Volg ons op facebook
|
< terug
Vakantie verslag 2009 Deel 5
Woensdag 1-07
Na het ontbijt zaten we uit te buiken. De straaljagers die je in heel Frankrijk hoort op bepaalde dagen vlogen boven ons. Vanuit het niets zwol er een vreselijk lawaai aan. Ik sloeg mijn handen op mijn oren om ze te beschermen. Vlak boven ons hoofd schoot een straaljager over ons heen. Ellie had haar oren niet beschermd en zat van schrik te shaken. "Dacht jij ook dat hij neer zou storten," vroeg ze bevend.
"Absoluut," antwoordde ik.
De rest van de dag hebben we gezond en geluierd. Aan het einde van de middag hebben we brood gehaald en een klein ommetje gemaakt naar een kruis monumentaal. Het geloof heeft hier zijn sporen wel nagelaten.
Donderdag 2-07
Een luie dag vandaag. De enig activiteit was brood halen voor bij het avondeten en de volgende dag. In de kleine supermarkt vond Ellie een andere Cote du Auvergne. Het brood lag voorbij de kassa en Ellie zei: " Zoek jij alvast maar wat uit."
Zij schoof aan bij de kassa waar waarachter een allerliefst meisje zat wat naar me lachte. Dat gebeurt wel vaker, dus dat is niets bijzonders. De manier waarop ze lachte was wel bijzonder. Ik liet Ellie het brood zien, wat er niet uitzag. Dat zei ik ook en het meisje moest nog meer lachen. Het brood ging over, daarvoor gingen we naar een bakker vlakbij, waar het ook niet echt geweldig is, maar ja. In mijn ogen een doodzonde. Nu begon ik de boodschappen in een doos te doen. Het meisje zei iets in het Nederlands. Ellie zei tegen haar:"Je spreekt Nederlands hoor ik."
"Een beetje," zei ze met weer een glimlach.
"Heb je hier Nederlandse vrienden?" vroeg ik.
"Ik ben geboren Nederlandse, maar ik woon nu twaalf jaar in Frankrijk."
Je mist niets, het is in Nederland niet zo leuk meer," zei ik tegen haar met de griezel Geert Wilders in mijn gedachten. Aan haar gezicht te zien was ze niet helemaal met mij eens wat betreft Nederland. Op de vraag of hier voor jonge mensen wat te beleven was, haalde ze haar schouders op, een duidelijke ontkenning.
We hebben met zijn drieën nog wel om de situatie met het brood gelachen.
Vrijdag 3-06
Om half zeven werd ik wakker en kon weer van de rug en nekpijn niet meer slapen. Zo gaat het al de hele week. Van alles heb ik geprobeerd, van veel drinken, want het zijn misschien mijn nieren, tot elke ochtend veel gymoefeningen doen, niets helpt. Omdat Ellie net zo gevoelig is voor een hard bed dan ik raakte ik licht in paniek, want zij sliep geweldig in het bed. Eerder deze week deed ik de afwas en ging schrijven, maar deze morgen was anders, ik was het zat. Het moet het bed zijn, dacht ik, maar hoe kom ik daar achter. Na enig piekeren kreeg ik een idee. Op de bovenverdieping ligt een luchtbed waar ik op het terras op lig te zonnen.
Ik trok mijn joggingbroek en T-shirt aan en ging op de overloop op het luchtbed liggen. Onze slaapkamer is beneden. Om half negen werd ik wakker zonder pijn. Het was het bed waar ik last van had.
Na deze perikelen zijn we op pad gegaan naar de Toure de Merle. Vertaald betekend dit, bocht in de Merle. Het is een soort schiereiland midden in uitgestrekte bossen. De oorspronkelijke bewoners waren heidenen met nogal vrije opvattingen over seksualiteit die in de vele grotten woonden die in de rotsen zaten. Een heerlijk volkje dus. Er waren echter 'beschaafde' mensen, christenen, die brood zagen in de rots. Ze konden daar tol heffen op mensen die op weg waren naar bedevaarten en die over de Merle voeren. Met groot enthousiasme werden de oorspronkelijk bewoners uitgeroeid. Nu werd op de rots een enorm kasteel gebouwd waar drie families in woonden die de omgeving uitknepen. Een vreselijk volkje dus. Het is nog mooi met ze afgelopen want ze zijn met de Franse revolutie hetzelfde lot ondergaan als de oorspronkelijke bewoners. Het kasteel met al zijn zalen en torens raakte in verval. De ruines worden nu goed onderhouden, net als de kruiden en groentetuinen die erbij hoorden.
We parkeerden de auto en begonnen aan een afdaling richting het kasteel en de rivier de Merle. Ondanks zijn schoonheid kon ik maar aan één ding denken, hier heeft de hebzucht en de waanzin van ons ras groteske vormen aangenomen.
We wandelden samen, na het betalen van 10 euro, via steile paadjes naar de kruidentuinen van het gebeuren. Ellie heeft hoogtevrees, dus ik beklom de torens van de ruïne in mijn eentje. Drijfnat van het zweet kwam ik weer terug. We gingen de boetiek in om een vingerhoedje te kopen, want Ellie spaart die dingen. In de winkel was een klas met kinderen iets aan het uitzoeken voor thuis. Ongetwijfeld zullen er ouders zijn die dit teken van liefde als rommel aanduiden en dat ook nog tegen de kinderen zullen zeggen. Het meisje achter de balie rekende het allemaal een voor een met een heerlijke glimlach en geduld af, met de jeugd. Bij de ingang van de shop stond een manshoge ridderpop. Ik ging naar binnen en zei met een buiging tegen de pop: "Bonjour monseigneur, ca va?"
Dit leidde tot hilariteit onder de jeugd.
We klommen weer terug naar de auto waarbij we net als op de heenreis door horzels werden aangevallen. Snel liepen we naar de auto en sloegen de deuren dicht. Ik startte de motor en de airco en reed naar een stukje schaduw om even op adem te komen en de auto sneller af te laten koelen.
We hebben nog een rondje gereden en boodschappen gedaan in Argentat. We reden over de brug over de Dordogne, we spreken af om daar de volgende dag langs de oever te wandelen. Bij ons komt van dit soort voornemens doorgaans weinig terecht want we zijn, vooral in de vakantie, nogal impulsief.
Die avond blies ik het tweede luchtbed op. Dit lagen we op het bed zodat ik vanaf een zekere hoogte op Ellie neerkeek, wat tot de nodige hilariteit leidde. Het omdraaien was niet zo eenvoudig in het begin. Ik stapte uit bed en ging omgekeerd weer liggen. We hebben wat afgelachen om deze situatie.
Zaterdag 4-07
Om negen uur werd ik wakker, met nergens pijn. Wat een heerlijk gevoel is dat.
Na het gebruikelijke ochtendprogramma zijn we inderdaad naar Argentat gegaan. We parkeerden de auto op een daarvoor aangewezen plaats en begonnen aan onze wandeling langs de kade. Mooie huizen, een serie eettentjes en ander toeristische rommel was smaakvol neergezet. Een unicum mag ik wel zeggen. Het bord over de bouw van schepen die over de Dordogne voeren heb ik uitgebreid bekeken. De boot lag langs de kade afgemeerd. Het is steeds weer verbazingwekkend hoe met primitieve middelen deze schitterende dingen gebouwd konden worden.
We hadden al folders gezien waar in stond dat er zulke boten waren waarmee je een tochtje op de rivier kon maken, maar dat was ergens anders.
Zondag 5-07
Uitsluitend bij het huisje geluierd.
Maandag 6-07
We zijn om acht uur door de wekker gewekt. Vandaag gaan we een redelijk grote toer maken. We gaan op weg naar de Auverne.
Om negen uur zijn we vertrokken Ellie had een route uitgezocht. We reden over kleine weggetjes die zo rustig zijn dat ik mij wel eens afvraag wat doen die dingen daar, nou ja, doet er niet toe. Ellie spotte een bord met de tekst: Kapel St. Pierre. Het was een doodlopend weggetje, die op de kaart gezien eindigde in het midden van niets. Voor ons onweerstaanbaar, dus we reden erheen. Een prachtig plekje waar een paar lokale koeien met hun kalveren, een lokale stier en een erg Nederlands aandoende zwart witte koe stonden en lagen te herkauwen. Ik dacht meteen, heeft die zwart witte koe wel een inburgeringcursus gedaan. Desgevraagd aan de lokale koeien kreeg ik te horen dat het ze niet interesseerde. Zeker nooit van de superkoe Verdonk gehoord, dacht ik. Bij het prachtige, helaas gesloten, kapelletje stond ook een gedenkteken voor de inwoners van het oude dorp Saint Pierre sur Maronne. Wij denken dat dit dorp door het water van een stuwmeer is verzwolgen. Door een klein bosje liep een pad met stenen muurtjes aan de zijkant die helemaal met mos begroeid waren naar een klein bronnetje. Schitterend in al zijn eenvoud. We vervolgden onze weg richting de Auverne. De bergen in de verte kwamen langzaam dichterbij. Rustig over kleine weggetjes rijdend bereikten we de voet van de Neronne. Na een klim met schitterende uitzichten, bereikten we de top op 1242 meter hoogte. Daar was uiteraard een uitbaterei met souvenirwinkel, waar Ellie een vingerhoedje scoorde. Na twee, in het kopje nauwelijks waarneembare, cappuccino gedronken te hebben, a drie euro per stuk, reden we verder naar de Mont Mary met de top op 1787 meter hoogte. Duidelijk waren hier nog de vulkanische sporen van de oorsprong van de bergen te zien. stukken helling van basaltblokken en vreemd gevormde stukken rots van hetzelfde materiaal. Op de top hebben we wat gegeten. Ellie een crêpe met honing en ik een bordje friet. Beiden van hoge kwaliteit. We keerden om en reden via een vallei met prachtige huizen naar Mauriac om boodschappen te doen. Onderweg naar huis kregen we een beetje regen.
feedback van andere lezers- ivo
misschien moet je eens overwegen om een verhaal in het verhaal te maken, waardoor wie er bij was, nog wel herkent wat er was, en voor wie er niet bij was het verhaal de kapstok wordt om gemotiveerd verder te lezen, vaak heb ik de indruk naar een diavoorstelling te kijken van iemand die ik niet ken ... het kan interessant zijn, maar het kan ook heel 'vervelend' lijken ..
kwestie hoe je leest ...
badstop: Zoiets als het verhaal van het eten met de parfum in deel 2?
|
