Volg ons op facebook
|
< terug
gaan mensen dood?
"Er zijn nog zekerheden in ons leven", gromde de oude man, "we worden geboren en ooit gaan we dood. Wanneer, dat kan ik me niet meer herinneren en ik denk dat wanneer het pitje in me dooft, het me allemaal niet meer zal kunnen schelen, want weg is weg en het komt nooit meer weer".
Zijn fatalisme kon me wel een beetje boeien. Ik moet zeggen dat mensen die deze overtuiging aanhangen me altijd wel een beetje uitdagen om eens te peuteren of ze inderdaad zo wel echt in elkaar zitten.
Zelfdoding is een verhaal apart. Daarin zit iets noodlottig waarin 'onmacht' en een verschrikkelijke zielenstrijd spreekt. Alhoewel toen ik van de week de geschiedenis van Hannibal en Rome zag op Canvas2 en vernam dat de Romeinse soldaten in Noord Italië zelfmoord pleegden door zichzelf te verdrinken in het meer, toen moest ik ook stil staan bij die laatste minuut die bij elke mens spreekt.
Als de angst voor de ene dood, de overtuiging geeft voor de andere dood, dan moet het evenwicht wel heel ongelijk zijn geweest. De wetenschap dat je geliefden achterlaat en een leven verlaat in zo'n waanzin, mensenkinderen er nog aan toe, ik moet zeggen, als ik het me voorstel ik huiver van de gedachte. Tja, was het niet ergens in het noorden van Italië dat het Rode Kruis is ontstaan? Daarvoor bleef wie geen vrienden had gewoon liggen op het slachtveld en keek men niet meer om naar mensen die wel waren gesneuveld maar nog niet helemaal het hoekje om waren. Het moest je man of zoon maar zijn geweest.
Gisteren was het me weer een dagje. Ik weet wel elke paar seconden wordt er wel iemand geboren en sterft er iemand, zonder dat ik ooit heb geweten wie het was, wat die deed en hoe het gebeurde. Maar als een Michael Jackson en een Hilde Rens sterft, dan staat ons scherm plots in brand. Alsof de wereld is vergaan ...
Toen mijn broer stierf had ik ook het gevoel, nu stopt het leven, maar na een lange nacht van niet slapen en malen, was er tussen vijf en zes 's morgens een hoorbaar concert, zoals het elke ochtend trouwens is. De vogels verwelkomden de zon en hielden hun dagelijks conclaaf om verder heel de dag hoorbaar te zwijgen. De wereld draait gewoon door ... niets of niets houdt het dagdagelijkse tegen, zelfs na de grootste ramp en de meest afschuwelijkste dingen, de zon komt op om 's avonds weer te verdwijnen uit het toneel van ons besef.
Vaak heb ik gedacht, zoals die oude man. Maar het kon me ook niet overtuigen. Want waarom is de mens dan zo dwaas? Waarom zou die het verdriet voor zichzelf en zijn kinderen en al de anderen zomaar willen ondergaan, of de kans zelfs maar dat die het moet ondergaan, als alles toch maar een zuchtje is en nadien gedaan?
waarom de energie stoppen in een vooruitgang die toch niet vooruitgaat en het risico lopen dat men als mens in een doodstrijd wordt verwikkeld die zelfs zo erg is dat men de beslissing neemt om het zelf te doen, zonder dat het lot hierover beslist ...
En wat is het nut van spijt en vreugde als er geen vleugje eeuwigheid in zat?
En was de rechtvaardigheid dan zo wazig, als een idealisme dat voor niets dient? Of was die eeuwige rust geen zegen voor wie met volle vertrouwen kan zeggen, ik heb geen mens iets aangedaan wat ikzelf ook niet wenst dat men het deed bij mij? Als deze rechtvaardigheid niet bestaat, waarom zou de mens dan rechtvaardig moeten zijn en is al dat idealisme een façade dat de mens alleen maar zichzelf aandoet. Want het egoïsme van een ander, dat overkomt je toch ... En wie zo leeft die heeft ... terwijl de andere veel meer in gebrek dan overvloed leeft. Franciscus van Assise had het dan toch maar slecht begrepen toen hij de goederen van zijn vader aan de armen gaf. Het is allemaal zinloos en idioot. Pak wat je pakken kunt en laat de anderen maar best in hun nood.
Ik heb echter geleerd dat energie niet vergaat, het gaat over in andere energie en blijft hierdoor gestaan. Energie kan verminderen en vermeerderen, maar het totaal aan energie blijft onveranderlijk, zoals eb en vloed ook geen afbreuk doen aan de hoeveelheid water dat er op onze aarde stroomt.
En als leven geen energie is, dan weet ik niet waarom ik soms zo moe ben en niet meer vooruit kan ..
En ja, energie heeft voor zover wij weten geen geheugen, maar een harde schijf op de computer heeft met positief en negatief ook genoeg om veel te onthouden en die moet al heel erg kapot zijn om er totaal niets meer van terug te vinden. Onze DNA kan men na honderden jaren nog recupereren in de oude botten die nog niet zijn vergaan. Om maar te zeggen dat wat wij vijftig jaar geleden al wisten, nu reeds al bangelijk is achterhaald.
Ik hoefde niet in mijn koffie te roeren, want ik drink hem zwart. En toen de klok begon te vertellen hoe laat het was, spoedde ik me om het laatste restje dat er nog in zat door te zwelgen, zodat ik geen slordige kop moest achterlaten op het aanrecht van de keuken.
Ik keek in zijn ogen en zag dat hij me vroeg waarom ik bij hem was komen peuteren. Zijn schild van 'onverschilligheid' was afgebladderd en zijn harnas was blijkbaar niet zo sterk dan het er op het eerste zicht uitzag.
Zoals men met papier maché, het ziet er allemaal heel echt uit, tot het water komt en het laat verschrompelen tot een hoopje pap dat als een smurrie uit elkaar valt.
ik voelde me enerzijds schuldig en anderzijds ook weer niet, want die levensvragen komen toch, is het niet laat dan is het misschien nooit, als Altzheimer of andere fenomenen van de geest, de verwarring laten wegen, zodat alle realiteit verdwijnt. En toch heb ik mensen zien huilen van angst omdat ze niet wisten wie ze waren en wat ze deden in dit leven.
Antwoorden, dat is wat de mens zoekt. Is het niet in het leven, dan is het in de dood. Zoals mensen die denken dat als ze stoppen met ademen ook stoppen met wat is. Ik geloof echt niet dat het allemaal zo makkelijk is.
Ik weet de mens is maar een mens als een andere mens hem de waarde geeft dat hij een mens is. Maar zelfs met die wetenschap dat niet elke mens nog weet of die wel een mens is, kan ik me niet ontdoen dat bij de derde geboorte de mens in zijn uiteindelijk doel terecht komt. De conceptie als eerste geboorte, enkele maanden later de geboorte doorheen het geboortekanaal dat al persend gebeurt en zeker geen lolletje is voor wie er doorheen moet om nadien, nadat alles is geweest wat nodig was, te gaan in een schaduw die onzeker is voor al wie gaat.
Sommigen gaan gerust met een glimlach op het gezicht, anderen verkrampt en zo verschrikt dat zelfs de laatste stand van het aangezicht geen beeld is om te laten zien aan familieleden en vrienden en de angst zo te lepelen is van wat men ziet.
Het lot van de mens bij de eerste en tweede geboorte is vooral ook bepaald door anderen. Het genetisch materiaal, de omgeving en de klasse waarin die komt, zijn gegevens waarover de mens geen zeggingschap heeft bij zijn geboorte.
Maar over het lot van de derde dood heeft de mens alle touwtjes zelf in hand. Met de beperkte kennis en met zijn mogelijkheden, bouwt elke mens zijn eigen toekomst op, al wat hout en stro is zal wel verbranden, maar wat echt is, dat blijft mijn inziens staan, zelfs al heeft de oven alles gemaakt tot verbrand stof en is de dioxine via de schouw de lucht ingegaan. Of hebben de pieren het laatste vlees van onze beenderen gevreten en hebben ze zich tegoed gedaan aan het vet van de jaren die we hebben geleefd.
De mens bouwt in mijn gedachten zijn eigen omstandigheden van de eeuwigheid hier op aarde uit. Het is net of de eeuwigheidswaarde dat in het DNA zit van de mens, nu door zijn daden wordt opgebouwd, waardoor zijn eeuwig zijn in zijn eigen handen ligt en er geen excuus meer is voor het resultaat dat komt.
Eeuwigheid is voor mij een zekerheid, zoals ik weet dat ik besta.
Hij draaide op zijn stoel en met zijn voeten zocht hij zijn pantoffels die onder de zetel waren weggezakt. Hij nam zijn bril en vroeg me of het inderdaad allemaal zo simpel was.
Ik kan me niet voorstellen dat het allemaal gecompliceerd is, want moest het zijn zoals nu met al die knopjes er zouden heel wat mensen bij een verkeerd programma terecht komen. Als er nu al heel wat mensen hun was verknoeien omdat ze het verkeerde wasprogramma hebben gekozen, uit verstrooidheid of uit het niet meer weten, hoe zou het dan wel niet met de eeuwigheid zijn ...
"En kan je dan nog iets goed maken dat je ooit hebt verknoeid?" Een zielskwellende vraag vulde de kamer waarbij de tranen achter het behang al heel wat hadden gevloeid.
Spijt is voor mij een teken dat het besef spreekt. Zonder besef is er geen spijt.
Maar zonder schuld is er ook geen fout. Vele mensen hebben een schuldgevoel dat geen schuldgevoel kan en mag zijn. Mensen trekken zich de meest verschrikkelijke gevoelens aan, omdat ze anders hetgeen gebeurde niet kunnen plaatsen. Voor vele mensen is een fout gelijk aan schuld.
Vele fouten gebeuren omdat ze gebeuren en zonder dat er over 'schuld' kan worden gedacht.
En ja sommige mensen hebben bewust en uit puur egoïsme zaken gedaan die ze beter nooit hadden gedaan. Erkenning en herstel is een begin en zal misschien nooit alles herstellen, ook de eeuwigheid niet. Wie zijn hand hier door de cirkelzaag haalt is ook gehandicapt voor de rest wat nog rest.
Het leven begint bij besef en wie beseft, die gaat zoeken en waarden afwegen om te komen tot een echte balans. Die balans is voor iedereen anders en wie het zoekt bij goeroe's die komt meestal terecht in een zieltjeszuigerij waardoor die zelf wordt leeggezogen en niets meer van zichzelf heeft. Maar dat wil niet zeggen dat de balans niet bestaat.
Wie in de begoocheling van het niet blijft dabben, zal nooit een echte balans vinden, omdat de zekerheid in een fantoom of een fatamorgana zo veel waard is als wat de koper vindt dat het waard mag zijn.
Ik legde mijn hand op zijn knie en gaf hem een boek waarin wat lijnen stonden die als je ze leest oudbollig en versleten lijken. De woorden zijn allemaal al zo afgezaagd en gekend dat ze voor velen geen waarden meer hebben. Maar voor wie ze leest, niet vanuit de traditie maar vanuit de wetenschap dat wat is ook is, dan krijgen die woorden een andere dimensie. Ik vergelijk het altijd met liefdesgedichten. Zolang de ervaring het lezen niet dekt, zijn het stroperige woorden die niets zeggen en zelfs tegenstekend de mens een afschuw doen geven. Sommige laten zelfs de maag draaien. Tot men zelf zo'n nacht heeft gehad en men plots betrokken raakt in het gevoel, dan worden die afschuwelijke woorden een stuk van de ervaring waardoor het woord die de gedachte draagt, en maar vlag is, een andere lading.
Als het simpel is, dan moet het ook simpel zijn en mag het allemaal niet ingewikkeld voorgesteld worden. Geen zoektocht in heilige gralen en mystieke holen en grotten van kennen en niet kennen. Maar heel simpel en heel banaal, zoals een simpele mat aan de voordeur ook maar dient om het hele huis proper te houden.
"kom je morgen terug?" "als je wat wil dan kan ik langskomen" "ha ik ga wat lezen uit dat stom boekje en je morgen vragen wat ik heb gelezen".
Wie vraagt wordt onderwezen, wie zei dat al weer. Alsof ik de professor zou zijn, ik die niet eens weet hoe ikzelf in elkaar zit.
" je moet je niet onderschatten" bromde de stem "elke mens heeft een eigenschap die kan bijdragen voor de andere en jij hebt het hier voor mij iets heel moois gedaan want ik voel nu wel dat ik rust krijg over iets wat ik jaren heb genegeerd"
Toen ik buiten stapte voelde ik dat eeuwigheid was gelegd in een relatie tussen twee mensen die elkaar van daarvoor niet hadden gekend, maar waar er zaken waren gebeurd die onze beide levens zouden veranderen ...
De volgende dag was ik daar weer ...
feedback van andere lezers- drebddronefish
Het slimste zou kunnen zijn om gewoon direct dood te gaan, want uiteindelijk moet je toch gaan. Alleen kan je ratio het zelfbehoud van de genen wegredeneren of de ratio die dan toch nog gaat gaan twijfelen over het hiernamaals en de mogelijke consequenties....angst regeert alles denk ik.
ivo: bedankt Dreb, ik weet niet of het zo schitterend is om direct dood te gaan, het leven is zoveel meer dan alleen wat wij denken dat het is ... - Mistaker
Het lijkt mij verschrikkelijk om direct dood te gaan, maar een lijdensweg is natuurlijk ook vreselijk, eveneens voor de nabestaanden. Je ophangen aan een boom zoals Hilde Rens, wat moet je dan wanhopig zijn zeg...
Groet,
Greta
ivo: zo is het Greta, de afschuw van de wanhoop, mensenkinderen er nog aan toe ... bedankt voor het lezen - yellow
ja, het is Hilde Rens, genaamd Yasmine, het staat in brand, misschien bij mij vooral omdat ze me raakte met haar muziek, je verhaal begint vlot maar naar het einde toe moet je toch wel wat worstelen om erdoor te raken, ik zou het in het vervolg misschien in twee delen brengen, over de inhoud kan men uren, dagen, eeuwen filosoferen.
Ik kan er zelf geen antwoord op geven maar hoop ook dat de dood niet echt het einde is,
daarom dat ik graag nog wat blijf leven, ergens is iedereen wel bang voor de dood denk ik, zelfs een zelfmoord zal nog voor de nodige spanningsangst zorgen denk ik, maar misschien is de behoefte aan rust dan zo sterk aanwezig dat het de angst overwint, zo zie ik het een beetje, graag gelezen,
Marc
ivo: zo is het Yellow, ik heb nog gedacht om het te splitsen, maar het hoort zo dicht bij elkaar dat met splitsen het vervolg nogal heel filosofisch overkomt ... en ja over het onderwerp kan je bomen opzetten of afzagen ... het is maar hoe je het ziet en beleeft.
bedankt voor het lezen - miepe
ik zou altijd willen zeggen "joepie, ik word vandaag nog eens een dagje ouder ziede. laten we dat vandaag nog eens vlug en uitgebreid vieren net als we dat ook gisteren deden en net als we ook morgen weer zalig zullen doen.joepiejuij en knal knal flessen open" gggg!
maar ik kan me heel goed inbeelden dat je op een dag zegt: "het feest is uit." zoiets voorspelt niemand
ik heb het gezien
ivo: dat gevoel ken ik zeer goed Miepe en inderdaad die dagen zijn er, en weet je die minuut die nog rest op dat moment, sjongens hoe heftig moet die niet zijn geweest, ik vind het intriest voor mensen dat de zelfdoding nog de laatste wens is ...
bedankt Miepe en soms moet men durven om ergens uit te geraken niet dan? - Ghislaine
Men neemt het leven als vanzelfspreken. Zo dom zijn we al geworden.
ivo: bedankt ghislaine, lang geleden nog iets gecomuniceerd met elkaar ... groeten
en ja je hebt gelijk .. - GoNo2
Ik volg Ghislaine...
ivo: bedankt - jan
het roept vragen op over het creationisme...
knap geschreven!
grtzz
ivo: bedankt jan, inderdaad ik stel het verhaal van de mens in vraag, want zekerheden zijn iets vreemd,
|
