Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (38)
(...) Of dat het huis nog net op tijd zou besluiten me het plezier niet te gunnen en in te storten net als ik een eerste voet op de drempel zet. Dit laatste leek me vrij onwaarschijnlijk omdat ik het een op zijn minst welwillende aard toedichtte, maar anderzijds zijn er wel onverwachtere dingen op mijn levenspad gekomen. Ik had namelijk een abonnement op de wet van Murphy, en dan vooral als ik me op Sint-Niklase bodem bevond.
Om het zekere voor het onzekere te nemen, besloot ik niet verder te dralen. Trachtend een laatste aarzeling te overwinnen, zette ik nog enkele passen langs de straat alvorens het terrein te betreden. Ik had sterk het gevoel dat ik door een onzichtbare scheidingswand moest stappen. Voorzichtigheid was geboden, wilde ik er niet in onzachte aanraking mee komen. Als een blinde stak ik behoedzaam mijn hand uit, om te constateren dat niets me scheidde van het grasveld. Toch leek de atmosfeer er op bepaalde manier anders, zachter en iets warmer. Ik keek nog eens naar mijn blote voeten op het asfalt zette langzaam een eerste pas op het droge gras. Het contrast met de prikkende steentjes van het warme straatoppervlak was groot en bracht gek genoeg een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht. Dit was een niet mis te verstane welkomstgroet. Traag en genietend van elke stap in het dikke donsgras liep ik schuin over het pleintje naar de zijkant van het huis om zodoende achterom te gaan. Het ritselen dat ik teweegbracht was het enige geluid dat de lome stilte brak. Ik had het gevoel me in een schilderij te bevinden, een surrealistisch, over-idyllisch tafereel waar de tijd stilstond, los van een buitenwereld en dat beviel me uitermate.
Dit welbevinden werd abrupt onderbroken, niet door het gedonder van een neerstortende bakstenen en dakpannen, maar door een flits van beweging die ik achter het linkerraam ontwaarde, nu ik bijna de hoek van het huis had bereikt. Meteen voelde ik een verregaand ongemak opborrelen dat er bijna voor zorgde dat ik prompt mijn maaginhoud van broodje Oudenaarde, stationsbuffetkoffie en bijbehorend Lotus-speculaaskoekje tegen dat raam lanceerde. Die reflex kon ik nog net bedwingen omdat ik zo medelevend was me ongewild, maar niettemin tot in het detail voor te stellen wat voor vreemd zicht dat wel zou zijn voor iemand die zich daarbinnen bevond. Het beeld van een duistere kamer, een raam dat uitgaf op een door welgeteld één boom beschaduwde verwilderde voortuin, en een druipende spuugvlek die plots het zicht belemmerde, stond me net iets te levendig voor de geest.
Snel ademend, met opengesperde neusgaten, trachtte ik weer tot mezelf te komen en te achterhalen wat ik had gezien. Hoe ik ook tuurde, ik kon geen beweging meer onderscheiden. Het was zo donker binnen dat ik alleen de achtertuin kon zien, door ramen aan de achterkant. De mogelijkheid dat onwetende buitenstaanders het lef zouden hebben gehad ons huis in te breken en zodoende te ontheiligen, maakte me woedend. Maar meteen drong zich ook een ander scenario op: misschien dwaalde hier een oude bekende rond. Stilaan verschenen contouren van oude meubels. Zo te zien stond alles nog op zijn oude vertrouwde plaats, wat een grote geruststelling was voor een conservatieveling als ondergetekende. En plots, toen ik dichterbij trachtte te kijken, zag ik een bleek gezicht. Een bleek, maar allerminst onbekend gezicht. Had mijn aflijvige vriend op eigen initiatief besloten zijn ondergrondse rustplaats om te ruilen voor zijn vertrouwde en meest geliefde omgeving? Dat zou me in elk geval een lugubere nachtelijke taak besparen, ware het niet dat het me vrij onwaarschijnlijk leek dat hij het me zo gemakkelijk zou maken, dat had hij bij leven ook nooit gedaan. Anderzijds zou het een kostelijke grap, helemaal naar Junkie's smaak zijn, mocht hij als smalle bleke gedaante in dat huis ronddwalen. Voor de gelegenheid had hij vast een butlerjas met flappen aangetrokken om zijn ontvleesde grijns kracht bij te zetten.
feedback van andere lezers- miepe
wat leuk om een djeckje te lezen zo af en toe
je schrijft eigenlijk precies zoals ik het graag lees
en dat is misschien niet zo'n compliment hoor
of jawel
JAWEL
maar ik wil bescheiden blijven en daardoor word ik net zo onbeschoft
dus
allé ik hou al maar op met de zeer veelzeggende zin "heel graag gelezen weer"
(is dit wel een zin)
jack: Hahahaha.
Ik hou wel van wat onbeschoftheid zo af en toe ;-) - henny
De geest van Junkie? De arme meid is ver heen, lijkt me.
jack: Hmm, dat valt nog best mee hoor ;-) - KapiteinSeBBos
je hebt jezelf overtroffen...
jack: gelukkig is dat in mijn geval nie altijd moeilijk ;-) - Mephistopheles
Die rotzak Murphy met z'n wetje heeft me in het verleden ook al stevig op de zenuwen gewerkt. Ik probeer al jaren achter een manier te komen om die wet te ontlopen maar het is niet gemakkelijk. Enfin, het allereerste stuk bracht mijn bloed aan het koken, maar daar kan jij natuurlijk niet aan doen hé?
Goed stuk, sferisch een tien op tien, maar broodje Oudenaarde klinkt me niet zo smakelijk
jack: Waarom bracht het eerste je bloed dan aan het koken? :-)
Dat broodje oudenaarde verwijst naar het begin van het verhaal, een broodje aangekocht en opgevreten in de stad ... je kan het al raden. - Mistaker
Zo'n butlerjas heeft wel wat...
Groet,
Greta (die deze week eindelijk weer eens met een Fout behangetje op de proppen komt)
jack: Haha, vind ik ook.
Neem je tijd! Iedereen heeft wel ns een schrijf-vrije periode... :-) - koyaanisqatsi
Spooky...
jack: Niet echt, nee... :-)
|
