|
< terug
Vliegende mieren Een rondje geluk
Het is ongelooflijk, dit heb ik nog nooit gezien. Op deze mooie zomeravond loop ik met de hond naar de beek. Om de hoek begint iets raars: er liggen blauwe hoopjes zand op straat. Mooie hoopjes, gewone zandkorrels in een bergje bij elkaar met een gaatje in het midden, maar helemaal blauw. En niet een, nee als ik de straat uitloop volg ik een spoor van blauwe hoopjes.
Nieuwsgierig en licht verbijsterd sla ik de volgende bocht om, ook hier een hele rij. Kleine en grote, maar allemaal hoopjes blauw zand. Rond het bosje bij de beek tel ik er tien en in de volgende straat, en aan de overkant en...
"Oh, wat ben ik blij dat ik jou zie."
Als ik me omdraai zie ik de buurvrouw -schuin-achter, ze heeft een fles in haar hand. "Je weet toch iets van de natuur? Weet jij wat dit is? Ik heb de gemeente gebeld, maar die willen niets doen. De hele buurt zit er vol mee. Is het een nieuwe buitenlandse mierensoort?"
Ik zie geen mieren in die blauwe hoopjes, maar ze lijken wel op... en dan zie ik dat de fles in haar hand een fles blauwe spiritus is. Bij haar tuinhek staan er nog twee.
"Gelukkig dat ik altijd spiritus in voorraad heb, ik heb hier in de buurt alle hopen nu gehad, ik heb er flink veel in gegoten, je weet het maar nooit met die nieuwe soorten. Ze vliegen ook nog. Nou vraag ik je. Mieren met vleugels. Die moeten wel erg gevaarlijk zijn. Zeg nou eens wat, kijk niet zo raar, heb je enig idee wat ons te wachten staat met die engerds?"
Ik begin te lachen, ze staat daar met het air van een heldin in de strijd tegen die gevaarlijke vliegende mieren, gewapend met haar spiritusfles. Dan word ik verschrikkelijk kwaad. Het is toch te gek, dat zotte mens vergiftigt de hele buurt. Als andere dieren die spiritus of de vergiftigde mieren binnenkrijgen vallen de vogels straks dood uit de lucht. Alleen maar omdat ze nog nooit een bruidsvlucht van de mieren gezien heeft.
Ik leg haar uit dat het gewone mieren zijn ( bruine wegmier of zwarte tuinmier) en dat ze eens per jaar vleugels krijgen om in de lucht te paren. De bevruchte vrouwtjes landen, gooien hun vleugels af en degenen die blijven leven gaan eitjes leggen. Van zo'n bruidsvlucht komen niet veel mieren terug. Als ik haar vertel dat ze (bijna) lege, oude nesten heeft vergiftigd kijkt ze me ongelovig aan. Nou, zij weet wel beter, zij heeft de buurt gered van gevleugeld gevaar.
Ik hoop dat de bevruchte vrouwtjes een niet vergiftigd plekje vinden en hoop van harte dat er niet veel van deze mensen over zijn. Gelukkig zie ik bij de beek zwermen vliegende mieren en gewone gele zandhoopjes duiden erop dat voor deze mieren het belangrijkste moment uit hun leven is aangebroken: de bruidsvlucht. Nu maar hopen dat onze buurtwachtster ze niet ziet.
feedback van andere lezers- JanWillems
graag gelezen. Ik vond het wel snel stoppen. Net toen het interessant werd, rondde je af. ALs lezer had ik een beetje het gevoel dat er nog iets zou gebeuren.
puk: Dank je. Sorry dat het te snel eindigt. Onder "ëen rondje geluk"
schrijf ik deze columnachtige stukjes voor ons IVNblad. Ze kunnen niet al te lang zijn. Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar voor de doelgroep was dit goed. Er zit best iets meer verhaal in denk ik. - VickyLievens
heel mooi,
heel leuk om te lezen.
goed geschreven.
groetjes Vicky - geertje
jij hebt ook affiniteit met de natuur, niet ?
door jouw verhalen leer ik telkens wat bij.
mooi !
groet
geertje
puk: Dank je. Ja ik ben eennatuurmens. Deze Rondjes geluk Zijn geschreven voor ons IVN afdelingsblad, Maar ik wilde ze jullie niet onthouden. - Henny
Wat een mens! Toch moest ik er wel om lachen. :-D Wij hebben veel mierennesten in onze tuin en elk jaar vind ik het een genot om te zien hoe ze uitvliegen. Ik zit er dan soms wel een paar uur naar te kijken.
puk: Bedankt.Leuk te weten dat je net zo'n zot bent als ik.
|
