Volg ons op facebook
|
< terug
Laatste deel van vakantieverslag 2009
Zaterdag 11-07
Na vier dagen koelte en bewolking was daar weer de warmte van de zon. We besloten niets anders te doen dan zonnen en uitrusten. Het rode leger was weer erg actief. Dit leger bestaat uit felrode diertjes met een ronde goudkleurige vlek op hun achterkant. Ze doen niets anders dan zich aan elkaar koppelen en zo over de stenen van ons muurtje te rennen. Wat ook heel erg 'done' is bij deze beesten is op een kluitje op elkaar zitten.
Zondag 12-07
Weer een mooie dag, die licht bewolkt begon. We zij gaan zonnen en na de middag hebben we een stuk van een route gelopen die langs het kasteel gaat. Daarna luieren.
Maandag 13-07
Lang zal ze leven. Ellie is 61 jaar geworden vandaag. We hadden afgesproken om naar de markt in Pleux te gaan. Daar hoopten we eventueel een leuk cadeautje te vinden voor haar. Helaas bestond de markt, net als alle andere markten in het vakantieseizoen, hoofdzakelijk uit goedkope bijouterieën en foute kleding. Hiertussen stonden de echte marktkooplui met hun groente, levende kippen en vis. Ellie kocht drie strengen knoflook voor het thuisfront. Bij de supermarkt was het hoogseizoen begonnen. Totaal gestreste en steeds over de rooie gaande vakantiegangers, maakten het altijd zo knusse boodschappen doen tot een hel voor de normale bezoekers en het personeel. We kochten een biefstukje, brood hadden we al in de stad gekocht.
Bij het huisje borgen we onze inkopen op en namen een zonnebad. Daarna zouden we een wandeling langs de andere kant van de Dordogne maken dan de vorige keer. Het weer veranderde van, lekker warm in benauwd. We stelden de wandeling uit tot na het eten. We voelden aan dat er onweer in de lucht zat, wat even later bleek te kloppen. Met het eerste rommelen in de verte begonnen we op te ruimen. De eerste bui passeerde rakelings langs ons in het noorden de tweede in het zuiden. Van de derde kregen we een portie flinke regen en hagel. Daarna was het gelukkig over en hebben we lekker geslapen.
Dinsdag 14-07
Dit is in Frankrijk een speciale dag, hoewel wij daar eigenlijk nooit iets van zien behalve een enkele keer vuurwerk om een uur of twaalf. We vertrokken om het eten voor vandaag te halen in Pleaux. Ellie ging spaghetti maken en daarvoor had ze gehakt nodig.
Vaak ligt er voorverpakt gehakt in de koeling maar Ellie vond dat niets en bestelde het bij de slager. De gehaktmolen werd aangezet en we zagen een prachtig stuk rundvlees in de molen verdwijnen. De gehakt was dan ook perfect.
We hadden geen fotocamera meegenomen, want we zouden direct teruggaan om het eten weg te brengen. Daarna zouden we een rondje gaan rijden. Bij ons kan dat eigenlijk niet want onze plannen verandering voortdurend. We besloten na het boodschappen doen direct een rondje gingen rijden.
Ellie had in de richting Mauriac een keer borden gezien met daarop chateau la Vigne, daar gingen we naar toe. We kwamen daar aan toen we ons realiseerden dat we de fotospullen vergeten waren. We scholden tegen onszelf en we beloofden onszelf dat we nooit meer zonder fotocamera op zouden gaan. We keerden om met de belofte aan het kasteel om eventueel volgend jaar hier naar toe te gaan.
Op de terugweg naar ons huisje zagen we dat er in Pleaux iets te doen was. We reden naar huis losten de boodschappen en namen drinken en fotospullen mee. Het bleek een kofferbakmarkt te zijn waar vrijwel niemand was. Het was geen mooi weer, daar kan het aan gelegen hebben. Na een aantal kraampjes met ongeveer dezelfde oude rommel bekeken te hebben besloten we een rondje te gaan rijden. We reden naar Laroquebrou, waar ook een kasteel zou zijn en een stuwmeer. Het kasteel was uiteraard, naar goede Franse traditie, moeilijk te vinden. We volgden de bordjes tot we bij een splitsing kwamen waar het bordje ontbrak. Prompt kozen we de verkeerde weg die midden in het bos een karrenspoor werd. Na een tijdje husselen door kuilen en over stenenkwamen we weer bij een weg waar alles opnieuw begon. Het was ook mijn eigen schuld want ik heb inmiddels een truc gevonden om wegen zonder bestemming uit te sluiten. Op de routeplanner zie je de weg waar je op rijdt. Kom je op een kruising waarvan je denkt, wat is de echte weg en wat is de eventueel doodlopende weg, dan laat de routeplanner zien dat de weg die de weg is bestaat en de niet bestaande weg niet. Wanneer je de weg die wel bestaat neemt kom je altijd ergens. Nu dacht ik dat niet nodig te hebben, wel dus. We namen nu de andere weg en kwamen bij het chateau. Het kasteel is prachtig gelegen met een rots ernaast waar een groot Mariabeeld op stond.
Er waren schitterende uitzichten op het stadje onder het kasteel en de omgeving. Na al deze schoonheid geabsorbeerd te hebben zijn we naar Argentat gereden om te kijken of daar iets aan 14 juli werd gedaan. Op dat moment niet, 's avonds was er een vuurwerk, wij houden niet zo van vuurwerk. We zijn naar huis gereden om te gaan eten.
Woensdag 15-07
We hebben een lange rit gemaakt naar de Auvergne. Het eerste deel viel tegen. Daarna werd het echt mooi. Slierten witte wolken hingen tussen de bergen. We zaten soms zo hoog, dat we er bovenop konden kijken. Op de Puy Mary hebben we heerlijk gegeten. De vakantie van de Fransen is nu ook losgebarsten zagen we. De vorige keer dat we de Puy Mary passeerden was er vrijwel niemand, nu stond er een agent toezicht te houden op ander andere het parkeren. We hebben brood gehaald en zijn gaan eten. Ellie was aan het puzzelen, ze vroeg aan mij of ik een snack wist met vier letters en het begint met een t. Op het moment dat ze een slok cola nam zei ik: "Titterballen."
De cola kwam uit alle gaten in haar gezicht spuiten. We kregen de slappe lach.
Donderdag 16-07
De vakantie loopt op zijn einde. We besloten niets te gaan doen, wat een briljant idee was, want het werd bloedheet. Lui zijn en zonnen dus, tot een uur of drie, tijd om boodschappen te doen en af te koelen in de auto. We reden naar onze Shopi, waarvan ik denk dat een Nederlander daar de baas is. We kochten de dingen om mee te nemen naar huis, zoals wijn en eieren. In de winkel staat een standaard met plaatselijke wijnen. Daarboven stond een bordje met een aanbieding voor als je een doos kocht. We zochten de wijn die we eerder hadden gedronken en erg lekker vonden. Zoals altijd barst het van de wijn, behalve die jij zoekt. Met veel gestudder waren Ellie en ik tussen de dozen wijn aan het zoeken. We vonden wel wat, maar dat was niet het goede jaar. De enige doos zonder jaar vermelding was de doos waar ik van vermoede dat het de juiste was. Nu nog de prijs per doos, die konden we niet vinden. Vanuit het niets stond er een mannetje met een enorme bierbuik en zijn bloesje los naast me en vroeg in het Nederlands: "Kan ik u helpen."
"Werkt u hier?" vroeg ik voor alle zekerheid.
Hij bromde iets van: "Ik zal u helpen."
Heel even dacht ik, zie je wel een Nederlander de baas. Zijn dialect was niet Nederlands, het was een Belg, een zeer vriendelijke Belg. Ook hier was ik blij mee, want het is makkelijker zoeken naar zoiets moeilijks als de prijs van een doos wijn in het Nederlands, dan in het Frans.
Het mannetje troonde me mee met de woorden: "Loop maar even mee, want daar staat ook wijn."
Aha, dacht ik, ik sta gewoon op de verkeerde plaats te kijken. Hij liet mij de wijnafdeling van de winkel zien. Nu begon ik te twijfelen of hij wel de baas was en of hij daar wel werkte. Ik vroeg nogmaals of hij in de winkel werkte.
"Nee, maar awel als men elkaar kan helpen nietwaar."
Daar was niets tegen in te brengen.
"Ik zoek de wijn op het rek," zei ik tegen hem
Onder het winkelpersoneel begon enige onrust de kop op te steken. Een van de Franse medewerksters kwam naar ons toe en samen vertelden we haar wat we zochten. Ellie stond ondertussen het levensverhaal van de Belg zijn vrouw aan te horen. Niemand wist iets van de doosprijs. De prijs op het bordje behoorde toe aan een andere wijn. Het meisje ging met de doos wijn naar de kassa maar dat lukte niet. De Belg en ik bespraken ondertussen de kwaliteit prijsverhouding van de wijn en het eten in de supermarkt.
Het meisje kwam weer terug met de wijn en een ander meisje begon zich er ook mee te bemoeien. Ze maakten een doos open en gingen weer naar de kassa om de fles te scannen op de prijs per doos. Met veel glimlachen en verontschuldigingen kwamen ze tot de conclusie dat er geen doosprijs was voor deze wijn. Dat was jammer, maar niets aan te doen, we namen toch een doos mee. Ik bedankte ze uitbundig en bood mijn excuses aan voor de overlast. Nee dat was helemaal niet nodig en het was spijtig dat de wijn niet in de aanbieding was. Ellie wist ondertussen alles van het leven van de Belgen en het leven van hun kinderen, vooral hun ziektes. We pakten water voor onderweg en dertig eieren voor thuis omdat die zo lekker waren.
Thuis was het inmiddels te warm om nog in de zon te gaan liggen. We zaten heerlijk in de schaduw met een fles water. Tijdens de terugweg van de supermarkt zagen we dat er zich wolken aan het ontwikkelen waren. De zon verdween en ik pakte snel mijn fototoestel om foto's van de kasteel en de tuin te maken. Binnen vijf minuten hoorde ik de eerste donder in de verte rommelen. Snel liep ik naar het huisje waar Ellie onze spullen al in veiligheid aan het brengen was. De bui draaide weg naar het noorden. We zaten op het terras af te wachten wat er zou gaan gebeuren. Het begon te regenen. We bleven zitten want dit kenden wij. Een paar druppels dan is het weer droog. Nu niet, leek het wel. Snel deden we de stoelen naar binnen. Ellie begon aan het eten. Onmiddellijk stopte de regen.
Stoelen weer naar buiten. De bui was niet meer te horen. We konden toch buiten eten. Na het eten zijn we naar de huisbaas en zijn vrouw gegaan om foto's van het kasteel te maken. Na het fotograferen zijn we een wijntje bij ze gaan drinken. De 'kasteelvrouwe' had al eerder veel belangstelling voor ons fototoestel getoond. Om haar meer te kunnen vertellen over het toestel, had ik de USB stick meegenomen met de vakantiefoto's tot dan toe. Ze was zeer onder de indruk van de resultaten. Ze ging de volgende dag direct op Internet kijken wat het toestel kostte en wat de meningen waren van de eigenaars. Die waren zeer positief hoorden we de volgende ochtend, ze ging dit toestel kopen. We vertelden dat we niet zaterdagmorgen maar vrijdagavond vertrokken. Dat was een goed idee vonden ze, want het zou zaterdag vreselijke druk op de wegen worden. Zittend op hun terras zagen we om ons heen overal onweersbuien ontstaan. Om half elf zei Ellie: "We gaan naar huis want het komt nu wel erg dichtbij. We wandelden naar ons huisje. Binnen een minuut begon het hard te regenen en verderop te onweren. Na een harde klap ging het licht uit. Snel staken we de kaarsen aan. Na tien minuten brandde de lichten weer en de buien waren verdwenen op de manier waarop ze iedere keer verdwenen. Als een schampschot ten zuiden of ten noorden van ons.
Vrijdag 17-07
Vandaag stond in het teken van het vertrek. Het regende de hele dag. We hadden alles ingepakt en klaargezet om in de auto te doen. Bij een pauze in de regen hebben we alles snel ingeladen. Om 17.45 uur zijn we naar de huisbaas gereden om afscheid te nemen. Even voor zessen vertrokken we. Het eerste deel van de reis verliep droog. Bij Limoge begonnen de regenbuien die bij Breda stopte. Om zes uur lagen we in ons eigen bed.
feedback van andere lezers- ivo
het reisverhaal dat hoort bij een doos met foto's en een enkele diareeksen die in een donkere avond de tijd vullen ..
badstop: De foto's zijn er. De bedoeling is om kleine stukjes uit het geheel tot zelfstandige verhaaltjes maken met die foto's. Is wel veel werk.
|
