|
< terug
De Liefdadigheidshyena (slot)
En het spel werd uitgebreid. Agnes vroeg Dolf met haar te doen wat er binnen die instelling allemaal gebeurd was op seksueel gebied, en dat was niet niks.
Het duurde niet lang of Dolf kreeg in de gaten dat hij de verhalen naar zijn hand kon zetten. Zo vertelde hij op Oudejaarsavond, nadat hij en Agnes samen hadden geproost met de nepbrut van de Aldi, dat hij één keer oraal bevredigd was door Christa, een meisje met een schizoaffectieve stoornis, en het werkte…
Agnes nam zijn gezwollen lid in haar beide handen en vroeg hem haar hoofd precies zó te bewegen als Christa toen had gedaan.
Maar Christa had nooit bestaan.
Dolf kon het hoofd van Agnes vrij bewegen zoals hij wilde, schudde het lustig heen en weer en trok het aan de haren omhoog, duwde het weer omlaag, precies zoals hem goeddunkte, want Agnes wilde precies dat beleven wat hij had beleefd.
En eerlijk is eerlijk. Al was er een leeftijdsverschil tussen hem en Agnes, hij genoot ervan als zij haar gebit uitdeed en hem tandeloos omsloot. Hij genoot van haar vragende ogen, of ze het wel goed deed. Of ze het 'haar jongen' wel voldoende naar de zin maakte.
Alsof ze hem wilde beschermen tegen de brute buitenwereld. Tegen de pijn die hij had moeten voelen toen de conciërge zijn klas was binnengelopen en hij van Juffrouw Daemen mee mocht naar de directeur, waar hem verteld werd dat zijn ouders waren omgekomen bij een auto-ongeluk. Ze had hem die pijn niet langer willen laten voelen en Dolf maakte daar handig gebruik van door haar te vertellen hoe vaak en waar hij wel niet gepijpt was. Heel vaak. En bijna overal.
Maar nu was ze dood, Agnes. Uitgepijpt.
Drieënnegentig was natuurlijk een prachtleeftijd en ze hadden het goed gehad, samen. Maar wie zou er nu voor zorgen dat Dolf de pijn niet meer zou voelen? Wie verloste hem nu van de pijn, door hem in haar mond te nemen, terwijl hij aan het hoofd mocht duwen en trekken? Heel vaak en bijna overal? Wie zou er nu naar al zijn verzonnen verhalen luisteren, Ritalin met hem willen snuiven?
Dolf liep terug, na aan het memoblaadje te hebben gelikt, zoals dat hoort bij cocaďne en zijn image, en bukte bij het graf. Twee struiken onkruid trok hij uit de aarde, die er zojuist in waren geplant. Eén liet hij staan.
'Dát ben ik, oma,' zei hij, terwijl hij ernaar wees en zijn blik weer op de aarde richtte waar Agnes lag begraven. Dat had hij haar moeten beloven, toen zijn oma hem uit het gesticht haalde. Dat hij haar met de voornaam aan zou spreken. Daar voelde ze zich jonger door.
Dolf pakte een paar bossen bloemen van het graf van Roos Hamers, maar liet er ook wat op achter. Eerlijk delen.
Daarna draaide hij zich om en liep de begraafplaats af.
Vanavond zou er een film gedraaid worden op afdeling Elf van Waaloord, misschien kon hij dan naast Marijke zitten. Of naast die nieuwe opname. Die zou vanavond misschien al de separeerruimte uit komen. Goh, hoe heette die ook alweer…
Christa, als hij zich niet vergistte.
feedback van andere lezers- Magdalena
menselijkheid op een bijna rauwe grens
dat zinnetje 'Dŕt ben ik oma' dat begrijp ik wel niet goed
Peerke: Die ene struik onkruid, die er nog staat...
Dank voor je volgen! Niet alijd even makkelijk, bij mijn verhalen.
Dat besef ik me ter degen.
Peerke - Mistaker
Inderdaad niet makkelijk om te lezen maar zeer zeker de moeite waard.
G
Peerke: Fijn Greta, dank je maar weer...
Peet - ivo
tja hier komt het rauwe wel heel brut naar boven, maar tja inderdaad het onmenselijke dat plots ook heel menselijk is
Peerke: Dat neem ik toch maar als een comliment dan... Dank voor je lezen.
|
