Volg ons op facebook
|
< terug
Vakantieverslag 2009 deel 1en2
Donderdag 25 - 06
Meestal boeken we, tot volle tevredenheid, een huisje via een organisatie zoals Happyhome. Dit jaar niet, we konden niets vinden wat ons écht aansprak. Bovendien wilden we in een bepaalde streek onze vakantie vieren, namelijk de Limousin en speciaal daarin de regio Correze. Op Internet vond ik een bijzonder huisje op het terrein van een heus kasteel. Dit wilden wij. We boekten via email voor twee weken. Na een tijdje kreeg ik spijt, want ik vond drie weken beter. We hadden geluk, want we konden nog bijboeken. Om vier uur in de middag mag je doorgaans het huisje in, ben je eerder dan mag je bijna altijd eerder in. De afstand is 1160 kilometer, niet zo ver, maar om dan op tijd in het huisje te zijn moet je midden in de nacht vertrekken. Daar houden wij niet van, dus we boekten, net als de vorige jaren, een chambre d'hote op ongeveer tweederde van de totale afstand.
Samen deden we, de laatste boodschappen voor de vakantie. De auto was al gewassen, stofgezogen en afgetankt. De opvouwbare, lekker zittende, stoelen stonden achter de voorstoelen in de auto, want je moet maar afwachten wat er bij het huisje voor zitgerei is. Ervaring is, met dit soort zaken, de beste leermeester. De ruimte bij het reservewiel had ik al volgestopt met een verlengsnoer voor de laptop en toiletpapier. We onderbraken het laden van de auto voor een kort afscheidsbezoek aan onze dochter, schoonzoon en de kleinkinderen. Onze zoon kwam bij ons thuis langs om afscheid te nemen. Om tien uur zat alles, behalve de waardevolle spullen zoals fotocamera en laptop, in de auto. In huis deden we de laatste werkzaamheden. Om half twaalf zette Ellie de wekker op zeven uur voor de volgende morgen. Na een kwartiertje of zo wakker liggen, viel ik toch in slaap.
Vrijdag 26-06
De wekker maakte ons wakker. Snel zette ik het bad aan. Tijdens het vullen keek ik, voor voorlopig, de laatste keer mijn email na. Eén spammetje, direct weggegooid. Al mijn schrijffiles stonden al in mijn laptop dus daar had ik geen omkijken naar. Na de computer uitgeschakeld te hebben trok ik, voor de veiligheid, de stekker uit het stopcontact. We namen snel een bad en
Ellie begon haar broodjes gebakken ei, die we traditiegetrouw altijd op vakantie meenemen, te maken. De laatste spullen deed ik in de auto. Samen vulden we de koelbox, die ik aansloot op de sigarettenaansteker. In mijn routeplanner had ik de twee bestemmingen als adres en met de coördinaten, die ik van Google Earth had gehaald, als Favorieten in de TomTom gezet.
Om negen uur vertrokken we uit Schagen. Op internet had ik gezien dat er op de weg Antwerpen Gent werkzaamheden waren, dus we namen de route via Brussel. Nergens kwamen we in de file te staan, wat voor Nederland een wonder mag heten. Bij Brussel moesten we alleen bij de aansluiting van de weg naar Gent even langzaam rijden. Daar had ik in het verleden wel ernstig in de file gestaan, dat viel dus ook mee. Even voorbij Brussel kreeg ik met een vreselijk klap een steen tegen mijn ruit waar direct een barst van een halve meter in sprong. Precies in mijn gezichtsveld. Niets is volmaakt, dacht ik.
Om drie uur arriveerden we bij Parijs. Een beetje te laat om files te vermijden, was ik terecht bang voor, want om vijf minuten over drie stonden we stil. Eindelijk reden we om half vier de snelweg naar Bordeaux op. Even over zessen arriveerden we bij ons hotelletje. Ze vroegen hoe het was gegaan bij Parijs. We vertelden van de file. Wij hadden geluk gehad vertelde ze, normaal duurt het twee a drie uur om van noord naar zuid te komen. We parkeerden de auto op de binnenplaats van de grote boerderij. Nu moesten we eten en ik vroeg aan de eigenaar of dat bij hun kon. Niet dus, want dat had ik moeten reserveren, niet zo handig. Op de vraag waar we dan wél konden eten, liep hij naar een poort en wees naar de overkant van de weg waar een Routier was gevestigd. In het kleine dorpje aan deze route nationaal was dit de enige eetgelegenheid. We staken de weg over en keken op het bord aan de buitenkant, wat deze groezelige gelegenheid op culinair gebied te bieden had. Dat dit nog wel eens een positieve verrassing kon zijn, hadden we in het verleden vaker meegemaakt, in Frankrijk. Onbevangen stapten we naar binnen waar twee televisies, op verschillende netten, ongelofelijk hard aan het brullen waren dat ene Michel Jackson dood was. Dit wisten we al, want het was tot vervelens toe op de radio, waardoor we die, nog vóór Alkmaar, niet meer konden gebruiken.
Boven deze twee televisies uit brulden een aantal nogal aangeschoten mannen tegen elkaar en naar de jufrouw achter de bar. Even dachten we dat ze ruzie hadden, maar ze begonnen, nog luider dan ze hadden geschreeuwd, te lachen. Dit zijn situaties waar wij vreselijk verslaafd aan zijn. Ik brulde naar de hit achter de bar dat we eten wilden. Met een brede smile werd ons een tafel vlak onder de luidst spelende televisie gewezen. De mannen aan de bar keken naar ons. Ik deed mijn handen voor mijn oren en keek naar de tv boven ons hoofd. Dit zorgde voor een lachsalvo. Het zorgde ook voor het afzetten van het geluid van de tv. Met een beetje humor los je dit soort zaken bijna altijd op. De kaart werd gebracht en die bestond uit vijf voorgerechten, vijf hoofdgerechten en vijf desserts. De prijs was twaalf euro per persoon. Ellie bestelde een gemengde salade vooraf en gekookte aardappelen met vis als hoofdgerecht. Voor mijzelf nam ik ouef mayonaise vooraf en escalope de dinde in pepersaus met frietjes, voor hoofdgerecht. Als groente namen we een salade met gebakken spekjes en croutons in knoflook gebakken, wat op een bord aan de wand werd aangeprezen als groente van de dag. Het toetje werd na het eten geregeld begrepen we. We bestelden wijn bij het eten, een glas rose bij het voorgerecht en een glas rode voor bij het hoofdgerecht. Uit een koelkast naast ons werden twee, met een schroefdop afgesloten, flessen wijn gepakt en op tafel gezet. Vin de table stond erop, wat niet veel goeds beloofde.
Zéér snel werd ons voorgerecht gebracht door een dame die net het etablissement was binnengekomen. Door haar uiterlijk, verdachten wij haar ervan, op het parkeerterrein achter het etablissement, een of meerdere chauffeurs van hun libido afgeholpen te hebben. Wij hebben nu eenmaal een achterdochtige geest, maar dat terzijde. De geur, maar vooral de hoeveelheid van haar parfum was zo enorm dat ik bang was dat, als ze in de buurt zou komen van een open vuur, de verdampende alcohol daaruit vlam zou vatten. Gelukkig stond het raam bij ons tafeltje open. Hierdoor werd de stank snel weggeblazen. Het lawaai van de voorbijrazende vrachtauto's werd hierdoor veel mooiere muziek dan wat er op de tv te horen was geweest.
Ik schonk de rose in, die tegen alle verwachtingen in wat betreft de kwaliteit, goed te drinken was. Het eten zag er prima uit en smaakte ook voortreffelijk. Gelukkig kwam een andere dame het hoofdgerecht brengen. Over de aardappelen van Ellie was peterselie gestrooid. De vis, toch niet een van de makkelijkste gerechten, was voortreffelijk, evenals de saus daaroverheen.
Mijn kalkoenfile was overgoten met een heldere, rode, saus waar stukjes peper in zaten. Ik nam een hap en de peper ontplofte in mijn mond. Even was ik in paniek, want ik houd niet van eten met erg veel peper of sambal. Binnen enkele seconden was het gevoel weg en wat overbleef was een heerlijke zachte pepersmaak. Hoe de kok dat voor elkaar had gekregen was mij een raadsel. De rode wijn was een even grote verrassing als de rose, hoewel ik ondertussen niet anders verwacht had. Tijdens het eten zagen we de ene na de andere vrachtauto voor het restaurant afslaan richting het parkeerterrein. Even later kwam de chauffeur van die vrachtauto binnen. Het werd snel drukker, het hard praten en lachen nam daarmee ook toe. We sloegen de kaas over, er zijn grenzen aan onze maag. De toetjes stonden in een koelkast naast ons, dus we konden rustig uitzoeken. Ellie nam chocoladetaart en ik een eclair. Deze eclair hadden we wel vaker in Frankrijk gegeten, maar is dan vrijwel altijd erg machtig door het vele vet erin. Hier durfde ik het wel te bestellen. Hij was voortreffelijk, de vulling was dun, licht en op mijn broek. Uiteraard was de taart van Ellie ook erg lekker. Zij nam koffie toe en ik een pilsje voor de dorst. We vroegen aan de passerende serveerster naar de rekening.
"U kunt betalen bij de bar," zei de vrouw.
"Dat is dan veertien euro," zei de dame achter de tap.
"Nee, dat kan niet," zei ik.
"Waarom niet?"
"We hebben met zijn tweeën gegeten."
"Sorry, ik heb per ongeluk één repas gerekend."
Ze riep wat naar de vrouw die ons bediend had.
"Het is twee maaltijden plus een koffie en een biertje. Dat is dus vierentwintig euro."
"U vergeet de wijn en de salade van de dag," zei ik tegen haar.
"Dat hoort erbij," zei ze lachend.
"Héérlijke Franse toestanden," zei ik tegen Ellie.
We staken de weg over naar onze slaapplaats. In onze kamer gingen we op bed liggen. Buiten klonken de vrolijke stemmen van drie kinderen die met hun opa en oma op vakantie waren. De wekker lag in de auto, daarom zette ik de wekker van mijn mobiele telefoon, dat dacht ik in ieder geval. Midden in de nacht werd ik wakker van die telefoon. Ik had geen wekker, maar een timer op zeven uur gezet. Slaapdronken zette ik hem uit en ging weer liggen. We zien wel hoe laat we wakker worden mompelde Ellie, ik dacht hetzelfde. Na een paar minuten begon het tot mij door te dringen dat dit een zéér slecht idee was. Nu zette ik weer de timer tot die om zeven uur 's morgens af zou gaan.
feedback van andere lezers- GoNo2
Genoten!
badstop: Gezellig met zijn allen zo. - ivo
idd genieten ... knap geschreven ... eerlijkheid loont
badstop: Zoals een oud gezegde zegt: "Eerlijkheid duurt het langst." - Mistaker
Graag gelezen.
Groet,
Greta
badstop: Graag beleefd.
|
