|
< terug
't Leven in een notendop ( 2/3 )
'k Ben er niet lang gebleven. Toen ik op een avond rond middernacht thuis kwam van m'n werk, bleek m'n chambrette opengebroken te zijn. Het beetje dat ik had was verdwenen met de noorderzon. Of moet ik zeggen de noorderwind?
Er woonden daar op dat moment zo'n zestig man, zoek het maar eens uit hé? De directie kon er niet mee lachen, de bijgehaalde politie evenmin. Het politiebureau was aan de overkant, kwestie van het aangename aan het nuttige te paren.
Gezien er in het Huis der Daklozen regelmatig een vechtpartijtje uitbrak, was alle hulp van de arm der wet welkom.
Met steun van de Openbare Onderstand ben ik dan maar voorlopig in een pand getrokken waar ze aan het renoveren waren. Een gemeubelde studio. Onder de dakpannen. Met een gemeenschappelijke douche, waar ge uw hond nog niet zou willen in wassen. Dus m'n eerste werk was die douche helemaal uitschuren en ontsmetten met producten die ik eventjes geleend had bij m'n baas. En die op de één of andere manier nooit terug geraakt zijn.
Een kostganger, die naar de drank stonk, kwam m'n werk bewonderen en gaf me goede raad. Ik kreeg er zo de zenuwen van dat ik hem, geheel per ongeluk, natspoot met de doucheslang. Schijnbaar kon hij alleen maar tegen bier en niet tegen water. Hij bekeek me alsof m'n laatste uur geslagen was, bedenkend of hij me een muilpeer zou verkopen. Ik keek terug, hetzelfde denkende. Uiteindelijk droop hij af als een natte hond.
Eerst wat eten maken in de kitchenette en dan een heerlijke douche nemen. Verse groenten uit een blik met verse mouselinepuree uit een doos. Doe daar nog wat gehaktballen bij van de frituur en ge krijgt een dagschotel waar " Comme chez soi" een puntje kan aan zuigen. Een glas tafelbier om alles door te spoelen en meer moet een mens niet hebben om gelukkig te zijn. Ik werkte toen als kok in een bejaardentehuis en daar kregen ze bijna dezelfde menu op hun bord.
Eenvoud siert een mens hé? Over dat bejaardentehuis kan ik een boek schrijven, wat ik daar zag is met geen pen te beschrijven, maar ik kan het proberen. Ik, die het al zo moeilijk had met gezag te aanvaarden, moest daar dagelijks m'n tanden stuk bijten en knarsetandend vragen of er geen verse groenten aangekocht konden worden. Maar ze hadden daar ooit eens een stock van een failliet verklaarde conservenfabriek opgekocht en die blikken moesten eerst verwerkt worden.
En ik moest me alleen maar bezighouden met de keuken. Niet meer en niet minder. De keren dat ik in de clinch ben gegaan met mevrouw C. zijn niet meer te tellen. Maar als er inspectie kwam, wat weken op voorhand al geweten was, moest er plots wel vers fruit en groenten op tafel komen. En flessen water, niet gevuld onder de kraan. En de oudjes zwegen en kwamen hun beklag bij mij doen. Vroegen of ze konden helpen in de keuken om toch maar de dagelijkse sleur te doorbreken. In ruil voor een kopje verse koffie of een stukje fruit. Zielig. Ze hadden stuk voor stuk schrik van mevrouw C., die nooit een vriendelijk woord over haar lippen kreeg. Die dunne felrode lippen, die haar deden lijken op een vampier. Wat ze in feite ook was, gezien ze haar bejaarden leegzoog langs alle kanten. Vroeg of laat zou de bom barsten, 't was kwestie van tijd. De kruik gaat zolang te water tot ze barst hé?
Mevrouw C. probeerde alles om mij aan haar kant te krijgen. Met een loonopslag, die ik dankbaar aanvaardde, er het mijne van denkende. Heb je een nieuwe tv nodig? Neem er maar ene uit de kelder, geen meubels nodig? Neem maar uit de kelder, 't staat er vol van. En de eigenaars zijn toch dood, die kunnen dat dus niet meer gebruiken. Voegde ze er al lachend aan toe. Ik vroeg me af welk verhaaltje ze de eventuele erfgenamen op de mouw spelde. Ik heb het haar ooit eens gevraagd en het antwoord was: de meeste kinderen willen die rommel niet. 't Zou kunnen, maar ik had er mijn bedenkingen bij. Welke kinderen willen geen splinternieuwe tv, die amper een maand oud is? Maar na verloop van tijd, als niemand iets komt opeisen werd mevrouw C. de rechtmatige eigenares. Wat mooi meegenomen was hé? En zo kon het personeel zich eigenhandig bevoorraden uit de kelders van het bejaardentehuis. En deed ik daar aan mee? Nee. Sorry, ik zou liegen, ik heb één keer een oude koekoeksklok meegenomen, maar die was feitelijk voor 't grof vuil, want er was een stukje van het hertegewei afgebroken en ze liep niet juist. Ik heb er jaren van genoten, maar ik moest wel telkens een kwartier erbij tellen aangezien ze een kwartier achterliep. Maar ik hoorde graag die koekoek en waande me in de Beierse Alpen.
Maar eerst een douche nemen…
©GoNo
feedback van andere lezers- Mephistopheles
lang leve de eenvoudige maaltijden
GoNo2: Ik werp een blikje op m'n blikje bonen in tomatensaus.... - manono
Je springt weer van de hak op de tak...
Drie keer 'maar' op het einde is een beetje te veel van het goede.
Toch is het boeiend om te lezen.
GoNo2: Dank u!
|
