|
< terug
als pijn begint te eten ...
"In een mood-situatie kan je de wereld aan" dat was het antwoord dat ze me nog toeriep toen de treindeur achter haar sloot. Aan elk venstertje van de wagon zag ik haar nog lopen en zwaaien tot de trein volledig van het peron weg was.
Sindsdien heb ik nog enkel die zucht van een herinnering. Geen andere deur sluit of een andere deur gaat ergens anders wel open. Nu zit ik hier, achter mijn computer, de kamer donker enkel de bureaulamp die haar licht de kamer in stuurt. De wereld is sindsdien al heel anders gaan uitzien. De computer bestond toen nog niet, enkel de sponsmachine die kaarten inslikte en terug uitspuwde. Het elektronisch tikmachine moest nog uitgevonden worden en de fotokopiemachine was nog op thermische papier.
Vandaag voel ik hoe de pijn mijn benen opeet en hoe mijn vermogen om iets te doen nog gelijk is aan een vijfentwintigwattlampje met een kleine fitting, zoiets dat je in een of ander hallarmatuur moet draaien. Pijn het gevoel dat energie vreet heeft me de laatste dagen weer eens gevonden. Het ergerlijke is dat ik er geen tijd voor heb om pijn te hebben. Mijn hoofd wil slapen, mijn benen en voeten gloeien alsof ze gisteren werden geamputeerd en dat er een leegte zweeft waar mijn onderbenen moeten zijn.
Ik zie dat mijn enkels gezwollen zeggen dat het genoeg is geweest en dat ik me moet neerleggen zodat het vocht terug in evenwicht is.
Feitelijk ben ik al jaren afgekickt van de pijnstillers. Een chronische ziekte behandel je niet met pijnstillers. Daarvoor heb je de mentale kracht nodig om de weerstand zo groot te maken dat de pijn die je voelt je niet meer kan raken. Ik moet vaak denken aan die soldaat en burger, die beiden in de oorlog hun ene been verloren.
De burger jammerde de hele ziekenzaal bijeen, want voor hem was zijn leven voorbij. De soldaat, die een bed verder lag, ook met een been kwijt, zat rustig zijn sigaret te rollen. Voor hem was immers de oorlog voorbij en had het overleefd.
Toen ik enkele jaren geleden las dat een marathonloper in de laatste kilometers een veel grotere pijnlast had dan iemand die kanker heeft en in zijn ergste fasen kan doormaken, deed mijn kijk op pijn veranderen. Blijkbaar kan je pijn aanvechten en zelfs overwinnen. Zoals een marathonloper die in de laatste kilometers heel wat moet verbijten, maar met een doel voor zich, hiervoor niet achter een pijnstiller zit te vragen.
Maar, de laatste dagen gaat het niet meer. Ik ben op. Ik voel dat de lucht die in mijn tubes zat stilaan is weggevloeid en een ruwe pijn is overgebleven, zo ruw dat zelfs de energie die nodig is om op te staan me helemaal futloos overeind blaast zodat ik blijf liggen waar ik lig. En er liggen nog zoveel zaken te wachten.
Enkele jaren geleden had het oude ventje nog zo'n dip meegemaakt, maar nu is het veel erger, veel erger. 'De mood is eruit' floot hij en zette zijn hoed op zijn hoofd en ging al hoofdknikkend verder. De man deed alsof het hem niets deed, maar ik kon nog net zien dat hij met zijn hand een traan wegveegde. De wereld zag er helemaal anders uit en vooral het kon hem ook niets meer schelen. Hij voelde zich als een oude tikmachine die telkens weer op het einde van de lijn, de wagen van zijn ding moest terugduwen met een ruk, om helemaal opnieuw terug een lege lijn vol te krijgen. Hoe verder hij tikte hoe zwaarder de wagen om terug te duwen. Het papier is geduldig ... zo geduldig zelfs dat het de letters die komen anticipeert en zorgt dat er een kleine zwarte rand overbleef. Voor wie een kenner is voldoende om te lezen wat er stond.
Nog eens goed uitslapen, maar dat zal de werkelijkheid niet wegblazen. Het leven blaast verder in een tempo dat niet meer bij te houden is, hopelijk wordt het oude ventje nog een beetje gespaard en kan hij zijn gedachtemolen, die nog perfect draait, in rust houden, zodat de vlaag van pijn en miserie overwaait, zoals het onweer, dat nu weer ergens waait.
De donder en de bliksem en het noodweer erbij, maar tja ... geen leven is alleen maar genieten, af en toe hoort het nagelbijten erbij. Maar ik heb geen nagels meer, ze zijn er allemaal al af ... ik ga nu wat slapen en dit moest er ook eens uit.
------------------------------------------------------------------------------------------
Ps lees over pijn ook volgend dubbelverhaal:
http://www.writehistory.be/?p=verhaal&id=3938
http://www.writehistory.be/?p=verhaal&id=3941
feedback van andere lezers- GoNo2
Waaien of zwaaien?
ivo: zwaaien mag ook ... bedankt - jack
Interessant, wat je schrijft over pijn en pijnstillers. Ik kan alleen maar hopen dat je niet uit ondervinding schrijft, Ivo!
ivo: bedankt Jack .. - Mistaker
Inderdaad interessant.
Laatste zin misschien
en dit moest er ook eens uit?
Groet,
Greta
ivo: bedankt Greta ... - miepe
pijnlijk, Ivo
alsof je een wandelende pijnboom bent met diepe wortels
ik vrees dat je het nog "verdraagbaar" hebt beschreven
hoe eindig je dan zo'n fb: moed? hou je taai? courage? kracht?
ik hoop het beste!
ivo: het is zoiets dat komt en gaat en als het dan weer eens over is dan waait het weer over zodat het komt en gaat zoals veel in het leven, relativeren is de boodschap .. ik denk echt niet dat ik de enige ben, integendeel .... - Mephistopheles
Pijn, het gevoel dat energie vreet...treffende uitdrukking. Alleen spijtig dat 'pijn' aan al dat eten maar zelden een indigestie overhoudt.
Gr.
ivo: bedankt mephi..
|
