Volg ons op facebook
|
< terug
A shit story
Eindelijk had ze tussen de wirwar aan wegen, fietspaden, oversteekplaatsen, voetpaden, verkeersborden, auto's, fietsen, voetgangers, bushokjes, politieagenten ... de plaats gevonden waar haar bus zou moeten aankomen. Ze was dit compleet niet gewoon, ze nam nooit het openbaar vervoer, bovendien kwam ze zelden in de grote stad.
Eén keer per jaar, dat was het zowat, om samen met haar zus de Kerstinkopen te doen gingen ze naar dé winkelstraat, bezochten enkel de grote gekende ketens en verbaasden zich over zowat alles, de hoeveelheid, de prijzen, de mensen, de decadentie. Toch was dit één van haar hoogtepunten van het jaar, al was het maar voor de warme chocolade die ze als rustpauze steeds namen bij de meest gerenommeerde patisserie van de stad, een oeroud etablissement waar Frans nog steeds de voertaal was en waar ze zich beiden eigenlijk behoorlijk ongemakkelijk voelden, maar niets woog op tegen de smaak van pure chocolade, verdund met verse melk, geserveerd met een koekje. Beetje duur, dat wel, maar niemand op het thuisfront hoefde te weten van hun kleine uitspatting, hadden ze net als pubers weer eens hun eigen geheimpje, best wel spannend allemaal.
Dit moet zowat het drukste kruispunt van de stad zijn, zeker op dit uur, mensen leken zowat van overal te komen, de stoep aan de bushalte was overvol, vooral jonge gasten met rugzakken en GSM's, te luid articulerend zodat vooral iedereen in de onmiddellijke omgeving zou kunnen horen en zien dat zij niet alleen het hipste toestel hadden -daar alleen kon je niet meer mee opscheppen- maar dat zij ook nog eens zo populair waren dat ze zelfs tussen honderden andere vrienden nog mensen kenden om dringend mee te bellen.
Marie-Christine stond er een beetje overdonderd en vertwijfeld tussen, volgens de bordjes meende ze te kunnen begrijpen dat haar bus hier ook zou moeten langskomen, hoe zou ze echter in Godsnaam dat ding kunnen doen stoppen, zouden er nog mensen naar Meulebeke moeten, zou er eventueel iemand hier willen uitstappen, zou ze het aan iemand durven vragen ….
Eerst zou ze beginnen met zich door de mensenzee te wringen om ergens dichterbij te proberen ontdekken hoe laat ze haar vervoer mocht verwachten, vermoedelijk was de verbinding niet echt de drukste van het aanbod en ze moest toch zeker terug thuis raken voor haar man arriveerde, hij mocht eens weten dat ze helemaal alleen en dan nog met het openbaar vervoer naar Gent was afgezakt, zomaar, dat zou haar Roger wel geloven zeker.
Niet dat hij haar niet vertrouwde of zo, ze waren al 18 jaar getrouwd en er was geen enkele argwaan of jaloezie, er was daar ook geen enkele reden toe, ze had hem nog nooit iets verzwegen, om de simpele reden dat er ook niets te verzwijgen viel, maar nu, ja, nu leek alles anders, nu wist ze het niet zo best meer. Roger had haar, dacht ze, ook niets achtergehouden, hij werkte, at, keek TV en zweeg vooral, één keer in de week bowling en redelijk dronken, maar altijd voor één uur 's nachts thuis, hij wist dat ze dat graag had, als ze later pas in slaap kon raken was ze de volgende dag een wrak, maar zeven uurtjes, dat ging nog net, het was ook maar voor één keer, zodus.
Ze hadden feitelijk wel een goed leven, zij en Roger, misschien niet spectaculair, maar gemoedelijk, ze wisten wat ze aan elkaar hadden, nu, binnen 20 jaar en vooral als ze gingen sterven, want dat moet toch het ergste zijn, alleen doodgaan, zonder je geliefden om je heen, zonder je bloed, zonder de mensen die je graag zien.
Doodgaan, het leek haar trouwens niets voor haar, al diegenen die ze al zag sterven vond ze zo angstaanjagend, zo onherkenbaar, die mensen lieten zich altijd zo volledig gaan en ze was daar nooit goed in geweest, jezelf verliezen, zonder schaamte, zonder gène je overgeven aan je emoties, maar blijkbaar doe je zo als het einde in zicht is.
De één begon plots om God te roepen, nochtans nooit een kerkganger geweest, maar toch, de ander verloor zijn spraak en was steeds maar met zijn armen in de lucht aan het zwaaien, hij wilde ons iets duidelijk maken, maar het interpreteren van wild gekreun en vliegende ledematen was niet echt aan haar besteed, ze was een beetje beschaamd in die mensen hun plaats, zij zou liever waardig sterven, in haar slaap, zonder dat iemand het weet, zonder gekrijs en gezucht, gewoon, een beetje zoals haar leven, rustig uitdoven.
Enfin, al die zware gedachten waren nu niet echt nodig, praktisch zijn, Marie-Christientje, je moet op tijd thuis raken, kalm blijven, laat je hersens werken kind, wees moedig en zoek nu eindelijk uit hoe laat de bus zal aankomen, waar en hoe je ging duidelijk maken dat je mee zou willen. Eindelijk , het was gelukt, ze kende het nummer, had een beetje van op afstand iedereen in de gaten gehouden en zo opgemerkt dat elke bus hier stopt en dat bovendien de meesten nog eens hun hand opsteken of wild gesticuleren om duidelijk te tonen dat ze er mee op wilden, haar hand opsteken, dat ging wel lukken. Ze vertrok pas over veertig minuten, een beetje lang, maar ze was van thuis doelloos wachten gewoon, tot rond zessen, als Roger thuiskwam en ze zich weer nuttig kon voelen door het eten te serveren en af te ruimen, af te wassen, kom, het leven van zovelen zeker.
Oei, ze moest precies naar de WC, niet nu natuurlijk, niet aan denken meisje, dit was echt het moment niet, ze had nu juist een goed plekje rond de bushalte gevonden, net onopvallend genoeg dat niemand haar zou opmerken of aanspreken, maar toch strategisch zo dat ze haar bus zou zien komen en kunnen doen stoppen, bovendien was hier natuurlijk geen toilet in de buurt, zodus, even concentreren en de gedachten verzetten. Stel dat ze hier nu iemand tegenkwam uit haar dorp, onwaarschijnlijk natuurlijk, wat zou ze dan zeggen en zou ze geloofwaardig overkomen, zou men haar verhaal slikken, zonder zich vragen te stellen en welk verhaal, ze had daar helemaal niet over nagedacht, hemeltje, stel nu toch eens dat …
Verdomme, het hielp niet, hoe hard ze ook probeerde aan iets anders te denken het ging niet, ze raakte lichtjes in paniek, ze moest naar het toilet. Ze had dat steeds, als iets moet of niet mag, raakte ze verkrampt, als Roger bijvoorbeeld aanstalten maakte om op haar te kruipen begon het al, ze moesten seks hebben en het was steeds alsof dan al haar spieren dienst weigerden en haar geest het op een lopen zette. Hoezeer ze dan ook haar best deed om bij de zaak te blijven en aan de strelingen van haar man te denken, het lukte haar nooit, plots kreeg ze dan allerlei gedachten die nergens mee te maken hadden en zeker niet nuttig konden zijn op zo'n moment, maar het was sterker dan haar zelf. Niet dat ze seks met Roger zo afstotelijk vond of ze daar vies van was of zo, neen, helemaal niet, het was voor haar een teken dat hij haar nog graag zag en wederzijds en daarom deed ze het, ook al voelde het altijd een beetje pijnlijk, zeker als hij bij haar binnen kwam, schurend langs de droogte, maar eens bezig viel het altijd wel mee, en Roger maakte niet teveel lawaai, niet dat ze in de verste verte buren hadden, daar niet van, maar ze zou dat zelf nogal weerzinwekkend gevonden hebben, zo'n grommende, zuchtende, roepende blote vent op U, terwijl ge daar feitelijk al zo weerloos en dierlijk bezig zijt hé, neen, voor haar was het best goed zo.
De krampen gingen dus niet weg, verergerden, deden pijn en vulden haar gedachten met nog maar één ding, naar de pot gaan, nu, zo rap mogelijk. Een café binnengaan en vragen om te mogen gaan, dat was uitgesloten, ze was nog nooit alleen een café binnen geweest en dan nog zo direct open en bloot moeten vragen waar de toiletten zijn, dat vond ze al te belachelijk, stel je voor wat die mens zou kunnen denken, een 36 jarige madame die helemaal alleen in de stad was en hoognodig moest, het zou wat zijn.
Tijd om eerst iets te drinken en dan onopvallend naar het toilet te gaan, had ze niet, niet alleen kwam haar bus over een halfuurtje, ze kende haar eigen, eens ze wist dat er een toilet binnen bereik was, moest ze er naar toe, zo snel mogelijk en hoe dichter ze dan kwam, hoe vlugger ze moest lopen, het was precies iets psychosomatisch, ze had daarover al eens iets gelezen in de Flair, dus eventjes op haar gemak een koffie drinken zat er niet in. Ze zou ook dat trouwens niet durven, alleen op café iets drinken, haar Roger zou het moeten zien, maar misschien zou de druk om haar te ontlasten groter worden dan haar potentieel gezichtsverlies en zou ze het toch gedaan hebben, maar door tijdsgebrek was dit niet nu zelfs niet langer een mogelijkheid.
Het vreemde zilveren kot dan maar, midden tussen het volk, het leek zo een beetje op een buitenaards tuig dat daar plots was neergedaald maar waar iedereen zo met zichzelf bezig was dat er zelfs geen aandacht aan werd geschonken, de marsmannetjes konden zomaar landen, niemand leek het op te merken.
In werkelijkheid stond er in grote letters 'toilet' op, dus het moest haast wel een WC zijn. Hoe zou dat werken, moest je kleingeld bijhebben, zou de deur op slot kunnen, zou niemand je kunnen zien of horen of erger, ruiken, hoe moest je daar weer uitraken …… neen, nog liever ziek van de krampen op de bus dan in zo'n futuristisch kot, daar was ze toch te oud voor geworden en bovendien waar zou ze ooit de moed moeten vinden om zich opnieuw door die krioelende mensen een weg te banen om dan bovendien aan iedereen duidelijk te moeten tonen dat ze 'zo nodig moest'.
De busrit duurde bijna twee uren, ze moest nog overstappen aan het Station, ze zou dus pas thuis zijn rond drieën, nog net tijd genoeg om aan de aardappelen te beginnen, ze dacht aan het wisselgeld dat ze bij had om de rit te betalen, ze had zich immers vooraf geïnformeerd en het was best gepast geld bij te hebben, bovendien durfde ze toch niet met haar handtas door de grote stad te lopen, zie dat ze bestolen werd, hoe leg je dat uit, dus ze had precies genoeg in haar zak en dan had ze nog een briefje van honderd in haar kousen geplooid, voor in noodgevallen, een mens kan nooit voorzichtig genoeg zijn, maar de denkpiste van het wisselgeld bracht haar geest opnieuw op het toilet, de druk, het moeten gaan, beseffend dat ze dan geen pasgeld meer zou hebben voor de bus. Het was zover, ze had zichzelf gek gekregen, nog een dikke twintig minuten had ze, ze ging dat niet kunnen uithouden, zeker niet nu elke gedachte die ze had naar haar darmen leek te leiden, de gekste associaties kunnen uw hersens maken als ze niet mogen, hoeveel keren ze al niet aan haar schoonmoeder en die vreemde wrat op haar voorhoofd had gedacht, altijd net als Roger bijna ging klaarkomen, je houdt het niet voor mogelijk , maar je kan daar moeilijk voor bij de dokter gaan natuurlijk en nu was het dus weeral zo'n moment, kakken, kakken, kakken, iets anders kwam niet meer in haar op.
Zo beleefd en toch zo snel mogelijk begaf ze zich tussen het volk in de richting van de zilveren kubus, het futuristische gedrocht dat nu meer en meer op een toevluchtsoord ging lijken, de problemen met het wisselgeld zou ze later wel zien, de schrik voor het niet open of dicht krijgen ook, ze moest en zou, en dan nog liefst nu. Gelukkig, ze kon van op een afstandje al zien dat het 50 cent was en ook al waar ze die ging moeten insteken, laat haar gespaard blijven van de schaamte nog enige minuten rond de deur te moeten hangen om de handleiding te kunnen lezen hoe je zo'n ding moet gebruiken, ondertussen honderd paar ogen op haar gebrand voelend en zich voorstellend dat de omstaanders al kunnen beginnen ruiken dat haar afvalstoffen hoognodig geloosd moesten.
En oh ramp, stel je voor, stel je in hemelsnaam voor dat het bezet zou zijn, ze zou het niet kunnen houden, ze zou, ze zou …….maar alweer geluk, ze zag een groen lichtje branden, ze was nu op enkele stappen van de verlossing, ze voelde haar dikke darm al zeer ongeduldig duwen, als jonge veulens die in de lente staan te dringen voor het hekken dat voor het eerst weer zal geopend worden om ze op het veld los te laten, haar buik deed nu echt pijn, en niet zo een klein beetje, amai, nog twintig minuten en de bus vertrekt, doe voort Marie-Christine, doe verder.
Alsof ze het alle dagen deed, ze stak het geld in het machien, de deur gleed open, ging weer automatisch dicht en het lichtje werd rood, tijd om te checken hoe dat mechanisme werkte en of alles veilig was had ze nu niet meer, gelukkig had ze deze ochtend een rok aangedaan waaruit ze zeer gemakkelijk kon raken, weliswaar voor een totaal andere reden, maar het kwam haar dus al een tweede keer goed van pas.
De verlossing was een beetje zoals ze zich voorstelde dat een kind ter wereld brengen zou aanvoelen, bevrijdend, pijnlijk en verlichtend, niet dat zij ooit kinderen zou kunnen krijgen, ze had blijkbaar een aangeboren afwijking, ze maakte geen eitjes aan, het was een beetje de mislukking van haar leven, maar ze sprak daar niet zoveel over, nooit eigenlijk, enfin, nooit, tot voor kort, maar niet met Roger, hij vond dat niet nodig, 'wat is dat is', zei hij altijd, er over leuteren zal daar niet veel meer aan verhelpen.
Natuurlijk, ze wist dat ze niet zoveel tijd had, een goede 10 minuten nog en dus deden de darmen extra moeilijk, alsof ze wisten dat ze zich moest haasten, ze had ondanks de opluchting van de eerste ontlading nog altijd buikpijn, smerige steken, stel U voor zeg, het was de eerste keer in haar leven dat ze voor ze begon zelfs niet gecontroleerd had of er wc-papier was en of er genoeg was, ze had zelfs eerst de bril niet helemaal schoon geveegd en daarna vol gelegd met papier, ze had ook de tijd niet gehad de pot vol te leggen met papier om opspattend water te vermijden en ook het geplons niet te moeten horen, niets van dat alles, gewoon binnen gestormd en haar ding gedaan , amai, moest ze dat met andere dingen in haar leven ook kunnen, haar Roger zou nogal opkijken en zij zelf ook wel eigenlijk.
Ze had haar al helemaal schoon gemaakt als door én de tijdsdruk én de druk van het afkuisen ze nog eens moest, moeizamer nu, trager, steeds onaangenamer, het was bijna alsof ze zou wegdraaien, nog een zeven minuutjes kind, nog even doorduwen en dan moest ze weg, er was geen keus.
Ze zat een beetje kromgebogen, ze kreunde, haar ogen tot spleten genepen en het was daardoor dat ze niet gemerkt had dat de deur zachtjes weer was opengegleden, als er gedurende 15 minuten niets gebeurt gaat immers de machine terug naar zijn beginstand. Zo had ze dus niet had gezien hoe ze haar meest intieme ogenblik aan het delen was met een bende pubers die eerst zo verbaasd waren dat ze er bijna stil van werden, maar eens ze doorhadden dat wat ze zagen echt was, geen al lang verhoopte fantasie, meer dan in een hilarische lachbui schoten waar gans de buurt van opschrok. Bovendien maakten ze de meest schunnige opmerkingen en riepen iedereen bijeen om het schouwspel te komen volgen, wreed zoals alleen 14-15 jarigen kunnen zijn.
Marie-Christine werd bruusk uit haar gedachten opgeschrokken, besefte pas na enkele tellen wat er gaande was, werd vermoedelijk roder dan rood ooit bedoeld was, bad tot haar God om haar ter plekke door de grond te laten zakken van schaamte, trok in paniek haar rok op en stormde de straat op, zonder zich zorgen te maken over wat de mensen zouden denken van dat wilde vrouwmens.
Het was dus al de derde keer vandaag dat ze haar ingebouwde remmen en normen vergat en ze wist helemaal niet of ze dat een positieve zaak moest vinden of niet.
Drie minuten had ze nog, maar door de paniek volledig gedesoriënteerd, helemaal afgeleid door het geschreeuw van de joelende massa, ze leek plots opgejaagd wild te zijn ergens middenin de steppe, liep ze de verkeerde richting uit en het toeval wilde dat voor één keer een bus te vroeg kwam, 3 minuten namelijk, en dat Marie-Christine, al de plaats van de wereld hebbend, daar recht onder liep. Ze was net niet op slag dood, ze kreeg nog de tijd te beseffen dat ze had vergeten door te trekken en zich af te vragen of het ziekenhuispersoneel aan Roger zou zeggen dat ze geen onderbroek aanhad en dat haar achterste niet afgekuisd was.
feedback van andere lezers- tessy
Een beetje lang vind ik. - ivo
het is expliciet goed geschreven, het moet je maar overkomen, de psychische nood is wel mooi geschreven ... - Ghislaine
Shit hapens. - Magdalena
super goed kortverhaal!
Zo eentje om binnen te sturen voor wedstrijden schat ik.
kleine nota voor hier: eigenlijk is het wel een onuitgesproken afspraak de verhalen kort te houden, of, als ze (zoals hier), langer zijn, het in deeltjes te publiceren;
Simpelweg een kwestie van tijd om van veel mensen te kunnen lezen wat ze schrijven.
Wat niet weg neemt: dit is een kanjer!
veel groetjes
|
