Volg ons op facebook
|
< terug
Oorzaak en gevolg?
Ik stop ermee, ik raak geen toetsenbord of pen meer aan, geen punt zet ik meer.
Een schrijver laat zich vaak inspireren door gebeurtenissen in de omgeving. Ik ben natuurlijk niet anders, mijn eerste bron is de natuur. In mijn haiku en gedichten gaat het meestal over de natuur op zich, in mijn natuurcolumns sluipt doorgaans de vergelijking tussen natuurlijk en menselijk gedrag. Mijn korte verhalen stromen uit de pen door opmerkelijk menselijk handelen en geklets, geweekt in een sopje van fantasie en wraaklust, gekruid met een vleugje venijn. Volkomen onschuldig en goedhartig kan ik zo buren laten doodschieten door hun gefrustreerde kinderen, opgeslokt laten worden door hun modegrillen, verpletteren onder hun hebzucht, na een echtscheiding de man homo laten worden, aan de drugs ten onder laten gaan of laten meespelen in de Onbenulshow. Zo verhef ik mijn frustratie, medelijden, verbijstering of lachbui tot literaire vingeroefeningen. Nou ja, tot verhalen in wedstrijdbundels. Niet wereldschokkend, nog bedreigend. Dacht ik.
Tot gisteren. Een aardige buur kwam een actieplan bespreken. Nooit was er tijd om eens rustig te kletsen, dat werd gisteren ingehaald. Mijn bron van informatie stroomde over van weetjes, van toen onze kinderen nog klein waren tot alle huidige wetenswaardigheden. En to mijn grote schrik bleken mijn verhalen tot levende waarheid waren geworden. Griezelig nauwkeurig beschreef ik jaren geleden de huidige echtscheiding met gevolgen van onze achterburen, compleet met buurmans vriend. De verloedering en wraakneming van een, toen ik het schreef, zesjarig kind. Ze schoot, inmiddels volwassen, haar vader neer met het 'vogelschietwapen', vrijwel zoals ik in mijn verhaal door haar jongste broertje ,wel dodelijk, liet doen. Toch had er niets gewezen op het misbruik dat haar daar toe aanzette. Of had ik dat toen wel gezien, maar niet willen zien?
De oude man die ik liet omkomen in de resultaten van zijn koopgekte en verzameld gif en wapentuig, bleek werkelijk gevallen te zijn over zijn opgestapelde inkopen. De om zijn testament vechtende kinderen, die ik hem had toegedicht, bleken te bestaan. Ze wilden niets te maken hebben met wat dan ook van hun vader, de man was nog erger geweest dan ik hem bedacht had. Slechts schuldeisers vochten om de nalatenschap: twee gemeentewagens vol troep, een politiebusje vol jerrycans gevaarlijke stoffen, handgranaten en vuurwapens en twee busjes per telefoon bestelde en niet betaalde pakjes. Oh, en een bak vol tien jaar geleden uit Seedorf meegesmokkelde rook en drugswaren en pornofilms.
Ik had een verbijsterende middag toen nog zes figuren passeerden, die precies gedaan hadden wat ik ze in mijn verhalen had laten doen.
Vandaar dat ik besloten heb geen korte verhalen meer te schrijven, helemaal maar niet meer te zullen schrijven.
-Zou ik dat verhaal, waarin ik de mensheid laat opslokken door vergiftigde aarde en kruipend gesteente nog bij de drukker kunnen weghalen?-
feedback van andere lezers- ivo
het geheim van het magisch denken, mensen die denken omdat ze iets zegen of doen dit ook in werkelijkheid zo zal plaatsvinden ..
de fase in de ontwikkeling van het kind dat bij sommige volwassenen is blijven steken of nooit is overgegaan tot het realisme dat het lot het lot is dat de mens zal ondergaan ..
en ja de mens kan er aan bijdragen zowel in posiitieve als in negatieve zin, maar de meeste omstandigheden zijn toch reeds lopende dat het naief zou zijn dit te ontkennen.
uiteraard zie ik je nog veel schrijven, daarom misschien niet met een drukker, maar online is veel natuurzuiverder, zeker als je met een solaire computer werkt of zo een die met een hendel de nodige electriciteit geeft ..
terug naar de beitel en hamer kan ook uiteraard, maar dat is dan weer slecht voor je rug (al die stenen versleuren, je zou voor minder het spit krijgen).
grappig mooi geschreven
puk: Dank je. - silvia
te laat - ik heb het al gelezen :-)
puk: Oeps, sorry mensen.
|
