Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (37)
Zichtbaar tegen haar zin vergezelde ze me naar de dichtstbijzijnde nachtwinkel, wat zoals ze beweerde een behoorlijke omweg was. Daar aangekomen kocht ik wat bier en sigaretten, bewust niet overdrijvend in mijn aankoop aangezien Steiner nog steeds ongeduldig wachtte om wat spek aan zijn spaarvarkentje te kweken. Vervolgens begaven we ons richting Clara's onderkomen, waar we met een vlaag van opluchting arriveerden. We bevonden ons aan de voorgevel van een oud, relatief groot pand, gelegen in een nogal grimmige buurt waar een ijzingwekkende stilte heerste, zelfs de doden hadden het er benauwd gekregen. Het enige registreerbare geluid was het dartele ruisen van de wind, dat zich op de slede van een gematigde bries doorheen het sombere landschap van troosteloze bouwwerken verder plantte. Onder de strakke boezem van de maansikkel had het gebouw de aanblik van een spookhuis, met de assen van onuitgesproken geheimen in het oude steen van de muren gekerfd. Tijdens het betreden moest ik plots aan de openingszin uit Dante's hel denken, 'Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt!', maar gelukkig kreeg het geen al te letterlijke betekenis. Daarna beklommen we de trap, aangezien Clara op de derde etage woonde die er op het eerste zicht verassend fris uitzag, in schril contrast met het uitzicht van de gang en de buitengevels. Het eerste wat me opviel was dat er bijzonder veel schilderijen lagen, sommigen afgewerkt, anderen duidelijk nog onder constructie. Er stonden verscheidene potten met verfborstels op een nabij staand tafeltje en er lag opvallend veel tekenmateriaal.
'Ik zie dat je er een tekenende en schilderende obsessie op na houdt,' zei ik, nog steeds rondkijkend.
'Een obsessie zou ik het niet meteen noemen,' antwoordde ze, 'maar ik waag me er wel eens aan. Waarom? Vind je dat zo verbazingwekkend?'
'Ik bedoelde alleen maar dat je er niet uitziet als iemand die schildert,' zei ik, 'ik had het je niet nagegeven.'
'Ga maar zitten,' zei ze, 'ik kom dadelijk. Ik ga me even opfrissen.'
Terwijl ze naar haar badkamer vluchtte doorsnuffelde ik een deel van haar schilderijen. De penseelstroken waren erg hard aangebracht, alsof de hand van een bezetene tekeer was gegaan. Het gaf haar figuren een bijzonder levendige glans, bijna alsof ze met je probeerden te communiceren via gebarentaal. Het donkere kleurgebruik sprak me wel aan, en na verdere inspectie moest ik concluderen dat ze best wel talent had. De affiches van die lelijke dwerg Toulouse-Lautrec konden er in elk geval niet aan tippen, hoe hij het voor mekaar speelde om zoveel vrouwen het hof te maken was me trouwens altijd al een volstrekt raadsel geweest.
Toen ze terugkeerde, stond ik nog steeds naar haar werkjes te staren. Blijkbaar paaide het haar wel want ik merkte een kleine glimlach op.
'Dit is best wel goed,' zei ik, 'en geloof me ik geef niet snel een compliment.'
'Het is wat het is,' zei ze, haar best doend om er onverschillig onder te blijven hoewel het duidelijk was dat het haar wel beviel, 'ik veronderstel dat het een uitlaatklep is. Zelfs iemand als jij heeft wel eens een uitlaatklep nodig, niet?'
'Tuurlijk', zei ik, 'heb je een flessenopener?'
Ze haalde hem uit de keuken en opende mijn flesje. Daarna namen we plaats in de zachte sofa, waar ik mezelf onmiddellijk in voelde wegzakken.
'Wil je wat muziek horen?' vroeg ze.
'Heb je London leather boys van Accept?'
'Neen,' zei ze hoofdschuddend, 'ik heb hier wel ergens een leuke plaat liggen van Alanis Morrisette.'
'Kunnen we anders de muziek uitlaten?' stelde ik voor. Met troep als Alanis Morisette in de buurt klonk mijn voorstel van het niet opzetten van muziek me als muziek in de oren.
'Mij best,' zei ze, 'jij je zin.'
Het kostte me niet veel moeite om haar aan de praat te krijgen wat haar schilderactiviteiten betrof. In een mum van tijd kreeg ik het allemaal te horen, van A tot Z en dan weer helemaal terug, geen enkel detail werd achterwege gelaten, of het zou door tijdgebrek geweest zijn. Ze schilderde al heel haar leven, al zo lang ze het zich kon herinneren tenminste. Haar oude heer had haar als kleuter eens een verfdoosje gekocht en ze had het nooit meer losgelaten. Ze schilderde omdat het scheppen was, omdat het bouwen was in plaats van afbreken. Wat het was, waarom het zo was, het deed er allemaal niet toe, zo lang het er maar was, daar draaide het haar om. Als ze haar maandstonden had dan druppelde er misschien wel verf uit, zo diep was haar wezen ervan doordrongen. Ze hield van het classicisme, Piranesi, Ingres, alles wat zich verwijderde van de speelsheid van de Rococo, hoewel ze open stond voor verandering en vooruitgang, wat te zien was aan haar eigen scheppingen die hun eigen, unieke pad bewandelden. Hoe meer ze sprak, hoe overtuigender haar woorden, en hoe doelgerichter elke gesproken letter van haar tong rolde. Het duurde niet lang vooraleer ze het gesprek terug in mijn richting kaatste. Plots was ik het die vragen moest beantwoorden. Wat kende ik dan van kunst? Waarom had ik haar al die vragen gesteld? En wat vond ik dan zo somber aan Piranesi? Ze bleef maar afvuren, bijna als een sluipschutter, en er leek geen einde aan te komen. In elk geval hielden we er behoorlijk verschillende voorkeuren op na wat smaak betrof. Ik was gek op het eigen talent, Van Gogh, Rubens, Hieronymus Bosch, waarom moest iedereen het altijd bij die godvergeten Italianen en Fransmannen gaan zoeken? De lage landen hadden wat mij betrof de groten onder de schilders voortgebracht, wie gaf er nog een moer om Monet of Della Francesca als je Rubens had? Clara lachte en knikte bij het aanhoren van mijn woorden, alsof het haar niet verbaasde dat ik een dergelijke mening koesterde. Ze had het verwacht zei ze. Toen ik vroeg waarom weigerde ze om er dieper op in te gaan, nog steeds bewust dat vlaagje afstand bewarend, steeds op haar hoede voor het eventuele gevaar dat het zou kunnen ontketenen.
feedback van andere lezers- miepe
caccisisten of claccisisten allebei grappig, maar een beetje een fout
de muziek uitaten, ook best een grappig foutje
en kostte met twee téés
voilà hoofdstuk hoofdschud maar altijd met de glimlach hoor, altijd met de glimlach
verder boeiend, maar niet de claccisten
ik ben cobra-maniak Alechinsky allesindsky!!
graag gelezen en graag gefietbekt
Mephistopheles: Je literaire radar heeft blijkbaar een aantal vreemde dingen gesignaleerd.
Pierre Alechinsky, hé? Ben ook een cobra-maniak, maar dan wel niet op jouw COpenhagen-BRussel-Amsterdam manier, wel op een Elipidae, giftandjes en neurotoxines manier.... - jack
Accept weer? Kzal ns moeten gaan luisteren.
Het is waar dat de lage landen grootmeesters hebben voortgebracht maar ze hebben er zeker geen alleenrecht op hoor. Hoewel dat chauvinisme me niet vreemd is ;) Ik heb dat een beetje met muziek.
Goed geschreven, naar gewoonte. Zelfs geen foutjes te ontdekken!
Mephistopheles: Weet niet of Accept jou echt zal liggen aangezien jij blijkbaar nogal 'black metal' minded bent, of heb ik het mis?
Geen foutjes? Toch wel. Je bovenbuur in dit flatgebouw der feedbackers heeft toch een aantal rake schoten afgevuurd.. - arwenn
Die manier van schrijven van jou. ik heb er echt grote bewondering voor. Ik loop door je verhalen.
Nice!
XX'
Mephistopheles: Op een sporadische writersblock hier en daar na, kost het me meestal weinig moeite om een verhaal gepend te krijgen. Maar als er zo'n block is, dan kan het frustrerend worden.
Verbazingwekkend dat je nog niet verloren gelopen bent eigenlijk... - killea
Piranesi, Ingres long time no see! Fabulous writing as usual
xx
j
Mephistopheles: Not much of a Piranesi fan, too cold and dead his paintings. I prefer movement, Van Gogh is the best! - Mistaker
Ik denk dat die vrouwen T-L op een ongevaarlijke manier een beetje eng vonden.
Groet,
Greta
Mephistopheles: Misschien wel ja.
Ik heb niet echt een probleem met T-L, op voorwaarde dat het een lamp is tenminste - tessy
Ik ben tot hiertoe ook nog niet verloren gelopen.
leuk om lezen blijft het
Mephistopheles: Geen nood als je verloren loopt, ik heb broodkruimeltjes gelegd... - henny
Heel goed deel en wat de schilders betreft. Ik geef je helemaal gelijk. Ik woon in Nuenen en ben uiteraard een groot liefhebber van Van Gogh.
Mephistopheles: Ik ook. De lage landen hebben de grootsten voortgebracht. Hoewel ik vind dat Goya ook wel iets heeft... - jan
een schilderachtige vrouw Clara...
grts
Mephistopheles: Zal ik het doek al vast opzetten? - koyaanisqatsi
Ah Hieronymus Bosch... Da's nog eens schilderwerk!
Mephistopheles: Ben gek op het werk van Bosch. Dat ligt me heel wat meer dan die ellendige Piranesi en trawanten - manono
Ik heb geen voorkeur voor een stroming. Ik kom altijd wel iets tegen dat me aanspreekt, net zoals bij literatuur.
Mephistopheles: Ik ook niet zo, al zijn mijn favorieten uit de eigen streek afkomstig
|
