|
< terug
Dokter ((Mister Killer gedicht)
Ik was tweeëntwintig toen ik Jan leerde kennen. Pas afgestudeerd als verpleegkundige reageerde ik op een advertentie van een rusthuis in de buurt. Enkele dagen later kon ik aan de slag. Jan was daar arts. Eerlijkheidshalve, ik had nog nooit iemand gezien die zo passioneel gedreven was om zijn werk uit te oefenen. Hij haalde het maximum uit het minimum en hielp waar hij kon. Bewondering voor zijn ambities, daar bleef het bij, tot die ene nacht.
Het valt u misschien op dat ik in het verleden spreek. Ik spreek zo omdat toekomst er niet meer is. Ik vind dat jullie dit moeten weten voor ik verder ga met mijn verhaal.
Die avond was ik verpleegkundige van wacht. Dat betekend concreet dat je er helemaal alleen voor staat. Vijfendertig bejaarden en één verpleegkundige. Dat was de schaal die de overheid uitrekende. Alsof zij weten hoe het er in een rusthuis aan toe gaat. Laat me niet lachen. De avond begon rustig en ik deed mijn ronde met avondmedicatie. Eerst mensen wakker houden en dan slaapmedicatie geven, grappig niet? Nu op een gegeven moment ging ik binnen bij mevrouw Vandervelde. Onmiddellijk zag ik dat iets niet klopte. Ze was bleek en lusteloos. Snel nam ik haar parameters om zo een betere kijk te hebben op de zaak. Ik ontdekte dat haar suikerspiegel veel te laag stond en ze dus nood had aan bijkomende insuline, mevrouw Vandervelde was namelijk diabeet. Ik stelde haar gerust en vertelde haar dat ik wel ging helpen. Maar zij stond erop Dokter Dirksen, Jan dus, op te bellen.
Vanuit de verpleegpost belde ik Jan op. Hij zou er binnen een twintigtal minuutjes zijn, en inderdaad enige tijd later stond hij daar. We wandelden samen naar de kamer van mevrouw Vandervelde en daar gaf hij haar eigenlijk identiek dezelfde uitleg die ik had gedaan. Dus was ze gerustgesteld. Terwijl we terugwandelden naar de verpleegpost gaf hij mij instructies over hoe ik haar moest in de gaten houden voor de verdere nacht. Het viel mij op hoe groen zijn ogen wel waren. Even staarde hij terug en ik was zo geschrokken dat ik erg begon te blozen. Toen hij dat zag lachte hij even en ik lachte verlegen terug. Terwijl hij zijn jas aantrok vertelde hij mij hoe hij tickets gewonnen had voor het concert van Eros Ramazotti, dit concert speelde in Vorst Nationaal. Hij vroeg of ik zin had om mee te gaan. Natuurlijk had ik zin om mee te gaan ik ben dol op die Italiaanse zanger! Ik stemde in en hij ging mij oppikken, vrijdagavond om negentien uur.
Mijn verdere nachtshift liep ik op wolkjes, Jan en ik samen naar een concert. Op dat ogenblik, geef ik toe, werd ik licht verliefd op hem. Hij had iets over hem, iets onweerstaanbaars. Met mevrouw Vandervelde ging het beter gedurende de nacht en de volgende dag was zij zo goed als de oude.
Vrijdagavond nog tien minuten voor hij hier is. Ik ben doodzenuwachtig! Pas gedoucht struikel ik over mijn laarzen terwijl ik onhandig nylonkousen probeer aan te trekken. Niets is goed! Mijn haren vallen niet zoals ze moeten en alle kleren die ik aantrek zijn niet goed genoeg. De deurbel gaat! Voor ik open doe adem ik nog een paar keer diep in…
Het beeld van Jan vergeet ik nooit. Hij zag er dromerig mooi uit en ik voelde de kleine kriebels langzaam uitmonden tot zweverige vlinders. Zijn donkere haren gaven hem iets gevaarlijks, maar zijn ogen stelden me gerust. Hij gaf me de arm en escorteerde me naar zijn wagen. Als een echte gentleman deed hij de deur open en ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Het was te mooi om waar te zijn…tot
Ik plotseling besefte dat we helemaal niet richting concert reden. Ik stelde me weinig vragen bij dat feit, misschien kende hij een andere weg, een kortere weg. Hoe langer we reden des te minder beschaving we zagen. Bossen veel bossen en hier en daar een oude boerderij. Het is pas toen we een donkere afrit opreden ik paniekerig begon te worden. Toen ik hem aankeek waren zijn ogen strak op de weg gericht. Ik vroeg hem waar we waren maar ik hoorde enkel het geklik van de centrale vergrendeling. Ik herhaalde de vraag en toen parkeerde hij de auto langs de kant van de weg.
"Kijk", zie hij met een minachtte toon in zijn stem. "Meisjes als jij maken me ziek". "Letterlijk dan, jullie zien er goed uit maar zijn luxeverpakkingen voor vergif". Ik kreeg het benauwd en taste met mijn rechterhand de deur van de auto af. Ik zocht de hendel van de raam. Toen hij dit zag siste hij "Rennen heeft geen zin, tegenstribbelen ook niet. Ik zag hoe hij handschoenen aantrok en een injectienaald uit zijn jas haalde. "Waarom?", stamelde ik met beverige stem. Hij keek me aan en antwoordde, "Omdat er in het leven nu eenmaal mensen zijn die iets betekenen en anderen niet". Ik voelde plots hoe een steek in mijn linkerbil dwars door mijn zorgvuldig uitgekozen nylonkous priemde. Hij bracht zijn mond tot bij mijn oor en fluisterde "Slaapzacht prinses, het sprookje eindigt hier". Toen werd alles duister en het bleef duister.
Zoals ik zei is er voor mij enkel nog verleden. En het leeft voort in de gedachten van een moordenaar die mij af en toe opnieuw laat sterven...
feedback van andere lezers- Yellow
Ik dacht eerst dat je het als gedicht zette, vandaar mijn mail, verkeerdelijk dus, ik weet niet wat ik hier op kan zeggen, dit is zo...... 'zucht' .... gevoelig,
zeer mooi,
groetjes x
LilyMayParker: dank je lieve Marc...
kus
Nathalie
xxxx - GoNo2
Jawadde, en nog zo jong !
LilyMayParker: jammer genoeg wel...
kus
Nathalie
xxxxx - Mistaker
Mensen die niet alleen dichten maar ook schrijven, vind ik altijd interessant en jij kan het allebei!
Groet,
Greta
LilyMayParker: ik zou zeggen bedankt voor het compliment Greta
liefs
Nathalie
xxxxx
|
