanwege de ultieme krachtsinspanning, haar rechterbeen wat omhoog, mij daarmee een blik gunnend op het boveneind van haar zwarte nylons, de aanzet van haar bilpartij en het frivole kanten randje van haar opgerekt gele slipje.
Voor zover er nog enig sperma aanwezig was in een uithoek van één mijner testikels dan kan ik u verzekeren dat deze met de uiterste krachtsinspanning van de hiertoe aangestelde spiermassa naar buiten gekatapulteerd werd. Mijn tasje bleek echter afdoende bescherming te bieden.
Lieske had inmiddels een hoogrode kleur gekregen van al dit sjouwwerk en keek me, licht hijgend, afwachtend aan.
"Ik denk dat dit voldoende is", sprak ik beheerst.
Lieske drukte op de toets "eindtotaal" van het kasregister en in grote digitale cijfers verscheen een bedrag dat zich in een ver verleden ooit eens op mijn spaarrekening had bevonden.
Ik slikte even en haalde enigszins bevend mijn portemonnee boven. Voorzichtig nam ik de, tot dan toe onaangeroerde, "creditcard gold" tussen duim en wijsvinger.
Met een haast achteloos gebaar overhandigde ik Lieske de kaart. Ze fronste even haar wenkbrauwen en keek steels naar haar vader. Die wierp zijdelings een blik op het door hem zo gehate plastic betaalmiddel, waarna hij mij boosaardig aankeek. Tenslotte knikte hij, ten teken dat hij bij hoge uitzondering betaling op deze wijze toestond. Tot mijn opluchting functioneerde de kaart zonder problemen. Lieske vroeg me of ze de aangekochte waren in mijn tas mocht stoppen. Dit leek me, gelet op de reeds aanwezige vlekvorming, geen goed idee. Wederom kwam die weifelende blik terug in haar ogen. Ik nam de door haar gevulde plastic tasjes in ontvangst en deponeerde ze behoedzaam in mijn boodschappentas. Na nog een laatste blik op haar welgevormde figuurtje en nagestaard door de peinzende blik van Taeymans draaide ik mij om en verliet, aangestaard door de rest van de aanwezige klanten, het tasje zorgvuldig voor mij houdend, monter het etablissement.
Bij mijn fiets aangekomen, pauzeerde ik even. Pfoeeh, wat een onverwachte opwinding op een onnozele Zondagmorgen. Toen mijn lichaamsfuncties zich weer enigszins hersteld hadden, hing ik mijn tasje aan 't stuur en beklom mijn fiets.
"Hallo.., wacht even", hoorde ik iemand achter mij hijgend uitroepen.
Het was Lieske. Haast buiten adem kwam ze bij me aan, met twee handen een enorme plastic zak meezeulend waarin zich de varkenskop bevond. Zijn snuit stak brutaal boven de zak uit.
"Je kop", sprak ze hortend, terwijl ze de zak naast me neer plofte.
Toen ze zich weer oprichtte streek ze een goudblonde lok naar achteren. Ik snoof de geur van haar frisse jonge lichaam op, direct gevolgd door een gloedvolle erectie. Lieskes oog viel op de vreemde vlekken op mijn zomerse pantalon.
"Ach, heeft de vol-au-vent doorgelekt?" sprak ze bezorgd, terwijl haar hand over de dunne stof gleed. Haar smalle vingers omsloten zacht het bovenste deel van mijn volbloed apostel. Merkwaardig toch hoe snel het commandocentrum in mijn hersenen ontruimd werd en alle aanwezigen in allerijl, via de daarvoor geëigende bloedbanen, naar die piepkleine controleruimte onder mijn voorhuid werden gedirigeerd. Totaal willoos stond ik daar tegenover haar, niet in staat om te spreken, niet in staat zelfs om ook nog maar één druppel zaad uit te storten. Ik was haar gevangene, compleet aan haar en haar rustige, strelende handbewegingen overgeleverd. Lieske genoot zichtbaar van de staat van verrukking waarin ze mij had gebracht.
"Jij bent Herman, is 't niet?", vroeg ze zacht.
"Nee, niet Herman, Henk!", kon ik met moeite uitbrengen.
"Ja inderdaad, Henk, nu weet ik het weer, je zat twee klassen hoger dan ik op de lagere school".
De zaadmakers waren inmiddels als waanzinnigen begonnen een nieuwe voorraad spermatozoïden aan te leggen omdat ze de bui al voelden hangen. Lieske ging ondertussen rustig door met zachtjes wrijven, met zo'n subtiliteit en empathie welke ik later nimmer meer zou ervaren. Ikzelf kon niets anders dan haar hijgend aanstaren waarbij lichte trillingen door mijn lichaam gingen.
"Lieske, Godferdenondedju, waar blijft ge?", hoorden we Taeymans opeens vanuit de deuropening krijten.
Verschrikt trok Lieske haar hand terug en draaide zich om.
"Ben er zo pa", riep ze geschrokken.
Met een vuurrode kop en woeste blik trok Taeymans de deur van de winkel dicht.
"Zie ik je nog?", vroeg ze wijfelend.
"Ik denk het niet", antwoordde ik bedeesd, "we maken vanavond preskop!"
feedback van andere lezers- GoNo2
Knap geschreven, ik blijf lezen !
lappes: Dank je. Ik blijf schrijven... - Magdalena
wat een zalig verhaal!
werd eerst wat afgeschrikt door de lengte, maar 't is meer dan de moeite!
veel groetjes
lappes: Dank voor uw bemoedigende reactie. - tessy
Ik sluit me aan bij vorige meningen. Graag gelezen.
lappes: Dank voor je reactie, wie weet wat er nog volgt... - jan
ik heb gesmuld van deze slagerijstory...
grts
lappes: Oppassen voor een indigestie Jan! - henny
Zaterdag zal ik bij de slager, toch eens beter opletten. ;)
lappes: Varkenskoppen zijn in de aanbieding...
|
