Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (20)
Daar stond een jongen die ik hier al vaker had gezien, te wachten op bus 19. Hij had een warrig karamelbruin kapsel dat voor zijn erg grote bleekblauwe ogen viel. Die ogen waren zodanig opvallend bleek dat ik me voorstelde dat ze spirituele eigenschappen bezaten. Of beter gezegd: dat hun eigenaar ze bezat. Het zou me niet verbazen als hij geplaagd werd door hevige voorgevoelens omtrent mensen die hij in zijn dagelijkse leven ontmoette. Dat hij aan een blik genoeg had om in een flits iemands levensgeschiedenis te zien passeren, en dat vervolgens niet los kon laten. Mogelijk had hij daar dan gruwelijke dromen over, in die kostbare eierschalen schedel van 'm. Je zag zo dat hij het gewicht van de wereld op zijn smalle schouders torste. Je zou hem willen troosten. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht dat te doen aangezien ik hem, alles welbeschouwd, van haar noch pluim kende, maar het lijdt geen twijfel dat die uitstraling hem aandacht van het andere geslacht opleverde. Ik wandelde hem voorbij en een blik van wederzijdse herkenning werd uitgewisseld. Stom genoeg maakte dat me blij.
Het had ook een andere kant, want blijkbaar kwam ik hier zo vaak dat ik mensen begon te herkennen en zij mij, alsof ik hier woonde. Wat niet geheel negatief is, alleen zegt het wat over de frequentie van mijn bezoeken aan deze stad, waar ik strikt genomen niets te zoeken heb. Toch voel ik me hier erg thuis, maar dat is dan weer een gevolg van de aanzienlijke hoeveelheid tijd die ik hier reeds doorbracht en de aard ervan. Ik kende de straten, wist cafés, winkels en het park zijn. Ik kende mijn lokale politieke-partijgenoten en de uitbaters van verschillende drinkgelegenheden. En ik kende de familieleden van die dode man die ik kwam bezoeken, die allemaal hier woonden. Ooit was het mijn voornemen geweest hier te komen wonen na mijn studies, maar de dingen waren allemaal een beetje anders gelopen. Ik zou een huisje huren, bij voorkeur in de Dijkstraat, en als de kans zich voordeed een van de huizen palend aan het kerkhof kopen. Na Junkies dood had ik niet veel zin meer om die plannen nog alleen ten uitvoer te brengen dus liet ik het leven maar zijn beloop. Nochtans zou het me vele dure treinritten besparen. Het was het her-overwegen waard, als je het zo bekijkt. Misschien zou het ook voor mijn geest een weldaad zijn hier te wonen, maar evengoed zou het de genadeslag kunnen zijn. De grote vraag was of het me dichterbij of verder van Junkie zou brengen. En of dat dichterbij of verderaf gezond of ongezond zou zijn. Het kon me niet dicht genoeg zijn en ik deed er alles aan om hem aldus te houden, maar was dat niet net de reden dat ik begon te twijfelen aan mijn geestelijke gezondheid? Niet dat het mij interesseerde. Loslaten was niet aan mij besteed. Het was een modewoord dat aanvallen van projectielbraken bij me opwekte. Voor de leken: projectielbraken, ook wel explosief braken genoemd, bestaat erin dat je maag zich zodanig krachtig samentrekt dat de inhoud tegen hoge snelheid wordt omhooggestuwd en enkele meters verder belandt, niet zelden tegen een muur alwaar het langzaam, een slijmerig spoor achterlatend, naar beneden glijdt. Vaak vertoont dit spoor nog onverteerde stukjes van de vorige maaltijd. Dat is nogal onpraktisch in de gevallen waar het maagrestant niet tegen een muur maar tegen een medemens belandt. Die brokstukjes maken het schoonmaken namelijk een pak hachelijker en bovendien onsmakelijker. Dat projectielbraken heeft nochtans wel een niet te onderschatten voordeel: het gaat niet gepaard met misselijkheid.
Hoedanook doe ik niet aan loslaten, als het op Hem aankomt. Misschien zou het leven draaglijker zijn als ik niet elke dag rond een dode opbouwde, maar ik was niet van plan het uit te proberen. We hadden ons voorgenomen om samen oud te worden en dat moest ik dubbel zo hard waarmaken, nu hij er niet meer was. Dat was een erezaak. Eigenlijk was het eenvoudiger dan dat: ik miste hem. Toch vond ik het hoogst vermakelijk er weldoordachte theorieën als de bovenstaande aan op te hangen. Denkoefeningen, zeg maar. Oneindig veel interessanter dan met dit doel opgezette computerspellen. Creatieve introspectie.
Met de blijdschap van dit vluchtige weerzien nog op mijn wangen, liep ik het station weer binnen. Dit nieuwe stationsgebouw was zodanig ingericht dat je meteen in de centrale gang terechtkwam die onder de sporen doorliep tot bij de achteruitgang. Het was er altijd erg winderig. Bij het binnenkomen had je de loketten in een door glas afgeschermde ruimte aan je linkerkant, en het beruchte buffet aan je rechterkant. Beide wandelde ik gezwind voorbij omdat ik zowel treinkaart als drank reeds in bezit had. Voor één keer hield zelfs mijn urineblaas zich koest. Zoals gewoonlijk moest ik naar perron 2. Op het ijzeren bankje in het midden van de gang, zaten drie pubermeisjes giechelend in een pubermagazine te bladeren. O, de onschuld van de jeugd. De aandachtige lezer bemerkt hier ongetwijfeld een zweem van sarcasme, want wie pubers en hun magazines kent, weet dat de term onschuld hier amper van toepassing is. Misschien is onwetendheid een meer passende term. Onwetendheid,niet in de zin van dommigheid, maar als beginpunt, uiteraard. Beginpunt van een lange reis over bewustwording naar volwassenheid. De Bond Zonder Naam is er niets tegen.
Ik nam de trap aan mijn rechterkant. Vanop het perron had je een mooi overzicht over de stad. Dat had ik altijd al een mooie afsluiter gevonden van een dag O. In de verte zag je de torens van de Sint-Walburgakerk en het gemeentehuis. Ook de Dijkstraat zag je mooi lopen tot bij de opvallende grote kerhofbomen.
feedback van andere lezers- Mistaker
Weer heel graag gelezen.
De Bond Zonder Naam is er niets tegen. Ik zou zetten: is er niets bij.
Groet,
Greta
jack: Bedankt! - tessy
Tja origineel kan ik niet meer uit de hoek komen met fb. ik moet elke keer het zelfde zeggen, goed geschreven :-)
jack: haha, ik ken dat probleem. Geeft niet hoor, tis de waardering die telt en dat is wel duidelijk als je zo lang blijft volgen ;)
Dankjewel voor de fb! - Magdalena
Amaai ik ben onder de indruk!
Ik ben zomaar in het verhaal gevallen. Dit is indrukwekkend!
Dat niet kunnen loslaten, daar zou ik nog veel en veel meer over willen lezen. Omdat, uiteraard, ik dat soms té goed kan en soms totaal niet.
En als je ineens en abrupt je rug draait, word je harteloos genoemd.
Als je niet kunt loslaten dan krijg je nog veel ergere dingen naar je kop. Soms een zeer smalend 'ben jij iemand die niet kunt los laten?' uitgesproken door een nogal vies figuur die door de toon van zijn stem insinueert dat hij de Meester is. Terwijl ik MOET voor mezelf een soort zin voor mijn persoonlijke lijden vinden eer ik dat loslaten kan. En soms komt die zin pas als ik jaren later iets anders meemaak en dan besef dat ik veel leerde. Dan maak ik een sprongetje naar iets anders wat ik niet kan loslaten... Zou ik écht abnormaal zijn?
XXX
jack: Eigenlijk gaat heel dit verhaal over niet-willen loslaten. Ik ben er ook niet geweldig in. Niets aantrekken van andere mensen, je bent wie je bent! - henny
Niets aan toe te voegen. :-d
jack: Zelfs geen vergeten komma? ;) - Mephistopheles
Wel puberboekje was het? De Joepie? Mijn jongste zus van 14 durft dat wel eens lezen. Heb nochtans vaak genoeg geprobeerd om haar op andere gedachten te brengen, maar helaas.
Als vanouds een goed schrijfseltje. Geen originele feedback, ik weet het...
jack: De kwaliteit van mijn geschrijf begint te lijden onder de hoeveelheid, vind ik. Ik ga eens grondig taal en inhoud herzien alvorens verder te schrijven. Ben ook erg aan het twijfelen over het vervolg. - cehadebe
Hier zie ik gelukkig meer lezers, het is het waard!
jack: Dank! - KapiteinSeBBos
jij mag ook nog lezen van mij héhé...
dikke knuffels,
xxx
jack: Heb het te druk met je fb te beantwoorden... ;) - koyaanisqatsi
Een hoofdstukje met wel zeer sterke paragrafen!
Projectielbraken... Bweurk... Figuurpissen tot daar toe, maar dit... ;-)
jack: Ha ja? Ik vind dit net een minder interessant stuk.
Jij als vader kan toch geen probleem hebben met projectielbraken, het zijn vooral zuigelingen die zich daaraan bezondigen he :-) - manono
Ik kan heel gemakkelijk loslaten maar de manier waarop je dit beschrijft, laat mij begrijpen wat het enigszins betekent wanneer je niet wil loslaten. De intensiteit van het niet willen loslaten komt heel goed over.
|
