|
< terug
Nachtwandeling
Hij wachtte tot de stilte langzaam de hele straat had gevuld vooraleer hij de voordeur opende. De duisternis verwelkomde hem en hij koesterde zich even in haar schaduwen waarna hij de deur definitief achter zich dichttrok.
Waarheen? De Leuvense Steenweg met haar doorgaans drukke verkeer beloofde weinig anonimiteit, maar het moest maar. In sneltempo dan. Er viel geen levende ziel te bespeuren en de echo van zijn stap accentueerde de leegte rondom hem. Hij telde gedachtenloos elke tred en na precies honderdzevenentwintig reuzenpassen kwam hij aan de spoorwegbrug.
De nacht had haar roestplekken verdoezeld en het zuinige maanlicht verleende het metaal een haast onaardse schoonheid.
Hij vervolgde zijn weg langs de spoorweg terwijl de inwendige teller zijn werk bleef doen. Alles verliep goed. Geen hond die hem passeerde. Aan de stoplichten klokte hij af op achtentachtig extra passen. Het rode licht had iets bespottelijks nu het zijn macht was kwijtgespeeld vanwege het afwezige verkeer. Hij trotseerde het functieloze gebod en stak snel over in de richting van..tja...waarheen eigenlijk? Intussen bleef de teller maar zijn werk doen. Het verbaasde hem. Of liever: het verbijsterde hem dat het aantal stappen dat hij zette steeds genadeloos werd gearchiveerd ook al was hij intussen bewust met tellen gestopt. Anderzijds gaf het zijn tred een zekere rust. Zijn stappen werden gevolgd. Hij was veilig.
De spoorlijn, links van hem, kreunde en de daaropvolgende siddering was de ijlbode van een aankomende trein. Het geraas van de trein overweldigde zijn zinnen.
"Goeienavond!" riep iemand. Het was een man die opdook uit de schaduw van de brug en haast maakte richting Leuvense straat. Een man met een doel. Hij had zijn blik kunnen ontwijken en even later was er opnieuw voldoende afstand, veiligheid. Hij voelde irritatie. Waarom had hij de man niet zien aankomen? Dan had hij hem kunnen vermijden door de straat over te steken. Nu bleef diens korte maar krachtige groet in zijn kop nazinderen. Bovendien had de ongewenste ontmoeting de teller gestoord.
Hij vertraagde en keerde even op zijn passen terug. Het tellen begon opnieuw en daarmee hervond hij een weldadige rust. Vijfenzeventig stappen verder zag hij de contouren van het Hanssenspark opdoemen. Ze hielden een belofte in die hij zichzelf niet wilde onthouden. Tijd om afscheid te nemen van de spoorweg.
Het tellen ging nu nadrukkelijker en hij vertraagde schijnbaar achteloos zijn pas. Nu mocht er niets meer fout gaan. Het stationsplein lag er desolaat bij en de fletsgele lampen aan de voorgevel leken al naar de ochtend te snakken. Hij dwarste het plein en belandde zo in de Parkstraat.
De volle maan verlichtte de ingang van het park wat de lokroep diep in hem versterkte. Hij moest en zou binnengaan...
Eén stap en nog één. De eerste bomen die hij passeerde leken de adem in te houden, zo stil werd het ineens. Elke stap die hij zette werd nu zwaar, loodzwaar.
Een bank. Hij had een bank nodig. Rust. Maar die werd hem niet gegund. De teller deed onherroepelijk zijn werk en de cijfers dreunden steeds luider in zijn hoofd.
Hij ging traag het grasveld af, naar beneden, waar een imposante treurwilg de wacht verzekerde. De boom wees hem de weg.
De vijver lag er rimpelloos bij. Hij keek naar het stille water en zijn vermoeden werd zekerheid. Hier moest hij zijn. Hier werd op hem gewacht. Het dreunen hield op en hij stopte voor het eerst.
Het afgesproken teken... Een hoorbaar zuchten gleed nu door de kruinen van de bomen, daalde plots en beroerde zacht het wateroppervlak. Hij hurkte om zichzelf niet te moeten zien in haar spiegel. Waarom was hij hier? Hij streek met zijn linkerhand rakelings langs het water en hij voelde de spanning. Hij wilde het water en het water wilde hem.
Welke sirene had zich in zijn hoofd genesteld? Hij keek naar de treurwilg maar die bleef halsstarrig doof.
Haast willoos begon hij zich te ontkleden. Héél langzaam en met tergend veel gevoel voor detail. Elke knoop aan zijn hemd werd een verhaal van zinnelijk genot dat hij wilde laten duren maar het mocht niet, het kon niet.
Zijn bovenlijf was nu ontbloot en even werd hem een rustpauze gegund. Hij staarde naar het water en beroerde het heel even met zijn linkerhand. Een kus. Het voelde aan als een kus.
Het was vreemd, maar toen hij het water ingleed voelde hij helemaal geen kou. Hij zwom langzaam naar het midden van de vijver waar de weerspiegelde maanschijf hem begroette. Het leek een weerzien met een verre vriend.
Alles was rust nu. Geen jachtig tellen meer. Geen irritatie. Alleen het lichte klotsen van het water, de maan en hijzelf.
Het laatste wat hij hoorde vooraleer hij onder ging was het snerpend fluiten van een aanstormende trein.
feedback van andere lezers- GoNo2
Knap geschreven!
leesmicrobe: Hey dankjewel! - ppe
'alles was rust nu' kan ik moeilijk geloven want de nacht is o zo druk :)
misschien ooit een vervolg over de drukte van de nacht en haar duizenden geluiden die we meestal nog niet eens opmerken
ik hou van nachtwandelingen en dit is een erg knappe beschrijving wat je hier neerpent
leesmicrobe: dankjewel ppe! Ja, een nachtwandeling heeft iets magisch... - Mephistopheles
Puik!
leesmicrobe: Dankjewel! - ivo
sterk hoor ... de brubbelingen in mijn oren door het water dat er in loopt voel ik nog ..
leesmicrobe: :-)) - tessy
Mooi geschreven, graag gelezen
leesmicrobe: Hey, dankjewel! - jack
Echt knap geschreven. een ingetogen stijl heb je.
Toevallig voel ik me hier ook persoonlijk aangesproken want ik vermoed dat het over vilvoorde gaat? Enkele jaren geleden maakte mijn neef, met wie ik het heel goed kon vinden, daar langs de spoorweg een einde aan zijn leven. Hij woonde in de olmstraat in de far-west.
Je bent me een aangename verrassing, leesmicrobe!
leesmicrobe: Het gaat idd over Vilvoorde. De Olmstraat loopt parallel met de straat waar ik woon... Dankjewel voor je mooie reactie en voor je leestijd, Jack!
Wim
|
