naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Dolle gekruisigden (47)

door Mephistopheles

De rest van de week probeerde ik gewoontegetrouw zo onzichtbaar mogelijk te blijven, hoewel de neiging om naar de Sherlock te trekken natuurlijk nooit ver weg was. Als de duivel in je bloed zit is het onmogelijk om aan de vlammen te ontkomen, en in dergelijke gevallen was het slechts een kwestie van tijd vooraleer de smaak van zwavel en as zich tussen de lippen vestigde. Niet dat ik me ooit echt verveelde als ik alleen was want in tegenstelling tot de meeste sufkoppen die ik kende kon ik me best wel enkele weekjes op mezelf vermaken zonder behoefte te hebben aan gezelschap. Mijn moeder verklaarde me al jaren voor gek omdat ik me vaak thuis barricadeerde, maar als ze wist hoe ik meestal mijn tijd spendeerde als ik me buitenshuis bevond was het misschien maar beter dat ik haar in de waan liet dat ik gek was, wat waarschijnlijk nog aardig in de buurt van de waarheid kwam. Ik stelde me al jaren vragen over wat zoiets als 'de norm' betekende en inhield, en al evenzeer waartoe het in hemelsnaam allemaal diende. En daar lag hem het voordeel aan thuis blijven: er was geen norm. Het was nauwelijks een stofdeeltje dat doorheen het vertrek dwarrelde. Slechts een zoutkorreltje in een open wonde. Amper het vermelden waard, zoals de meeste dingen die maar zelden het vermelden waard zijn.

Pas tegen het einde van de week werd de drang om naar de Sherlock te trekken te sterk om te weerstaan, waarbij ik slaafs en routineus mijn laarzen aantrok, wat geld bij mekaar scharrelde, een laatste blik in de spiegel wierp om me er van te vergewissen dat ik er niet al te idioot uitzag, en vervolgens haastig de trappen afdonderde omdat ik geen zin had om Steiner tegen het lijf te lopen, een dreiging die steeds in de lucht hing als je in zijn spookhuis woonde.

Het was heerlijk buiten. Een frisse bries trok doorheen de straten en het geluid van ritselend gebladerte klonk alom. De zon was gedeeltelijk bedekt door wolken, met slechts een zwak, maar aangenaam schijnsel dat zich nog uit de wolkenboezem wist te redden in een wanhopige ontsnappingspoging. Er was maar weinig leven te bespeuren, met gebouwen die een tiental meters de hoogte inschoten als reusachtige grafstenen. Het leek wel het land van de doden, met achter elke boomstam een lurkend gevaar. In de huidplooien van de buitenlucht kronkelde deze dreiging verder, als in een slangachtig copuleren onder de verderfelijkheid van het hemelgewelf.

Een kleine twintig minuten later arriveerde ik in de Sherlock, waar de meest zinnige dingen des levens tot pure waanzin verheven konden worden op de meest ordinaire manieren. Bij het betreden groette ik Ed, die zoals altijd in de uiterste hoek van het café zat, bijna alsof hij zich probeerde weg te stoppen van de rest. Terwijl ik hem de hand schudde voelde ik een erg droge en ruwe huid tegen de mijne wrijven, bijna alsof mijn hand over een kaasrasp gewreven werd. De huid op zijn gezicht was eveneens kurkdroog.
'Jezus, man. Je ziet eruit als een lijk.'
'Ik voel me niet zo goed de laatste tijd,' kuchte hij. Het klonk erg zwakjes
'Wat heb je?'
'Ouderdom.'
'Je bent zesenvijftig, Ed. Je schijt heus nog niet in een luier.'
'Spot maar zoveel je wilt,' reageerde hij bitter, 'jouw tijd komt nog wel. En zoals jij hier geregeld over de vloer komt zal het in jouw geval op een heel wat jongere leeftijd zijn.'
'Zoals jij er nu uitziet zouden zelfs de honden niet aan je willen likken moest je lichaam bedekt zijn met barbecuesaus. je zou beter eens naar de dokter gaan.'
'Als ik naar de dokter ga dan kom ik nooit meer terug,' reageerde hij op een manier die duidelijk maakte dat het gesprek voorbij was wat hem betrof. Zijn woorden weergalmden met een nogal griezelige klank doorheen mijn hoofd. Als ik naar de dokter ga dan kom ik nooit meer terug. Ik vroeg me af wat hij daarmee bedoelde.

Vervolgens werd ik enigszins verrast door een oude bekende in wiens gezelschap ik al een tijdje niet meer vertoefd had. Hij zat aan de toog, met die typische slangachtige glimlach van hem, en met een blik giftiger dan arsenicum brandend in zijn oogkassen. De Tsjech noemde iedereen hem, de reden zijnde omdat hij al jaren in Tsjechië woonde, hoewel hij in essentie even Belgisch was als een pak frieten met mayonaise. Hij was afkomstig uit Oostende, en ondanks het feit dat ik maar zelden een West-Vlaming tegen het lijf liep met wie ik het opperbest kon vinden moet ik bekennen dat hij een uitzondering op de regel was, ook al waren er van die dagen waarop hij je het bloed van onder de nagels kon pesten. Hij was oud genoeg om mijn vader te zijn en zakte elke drie a vier maanden af naar België, om familieleden te bezoeken en dergelijke. Voor de rest lapte hij zowat alle regels aan zijn laars die een mens zich maar kan voorstellen. Van diamantsmokkelaar in Venezuela tot bommenmaker in Berlijn, hij had zijn handen in zaakjes gehad waarvan sommigen niet eens vermoedde dat het zaakjes waren. Wat ik o.a. van zijn verleden wist was dat hij zes maanden in de goot van Bangkok geslapen had, per ongeluk een kamertje in Berlijn had opgeblazen omdat hij onhandig was geweest tijdens het vervaardigen van een bom, een tijdje als bigamist geleefd had omdat hij toen met twee vrouwen tegelijkertijd gehuwd was, enzovoort. Hij was de ayatollah van de bandeloosheid en met een uitspraak als 'ik ben de meester van de schepping' kon je hem natuurlijk geen al te bescheiden persoonlijkheid noemen, maar hij sprak zeven talen vlot, kende zijn literatuur en was net als mezelf gek op Pink Floyd. Ik mocht hem wel.

'Hé klootzak,' bromde hij, 'ik heb je een maand geleden gebeld vanuit Praag op je gsm. Waarom neem jij je godverdomde telefoon niet op?'
'Voor zover ik weet heb ik geen oproep van je gehad,' antwoordde ik, 'en het is ook goed om jou terug te zien trouwens.'
'Ik had je verdomme toch gezegd dat ik je ging bellen om af te spreken voor Thailand?'
Dat klopte. Enkele maanden eerder tijdens zijn vorige verblijf hadden we plannen gesponnen om samen naar Bangkok te trekken, grotendeels om net datgene te gaan doen waar het vrouwelijke geslacht het mannelijke al eeuwen van beschuldigde, namelijk onze pikken achterna hollen. Met een gek als de Tsjech kon dat best nog lollig worden. Alleen had ik zijn oproep nooit ontvangen waardoor ik dacht dat hij van gedachten veranderd was, iets wat hij in geuren en kleuren ontkende.
'Waarom heb je niets ingesproken op de voicemail?' vroeg ik hem.
'Omdat jij me toch niet terug gebeld zou hebben.'
'Tuurlijk niet,' antwoordde ik, 'je weet zeker niet hoeveel dat kost, naar Praag bellen?'
Ik nam plaats aan de tapkast naast hem en bestelde wat te drinken. Fred willigde het verzoek zoals altijd morrend en tegen zijn zin in.
'Tsjech betaalt,' zei ik.
'Vergeet het maar,' gromde hij, 'ik betaal niets.'
'Je eigen rekening wel,' bromde Fred tegen hem, 'of er zwaait wat!'
'Je hebt gelijk, Fred,' zei ik, 'klanten moeten betalen.'
'Jij hebt hier anders ook nog een rekeningetje te betalen, weet je nog? Komt dat in orde vandaag of ga je er weer vanonder muizen zoals je de afgelopen weken gedaan hebt?'

feedback van andere lezers

• tessy
  Jaja ik lees nog hoor, dus begin maar vast aan het vervolg ;-)
  Mephistopheles: Het vervolg is inmiddels KLAAR
  dankje.
  Gr.
• jack
  Goedgoed.
  Ik stel me ook vragen bij de algemeen geldende normen. Ik begrijp ze niet.
  Erg leuke zin, over die dingen die niet het vermelden waard zijn. Beetje brusselmans-ish.
  Dat lurkend gevaar: ik vraag me af of dat kan in het nederlands. Lurking, in het engels wel maar bij lurken heb ik mijn twijfels, ik geloof dat dat in het NL iets geheel anders betekent. Ik kan me vergissen he, ben te lui om het op te zoeken, dat is jouw taak als auteur ;) ;) Ik weet het, mijn fb is altijd erg irritant...!
  Mephistopheles: Ik heb een engelse achtergrond, schoolverleden enz... dus ben soms de neiging om dingen letterlijk naar nederlands te vertalen. Gebeurt zonder erover na te denken. Een automatisme...
  
  Ach die norm, naar de hel ermee...
• Mistaker
  Bij het woord lurken moet ik aan seks denken...
  Heel graag gelezen weer! Ed en Fred, leuke namen.
  
  Groet,
  Greta
  Mephistopheles: Eigenlijk moet je een D en een Y bij hun namen voegen als je hun echte namen wil weten...
  Lurken doet je denken aan seks? Mij niet zo. Ik ken wel iemand die het woord flurken gebruikt, wat in zijn verknipte wereld masturberen betekent. Een stukje nutteloze informatie waar je mee doet wat je wenst...
• jan
  dat chronische geldgebrek wordt een probleem Bert, koop eens een kraslot en waag eens een gok, de sterren zijn u goedgezind deze week las ik...
  
  grtz
  Mephistopheles: De sterren misschien wel maar God niet, en hij controleert de sterren. Volgens mij zal het eerder een valstrik zijn
• sproet
  Een tijdje geleden dat ik je las en je hebt me niet ontgoocheld. Ik heb zelfs de idee dat je strakker schrijft en daarmee bedoel ik: kwalitatiever.
  de derde paragraaf is een juweeltje!
  
  Liefs, trees
  Mephistopheles: Ik denk dat dat komt omdat ik me zelfverzekerder voel als schrijver, elke dag een klein beetje meer.
  Ik ben in elk geval nog lang niet aan het einde van mijn Latijn...
• arwenn
  heel fijn^^
  wat ik nu over die tsjech heb gelezen,
  lijkt ie wel een beetje op jou:)
  
  X
  Mephistopheles: Een oudere versie van mij misschien, hoewel we toch heel wat verschillen hebben ook.
  Haar bijvoorbeeld. Ik heb er véél meer op mijn hoofd staan dan hem....
• killea
  Super, Bert
  xx
  j
  Mephistopheles: Many thanks
  xxx
• henny
  Lurken ken ik als een vorm van drinken of soep eten zodat er een ander walgelijk van wordt.
  Met Ed lijkt mij niet mee te spotten. Mooi deeltje weer!
  Mephistopheles: Nee, Ed was recht voor de raap. Inmiddels zo dood als een pier. Teelbalkanker...
• koyaanisqatsi
  Afspraakje Bangkok mislukt... Misschien eens proberen op de Dark Side the Moon?
  Mephistopheles: Dark side is een klassieker. Daar zou ik eeuwig kunnen vertoeven. Maar toch maar best een dikke jas meebregen denk ik
• manono
  Ik herhaal Henny : 'Mooi deeltje weer'
  
  Ik hoef in elk geval de norm niet dat er normen zijn... doodlopend straatje.
  Mephistopheles: de norm is vervelend. De meest interesssssssssssssssante mensen op deze wereld waren net dieeeeeeeeeeeeegene die gééééééééééééén norm hadden. Kijk maar naar Napoleon, in principe overal zijn gat aan geveegd, maar zijn naam zal langer leven dan de onze denk ik