|
< terug
Even stond ik daar ook
De zon schijnt en de bomen zijn groen
Blij fiets ik met mijn dochter achterop de fiets
Ik heb haar net van school afgehaald.
In de verte zie ik 4 bussen staan
het lijkt wel een complete chaos.
Mensen staan op de stoep en kinderen staan overal verspreid
Het is ook omgeven door auto`s
Naarmate ik dichterbij kom zie ik dat de kinderen
met zware tassen slepen.
Schoolkamp gehad is het eerste wat bij me op komt.
De ouders zijn blij hun kinderen te zien
De kinderen maken een hoop herrie
Uitgelaten en vol verhalen die ze natuurlijk willlen delen.
Ik geniet ervan om dat zo te aanschouwen,
En daar staat hij.
Een grote weekendtas en een vuilniszak.
De droefheid is van zijn gezicht af te lezen.
Zijn rug krom en zijn schouders hangend
Het hoofd hangt bijna op zijn kin.
Zijn ouders staan er niet
Ik stop en rook een sigaretje
Mijn dochter babbelend op de achtergrond.
Zich totaal niet bewust van wat ik zie
wat ik voel
Gelukkig maar
Nog zo lekker puur en onschuldig.
Ik verdwijn in mijn herrinnering
Op 12 jarige leeftijd op alle mogelijke kampen getrapt
in de zomer.
En natuurlijk de schoolkampen.
Als ik op kamp was geweest stond mijn pa er ook nooit.
Dat went
Wat niet went is dat gelul in de bus.
Allemaal bukken in de bus voor de ouders
die buiten op de stoep staan te wachten.
Kan der nog boos om worden nu ik dit zo schrijf.
Ik bleef altijd gewoon zitten in de bus
er staat toch niemand op me te wachten.
Waarom zou ik dan voor mijn gevoel doen dat het wel zo is.
En zo stom enthousiast kiekeboe spelen
ik ben der toch
Puur mezelf voor de gek houden toch
Maar de leidsters gingen daar niet in mee
Ik moest bukken
Ik verpestte het zo nu eenmaal voor de andere kinderen.
Wel ja cijfer mezelf wel weer weg
pas me wel weer aan
Weet niet beter.
En dan waren we daar
Geschreeuw in de bus
Enthousiasme weet ik veel wat.
En ik
Net zo klein als dat mugje in je slaapkamer.
Steeds de hoop dat hij er staat
misschien nu wel een keer
Zelfs als hij er dronken zou staan
was ik al blij geweest.
Maar nee met mijn tassen in de hand bleef ik wachten.
Na de eerste keer kamp ben ik gelopen naar de kroeg.
Daar zat hij dan bier in de hand
en de vinger aan de knop van de gokkast.
Geen aai over mijn bol
Hier heb je de sleutel ga die rotzooi maar wassen
wat geld in me hand gedouwd voor boodschappen.
Wat heerlijk om weer thuis te zijn.
Ik kijk weer naar die jongen
Hoop dat het kiekeboe gebeuren hem bespaard is gebleven.
Zal wel niet
een eeuwen oude grap
Natuurlijk niet zo veel eeuwen
want toen reden er nog geen bussen.
De jongen beseft ook zijn ouders er niet staan
en hij loopt de zware tassen zelf dragend
Ik huil en ik weet dat hij in zijn hart ook huilt
heel hard.
Er wordt getoeterd
Een vader van een klasgenoot
Hij mag meerijden.
Twijfelend stapt hij in
Net als ik toen ik voor de tweede keer op kamp ging.
En de vele keren daarna
Denk je nou dat hij blij is
of dat ik nou blij was
dat we mee konden rijden?
Nee, want zittend op de achterbank is er verdriet
heel veel woede
En schaamte dat je zulke ouders heb
feedback van andere lezers- jan
je hebt ze niet voor het uitkiezen, die ouders...
grts
secret: Dank je wel Jan
Hadden we het maar voor het uitkiezen - miepe
gek hoe je dit lay-out
leest misschien iets minder vlot, moet nog wennen?
(wat je gedicht betreft van vandaag: ik dacht dat je laatste stukje uit jouw hoofd kwam... zie je? Jij kan je ook verkneukelen met zo'n boosgedachte)
secret: Ja is inderdaad wennen.
Ging me meer om het feit dat er vele emoties in zaten en dat je als twee totale vreemden het zelfde kan voelen.
Op het moment dat je elkaar ziet.
Maar is inderdaad erg wennen
Maakt niks uit hoor wat dat andere dicht betreft kun je ook niet weten toch
liefs - tessy
Dit raakt me, ik vind het zo vreselijk wanneer kinderen geen onbezorgde kindertijd mogen beleven, ze dragen dit mee hun hele leven.
secret: Ja ik hoorde eens
Wie als kind gekereukeld is moet als volwassenne zelf de kreukels eruit strijken
Ware feit
We weten in iedergval hoe het niet moet
Maar een gemis is het wel
liefs - yellow
Wat een droef verhaal, alledaags maar zo droef,
ja, het moet niet gemakkelijk zijn zulke dingen
en zelf ben ik er ook zeer weinig voor de kinderen omdat ik zelfstandig ben maar als ik er ben, dan geef ik ze alle liefde die ik kan, zelf heb ik ook niet de tofste jeugd gehad, lees de trein (verhaal)maar eens,
groetjes,
Marc
secret: Dank je
Maar je bent er wel dan toch
Of het vrouwtje.
Dit soort dingen kun je niet omdraaien of overnieuw doen wat jeugd betreft maar je kan er nu zelf wel wat van maken en ben blij dat dat nu wel kan,
liefs - b_engel
ik weet nog hoe enorm ik me in de steek gelaten voelden toen mijn ouders er niet stonden. Ik kon er met mijn verstand niet bij. Nooit een traan gelaten bij de scouts maar toen wel.
Ze stonden me aan het station op te wachten ipv aan het lokaal. Dus ze waren me niet vergeten...
Als ik dan je verhaal lees... dat moet pijn doen. Een kind moet gezien worden, beschermd en liefde krijgen.
de schikking vond ik ook wat gek maar zeker goed geschreven!
secret: Erg eigelijk toch hoe vaak dit gebeurd
Het is (helaas)verrassend dat veel voor ons beide herkenbaar is - Magdalena
Weet je wat mij zo raakt?
Dat jij schrijft dat je niet blij waart om met die andere ouders mee te rijden: dàt vind ik zeer herkenbaar.
Je wilde je eigen ouders, blij zijn zoals iedereen. Geen compensatie, geen andere mensen die je opvangen.
Dat is voor mij zo fundamenteel en wordt zo VAAK met de voeten getreden: mensen fantasaren dat ze 'goed' zijn door iets in de plaats te doen, fantaseren graag dat ze je gelukkig maken en vergeten ervoor te zorgen dat je EIGEN situatie in orde komt.
XXXX
secret: Dank je wel Magdalena.
Nee inderdaad toen was ik zeker niet blij dat ik met hun mee kon rijden.
Zoveel andere gevoelens overheerst.
Als ik er nu nog aan denk dat voel ik het gewoon nog in mijn lijf hoe ik me voelde.
Die mensen dachten inderdaad goed te doen niet beter wetend
Maar nu als volwassenne wel blij dat er zulke mensen bestaan.
En wordt zeker gewaardeerd - lappes
Diep doorleefd geschreven, zonder in clichés te vervallen. Respect...
secret: Dank je wel!
|
