Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (24)
(...) De trein: altijd een beetje lijden.
Hoewel ik dit moet nuanceren: ik beschik namelijk over de gave om overal lijden in te zien. Terwijl ik toch ook erg kan genieten van treinreizen, op voorwaarde dat er zich niet teveel medemensen in hetzelfde voertuig als ik bevinden. Want het is toch wel iets bijzonders, alles welbekeken: je stapt ergens in, gaat zitten, en in mijn geval: luistert naar zelf geselecteerde muziek via koptelefoon, al starende naar het landschap dat voorbijschuift. Bijzonder rustgevend. En voor je het weet bevind je je ver van het beginpunt van je reis. Een beetje als een teletijdmachine.
In het geval van vandaag gold dit des te meer, want onmiddellijk werd ik bij het aanzien van deze plaats teruggetransporteerd, geestelijk althans, naar ruim tien jaar geleden. Naar de ontelbare keren dat ik hier wandelde, op dit perron, altijd in Zijn gezelschap. Laat ik het voorlopig hierbij houden en nog niet gaan denken aan dat ziekenhuis dat ik bijna kan zien liggen, van hieruit gezien links voorbij het stadscentrum. De zegeningen van treinsporen op dakhoogte. Ongelovig stapte ik verder, voet voor voet, alsof ik elk moment terug kon worden gekatapulteerd naar de werkelijkheid. Zelfs de lucht leek hier anders aan te voelen, zowel op mijn huid als in mijn longen. Ook mijn darmen lieten weer van zich horen, doch niet letterlijk. Plots zag ik een oude vriend weer: het stationsbankje waar ik dikwijls had gezeten bij het wachten. Ik stapte erop af en ging zitten, for old time's sake, en voelde zo mogelijk nog nadrukkelijker de afwezigheid van een ooit immerpresente kompaan. Hoe was het mogelijk, nog geen honderd meter had ik afgelegd in deze stad en het werd me reeds benauwd. Het woord slappeling kwam in me op, alsook de uitdrukking drama queen.
Het ijzeren wafelmotief van het bankje begon zich ongetwijfeld af te tekenen in mijn billen. Iets zodanig werelds en onflatteus had onder normale omstandigheden de spanning moeten breken, maar zelfs dit bracht een lading herinneringen naar boven als heet braaksel. Ik voelde me er in elk geval beroerd genoeg voor. Wat nu gedaan: doodziek worden op honderd kilometer van wat tegenwoordig mijn huis was? Als ik niet oppaste kwam er ook nog een paniekaanval bij. Ik hield mezelf voor, naar waarheid overigens, dat ik een oude rot was in het vak van het bedwingen van misselijkheid en paniek, en langzaam maar zeker daalde mijn hartslag. Ik leunde naar achter, tegen de rugleuning en voelde me een beetje getroost. Zodadelijk ontwikkelde ik nog een bovenmaatse voorliefde voor banken. Dan kon ik op elke toekomstige reisbestemming de openbare zitgelegenheidjes gaan zoeken, proberen en uitgebreid fotograferen. "Kijk, dat is dat bankske daar in dat klein dorpke in de Provence, op die berg, weet ge nog? En dat hier, dat is iets speciaal. Dat is nog een bankske uit den tijd dat de Belgen nog baas speelden in Congo. Ge kunt dat zien aan het onderstel, dat wordt niet meer gemaakt nu en …".
Er bestond wel degelijk één bepaald bankje in Frankrijk waar ik met genegenheid aan terugdacht, maar dat was een geïsoleerd geval in mijn levensloop. Op dit exemplaar na, misschien. Uren had ik er doorgebracht, lezend. Tevens had ik er een tot dan toe voor mij onbekende insectensoort leren kennen en appreciëren: de vuurwants ofte pyrrhocoris apterus, te weten: een kleine zwarte kever met een opvallend rood patroon op de rug, dat erg deed denken aan een afrikaans masker. Ze lagen er her en der verspreid, maar op één na waren ze allemaal dood. Die ene die overbleef leek op zoek naar een mede-overlevende. Hij kroop over, rond en tussen zijn overleden soortgenoten en dat beeld greep me tot tranen toe aan. Best mogelijk dat dat ook veel te maken had met de muziek die op dat ogenblik door mijn koptelefoon klonk, want zoals gezegd had en heeft muziek een niet te onderschatten onmiddellijke weerslag op mijn stemming. Hoedanook kreeg ik gelukkig, enige tijd later, in de gaten dat het hele pad waarlangs het betreffende bankje stond, krioelde van de vuurwantsen. Een happy end voor mijn eenzame vriend. Zeer happy want nog enkele ogenblikken later werd er al duchtig gepaard. Ook dit baarde me zorgen, aangezien mijn op dat punt nog onwetende oog dacht dat deze twee dieren vochten of door één of andere omstandigheid verstrikt zaten, doch toen ik enkele dagen later wat opzoekwerk verrichte, werd de ware toedracht me duidelijk. Ondanks hun minuscule omvang paart deze soort wel dertig uur lang aan één stuk door. Wat meer is: ik las ook dat deze dieren bij wijze van voeding, naast zaadjes van lindebomen, hun dode soortgenoten leegzuigen. Over een misverstand gesproken. Of hoe de geestestoestand de waarneming van de werkelijkheid kan beïnvloeden. Die vuurwants waar ik oneindig veel medelijden mee had gehad, had de dag van zijn leven, zoveel was duidelijk.
Nog nooit had ik deze dieren in België aangetroffen, tot enkele weken terug, aan het voetbalveld van K.V. Thes Sport. Groot was mijn verbazing. Tessenderlo is dan ook een gemeente waar wonderen gebeuren, dat was nog maar eens bewezen.
feedback van andere lezers- miepe
echt een volmaakt subliempje.
herkenning tot in je details (alléén K.V. Thes Sport Tessenderlo moet ik nog ontdekken, vrees dat dat niet voor vandaag of enzovoorts zal zijn)
en wéér die kostelijke fijne geestigheid erin
jack: Haha, Thes Sport zou je waarschijnlijk niet bepaald aanspreken, vrees ik, mij normaalgezien ook niet.
Hoedanook, bedankt voor het volgen en je immer originele feedback-spuien :) - Mistaker
Ik ga weg uit Mokum, Tessenderlo is the place to be!
Groet,
Greta
jack: NOT! Voor mij misschien maar een psychiater zou goed de kost verdienen aan mij... :)
Als je toch zou komen, zal ik je in elk geval de goeie cafés leren kennen ;) - henny
Zo leren we weer eens wat bij. Heel mooi en rustig stukje dit.
jack: :) educatief verantwoord schrijven he... - Mephistopheles
Interessant die diertjes, maar geef mij maar een slang of een spin.
Gr.
jack: Ieder zijn meug!
Ik hou sowieso niet van insecten en ik moet behoorlijk beschonken geweest zijn toen ik die wantsen ontdekte. Hoe kan het ook anders: frankrijk = wijn :D - KapiteinSeBBos
gretig lees ik verder, :-) - koyaanisqatsi
Insecten... D'r zitten nochtans prachtbeesten tussen. Een zeer bijzondere wereld. Net zoals banken die in de meisjes hun billetjes drukken... :-P
jack: Brrrrr, insecten! Ik kan er met de beste wil van de wereld niets goeds over zeggen... ;-) - manono
Humor, nooit expliciet maar alom aanwezig.
jack: Misschien een beetje te alom. Ik moet daar echt op letten en veel schrappen want als ik mezelf laat gaan schrijf ik op zijn brusselmans en das ook niet mijn bedoeling :-)
|
