Volg ons op facebook
|
< terug
Donker roze
Donker roze
Zachtjes wreef ik over de zachte wangentjes. Tien weken oud was hij, mijn kindje, ons kindje, het kindje waar we lang op hadden moeten wachten. Ik bukte me en schoof mijn handen onder het hoopje mens en tilde het op. De opgerolde mouwen van het pyjamaatje hingen in slierten over zijn gebalde vuistjes. Voorzichtig duwde ik de mouwen terug, kuste zijn warme handjes en hoofdje en drukte, terwijl mijn neus de babylucht opsnoof, het dun behaarde bolletje dat tegen mijn schouder lag. Hij sliep door, zoals altijd.
Bij de trap, hevelde ik het bundeltje over in mijn rechter arm en greep met mijn linkerhand de trapleuning beet.
Ik verstarde, trok mijn voet, die ik op de bovenste traptrede naar beneden wilde zetten terug en liet de als een bankschroef omklemde trapleuning los. Met beide armen omklemde ik het bundeltje in mijn armen. Mijn adem versnelde. Een onbedwingbaar gevoel trok door mijn armen. Ik wilde het niet, toch gebeurde het en niet voor het eerst.
Ik deed een stap terug de overloop op en keek langs de traptrede de diepte in. Rillend realiseerde ik mij wat de gevolgen zouden zijn als ik zou doen wat mijn armen leken te 'willen'. Ik wilde dit zo niet voelen, toch gebeurde het, zomaar uit het niets, op willekeurige momenten van de dag en niet voor het eerst. Een drang, dingen te 'willen' doen, die ik niet wilde.
Mijn ademhaling ging zwaarder en moeizamer. Ik probeerde het weg te drukken. Weg moesten die gedachten, weg dat onbedwingbare gevoel in mijn armen. Stoppen moest het.
Beneden in de woonkamer zat mijn man. Ik overwoog hem te roepen; maar wat moest ik zeggen? Ik vertrouw mijzelf niet, mijn armen 'willen' zich spreiden, hier en nu, bovenaan de trap en misschien laat ik onze zoon vallen. Dat kon ik niet zeggen.
Werd ik gek, een gekke moeder die niet te vertrouwen was bij haar kind, ons kind, het kind waar ik zo van hield. Het mocht niet, ik wilde dit niet voelen, maar het bleef en ging niet weg.
Langzaam liet ik mij door mijn knieën op de overloop zakken en schoof op mijn achterste over het laminaat naar de traprand. Treetje voor treetje, het slapende bundeltje stevig tegen mijn borst gedrukt, liet ik mij naar beneden zakken.
In de woonkamer duwde ik de baby in de armen van zijn vader, die aanstalten maakte op te staan om de fles te gaan maken.
'Ik maak de fles,' riep ik met een stem hoger en korter af dan ik wilde.
Met mijn armen steunde ik op het aanrecht. Ik realiseerde mij dat het zo niet langer kon. Iemand moest mij helpen, maar wie kon ik vertellen over mijn onverklaarbare drang. Het gevoel dingen te 'moeten' doen die ik niet wilde. De drang mijn armen te willen spreiden, boven aan de trap, nota bene met mijn baby in mijn armen. De onverklaarbare drang dingen, die ik in mijn handen had, kapot te willen gooien tegen de muur achter het kraambezoek, dat op de bank een beschuit met muisjes zat te eten. Mijn mikpunt; vlak naast hun hoofd. Als ik het voelde opkomen liep ik naar de keuken tot de drang wegebde. Het leek of ik gek werd, ik wilde dit niet.
Mijn armen deden pijn, ze tintelden en mijn hart bonkte in mijn borst. Ik wist het niet meer, wat moest ik, hoe kon ik dit laten stoppen. Niet meer te voelen wat ik steeds vaker bij vlagen toch voelde en per dag sterker leek te worden. Als ik toegaf; alles vertellen wat ik voelde zou ik het bevestigen en alles waarheid worden. Ik begreep het niet, hoe kon een ander dit dan.
Mijn roze wolk was donker en zou nog lang donker blijven…
feedback van andere lezers- ivo
slik slik slik daver daver daverrrrrr .... brrrrrrrrr
een ingeleefd stuk dat ik moeilijk lezen kon, de angst id af te scheppen van de tekst
gaya: Taalgebruik en stijl niet oke, Ivo? Hoor graag wat ik eraan kan verbeteren.
H. gr. Gaya - GoNo2
Ik vind het uitstekend.
gaya: Dankjewel. H. gr Gaya - tessy
Spannend
gaya: dankjewel. Groetjes Gaya - Magdalena
Mamaatje on the edge of a nervous breakdown?
schitterend neergeschreven
veel groetjes,
Karine
gaya: Dank voor je fijne fb, Karine
H. gr. Gaya
|
