Volg ons op facebook
|
< terug
Wieden
Er was bijzonder weinig verkeer op de autosnelweg richting kust en Frank Custers kon zich dan ook gemakkelijk handhaven op het uiterst rechtse rijvak. Hij was op weg naar zijn moeder die een appartement bewoont in Nieuwpoort en hij was te vroeg. 'Zal je deze keer op tijd zijn, Frank?' was een zin die hij niet bij elk bezoek wenste te horen uit haar mond.
Net voor de afrit liet hij zich afzakken om vervolgens de parking van de Carestel op te draaien. Pas toen de wagen, schuin voor de ingang, volledig tot stilstand kwam, besefte Frank het absurde van de situatie. Zijn moeder woonde amper vijf minuten rijden van het wegrestaurant en toch ging hij hier naartoe om een kop koffie te drinken. Ze zou het eens moeten weten.
De klok boven het buffet wees kwart over elf aan toen hij zijn dienblad tot bij de kassa schoof. Frank keek de blonde caissière even recht in de ogen wat hem een ongemakkelijk lachje en een lichte blos opleverde. Hij nam het wisselgeld aan en begaf zich toen naar het buitenterras.
Wat zou zijn moeder op dit ogenblik doen? Nog eens kijken op de klok waarschijnlijk en haar televisietoestel luider zetten; zappen, zuchten en uiteindelijk het hele geval afzetten. Sinds het overlijden van zijn vader, nu vier jaar geleden, bestond haar leven enkel nog uit terugblikken. Het eindeloos herkauwen van wat was geweest en het gejeremieer over de gemiste kansen in haar leven. De kreet 'ik had nooit met je vader moeten trouwen' klonk de laatste maanden echter steeds minder verbeten. Ze leek eindelijk te beseffen dat het haar enkel maar een hoge bloeddruk en een nors stilzwijgen van haar zoon opleverde.
Frank roerde gedachteloos in zijn koffie alhoewel zijn kop suiker noch melk bevatte. Twee tafeltjes verder zat er een koppel - hij schatte haar dertig en hem tegen de vijftig - te kibbelen in het gezelschap van twee halfvolle glazen witte wijn. Zij, een modieus gekapte brunette met vlezige kuiten onder een zwarte rok die te kort was voor het woord stijlvol. Haar doorzichtige witte blouse verhulde niet dat ze een donkere bh droeg en de drager ervan was behoorlijk boos.
Hij, met de allures van een succesvolle zakenman. Dat zag je aan de manier waarop hij de omgeving opnam. Enigszins vanuit de hoogte en met dat vleugje misprijzen voor het zogenaamd alledaagse. Hij droeg een blauw, ietwat glanzend kostuum en zijn haar was grijs aan de slapen. Hij had een mobiele telefoon in zijn linkerhand en hij leek verveeld te luisteren naar zijn gesprekspartner terwijl hij voortdurend zijn mobieltje tegen het tafelblad tikte. Frank raakte gebiologeerd door de beweging en nam het ritme van de tikken over met zijn rechtervoet. Hij had het raden naar de reden van hun gekibbel - daarvoor waren ze iets te ver verwijderd - en hij bedacht dan maar een scenario dat bij de beelden leek te passen. Zij, de secretaresse, mocht mee op weekend naar Londen met de baas, maar een telefoontje van de lieftallige echtgenote op zijn mobieltje had net roet in het overspelige eten gegooid. Nee, tè banaal dit. Net zoals het gesticuleren van haar gemanicuurde handjes. Niets was echt aan deze pratende modepop.
Frank draaide zijn stoel wat om het fantasieloze tafereel uit zijn blikveld te weren en kreeg daar het zicht op enkele wuivende populieren voor in de plaats.
'Hoe zou het met Frieda zijn?' dacht hij plots. De vrouw met wie hij samen twaalf jaar van zijn leven had doorgebracht. De vrouw met wie hij een zoon had, die intussen negen was. De vrouw die hem ontmaagd had. Zijn ex.
Zij zou het nooit in haar hoofd hebben gehaald om in een te korte rok te paraderen. Daarvoor had ze tè veel klasse. Frank had haar leren kennen tijdens zijn stageperiode bij zijn vorige werkgever. Een geen al te grote vrouw die haar kleine gestalte ruimschoots compenseerde met een aura van zelfverzekerdheid. Wie haar ontmoette, mocht een vranke oogopslag verwachten met daaronder een mondje dat gevreesd werd door zowel de collega's als de directie.
Frieda was hem onmiddellijk opgevallen tijdens die eerste middagpauze. Glanzend bruin haar, fonkelende ogen en een leuk wipneusje dat zijn blik onweerstaanbaar aanzoog.
Hij had haar ongegeneerd getrakteerd op een kop koffie. Ze had de traktatie aanvaard en had er met een ironisch toontje bij verteld dat hij nu niet moest denken dat ze een koppel waren. Waarop haar vrouwelijke collega's naast haar in de lach waren geschoten en hem enkele meewarige blikken hadden geschonken.
Hij had er een week laten over gaan vooraleer een tweede toenaderingspoging te proberen. Het toeval had hem daarbij wel een handje geholpen. Frieda was de desk waar hij werkte voorbijgelopen en had in haar haast een document laten vallen. Hij had het papier opgeraapt en haar teruggeroepen. Dat hij dat 'val-trucje' kende en dat ze niet moest denken dat hij nu voor haar zou vallen. Ze had hem eerst verwonderd en dan lachend aangekeken waarop hij stoïcijns kalm zijn desk opnieuw had bemand met haar vurige blikken in zijn rug.
Een maand later waren ze een koppel en nog eens twee maanden verder woonden ze samen.
Dat had hem het respect opgeleverd - 'je hebt dat katje dan toch kunnen temmen, jongen! '-
van zijn toenmalige collega's en die eerste weken had hij op wolkjes geleefd. Vooral dan 's nachts, als hun warme lijven kronkelden van de seksuele spanning.
Dat was de topperiode geweest in zijn leven. Hij had die maanden geleefd als een adelaar
die de grillen van Frieda's thermiek moeiteloos doorzag en bedwong. Ze wàs een sterke vrouw, maar ze was van hem en dat had hem vleugels gegeven. Vleugels en een prachtige zoon die hun geluk voor altijd leek te verankeren.
Wat was er dan fout gelopen? Om te beginnen had hij geopteerd voor een lucratievere functie bij een concurrerend bedrijf. Iets waarover Frieda altijd geamuseerd had gedaan. Tot zijn nieuwe werkgever geheel onverwacht het faillissement had aangevraagd. Weg job, vaarwel vast inkomen. Terwijl de afbetalingen van hun woning natuurlijk niet wachtten.
Onder die financiële druk had hij gekozen voor een arbeidsplaats bij een schoonmaakbedrijf, wat hem bij Frieda louter smalende commentaren had opgeleverd. Ze had het hem nooit gezegd, maar in haar ogen zag hij dat hij de weg terug had aangevat van de top naar het dal. Een loser was hij. En losers, die hoefde ze niet in haar leven.
Wat had zijn leven hem totnogtoe opgeleverd? Een relatie, een kind en een pijnlijke scheiding. Een huis dat steeds meer chronische gebreken vertoonde en daarenboven nog niet helemaal afbetaald was. Enkele vriendschappen die vooral tijdens de scheidingsperikelen op los zand gebouwd bleken. Een moeder die overleefde op rituelen en de liefde en de genegenheid al lang ontgroeid was. Werkmakkers die ook tijdens het pintje na de uren alleen maar over de werkvloer konden leuteren. Ach…Hij roerde opnieuw in zijn koffie.
Frieda. Hij had haar op een dag betrapt met een man toen ze op een terras zaten te genieten van een waterig zonnetje. Niet dat ze daar zaten te vrijen of zelfs maar te kussen. Het was de manier geweest waarop ze elkaar gezelschap hielden dat hem had doen verstijven. De haast vanzelfsprekende gemoedelijkheid. Er hing een intimiteit tussen hen die Frank al een tijdje miste in zijn relatie met Frieda. Ze was er ooit geweest, die warme band. Vandaar de ontnuchtering bij de herkenning. De onbekende - hij had verdorie een snor terwijl ze snorren vies vond! - had haar net iets verteld en zij had hem toegelachen terwijl de vingers van haar linkerhand speelden met de rand van haar glas wijn. Dat ene gebaar had Frank zich toen willen toe-eigenen, omdat hij gevoeld had hoeveel genegenheid er uit sprak. Die twee hielden van elkaar en hij, Frank, had zich plots helemaal buitengesloten geweten. Het betrappen sloeg daarom vooral ook op zijn eigen gevoelens. Of liever, op de gevoelens die hij niet had. Geen jaloezie, geen woede. Alleen die onzalige, nuchtere vaststelling dat de liefde was weggeslopen als een ordinaire dief in de nacht en hem alleen nog kale muren en gedachten had gelaten.
De enkele vrienden hadden hem aangepord om haar 'hard aan te pakken'.
'Je moet laten voelen dat je een man bent, Frank! Ik zou mij mijn vrouw niet zomaar laten afpakken. Laat zien dat je ballen hebt, maat!'
Verkeerde raad geven, daar waren maten kennelijk voor. Hij had geknikt en had zijn zogenaamde vrienden nadien één voor één uit zijn bloedloze hart gesloten. Geruisloos. Schoon schip maken kostte minder moeite dan hij gevreesd had. Alleen tijd.
Zijn moeder had het nieuws over de scheiding als een mooie tijding ontvangen en was dan ongevraagd beginnen uitweiden over haar eigen zielloze liefdes. Om jammerend te besluiten dat zij, de oma van Fabian, haar kleinzoon wel niet meer zou te zien krijgen.
Ze had gelijk gekregen. Na een belachelijk want oppervlakkig sociaal onderzoek, had de rechtbank Fabian toegewezen aan Frieda en Frank wat bezoekkruimels toegeworpen.
Dat was twee jaar geleden en sindsdien roeiden vader en zoon ongewild steeds verder van elkaar weg. De pijn die hij gevoeld had toen Fabian vorige week op een onbewaakt moment de vriend van Frieda papa had genoemd, had zijn herfstige blik op het leven alleen maar intenser gemaakt. Papà. Diezelfde snorremans godsamme!
Frank leegde zijn tas, stond op en verliet het terras. Toen hij bij de auto stond, liet hij zijn blik dwalen over de velden naast de autosnelweg. Er liep een stoffig paadje tot aan de einder en in een impuls besloot hij die weg te volgen. Na enkele minuten zag hij rechts een aardappelveld liggen dat wachtte op een rooimachine. Her en der bloeide er onkruid tussen de planten. Frank boog af van de weg, bukte zich en trok met één ruk een distel uit de grond. Hij wilde zich terug oprichten, maar zag toen een brandnetel binnen handbereik staan. En nog één, en nog één. Frank ontdeed zich van zijn vest, rolde zijn hemdsmouwen op en begon het veld te wieden. Zonder op of om te kijken.
feedback van andere lezers- ppe
mooi stuk
ik vind wel dat teveel verhalen door elkaar gegooid worden. persoonlijk vond ik het begin heel sterk en ik keek er naar uit dat je juist de relatie van Frank en zijn moeder centraal zou stellen. ik vond heel interessant vertrekpunt: hij koffie drinken in restaurant terwijl zijn moeder daar heel dichtbij woont. Mooie kritiek op de vervreemding van elkaar hier in het Westen
leesmicrobe: Dag ppe. Ja, eerlijk gezegd weet ik bij kortverhalen meestal wel waar ik naartoe wil. In dit verhaal was het echter mijn pen die mij leidde. Vandaar de verschillende invalshoeken en figuren. Hopelijk kwam het niet te chaotisch over. - jack
Heel apart einde. Ik heb ook vaak dat soort rare impulsen maar geef er zelden aan toe. Wel zit ik me dan vaak nog uren af te vragen hoe het zou zijn, had ik eraan toegegeven.
Interessant beeld.
Je roept een soort gevoel van verregaande zinloosheid op.
Mooi!
leesmicrobe: Dankjewel Jack. De mens is en blijft idd een raar beestje, vol impulsiviteit. - ivo
deze vorm van verhalen kan mij enorm boeien, het detail dat precies de overhand krijgt, maar ook het verhaal bepaalt, iets waar ik kan van genieten .. de wendingen zijn prachtig en het is alsof het een stuk uit eigen fiktief leven kan zijn, omdat het detail naadloos aansluit aan hetgeen er op een terras allemaal zichtbaar aanwezig is, alsof ik naast je zit en samen de koffie smaak ..
leesmicrobe: Dankjewel Ivo. Zo'n fijne commentaar, doet me iets. - GoNo2
Knap stuk !
leesmicrobe: Dankjewel! - Magdalena
zeer goed en boeiend kortverhaal!
proficiat
leesmicrobe: Dankjewel Magdalena! :-) - Mephistopheles
Inderdaad een uitstekend stukje proza.
graag gelezen
Gr.
leesmicrobe: Dankjewel Mephisto!
|
