|
< terug
Afscheid
Afscheid
Een troosteloze novemberzondag. We zijn op bezoek bij Gert. Zes volwassenen bij elkaar in een kleine bedompte woonkamer. Twee broers en een zus met aanhang. Johan, Mart en ik, als jongste van vier kinderen sluit de rij.
Buiten regent het. Binnen is het warm, maar niet behaaglijk als anders.
De gesprekken gaan over koetjes en kalfjes. Herinneringen worden opgerakeld; af en toe wordt er gelachen, dan ineens valt het weer stil.
Mijn ogen dwalen af naar Gert. Hij zwijgt en zit daar maar in zijn nieuwe stoel met draaipoot, verstelbare leuning, voetensteun. Alles erop en aan. Het is zijn stoel en onderdeel van nieuw meubilair. Zijn vrouw draait de nieuwe breedbeeld, zijn grootste vriend van de afgelopen week, de nek om. Een vruchteloze poging nog wat sfeer te scheppen.
'Laat toch aan dat ding." opper ik. Gerts trieste, enigszins starende blik heeft zo tenminste nog een doel, is mijn gedachte.
Met kromme tenen luister ik naar de eindeloos herkauwde verhalen over vroeger... Hoe de jongens stiekem salamanders vingen en op stekelbaarsjes visten in de sloot naast het ouderlijk huis. De legende van "de bullebak", die kinderen bij de sloot weg moest houden. Kleuterverliefdheden en een enge schooltandarts bij wie Gert uit angst voor de boor, via het raam de behandelkamer ontvluchtte. Alles komt aan bod. Eindeloze anekdotes. Ze klinken mij nu als een slecht vertelde moppen in de oren.
'Weet je het nog, Gert?' vraagt zijn vrouw - mijn schoonzus. Gert mompelt wat en haalt zijn schouders op. Ik bijt op mijn onderlip en probeer niet te denken, niet te voelen...
Buiten regent het nog steeds; binnen blijft het onbehagelijk.
Vorig jaar rond deze tijd; in paniek, ziek en verward hebben ze hem op een middag per ambulance weg moeten brengen naar het ziekenhuis. Burn-out constateerden de dokters op de eerste hulp en struurden hem na een onderzoek dezelfde dag weer huiswaarts.
's Nacht verergerde zijn klachten. De vrij vlot getrokken diagnose van overdag bleek na terugkeer in het ziekenhuis een vergissing en werd ingetrokken. Een hersentumor. Kwaadaardig, maar operabel.
Een agressief hersengezwel had hem letterlijk door de knieën doen gaan.
Met een grote kale plek aan de linkerkant van zijn hoofd en een litteken in de vorm van een vraagteken rond zijn oor, keerde hij huiswaarts. Als gevolg van de operatie moest hij vaak zoeken naar woorden en namen, dit verbeterde na verloop van tijd. Tussen de chemo en bestralingen door, pakte hij zelfs weer wat kleine klussen op. Met een eigen bedrijf moet je door. Een positieve redenatie en zijn bijdrage weer brood op de plank te krijgen.
Deze zondag in november, precies een jaar na zijn operatie zijn de vooruitzichten toch weer anders. De duizelingen van de laatste weken blijken niets met hyperventilatie te maken te hebben. Het monstertje in zijn hoofd is terug. Het vreet zich steeds dieper een weg zijn hersens in. Een controlescan heeft uitsluitsel gegeven. Een donkere periode is aangebroken.
Over drie dagen wil zijn behandelend arts weten wat het wordt, bestralen of…
Genezen is niet meer mogelijk. Rekken, zonder garanties is de enige overblijvende optie. De keus is aan Gert.
Ik kijkt naar zijn treurige blik. De onderlinge gesprekken ergeren mij steeds meer. Misschien onterecht. Daar in die stoel zit iemand die binnenkort zijn laatste verjaardag gaat vieren. Zijn laatste kerst. Misschien nog een laatste zomer. De volgende herfst…, waarschijnlijk niet.
Het liefst zou ik hem in mijn armen nemen, troosten en vertellen dat alles goed komt, maar dat is niet de waarheid.
Meer dan ooit tevoren is nu zichtbaar hoe slecht onze familie overweg kan met emoties. De koetjes en kalfjes techniek wordt steevast van stal gehaald…
Voor de tweede keer binnen een half uur verdwijn ik naar de wc. Snuit mijn neus. Geen tranen, niets tonen.
Gejank maakt de situatie alleen maar erger, volgens mijn schoonzus. Ik wrijf over mijn hand waarin de afdrukken van mijn nagels beginnen te jeuken.
In de auto terug naar huis komen de waterlanders. Boosheid, frustraties, alles komt eruit.
Dagen later zie ik nog zijn gezicht voor me. Die blik, de angst, het worstelen met de acceptatie en zijn beslissing. Het zal snel gaan, dat weet hij.
Johan, Gert, Mark en Carin. De volgorde is zo logisch. Het monster heeft geen weet hoeveel zijn vraatzucht kapot knaagt.
Een vader zal na zijn vrouw een kind verliezen.
Een vrouw haar man.
Een zoon zijn vader.
En wij onze broer.
Gapende gaten in vertrouwde logische volgordes.
Johan,... Mark, Carin, we zullen je zo missen, Gert.
feedback van andere lezers- hettie35
Heel graag gelezen, zeer innig
groetjes Hettie
gaya: dankjewel. Ben beetje laat geloof ik, maar gemeend bedankt! - ivo
ontroerend echt
gaya: Dankjewel, Ivo. Hartelijke groet Gaya - manono
Heel fijntjes beschreven.
gaya: Dankjewel... Zo is het ook bedoeld.
Groetjes Gaya
|
