Volg ons op facebook
|
< terug
Mama
Ze was voor mij àlles , gedurende...laat mij denken...toch wel 14 jaren.Minstens.
En met alles bedoel ik diegene die ik geen dag kon missen , die ik liever zag dan mezelf,die ik het liefst de ganse dag bij me had.
Mee naar de winkel,de bank,de post,de kapper,het schoonheidsinstituut.
In de winkel deed ik zo mijn best om te helpen , de dingen uit de rekken te nemen die ze lustte (cassis om kir te maken , whisky om 's avonds zalig in te slapen,sigaretten om de dag door te komen..),de kar te duwen , de aankopen op de glijdende rubber band te leggen. En dan snel verder te lopen om aan de overzijde die aankopen in de zakken te doen. Ik zou graag zeggen de bruine papieren zakken maar dat zou vals melancholisch zijn. Het waren reeds plastic zakken.
We gingen haast elke woensdagnamiddag naar Gent,samen inkopen doen. Een (dure) BH voor haar bij Baccarat ,(onnodige) kleren voor mij , boeken voor papa,lekker eten voor 's avonds...
Als ik ziek was...och, als ik ziek was,dat waren de mooiste dagen uit mijn kindertijd! Dan mocht ik thuisblijven , bij haar! terwijl mijn broers naar school waren en mijn vader gaan werken was! Alleen met haar op een doordeweekse dag!
De eerste dagen was ik natuurlijk echt ziek en bleef ik braaf in bed, beetje afzien en uitzweten. Maar eens medisch aanvaardbaar , zat ik beneden bij haar. De héle dag! Ik keek naar haar terwijl ze strijkte. Terwijl ze confituur maakte. Terwijl ze boontjes kuiste.
Ik mocht mee met haar in bad. Ik gierde van geluk toen ze zeepbellen maakte met haar grote handen. Ik goot heel voorzichtig water in de kleine holtes die haar sleutelbeen vormde met haar hals.En dan bleef ze zolang mogelijk stokstijf stil zitten om het plasje te bewaren tot we het samen uitgierden en water plensten naar elkaar.
Zelf deed ze niets liever dan in de tuin werken. Bloemen plukken , plantjes verzorgen , water geven , de rozelaar snoeien... Het vuil onder haar nagels ging ze dan snel wegschrobben met dat speciale kleine borsteltje , om weer mooi te zijn tegen dat haar man thuis kwam en zich volledig voor haar opeiste...
Vréselijk waren de weken dat ze op reis ging. Alleen met haar man,want die had liever de kinderen niet mee , kwestie van écht te kunnen genieten...
Nachten lag ik wakker,te bidden tot God,wiens bestaan ik toen nog niet in twijfel trok(ik ging naar een zeer katholieke meisjesschool) ,te bidden dat ze iets vroeger naar huis kwam dan beloofd en vooral..vooràl , dat haar niets overkwam want een leven zonder haar behoorde niet tot de mogelijkheden.
Over het einde kan ik nog niet spreken , laat staan schrijven. Enkel dat ze niets van dat alles verdiende.
Mijn lieve mama.
feedback van andere lezers- manono
Goed omdat ik de hele context niet kan lezen.
1° het is me niet duidelijk waarom het hoofdpersonage haar moeder zo aanbidt, m.i. een beetje extreem
2° misschien aanbidt ze haar moeder zo omdat ze een probleem heeft met haar sociaal leven : teruggetrokken?
3°een derde mogelijkheid die deze afhankelijkheid en aanbidding van de moeder verklaart is een fase in het rouwproces: 'over de doden niets dan goed'.
4° tegen dat haar man thuiskwam DIE die zich volledig voor haar opeiste.
5° 'alles verdiende' : bedoel je met 'alles' dat waar je niet kan over spreken of schrijven?
6° Probeer de tekst te herwerken en de context duidelijker te maken: wat is of wat was er zo speciaal aan die vrouw?
Ik zou ook de haakjes wegwerken.
Succes!
valerie: dank je voor de fb , ik ga er nog aan werken - silvia
ik ben het niet eens met mijn voorganger. Voor mij is deze tekst duidelijk : het is geschreven vanuit de onbesmeurde liefde van een kind voor haar moeder en daarvoor hoef je geen probleem te hebben met je sociaal leven, noch een ander psychologisch probleem. De tekst is vlot leesbaar en sprak mij erg aan.
De vraag van manono : wat is er zo speciaal aan die vrouw : het antwoord ligt duidelijk in de tekst. Het was een mama uit de duizend en daardoor speciaal voor de schrijfster.
valerie: dank je Silvia , zo is het - GoNo2
Keigoed geschreven!
valerie: dank je! - Magdalena
Amaai, prachtig!
O wat zou ik willen dat mijn kinderen mij zo herinneren als jij jou je mama herinnert: heel het accent op de grapjes, het gemoedelijke, de verbondenheid!
Net als Sivia bent ik het totaal niet eens met Manono: ik vrees dat hij/zij niet kende wat jij wel kende.
Dit is een heel mooie tedere ode aan het vertrouwde, een mama die van een huis een thuis maakt.
valerie: dank je magdalena! - ivo
ik voel wel mee met de kritiek van manono, iedereen heeft zijn moeder 'anders' beleefd, waardoor de adoratie niet altijd hetzelfde is ... wil niet zeggen dat hetgeen je schrijft geen hout zou snijden, integendeel zelfs
valerie: dank je Ivo! - yellow
dit raakt me, zeer mooi,
M.
valerie: dank je!
|
