|
< terug
Branie en moederliefde (Een rondje geluk?)
Het is druk op de scheiding tussen bos en open grasland van het Zwarte Veld. Zeven edelhertbokken lopen tussen de bomen. Af en toe kijkt er een onze kant op, graast dan weer verder. Een reegeit scharrelt er ook rond. Aan de rand van het grofwildrustgebied, worden camera's opgesteld. Eigenlijk meer lenzen met aanhang. Eigenaar, lens en soms ook de auto in camouflagekleuren. Bekenden begroeten elkaar, krijgen een klap op de schouder of slaan de handen hoog boven hun hoofd tegen elkaar. Al gauw wolkt sigarettenrook naar de bosrand, worden lensafmetingen vergeleken, de buit van de dag op cameraschermpjes getoond en lijken mens en dier te wachten. Maar waarop?
Ik denk op de tiende auto, want als die zijn lens en drager heeft uitgebraakt verlaten de geweidragers het bos en pronken met hun gewei, vergelijken afmeting en
vertakkingen, testen speels de scherpte van de punten en de slagkracht, gaan eens op de achterbenen staan om tegen elkaars poten te meppen, paraderen, trekken een sprintje, duwen elkaar, imponeren het publiek en elkaar. De mannen hebben lol.
Aan deze kant van het veld verdringen fotografen zich op het beste plekje, laten de camera's klikken, rennen met opgeheven statief naar een beter standpunt, gluren naar elkaars scherm, stoten hun buurman aan, ook deze jongens vermaken zich.
Ondertussen scharrelt de reegeit nog steeds rond, een reebok komt ook eens kijken, maar ze blijven in het bos. Dan trekken de indrukwekkendste hertebokken het bos weer in, de grootste cameralenzen verdwijnen inde auto's, blik trekt het bos uit. Twee kleine camera's blijven over, nevel kruipt uit de grond, vormt een ondoorzichtige laag. De laatste herten zweven boven de grashalmen naar het bos.
Dan rent het ree het bos uit en springt met elegante golvende sprongen vlak voor ons door het hoge gras, te snel voor de camera's. Ze staat een poosje stil met opgeheven kop, we zien alleen haar oren. Vreemd, ze eet niet, ze staat daar maar. Ineens rent ze terug, de camera's proberen haar te pakken, missen daardoor haar jong, dat bliksemsnel achter moeder uit het hoge gras komt en het bos in rent.
De moeder liep dus al die tijd haar in het gras achtergelaten jong te bewaken. Doodstil heeft het daar vlak voor ons gelegen, tot moeder kwam om het te laten drinken en mee te nemen. Want dat moet er gebeurd zijn, verborgen in mist en gras, voor onze neuzen en camera's voedde ze haar kalf. Geduldig stilstaand, waakzame zintuigen op de mensen gericht. Toewijding en moederliefde, vrouwenmoed.
feedback van andere lezers- ivo
zo is het puk, de mooiste beelden spelen zich af voor je neus, zonder dat men er erg in heeft. Terwijl de mannen met hun uitgepakte lenzen de bokken proberen te vangen op de gevoelige lens, trappen ze op een mooi insectje dat ze nog nooit hadden gezien ...
puk: Ja, dat heb ik ook al zien gebeuren. - vansion
prachtig en écht
puk: Dank je.
|
