Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (81)
Wat later op de dag kregen we gezelschap van Frank, wiens rode ogen onmiddellijk duidelijk maakten in welke toestand hij zich bevond. Hij zag er slaperig uit, met zand in zijn ogen, en zijn haar was warrig, alsof er een storm doorheen geraasd was. Toen hij ons opmerkte stapte hij op de tafel af waar we gezeteld waren, waarna hij vervolgens de wijs en middelvinger van zijn rechterhand tegen mekaar drukte, naar het gezicht hief en declameerde, 'don't mention the war,' een imitatie van John Cleese die hij geregeld opvoerde wanneer hij beschonken was. Als fan van John Cleese was het een gebaar dat ik wel kon waarderen, ondanks de abominabele wijze waarop hij het telkens uitvoerde, en na het gebruikelijke gegrijns en gegrinnik bedaarden de gemoederen weer.
'Zet je erbij,' stelde Ed voor, 'en hou in hemelsnaam op met die geintjes.'
'Jij hebt geen gevoel voor humor,' zei Frank, 'dat is jouw probleem.'
'Ik woon en slaap al jaren in een café,' reageerde Ed, 'wees er maar zeker van dat ik een gevoel voor humor heb. Hoe denk je dat ik het anders weet uit te houden? Je prestatie is waardeloos, niets meer dan goedkoop straattheater, daar gaat het over.'
Frank stelde voor om een rondje te trakteren en zonder onze antwoorden af te wachten had hij Fred gewenkt. Met een uitdrukking op zijn gezicht die zelfs een Siberische tijger aan het janken had gekregen stapte hij op ons af, zijn voetstappen zwaar en uit balans, in zijn geheel niet in overeenstemming met mekaar. Eens hij tot stilstand was gekomen nam Frank het woord.
'Drie Duvels,' zei hij, 'en je hoeft ze niet in te schenken, dat doen we zelf wel.'
'Er is geen Duvel meer,' antwoordde Fred, waarna hij zich tot mij richtte, 'en dat heb ik tegen jou daarstraks al gezegd.'
'Waarom heb je geen Duvel?' vroeg Frank, 'je hebt toch altijd Duvel in huis? Wat is dit voor onzin?'
'Het is nu eenmaal zo,' snauwde hij, 'je moet maar wat anders nemen.'
'Drie pilsjes, dan,' zuchtte Frank.
'En opletten met dat schuim,' voegde ik eraan toe, 'ik heb al een bad gepakt vandaag.'
'Jij mag van geluk spreken dat je er eentje krijgt,' gromde Fred, 'eigenlijk zou ik je moeten weigeren tot je alles afbetaald hebt, zelfs als je getrakteerd wordt.'
Na deze mededeling verdween hij weer naar binnen, om de bestelling klaar te stomen veronderstelde ik, en ik hoopte maar dat ik ook een glas zou krijgen en dat hij me niet zou weigeren gezien de openstaande schuld die hij overduidelijk zo snel mogelijk wenste te incasseren.
'Heb je hem nog steeds die rekening van je niet betaald?' vroeg Frank. Zijn stem klonk slaperig en afwezig en zijn ogen waren uitgeput, met een waas van vermoeidheid die zijn pupillen kleurde.
'Je hoeft heus niet te doen alsof dat je verbaast,' vertelde ik hem, 'trouwens, ik heb enkele weken geleden een deel van de rekening betaald, ongeveer de helft. Dat andere deel volgt nog, ik weet alleen nog niet wanneer.'
'Wacht maar niet tot het volgende millennium,' gniffelde Ed, 'want zo lang gaat hij het niet meer uithouden.'
'Tegen dan zijn we allemaal de pijp uit,' zei ik, 'ik denk niet dat de mensheid het nog duizend jaar boert eerlijk gezegd. Daar zal een mondiale uitbraak van het ebolavirus of een nucleaire oorlog wel voor zorgen. Je zal het zien, de laatste overlevenden zullen kakkerlakken zijn, zij zullen de aarde erven. Wist je trouwens dat een kakkerlak tussen de dertig en de veertig eitjes per drie tot vijf weken kan leggen?'
'Je kijkt te veel naar die Discovery Channel,' zei Ed, 'je moet eens wat meer buiten komen.'
'Het komt uit National Geographic magazine.'
'Aardappel, patat. Dat is toch allemaal hetzelfde? Het punt is dat je wat meer buiten moet komen.'
'Dat moet jij net zeggen. Jij woont hier al jaren en komt hier nauwelijks buiten. Ik zou haast beginnen denken dat je er een soort fobie op nagehouden hebt.'
Zo lang ik Ed al kende had hij de neiging gehad om zijn fysieke aanwezigheid zo veel mogelijk te beperken tot het interieur van de zaak en het kleine, aangrenzende terras, vanwaar je rechtstreeks uitkeek op de stadsdrukte. Wanneer hij wat nodig had om te eten of te roken probeerde hij bijna altijd iemand te strikken die bereid was om het voor hem te gaan halen, want zelf weigerde hij in alle talen om zich in de buitenwereld te begeven. In uitzonderlijke gevallen deed hij het wel eens, er was zelfs een periode geweest waarin hij er geregeld op uittrok voor een namiddagje, de wijde wereld in zeg maar, hoe buitensporig dat ook mocht klinken in een stad die internationaal gezien een broekzak groot was. Maar die tijd leek nu definitief voorbij te zijn want zijn weigering om zich nog buiten het café te begeven werd alsmaar sterker en hardnekkiger, de redenen daartoe slechts vatbaar voor gissingen wiens vraagtekens in nevelen gehuld bleven. Ik vermoedde dat hij een soort fobie had voor de buitenwereld, iets waar psychologen vast wel een mooie wetenschappelijke term voor hadden klaarliggen als je hen om een verklaring gevraagd had, maar Ed zelf ontkende dat natuurlijk in alle talen, bewerend dat ik gek was en schimmen zag en niet wist waarover ik sprak en nog meer van dat soort dingen, waarbij de intensiteit waarop hij zijn ontkenningen naar mijn hoofd slingerde verraadde dat ik een gevoelige snaar had geraakt en dus maar al te goed wist dat ik het wel bij het juiste eind had. Die angst voor de buitenwereld, of hoe je het ook moest noemen, verbaasde me ergens wel van hem aangezien hij scherper was dan een dolkstoot en zelfs Maria Magdalena in het gezicht gespuugd zou hebben als ze het gewaagd had om hem te irriteren. Wat dat betrof kon hij zijn mannetje wel staan, wat zijn vermoedelijke fobie in mijn ogen des te vreemder maakte. Maar wat het uiteindelijk ook was, je zag hem nooit het café verlaten, steeds op zijn oude en vertrouwde omgeving blijvend. Zelfs wanneer er papierwerk gedaan diende te worden had hij iemand die op en af liep voor hem om dingen te gaan posten, enzovoort. Toen hij me nadat Fred morrend en klagend onze bestelling was komen brengen vroeg om wat te eten te gaan halen in de nabije frituur verbaasde me dat ook niet in het minst.
'Desnoods bestel je maar wat voor jezelf erbij,' zei Ed, 'om je wandeling te vergoeden.'
Omdat ik honger had wilde ik het wel doen en dus nam ik het beetje geld aan dat hij me gaf en stapte ik op die frituur af. Het was een kleine geelkleurige barrak en het was niet meteen de crème de la crème van de Gentse frietkoten maar het was het dichtste bij en dat was tenslotte waar Ed me heen had gestuurd.
feedback van andere lezers- jan
het water loopt me uit de bek, met dit weer een Duvel hmmheeeerlijk!
grtzz
Mephistopheles: Duvel is heerlijk in de ochtend als je net wakker bent en wat te roken in huis hebt - koyaanisqatsi
Voor mij een groot pak met américain aub.
Mephistopheles: Ik ben een stoverijsaus met mayonaise persoon - GoNo2
Voor mij nen Kriek van 't vat aub
Mephistopheles: Van 't vat?? - Mistaker
Doet u mij maar een friet met ketchup en een kriek ober!
Groet,
Greta
Mephistopheles: Met of zonder zout, die frieten? - jack
Duvel smaakt altijd.
Maar zeker met frieten...
Mephistopheles: Duvel smaakt het beste als je net uit bed bent, een geweldig ontbijt is het. Frieten niet denk ik, hoewel ik niet uit ervaring spreek want heb het nog nooit 's ochtends gegeten - henny
In zulke frietkotten wordt de beste friet gebakken. Geef mij maar een puntzak. Drank drink ik nog niet zo vroeg op de dag.
Mephistopheles: Die puntzak vind ik lastig, op een bepaald moment is het niet makkelijk meer om je hand erin te steken omdat het te dun wordt naar het einde toe. Je kan wel stukjes afscheuren enzo maar dat is veel te veel werk in mijn ogen. Geef mij maar de Vlaamse bakjes friet. - manono
Ik ben geïntrigeerd door de huizigheid van Ed.
Mephistopheles: heb soms ook periodes waarin ik geen zin heb om buiten te komen maar niet alle dagen, jaar in, jaar uit
|
