|
< terug
een doordeweekse avond
Ik rij na een vermoeiende dag naar huis, druppels wapperen rond mijn auto
en het maakt me nog somberder dan ik al was, ik ben op dieet of neem me het voor maar wanneer ik de Mac Donalds zie verschijnen kan ik niet aan de verleiding weerstaan om links af te slaan.
Een Cheeseburger en wat ijs zal me wel opbeuren en voor 1 keer kan dat geen kwaad.
Met mijn hoofd naar de grond gericht stap ik binnen en onmiddellijk staat er een meisje klaar
om te bedienen maar vriendelijk komt ze niet over, integendeel, ze bekijkt me alsof ik van een andere planeet kom.
Ik ga zitten en kijk wat rond, begin te observeren om niet teveel na te denken en ik kijk naar de kassa's en het personeel, een jong blond meisje met een bril en een jongen van een jaar of twintig, lang, dun en een proper hemdje, ze zitten constant te lachen en onnozel te doen, het meisje ligt bijna plat van zijn onnozele gedoe en ik denk bij mezelf, is dit een prille werkliefde? Ze zien dat ik kijk en ik doe alsof ik vol interesse het onzinnige krantje voor me verder lees.
Er komt een oude man binnen die ik ken en ook al ben ik zeer introvert, ik spreek hem aan.
'hey, hallo zeg ik, waar is je vrouw?'
Mijn vrouw is gestorven zegt hij droogjes, de arme man is grijs, ziet er armoedig en moe uit.
Hij strompelt traag verder en gaat aan een tafeltje een beetje verder zetten, maar laat niet na eerst nog even vriendelijk te lachen. Zijn vrouw en hij, ik had er steeds zo'n medelijden mee, ze waren zo eenvoudig en hadden enkel elkaar. Mijn ijsje smaakt niet meer, ik ben allerminst bevredigd.
Aan de kassa zie ik nog steeds hetzelfde plezier tussen de jongen en het meisje, ze denken groot te zijn maar tonen zo onschuldig in mijn ogen, zich van geen kwaad bewust hoe hard deze wereld wel kan zijn.
Het is zo ingewikkeld, zo moeilijk te begrijpen wat voor gevoelens er door mijn hoofd dwarrelen, medelijden, lijden, geluk, spontaniteit, hoe verweef ik dit alles in elkaar. Zonder iets te zeggen verlaat ik het eethuis om stil mijn tocht naar mijn bed voort te zetten waar ik misschien de rust vinden zal om mijn somberheid weg te blazen
feedback van andere lezers- ivo
intriest mooi Marc ... de mc donalds .. het fastfood van 't leven
yellow: dank ivo! - manono
De somberheid sijpelt tussen de zinnen door; de verzuring van de maatschappij in een momentopname.
Treffend weergegeven.
yellow: dank voor deze mooie reactie manono! - LilyMayParker
Sterk het gevoel dat je hier neerzet Marc, ik zat even in gedachten naast je. Ik vind het erg dat onze maatschappij eigenlijk zo zot in elkaar zit...
Mooi beschreven in al zijn tristesse
kus
Nathalie
xxxxxxx
yellow: dank dat je mijn sfeerbeeld (dat ik hier even wou ophangen)graag smaakte Lily,
groetjes x - jan
een aangename weergave van het leven zoals het is,
grtzz
yellow: dank voor je reactie Jan,
groetjes,
M.
|
