Volg ons op facebook
|
< terug
Sorane 1 Een nieuw begin - hoofdstuk 17/17
Triomf
Sorane materialiseert ver buiten de stad, diep in een groot bos en gaat op haar knieën zitten. Langzaam concentreert ze zich om haar woede in bedwang te krijgen, want wat ze daar in het cellenblok gezien heeft, heeft haar helemaal van haar stuk gebracht. Meer dan acht uur blijft ze zo zitten en als ze eindelijk rechtstaat, ziet ze er weer helemaal zelfzeker uit.
-Het wordt hoog tijd dat we in actie komen, maar ik voel dat we er nog niet klaar voor zijn,- denkt ze.
Intussen is Jakira in een haar onbekend gedeelte van de planeet gematerialiseerd en kijkt nog steeds paniekerig om zich heen.
-Gelukkig is hier niemand.-
Ze scant telepathisch haar omgeving, maar kan nergens iets verdachts ontdekken. Er is niemand in haar omgeving.
Ook zij doet concentratie oefeningen, om haar gemoedtoestand opnieuw op haar normale peil te brengen. Maar telkens ze aan Sorane denkt, begint ze te trillen. Als het waar is wat die geest zei, dan moet ze goed op haar tellen passen. Want één fout, kan haar machtpositie stevig verzwakken. Zelfs hier voelt ze zich niet veilig, want ze beseft dat een geestelijke identiteit overal kan opduiken. Alleen in haar hoofdkwartier kan ze zich tegen de geest van Sorane of is het Jakira verdedigen.
-Maar dan moet ik al mijn plannen opgeven. Dat is onmogelijk,- denkt ze.
Nadenkend maar toch op haar hoede, staart ze voor zich uit.
-Er zit maar een ding op. Mijn plannen dadelijk uitvoeren, misschien wordt die geestelijke identiteit wel verrast en reageert ze te laat.-
Dadelijk teleporteert ze. Als ze materialiseert, kijkt Aqunok haar verschrikt aan.
'Zijn al je mensen op hun plaats, Aqunok.'
'J..jaa, de meeste wel. Wat is er gaande?'
'Niets, alleen is de tijd gekomen om in actie te komen. Ik heb mijn dienaren al op de hoogte gebracht.'
'Is het nog niet te vroeg, excellentie. Niet iedereen is op zijn post op het moment.'
'Die paar verloren posten zullen het verschil niet maken. Als we de rest in handen hebben, dan slaan we op die laatsten genadeloos toe.'
Aqunok kijkt haar verbaasd aan, maar dan klinken zijn bevelen. In de hoofdstad nemen zijn mensen hun verborgen wapens uit hun bergplaats en open het vuur op de bedienden die een gevaar kunnen vormen. In minder dan vijf uur tijd blijkt dat ze het grootste deel van de stad in handen hebben. Meer dan honderd gevangenen worden op het moment naar het grote plein gebracht.
Jakira kijkt Aqunok opgelucht.
'Beloon je mensen rijkelijk. Ze hebben hun werk goed gedaan.'
'Drie anderen steden zijn ook in onze handen, samen met de meeste militaire basissen. Het leger is zo goed als uitgeschakeld. Er zijn maar acht vliegtuigen opgestegen, maar die werden nog voor ze goed en wel omhoog klommen neergeschoten.'; meldt een bediende van de radio.
'Goed zo. Als uw mensen zo hun werk blijven doen, dan zullen we slagen,' lacht Jakira.
-Ik heb Sorane's geest verrast. Als ik dit continent stevig in handen heb, dan volgen de anderen,- zucht ze opgelucht
'Meesters, de president is levend gevangen genomen, met een paar naaste medewerkers,' roept de man aan de radio plots.
Jakira kijkt Aqunok aan en knikt. Nog twee dagen duren de gevechten voor ze eindelijk stoppen. Heel het continent moet voor Aqunok en zijn medewerkers buigen. Meer dan veertig ruimteschepen van de kloon Jakira hangen boven het continent. Vliegtuigen van andere continenten worden genadeloos neergescho- ten.
Veertien dagen zijn voorbij, sinds het begin van de overname. Overal heerst een bedrieglijke rust. Heel de samenleving lijkt stil te staan.
'Het wordt tijd om onze macht de demonstreren,' zegt Jakira, die de centrale zaal van het regeringsgebouw binnenstapt.
Aqunok zit als een koning op de grote zetel die in het midden van de zaal staat. Als Jakira op hem toestapt staat hij op en kijkt haar afwachtend aan.
Jakira kijkt om zich heen en ziet dat alle stoelen bezet zijn door bestuursleden van het continent. Het is doodstil in de zaal.
'Aan alle aanwezigen, Aqunok is van nu af de nieuwe president van deze planeet. Ik steun hem met al mijn macht tegen iedereen die hem in opstand komt. De andere continenten kunnen hun vertegenwoordigers sturen om zijn bevelen aan hun leiders over te brengen. Wie weigert zal ter dood gebracht worden.'
'Ben je gek, vrouw. Niemand zal deze voorwaarden accepteren,' roept iemand uit het public uit.
Jakira weet dadelijk wie het was en kijkt de amazone vrouw aan.
'Dat bevalt mij niet, Zeyana. Zeg je laatste gebeden maar op.'
De amazone schrikt van de woorden van de blondine en kijkt om zich heen.
'Ik ben je tegenstander, amazone,' hoort ze Jakira spottend zeggen.
Als ze haar blik op Jakira richt ziet ze een lichtbol op haar toeschieten. Een luidde kreet van pijn klinkt uit haar mond, als de energie van de bol haar lichaam verpulvert.
Iedereen kijkt ontsteld naar de plaats waar de vrouw stond. Niets ligt er, zelfs geen stof meer.
'Nog meer, die niet te tevreden zijn,' vraagt Jakira spottend.
Maar niemand zegt nog iets.
'Aqunok, ik laat hen aan jou over. Op het grote plein zijn de voorbereidingen klaar voor de grote feesten van de dag van de triomf.'
"Zeker, Excellentie,' zegt Aqunok, terwijl hij triomfantelijk om zich heen kijkt.
Jakira kijkt hem even aan en denkt:
-Geniet maar van je laatste dagen, Aqunok. Als ik je niet meer nodig heb, wordt ook jij op het grote plein terechtgesteld.-
Ze kijkt nog even spiedend om zich heen en plots dematerialiseert ze. Op het grote plein dat helemaal versierd is, materialiseert ze. Aan het hoofd van haar lijfwacht, die uit zes mannen en zes vrouwen bestaat, loopt ze naar het centrum van het plein. Meer dan tweehonderd gevangen staan in energiekegel rondom het plein opgesteld.
Een tiental, in de nieuwe uniformen van de garde van Aqunok, geklede gangsters, brengen de gevangenen die in de cellen zaten naar het centrum van het plein toe. Ook de ouders van Raya zijn erbij. De tachtig mannen en vrouwen worden ook in energiekegels in een kleinere cirkel geplaatst. Aan het hoofd van haar lijfwacht stapt Jakira het centrale podium op en kijkt genietend, van de angstige gezichten om zich heen. Enkele belangrijke personen staan op het podium met energieboeien om hun handen. De president van het continent is er bij. Allen zijn ze niet al te best behandeld. Een van de mensen van Jakira geeft de president een duw in de rug.
'Vooruit, man,' beveelt hij.
President Vanqoro wankelt vooruit en blijft op een paar passen van de lachende blonde vrouw staan.
'Wees welkom, President. Ben je eindelijk verstandig geworden. Zweer mij trouw en je familieleden en volgelingen, krijgen genade.'
Vanqoro kijkt even om naar zijn vrouw, met een droevige blik in zijn ogen. Zijn vrouw beseft dadelijk dat haar man nooit trouw zal zweren aan die misdadigers. Ze slaat haar armen om haar beide kinderen, alsof ze hen kan beschermen.
'Nooit zal ik je trouw zweren, vrouw. Jij bent het niet waart om…,' zegt de President hees, maar kijkt verschrikt naar de grijnzende blonde vrouw.
Hij merkt dat ze haar hand opheft en ziet plots een energiebol aan hem voorbij schieten. En dan nog een en nog een. Als hij omkijkt, ziet hij nog juist dat de eerste zijn vrouw en kinderen raakt. Hij hoort hun kreten van pijn als langzaam tot stof vervallen. Dan raken de volgende energiebollen ook hun doel. Alle gevangenen op het podium, zijn kronkelend van de pijn tot stof vervallen. Alleen de ontstelde President staat nog voor Jakira met ge- balde vuisten.
'Al van gedachten verandert, Vanqoro.'
De President keert zich om en kijkt Jakira trillend van onmacht aan.
'Nooit!!!', roept hij uit.
Jakira kijkt hem met flikerende ogen aan
'Als dat uw wens is, President,' zegt ze koel.
Op hetzelfde moment voelt de man een hevige pijn op verschillende plaatsen van zijn lichaam. Uit verschillende wonden vloeit bloed. Ook uit zijn neus, mond en ogen loopt zijn bloed naar buiten.
'Jij zult bo…ete..n i….n de… He……elll', hoort Jakira zijn bijna fluisterende stem kreunen.
Dan zakt hij in elkaar en na een paar lichte schokken, blijft zijn lichaam doodstil liggen.
In de centrale basis van Sorane, staart iedereen ontstelt maar de beelden op het scherm.
'We moeten toch iets doen, Sorane. Dit kan zo niet verdergaan.'
'Dat klopt, Erine. We moeten iets doen, maar wat. We zijn maar met een dertigtal. Als we nu ingrijpen, worden in de pan gehakt. Diegene die overleven, worden door die kloon aan stukken gereten of verpulvert. Jakira heeft meer dan vijfhonderd schepen in het stelsel gestationeerd. De Enuroonse schepen zijn in handen van de gangsters van Aqunok of hebben zich teruggetrokken.'
'En je vrienden, Quana en Tena. Kunnen zij niet helpen.'
'Misschien wel, maar die bevinden zich ver van hier in het amazonerijk.'
'Wat moeten we dan doen? We kunnen die mensen toch gewoon laten terechtstellen.'
'Nee, maar zonder hulp maken we geen enkele kans. Anya, heb je al nieuws van Quana en de anderen.'
'Nee, Sorane. Ik heb de bevestiging ontvangen, nadat ik de gevraagde coördinaten verzonden had, maar nadien heb ik geen enkel bericht meer ontvangen van Xan. Uit de berichten van de Amazones hebt ik wel kunnen opmaken dat ze de planeet verlaten hebben met al hun sche- pen.'
De roodharige kijkt weer naar het beeldscherm. Ze merkt niet dat iedereen naar haar kijkt, want ze wachten op haar bevel. Meer dan een half uur staart Sorane voor zich uit, terwijl ze haar gedachten tot ver buiten het stelsel op verkenning stuurt. Meer dan drieduizend vijandige schepen ontdekt ze in de buurt van het Enuronstelsel, maar geen enkel spoor van een teken van Xan.
'sorane, wat zijn die van plan, ze brengen nog meer gevangenen op het plein. Allemaal familieleden van mensen van onze groep. He, dat zijn mijn ouders,' roept Raya uit.
'Ik weet het, Raya. Het is haar dag van triomf. Ik vermoed dat ze een voorbeeld als afschrikking gaat stellen.'
'Wat bedoel je?'
'Terechtstellingen, Deno.'
'Wat.. dat kan toch niet.. al die mensen.'
Raya activeert op dat moment haar energieoverbrenger en stapt erdoorheen.
'Raya, nee. Alleen kan je niets do.' roept Sorane nog, maar het is te laat.
'Verdomme…', zegt ze en kijkt naar de schermen. Ze merkt dat het groen veld op, waaruit de vroegere agente stapt.
Erona en Drane staan grijzend naast de ouders van Raya in hun nieuwe uniform te pronken. Plots zegt en stem achter hen.
'Bereidt je voor op de dood, killers.'
De twee kijken verschrikt om.
"Raya, jij..' snauwt Drane.
Erona activeert haar nieuwe energiezwaard en kijkt Raya uitdagend aan.
'Trek je revolver maar, agente. Ik sla je met plezier in kleine stukjes.'
Raya kijkt haar glimlachend aan.
'Ik ben geen agente meer, weet je nog. Maar laat nu maar eens zien wat je nieuwe meesteres jullie geleerd heeft,' zegt ze en activeert haar eigen energiezwaard.
Beide vrouwen kijken haar even spottend aan, maar dan vallen ze tezelfdertijd aan. Raya heeft echter hard getraind en weerstaat hun aanval. Jakira merkt de vechtenden al snel op en schrikt even. Ze glimlachend als ze merkt dat het Raya is. Wat kan die nu alleen tegen haar macht uitvoeren.
'sorane heeft me goed opgeleid, vind je niet,' spot Raya, terwijl ze uithaalt naar Drane.
Iedereen kijkt naar de drie vechtende vrouwen, zelfs de camera's worden op hen gericht. Het gevecht is hevig en genadeloos. Het scherm van Raya, zowel als dat van de twee vrouwen, krijgt het zwaar te verduren en verliezen langzaam hun volle capaciteit.
Plots springt Raya echter vooruit en breekt door de verdediging van Erona. De vrouw voelt het zwaard van Raya door haar lichaam dringen. Ze is al dood als Raya haar zwaard bliksemsnel terugtrekt. Maar Drane kijkt verbaasd naar haar dode vriendin die langzaam in elkaar zakt.
Woedend werpt ze zich op Raya en drijft haar met rake slagen achteruit. Maar door de woede bouwt ze geen enkele verdedging op.
Intussen kijkt iedereen Sorane aan. Ze wachten allen op haar bevel om in te grijpen. Maar de roodharige twijfelt nog steeds. Ze hebben nog steeds geen bericht van Quana ontvangen. Ze kan toch al de levens van de leden van haar nieuwe groep tot niet op het spel zetten voor eentje, die door een soort schuldgevoel, dwaze streken uithaalt.
Plots richt Sorane zich op. Snel concentreert ze zich en geeft enkele telepathische bevelen aan Anya, die ze dadelijk uitvoert. De scanners van de basis nemen contact op met Veanya aan boord van de kruiser. Een paar seconden later ziet Ve- anya de bevelen van Sorane op het scherm verschijnen. Ze zucht opgelucht. Eindelijk kunnen ze in actie komen. De kruiser verheft zich langzaam van de zeebodem en schiet even later naar de oppervlakte.
In Sorane basis zegt Sorane bevelend
'Deno, Malon. kom, geef mij een hand.'
'Jullie blijven allen hier tot er een bericht van Quana komt. Misschien kunnen we dan iets ondernemen,' zegt ze, terwijl ze een hand van Deno en Malon vast neemt.
In de centrale van haar nieuwe kruiser materialiseren ze. Deno en Malon kijken verbaasd om zich heen.
De vroegere leden van de zwarte wacht kijken afwachtend naar Sorane.
'Dat hoorde toch niet tot het plan, Sorane,' merkt Veanya op.
'Nee, maar een van ons heeft zichzelf in gevaar gebracht. Hierdoor zijn we genoodzaakt om op te treden.'
'Bedoel je die idiote daar, Sorane. We vermoeden al dat ze deel uitmaakte van onze groep, maar zeker wisten we het niet. Ik moet zeggen dat ze wel moed heeft, die meid,' glimlacht Aron.
Even werpt Sorane een blik op het centrale scherm waarop te zien is, dat Raya nu ook Drane in het nauw gedreven heeft, maar op een teken van Jakira naderen tien manen en vrouwen de vroegere agente. Sorane voelt dat het tijd wordt om in te grijpen.
'Onze vloot kan opstijgen, Commandante,' zegt Geon op dat moment licht spottend.
De roodharige kijkt hem verrast aan. Onze vloot, waar??? Maar dan glimlacht ze. Uit zijn gedachten is ze zijn plan te weten gekomen.
'Goed idee, Geon.'
Snel geeft ze Deno en Malon opnieuw een hand. Op hetzelfde moment zijn ze verdwenen. Achter Raya worden ze onstoffelijk, maar zodra Sorane de hand van beide mannen losgelaten heeft, teleporteert ze weer. Achter de kloon Jakira verschijnt ze weer uit het niets.
'Geniet je van je triomf, kloontje,' klinkt haar stem spottend.
Jakira verstart even en draait zich dan langzaam om.
'Wat.. Jij. Ik dacht dat..'
'Dat heb je mis, kloon. Ik ben springlevend,' lacht Sorane, terwijl ze haar armen voor haar borst kruist.
Jakira kijkt haar indringend aan, alsof ze haar wil doorboren. Ze voelt dat het deze maal alles of niets is. Maar wie kan haar macht weerstaan, Zeker Sorane niet, want haar identiteit heeft ze al eens vernietigend verslagen. De echte Jakira vond toen de dood. Ze grijnst, terwijl ze haar energiezwaard activeert.
'Deze maal ontkom je niet meer, Sorane. Alleen dood kom jij hier nog weg, als ik tenminste iets van je lijk overlaat,' spot Jakira.
'Vergeet niet, kloon. Dat doden gevaarlijker zijn dan levenden.'
Even is Jakira van haar stuk gebracht, ze was al gaan geloven dat ze de geest van Sorane ingebeeld had, maar de woorden van de roodharige, doen haar beseffen dat zij…
'Verdomme, jij was die geest,' roept ze uit.
Sorane glimlacht alleen maar uitdagend.
Deno en Malon voegen zich intussen bij Raya en zij aan zij vechten ze tegen hun tegenstanders.
'We moeten hier weg, Raya.'
'Niet zonder mijn ouders en de andere gijzelaars.'
Even kijkt Deno om zich heen.
'Dat halen we nooit, Raya.'
Raya kijkt Malon aan. Ze weet dat hij gelijk heeft, maar ze wil het niet toegeven.
'sorane, Ik hoorde dat jij een nieuwe groep samen wilde stellen. Zijn die drie daar de enigen die het aandurfden om jou te volgen..' spot Jakira.
"Ik denk het niet.' glimlacht Sorane, als een tweehonderdtal kruisers over het plein razen om dan omhoog te stijgen.
'Ik vrees dat je schepen het zwaar te verduren zullen krijgen,' hoort Jakira haar tegenstandster zeggen.
Kalm kijkt ze Sorane aan.
'Als jij dood bent, dan valt je groepje dadelijk uit elkaar en dan laat ik hen op dit plein terechtstellen.'
Sorane glimlacht spottend, maar zegt niets meer.
Langzaam stappen beiden op elkaar toe. Jakira is de eerste die aanvalt, maar Sorane weerstaat de aanval. De energiezwaarden flitsen heen en weer, tot de blondine plots een vuurbal op Sorane toeschiet. De roodharige vangt de bal echter op met haar zwaard, waardoor de gloeiende bal terug naar Jakira raast. De blondine weet de bal te ontwijken, maar wordt getroffen door een andere, die Sorane naar haar gooide. Jakira wankelt achteruit en valt bijna van het podium.
Met doordringend blik kijkt ze Sorane aan. Haar hand maakt een snelle beweging en verschillende energiebanen schieten op Sorane toe, maar drie anderen vuurt ze in een andere richting. De tegenstandster van Raya wordt in de rug getroffen, terwijl de golf door haar lichaam schiet. Raya kan ook niet meer opzij springen. Haar scherm gloeit hevig op en stort dan in elkaar. Raya's lichaam trilt onder de inslag en ze wankelt achteruit. Haar energiezwaard valt uit haar hand.
'He..t spijt m…e, va.' fluistert ze nog, terwijl ze op haar knieën zakt.
Langzaam verslapt ze en valt dan voor over op de stenen. Haar ouders kijken verschrikt naar haar roerloze lichaam, dat even doorzichtig wordt.
Ook Deno wankelt achteruit, want de straal raakte hem in de zijde. Alleen Malon kon de straal ontwijken, maar moet zich tegen zijn drie tegenstandsters ver- dedigen. Toen hij Raya zag vallen, schrok hij hevig. Hij wil haar gaan helpen, maar dat blijkt onmogelijk. Met de moed der wanhoop verdedigt hij zich. Deno die nu nog twee tegenstanders heeft kan zich met moeite staande houden.
Aqunok kijkt zijn meesteres ontsteld aan. Toen hij haar die energiegolf op de agente zag vuren, besefte hij de genadeloosheid, die ze bij haar daden toepast. Ze wist zeer goed dat Drane zou gedood worden, maar toch deed ze het.
In de ruimte worden de 'tweehonderd' schepen van Sorane gepeild door de schepen van Jakira en die passen dadelijk hun koers een en schieten de aanvallers tegemoet. Energiebanen schieten langs beide zijden op hun doel toe. Tot de verbazing blijken de aanvallers geen echte schepen te zijn. Hun schoten brengen ook geen schade toe aan de slagschepenschepen.
Even blijven de schepen van Jakira verbaasd achter, maar zetten dan weer koers naar hun vorige standplaats. Maar activeert een van die spookschepen een blauwkleurig energiescherm en opent het vuur op het vlaggenschip van Jakira.
De ene straal na de andere slaat in op het beveiligingsscherm.
'De commandant kijkt, vanuit zijn commandostoel, grijnzend toe. Want de beveiligingsvelden hebben geen moeite met de gemeten pieken. Die kruiser kan nooit tegen een schip als dit op. De bemanning wacht intussen op zijn bevel, maar hij zit te zeer te genieten van zijn triomf.
'Horun. De schermen,' roept een soldaat plots.
De commandant schrikt op uit zijn roes.
'Wat?'
'De pieken wijzen een overbelast.' roept de man nog.
Op hetzelfde moment gaan hevige schokken doorheen het schip. In de kruiser zien ze de eerste stralen doorheen de romp boren, met grote verwoestingen tot gevolg. Zware schokken gaan doorheen het vlaggenschip. Ook aan boord van de andere kleinere schepen hebben ze nu het gevaar van de aanvallende kruiser opgemerkt en concentreren nu het vuur op dat ene echte schip.
Aan boord van de kruiser beseffen ze ook het gevaar.
'Koers delta,' beveelt Veanya.
Maar de piloot trekt ontsteld zijn schouders op, het schip reageert niet meer op zijn commando's.
'Anya, wat is…', vraagt ze aan het halogram, terwijl het schip in een zigzag koers in de richting van de aanvallers raast.
Anya wendt haar blik naar Veanya.
'Hopelijk zijn ze niet zo stom om te blijven schieten,' zegt ze koel.
'Wat ben je aan het doen? Die schieten ons dadelijk in stukken.'
'Veanya, de schermen naderen hun piek.'
'Anya, geef ons de controle, we moeten hier dadelijk weg.' roept Veanya bevelend met trillende stem.
'Pas op. het scherm verandert van kleur,' roept iemand uit.
'We moeten naar Eunuron, Veanya, onze vrienden op onze thuiswereld hebben onze hulp nodig.'
Ook aan boord van de andere schepen zien ze het fel blauwe scherm van zilverkleurig worden. Tot hun schrik kaatsen hun schoten op dat nieuw scherm af, in plaats van opgevangen te worden. De teruggekaatste energie treft hun eigen schermen.
Dadelijk klinken bevelen door de centrales van de schepen, maar het is te laat. Verschillende schermen storten in en de energiebanen boren zich, in de nu onbeschermde buitenwanden. Meer dan twin- tig schepen worden vernietigd en verschillende anderen zwaar beschadigd.
In de centrale de kruiser kijkt iedereen het halogram verbaasd aan, terwijl lichte schokken doorheen het schip gaan, als ze geraakt worden.
'Wat was dat voor iets?' roept Geon uit, maar op hetzelfde moment dematerialiseert het schip.
De achtervolgende schepen blijven achter en proberen overlevenden van de beschadigde schepen in veiligheid te brengen. Enkele verspreiden zich om de gevaarlijke kruiser op te sporen.
Jakira, die niets van dit alles weet, is nog steeds in een hevig gevecht gewikkeld met Sorane. Overal op de planeet volgen mensen het vreemde gevecht, tussen beide vrouwen. Plots zien ze nog anderen uit een energieboog stappen en zich in de strijd mengen. Het zijn leden van Sorane's nieuwe groep. In heel de hoofdstad wordt er gevochten. De aanhangers en bondgenoten van Jakira krijgen het steeds moeilijker, maar houden nog steeds stand. Zelfs Aqunok merkt dat de toestand gevaarlijker wordt. Maar hij heeft nog steeds vertrouwen in zijn machtige bondgenote. Jakira drijft op dit moment Sorane in het nauw door de ene energiegolf na de andere op Sorane toe te schieten.
Sorane kan ze niet ontwijken, omdat ze anders andere mensen zouden raken. Dus moet ze de golven opvangen en naar boven afkaatsen. Jakira merkt dit en richt haar aanval nu op de weerlozen in de energiekegels. Enkelen worden levend verpulverd. Het is echter een fout, want hierdoor verliest ze Sorane even uit het oog. Uit de hand van Sorane schieten pulserende energiebanen die de hoogte inschieten om dan met een boog langs verschillende zijden op hun doel toe te schieten.
Aqunok ziet het gevaar en brult zo hard hij kan. Jakira hoort hem en kijkt schrikkend om zich heen. Maar het is te laat. De golven raken haar tegelijkertijd en heffen haar van het podium op. Haar lichaam schokt, terwijl lichtschichten naar buiten schieten. Meer dan dertig seconden hangt ze in de lucht, dan is de kracht van de golf uitgewerkt. Het lichaam van Jakira komt naast het podium op de stenen van het plein terecht.
Maar tot hun verrast richt de blondine zich weer op, maar haar lichaam pulseert van het licht dat ze uitstraalt. Even kijkt ze grijnzend om zich heen en richt haar beide armen dan op het podium.
'Dat had je niet gedacht, He…. Sorane.' roept ze spottend, terwijl een verschillende rode energiegolven uit haar handen schieten.
En groot deel van het podium wordt verpulverd, waardoor Sorane plots geen houvast meer heeft en hard op de stenen terecht komt. Jakira zweeft intussen omhoog en schiet golf naar golf op de roodharige toe. Even is Sorane in een golf van energie gehuld, terwijl ze zich lichtjes van de grond verheft. Langzaam begint haar lichaam te vervormen tot het uit elkaar valt.
Iedereen, ook de Jakira kloon staart verbaasd naar de plaats waar ze stond, maar nu woedt daar alleen een poel van energie. Op dat moment materialiseert het schip van Sorane hoog boven de stad.
'Activeer de overbrengers.' beveelt Veanya.
Snel drukt één van haar mensen enkele knoppen in en dadelijk materialiseren de eerste van hun nieuwe vrienden, die op Enuron vochten. Even zijn ze zichbaar, maar dan zijn ze weer verdwenen en een nieuwe groep verschijnt. Nog geen minuut later zijn allen in de basis van Sorane gematerialiseerd, ook de naaste familieleden, die gevangen waren van Jakira. Zij kijken verbaasd naar hun omgeving.
'Breng onze gasten naar een voorlopig onderkomen,' zegt Veanya.
Veanya kijkt Erine en de anderen verbaasd aan. Ze hebben allen een droevige blik in hun ogen. Dan mist ze Sorane. Een vreemde angst maakt zich van haar meester.
'Wat is er gebeurd?'
'sorane is dood?', zegt Deno.
'Dat kan toch niet waar zijn.'
'Ze werd door de rode energiegolven, die de blonde op haar toeschoot, omringd en we zagen haar lichaam uit elkaar vallen,' fluistert Erine.
Even weet Veanya niet wat te doen, maar dan herpakt ze zich.
'Verzorg de gewonden. Zelfs als onze meesteres dood is, dan zullen...'
'Niets, Veanya. Die Jakira zal haar macht uitbreiden en van ons weer willoze moordenaars maken.'
'Dat is mogelijk, Serin. Maar ik zal vechten tot ik niet meer kan. Voorlopig trekken we ons terug,' zegt de vrouw streng, terwijl ze op de gewonden toe- loopt.
Drie doden zijn er gevallen in de groep van Sorane. Gayna merkt plots Malon aan die met Raya in zijn armen wezenloos voor zich uitstarend, op een stoel zit. Het jonge meisje voelt dat, al is het maar zwak, Raya nog leeft. Een oudere man, die zijn arm om de schouders van zijn huilende vrouw geslagen heeft, staat naast de agent. Ze loopt naar hun toe en kijkt even naar het lijkbleke gezicht van de vrouw. De moeder van Raya zit naast haar dochter geknield, terwijl tranen over haar wangen lopen. Raya kijkt haar aan en fluistert:
'Niet wene..n, moed..er. Raya is….'
De ouders van Raya moeten machteloos toe te kijken, hoe het leven langzaam in de ogen van hun dochter dooft.
-Was Sorane er nog maar? Zij zou de vrouw wel kunnen genezen,- denkt ze, maar beseft dat zij en alle aanwezigen twijfelen of Sorane nog leeft.'
Gayna scant Raya's gedachten, maar ze zijn zo zwak, maar toch anders. Het lijkt wel alsof Raya ver weg is. Ze snapt het niet. Als dit Raya is, waar komen die zwakke gedachten dan vandaan. Plots schrikt Gayna, Raya's gezicht begint in te zakken en valt langzaam tot stof in elkaar. Ook haar kledij lost langzaam op in het niets. Alleen haar Hypsoon blijft achter en valt tussen de voeten van Malon op de vloer. De agent staart er verschrikt naar. Hij kan maar niet begrijpen wat er ge- beurd is.
Gayna kijkt verbaasd naar de Hypsoon. Raya is niet meer en toch vangt ze nog zwak haar gedachten op. Snel bukt ze zich en raapt het Pentagon op van de vloer. Even kijkt ze ernaar, maar dan grist Malon het uit haar hand.
'Dit is het laatste stukje dat van Raya overblijft. Dit is van mij,' zegt hij, met tranen in de ogen.
'Dat is geen Hypsoon. Die is gekloond.'
Malon en enkele anderen kijken haar verbaasd aan.
'Wat is het dan, meisje,' zegt Erine.
'Dat ding is gekloond. Het ziet eruit als een echte, maar het is er geen,' zegt Gayna.
'Ga naar je ouders, Gayna. Als Sorane er nog was, dan zou ze je straffen.'
Het jonge meisje knielt op de plaats waar Raya tot stof uit elkaar viel. Even tast ze op de vloer en merkt ook dat de stof langzaam vermindert.
'Kloonstof, dit is Raya niet,' merkt ze zelfzeker op.
Even is het doodstil in de zaal. Iedereen kijkt het jonge meisje aan.
'Ga, meisje. Je hebt al genoeg gezegd.'
Gayna kijkt Malon smekend aan, maar hij heeft alleen maar oog voor de Hypsoon in zijn hand. Dan draait hij zich om en loopt met stramme stappen de centrale uit. Gayna kan zijn verdriet voelen tot diep in haar binnenste voelen. Kon ze hem maar helpen, maar dat kan niemand, maar ze is zeker dat Raya nog in leven is. En misschien leeft Sorane ook nog steeds.
-Anya is op de hoogte, Gayna,- hoort ze plots een bekende telepathische stem.
-Sorane. dus toch,- denkt ze, maar ze krijgt geen antwoordt meer.
Even kijkt ze besluiteloos om zich heen, maar dan trekt ze haar schouders op.
-Ze zullen me toch niet geloven,- denkt ze en glimlacht even.
Dan valt haar blik weer op Malon. Even wil ze hem toeroepen, maar zwijgt, terwijl ze hem nakijkt, als hij met wanke- lende stappen de centrale wil verlaten.
Plots blijft hij echter in het midden van de deuropening staan. Met een ontstelde blik draait hij zich om allen zien zij zijn lege hand. De Hypsoon is tot stof vervallen.
Iedereen ziet zijn niet begrijpende blik, maar niemand kan hem helpen. Nu heeft hij niets meer dat van Raya geweest is.
-Dat was geen echte Hypsoon, Malon. Ik weet zeker dat Raya leeft. Misschien is ze in handen van die Jakira gevallen en wil zij ons op die manier van ons stuk brengen.-
'Als dat zo is, dan is ze er in geslaagd. Ik stop ermee,' roept hij hees uit.
Iedereen kijkt elkaar aan, terwijl Malon met schokkende schouders door de deur stapt.
Gayna ziet de deur achter hem dichtschuiven. Dan valt haar blik op de ouders van Raya. Ze zijn trots op hun dochter, omdat ze voor hun, haar leven waagde. Maar ze geven Sorane de schuld van haar dood. Als zij haar niet beïnvloed had, dan had ze nog geleefd.
Even wil Gayna harde woorden zeggen, maar ze besluit om zich in te houden. Ze hebben teveel verdriet en haar woorden zouden het alleen maar erger maken. Ze loopt op hen toe en neemt hun vast.
'Kom, volg me,' zegt ze.
De ouders van Raya kijken het jonge meisje aan en knikken. Gayna sluit even haar ogen en ze zijn alle drie verdwenen. Als ze materialiseren kijken beiden haar verbaasd aan.
'Hoe???'
'Teleportatie, dank zij Sorane, heb ik mijn gaven beter leren beheersen.'
'Vernoem haar naam niet, meisje. Als Sorane..'
'Ja, ik weet het. Jullie achten Sorane verantwoordelijk voor wat er met Raya gebeurt is. Maar wat jullie dochter deed was moedig, maar dom. Ze liet zich teveel beïnvloeden door haar gevoelens. Ik merkte het te laat, anders had ik haar, desnoods met geweld hier gehouden,' zegt Gayna en lost dan plots op in het niets.
Verbaasd staren de man en zijn vrouw naar de plaats waar ze stond.
'Waarom hebben ze ons hier gebracht?', vraagt de vrouw huilend.
'Dat weet ik niet, maar naar ons huisje kunnen we ook niet meer terug. Alleen vraag ik mij af waar dat meisje het over had. Wist ik maar wat ze bedoelde met, dit is Raya niet, toen ze haar hand in het stof, dat van onze dochter overbleef, duwde.'
'Wie weet welk spelletje ze met ons speelt. Dat is een vreemd meisje, maar toch voel ik dat ze eerlijk is. Kon ik maar geloven dat ze gelijk heeft. Dan zou Raya nog bij ons zijn.'
De man kijkt zijn vrouw aan. Dan slaat hij zonder iets te zeggen, zijn arm om haar schouders en drukt haar tegen zich aan.
Intussen staart Jakira nog steeds naar het vreemde schip dat boven het plein van de hoofdstad hangt. Ze probeert er met haar telepathische krachten binnen te dringen, maar ze slaagt er maar niet in. Plots is het schip echter opnieuw verdwenen. Dan dringen de eerste geluiden van haar omgeving opnieuw tot haar door. Aqunok en zijn mensen juichen, nu ze de strijd gewonnen hebben. Vele agenten hebben hun wapens neergeworpen. De aanhangers van Jakira en Aqunok hebben de toestand in de stad stevig onder controle.
De schepen van Jakira landen op de luchthaven. De blondine schrikt als ze het bericht hoort, dat haar vlaggenschip vernietigd is. Ze balt woedend haar vuisten. Zowel Jakira als Aqunok beseffen beiden dat er nog veel werk gedaan moet worden voor ze hun heerschappij over deze pla- neet kunnen vestigen.
Het verlies van haar vlaggenschip heeft Jakira zwaar aangegrepen. Ze kijkt alleen maar voor zich uit. Aqunok, schrikt van haar blik. Plots kijkt ze hem aan.
'De bewoners van deze planeet zullen een nieuw en groter schip voor mij moeten bouwen. Of ze nu willen of niet. En dan zullen ze mij als Godin moeten erkennen of haar macht voelen,' hoort hij haar fluisteren.
'Wat doen we met de gevangenen die nog in de kegels staan?'
'Niets, Aqunok. Laat hen vrij. We hebben nu andere dingen te doen?'
'En Sorane. Wat..'
'Die is er geweest, dat heb je toch gezien. Ik ga uitzoeken waar Sorane's groepje zich verbergt en dan worden ze openbaar terechtgesteld. Concentreer jij je op onze machtspositie, Aqunok. Ik verwacht, dat je tegen het einde van deze maand, de hele toestand hier stevig in handen hebt,' zegt de blondine, maar innerlijk twijfelt ze aan de dood van Sorane.
Aqunok knikt en kijkt zuchtend om zich heen. Hij beseft dat zijn leven een andere wending aangenomen heeft. Over enkele maanden is hij de heerser over heel de planeet. En dan kan met de hulp van Jakira zijn macht uitbreiden tot ver in het heelal. Voor zijn ogen doemen de eerste beelden op van zijn overheersing. Verschillende machthebbers, waaronder de Amazone koninginnen knielen voor hem. Een gelukkig gevoel trekt doorheen zijn lichaam.
Jakira die zijn gedachten scant, denkt spottend…
'Idioot.. Als ik je laat leven, dan als slaaf, maar zeker niet als heerser over mijn rijk. Maar voorlopig laat ik je nog genieten van je schijnbare macht, omdat ik je nog nodig heb.'
Maar dan zweven de woorden van Sorane opnieuw door haar gedachten.
'Doden zijn gevaarlijker dan levenden.'
Even verstijft ze weer.
-En deze maal heb ik haar zelf gedood. Of niet.- denkt ze rillend.
Schuw kijkt ze om zich heen alsof ze de geest van Sorane ergens zou kunnen zien. Maar nergens ziet ook een teken van de roodharige. Langzaam begint ze te glimlachen.
-Ik beeld mij het allemaal in. Na de dood blijft er alleen stof over. Geen enkel wezen staat weer op uit de dood, zelfs geen godin zoals ik,- denkt ze grijnzend.
Dan ziet ze niet begrijpende blik van Aqunok op zich gericht. De blondine zegt echter niets en richt haar ogen naar de feestvierders.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Mooi open einde met een knipoog naar het volgende avontuur.
Jelsi: klopt als ee nbus.
|
