Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (85)
Toen Priscilla eventjes uit het zicht verdwenen was om naar het toilet te gaan had John me eventjes apart genomen. Het beviel hem blijkbaar niet dat ik een grapje gemaakt had over haar plaats van afkomst.
'Hé shit,' hoorde ik hem zuchten, 'waarom doe je dat?'
'Wat?'
'Die neerbuigendheid. Priscilla heeft een labiel karakter. Pas een beetje op wat je tegen haar zegt. Ik denk dat ze manisch-depressief is.'
'Moest ik haar rotkop hebben zou ik ook manisch-depressief zijn.'
'Kijk, dat is nu net wat ik bedoel. Als je dat soort dingen tegen haar gaat zeggen ga je ze nog aan het huilen krijgen, en een blèrende vrouw onder mijn dak is wel het laatste wat ik wil.'
'Dat wil geen enkele man,' zei ik, 'maar desondanks bestaat er een respectabel percentage dat er toch mee opgescheept zit. Overigens is het nooit mijn bedoeling om iemand aan het huilen te krijgen. Ik geniet er veel meer van als iemand gek wordt van woede.'
'Ik heb liever dat je dat bij haar niet doet,' weerklonk John's stem, die plots een nerveuze naklank met zich meedroeg, 'ik ben haar geld verschuldigd en in afwachting tot ik dat bedrag bij mekaar heb probeer ik haar goed gezind te houden.'
'Is dat de reden waarom je me daarstraks gebeld had?' vroeg ik hem, 'om geld te lenen omdat je dat mens moet terugbetalen?'
'Inderdaad,' gaf hij toe, 'ze wil dat ik het haar zo snel mogelijk bezorg. Daarom dat ze me komen opzoeken is.'
Priscilla keerde al snel terug van haar bijzonder korte toiletbezoek. Ze had een verwarde manier van bewegen, alsof haar bewustzijn maar half aanwezig was. Haar voetstappen weerklonken lusteloos op de vloer, en haar lange haren wapperden welig in het rond, als maden die zich van haar schedel probeerden los te koppelen. Het breekbare porselein van haar dromerige gezicht zette haar kwetsbaarheid goed in de verf. Ze was vast het ijskoude type in bed. Gewoon gezellig op haar rug gaan liggen, beentjes opendoen en de rest aan de man overlaten, het luie kreng.
John reikte me een blikje bier aan. Ik opende het en dronk. Het was lauw en het smaakte slecht, zoals de meeste dingen die uit zijn ijskast kwamen.
'Dat bier smaakt langs geen kanten,' vertelde ik hem, 'waarom geef je me toch altijd troep te drinken wanneer ik bij je over de vloer kom?'
'Er is helemaal niets mis met dat bier. Jij stelt je eisen veel te hoog, dat is het probleem.'
'Als eisen niet hoog gesteld worden is er geen kwaliteitsbesef meer, John. Dan hebben morgen alle winkels alleen nog maar die rotzooi die jij me te drinken geeft.'
'Ik zou ermee kunnen leven.'
'Jij zou ermee kunnen leven als je in je reet gepakt werd door een paard, maar daarvoor moet de rest van de wereld dat nog niet doen.'
'Ik blijf erbij dat je overdrijft en dat er niets mis is met dat bier.'
'Dat komt omdat jij in een voortdurende staat van ontkenning leeft.'
Hij stelde voor om wat te roken, waarbij hij al het benodigde materiaal naar me toeschoof zonder te vragen of ik zin had om het werk voor mijn rekening te nemen. Niettegenstaande dit gegeven schikte ik me naar zijn wens want op die manier had ik tenminste iets om handen. Het satanswijf complimenteerde me toen ik het klusje geklaard had.
'Knap afgewerkt,' zei ze, 'je bent er heel wat beter in dan John.'
'Bedankt voor het compliment,' zei ik, 'nu weet ik hoe een pannenkoek zich voelt nadat iemand er stroop op gekieperd heeft.'
Ik stak de verboden vrucht aan en trok enkele malen van die kleine toorts der verlichting, en gaf hem vervolgens door aan John, die mijn handeling herhaalde met het enthousiasme van een standbeeld. Het was de zoveelste dag uit een zoveelste leven en het was inderdaad niets nieuws onder de zon, maar je moest het nu eenmaal doorstaan, telkens weer, tot aan je dood, of je het nu wilde of niet.
John nam de afstandsbediening van wat sommigen misschien een salontafeltje zouden noemen en zette de televisie aan. Het was een oud toestel, waarschijnlijk had het nog in de woonkamer van een nazi gestaan, en nu stond het daar weg te kwijnen in zijn roemloze flat. Nu ja, het was misschien maar beter zo.
'Ik wil je wat tonen,' zei John al zappend, alsof hij het belangrijk vond dat ik de reden van zijn handeling te weten kwam, 'ik was er daarnet nog naar aan het kijken. Hopelijk is het nog niet afgelopen.'
feedback van andere lezers- Mistaker
Yeaaaaaaah de dolle gekruisigden zijn terug.
Genoten weer.
In de titel heb je een typfout gemaakt.
Groet,
Greta
Mephistopheles: Inderdaad, weer terug. Nu blijf ik tot het af is, al kost het me de kop - jan
alsof je nooit weggeweest bent, super!
grtzz
Mephistopheles: dus eigenlijk zou ik dan nog een maandje kunnen wegblijven - koyaanisqatsi
DIT MOET GEVIERD WORDEN!! HE'S BACK! HE'S BACK!
Een nazi met een teevee... (Net) geen anachronisme?
;-)
Great stuff again!
Mephistopheles: Weet niet echt of dat een reden tot feesten zou kunnen zijn - jack
Kleine toorts der verlichting, dat is geweldig uitgedrukt! dat ik daar zelf nog niet was opgekomen... :-)
Ook bij jou geen spoortje van roestvorming te bekennen.
Mephistopheles: Het is ook een toorts der verlichting, soms toch.
Onkruid roest niet veronderstel ik - henny
Heerlijk die zwartgalligheid. Gelukkig heb ik nog een paar stukjes te lezen.
Mephistopheles: Zwartgallig? Doe dat niet bewust, komt er altijd uit op die manier. Zal eens wat rooskleuriger moeten beginnen denken - manono
In dit stuk is er minder mentale actie...
Mephistopheles: afwisseling is van belang, anders slapen de letters
|
