|
< terug
*Clandestien* - 19. eb en vloed
Zandkorrels ben ik in de zomer, een rechte streep haaks op de vloedlijn. Veel zandkorrels, anoniem de ene naast de andere, even gelijk als verschillend. De zon schijnt ademloos. De wind gaat liggen voor mijn uitgestrekte rimpelloosheid. Je wentelt heerlijk in me om en om. Vandaag blijf je veilig bij mij binnen, drijvend tussen mijn hoofd en mijn buik. Ik koester je; ik douw je; ik streel je binnenin. Je wordt, je bent zo rustig.
Val toch niet in slaap, denk ik. Waak nog even. Waak met mij in mij. Het is noen en volop dag, het uur van de belofte. Ik vertel je een verhaal. Misschien herken je het. Eens was ik aan een beekje, heel dicht bij de bron. Het water was glashelder. Ik dronk ervan, gulzig, met volle teugen. Jij stond aan de overkant te peinzen. Ik had je niet gezien. Ik trok mijn witte bloesje uit. Het water speelde met mijn twee kleine borstjes. Mijn bovenlijfje glinsterde jong en bekoorlijk in de zon. Ik had je niet echt gezien, echt niet. Je sloeg je ogen neer. Keek je naar de eendenkuikentjes misschien? Toen ging je heen en kon ik ongestoord en naakt gaan zwemmen in de beek. Had ik je toch gezien voor je verdween? En kwam je nog eens weer? Hé, kom je nog eens weer?
Je vaart uit mijn buik weg. Je blijft me je antwoord schuldig, van aangezicht tot aangezicht. Al hangt het gestroomlijnd in de lucht. Ik weet zo goed waarom.
Er likt iets aan mijn tenen en aan mijn voetzolen. Het begin van vloed. Als ik geduldig en beheerst blijf liggen, komt het nader, steeds nader. Stijgt de stille overmacht van de golven langzaam langs mijn benen en mijn dijen naar omhoog. In jouw ritme. Tot je door mijn haren woelt en me overspoelt. De zon in het zenit. Schuim. Feest. Rood. Ik weet het. Jij weet het. Maar even goed weet je, weet ik dat ik niet blijf liggen. Ik verzaak aan de verzoeking. Je weet waarom. Omdat ik uiteen zou spatten in flintertjes van flitsend licht verstrooid in al je baren. Uitzinnig, wervelend, Dionysisch. Omdat mijn vreugde zich zou uitbreiden over de ganse van onverschilligheid gelooide globe. Omdat ze het zouden zien. Omdat ze er zouden deel aan hebben. Aan ons geheim. Daarom baar ik je op als baren. Telkens weer. Ik sta op en ik ga. En het wordt vloed. En eb. En vloed. Ik zwel van trots. Even rijk als berooid.
feedback van andere lezers- Jean_Loeckx
Heb het pas gelezen in mijn "betaald" Clandestien-exemplaar.
Ze staat boven op de rots, kijkt van de zon boven haar naar Lennart beneden. Een duikvlucht.
Onbetaalbaar blijft het.
Integendeel, hoe meer ik het lees hoe meer ik je moet.
gg
Vansion: En toch vind ik 'Clandestien' niet goed genoeg. :) - commissarisV
Laatste zin is geld waard, puur poëtisch stukje,zoals steeds als apart stukje pure chocolade te proeven...
Vansion: snoepertje ;) - Marlis
"noen" zou ik wijzigen in "middag" omdat ik persoonlijk vind dat dat beter past bij de rest van je taalgebruik in dit verhaal.
En in de laatste zin tegelijkertijd...
Voor de rest weer super:-)
Groetjes
Marlis
Vansion: noen laat ik lekker staan
maar mij laatste zin heb ik aangepast; dankjewel
|
