naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Fout behang (aflevering honderdvierendertig)

door Mistaker

Het hotel bood een ontbijtbuffet dat, zeker voor Franse begrippen, vrij uitgebreid was. Geen ergernis opwekkend toefje jam op je bord, maar twee kuipjes op tafel; één met kersen- en één met frambozenjam. Verder konden we kiezen uit cornflakes, croissants, kaas, fruit, yoghurt, jus d'orange, koffie, thee, en zelfs chocolademelk.
Flor nam bijna alles; alleen de cornflakes en de chocolademelk liet hij staan.
Zelf ben ik nooit een goed ontbijter geweest. Als kind kreeg ik, net als Ronald en Daantje, dagelijks een bord pap voorgezet. Verschrikkelijke zenuwpees als ik was, gooide ik die pap er iedere ochtend weer uit. Na dit een paar keer meegemaakt te hebben, besloot mijn moeder om een zinken teil naast me op tafel te zetten tijdens mijn ontbijtpoging. Bij nader inzien waren wij een vreemde familie.
"De naam van de popgroep The Jam is ontstaan door een opmerking van Paul Wellers zusje Nicola: Er is al een Bread, er is al een Marmalade, nu alleen nog een Jam," zei mijn reisgezel.
"Obladi oblada van The Marmalde is één van mijn favoriete nummers aller tijden," onthulde ik. Door de espresso werd ik pas echt wakker. Omdat we veel wilden bekijken, waren we tamelijk vroeg opgestaan.
"Hun versie is een stuk vrolijker dan die van The Beatles," zei Flor. "Maar wat vind je zo goed aan dat nummer dan?"
"De vrolijkheid. Als je naar die tekst luistert, geloof je zo'n drie minuten lang dat het leven best makkelijk is."
"Dat ís het soms ook hoor, maar sommige mensen hebben een groot talent om zelfs van simpele optelsommen hogere wiskunde te maken."
Enkele andere Holandse hotelgasten gebruikten het ontbijtbuffet om een geanimeerd gesprek te voeren over Starbucks koffie. Ze noemden ook een paar adressen van vestigingen van deze koffiezaak en daar kon ik wel wat mee, dat wil zeggen ik herinnerde me de Avenue de l'Opéra uit de reisgids.
Een half uurtje later liepen we in de richting van de Sacré Coeur, de eerste bezienswaardigheid die we gingen bekijken. We maakten een tussenstop bij een wanordelijk warenhuis genaamd Tati, waar Flor tot mijn verbijstering een plastic roos kocht.
"Die ga ik op een graf leggen als we op Père-Lachaise zijn," legde hij uit. Ik was benieuwd!
Het warenhuis beviel me wel: chaotisch, levendig, vol goedkope produkten. Voor wie kon ik een cadeautje meenemen? Voor B.A. misschien, gesteld dat ik hem nog een keer zou ontmoeten. Verder wist ik niet wie mijn vrienden zouden blijven na de breuk met Johan. De meest waarschijnlijke kandidaten leken me het homokoppel Herman en Renkie.
Boulevard de Rochechouart, las ik op een straatnaambordje. Er kwamen een paar zinnen bij me boven: sur le boulevard de Rochechouart je marche au hasard sans rien voir. Dat leek wel de cursus Frans rijmen voor beginners, maar die had ik nooit gevolgd.
Er verschenen beelden van zondagochtenden met koude croissants en warme koffie, een cd met Franse liedjes en Lode die een kater had na zo'n fotosessie die weer eens een nachtelijke nasleep had gekregen. Daar was ik toen nog niet van op de hoogte, dat wil zeggen ik was ziende blind.
Uit een aftandse Suzuki klonk een nummer dat me aan hitsig boerenvolk in een weiland deed denken:

De politie hiel 'm an en liet 'm bloazen.
Piet die zit now in 't gevang
met een Ferrari-foto op 't behang.

"Waarom komt een mens in het buitenland eigenlijk altijd Hollanders tegen?", vroeg Flor. "Toen Eddy Planckaert naar Litouwen emigreerde voor die houtzagerij van 'm, was de eerste persoon die hij tegenkwam een Hollander!"
"We houden van reizen, in tegenstelling tot Vlamingen. We verhuizen ook moeiteloos uit onze geboortedorpen terwijl Vlamingen daar blijven hangen, zelfs al moeten ze iedere dag uren in de file staan of in overvolle forenzentreinen zitten."
"Met mijn familie heb ik al lang geleden gebroken," verklaarde mijn aanstaande echtgenoot. "Dat was trouwens niet zo'n huzarenstuk, want mijn famile bestond slechts uit twee personen."
Voor het eerst in mijn leven zag ik de Sacré Coeur. Ik vond het maar een protserig gebouw…

feedback van andere lezers

• Magdalena
  Wablief?? De sacré Coeur protserig??
  
  ik ga zo veel mogelijk liedjes van 3 minuten verzamelen waarbij het leven spotgemakkelijk lijkt....
  Mistaker: Is de opvatting van Jenny hé, maar ik vind het ook maar een lelijk ding. Mijn moeder daarentegen vindt het geweldig, als we in Parijs zijn wil ze altijd naar de Sacré Coeur. Ik ben lang niet in parijs geweest trouwens, denk dat ik in de meivakantie maar weer eens ga.
  
  Liefs,
  Greta
• Ghislaine
  Mooi
  Mistaker: Dank je Ghislaine!
  
  Groet,
  Greta
• Mephistopheles
  Ik heb geen probleem met reizen.
  Dat liedje klinkt als een Schlager trouwens
  Mistaker: Mijn vriend wel en dat is een Hollander.
  Dat liedje komt uit de Achterhoek, zijn een soort Duitsers daar.
  
  Groet,
  Greta
• KapiteinSeBBos
  reizen in je hoofd
  
  dikke knuffels,
  xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
  Mistaker: Ook leuk, maar ik doe het toch liever écht!
  
  xxxxxxxx
• jan
  een ontzettend mooi behangetje Greta!
  
  grtzz
  Mistaker: Ontzettend bedankt Jan!
  
  Groet,
  Greta
• rob
  Voelde ik het bij de vorige aflevering aankomen? Nu wordt het toch nog een reisgids!!!
  Mistaker: Dan ben je niet bepaald een uitgebreide reisgids gewend! Ik vind dat ik me wel mak heb gehouden, zou ook raar zijn als ik niks over Parijs vertel toch?
  Bedankt voor je reactie Rob.
  
  Groet,
  Greta