Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (41)
(eerste stuk is herschreven gedeelte van deel 40:)
(...) In zijn testament had hij laten vastleggen dat hij wenste te worden begraven in de grafkelder van zijn familie, wat niet zo uitzonderlijk was, maar daar voegde hij aan toe dat zijn gebalsemde lichaam in een bepaald type doodskist moest worden geplaatst, iets hypermoderns waar ik me de precieze naam niet van herinner. "Echt slapen doe je pas op een echte matras", moet hij gedacht hebben. Wat me echter wel bijbleef was dat de buitenkant van duurzaam edel metaal en de binnenbekleding van purperen zijde was. Die kleur deed hem geen eer aan, tenzij het de bedoeling was dat hij er uitzag als een vampier met kanker. Hoewel ik er redelijk zeker van ben dat superieure wezens als vampiers immuun zijn voor die smerige mensenziekte. Hoe het ook zij: de man had duidelijk zin voor drama. Niet verwonderlijk dat hij afstamde van hetzelfde, adellijke geslacht als Junkie: de familie Tuypens, van Laboratoria Tuypens, die begin twintigste eeuw de beruchte "Poeders van het Witte Kruis" maakten, te weten een pijnstillend middel. En daarmee maakte België zijn debuut op de farmaceutische markt. Reeds in het gezegende jaar onzes heren 1938 sierden hun advertenties de kranten met de gevatte slogan "De heele wereld roemt de eigenschappen van de Poeders van het Wit Kruis!" En dat allemaal tegen de voordelige prijs van vier frank per doos van acht poeierkes. Op dat vlak zijn de tijden beslist veranderd. Doch geen nood, de affiniteit met snuifbare apothekerswaar was dusdanig diep geworteld in dit geslacht, dat ze onverminderd bleef verderleven in de volgende generaties. U ziet het: bloed kruipt waar het niet gaan kan.
De man zelve luisterde naar de welluidende naam Alphonse Tuypens en stond erop door zijn stadgenoten, die hij overigens eerder als zijn onderdanen placht te behandelen, te worden aangesproken als Monsieur Alphonse. Junkie doopte hem, naar Oost-Vlaamse traditie, om tot Nonkel Fong, wat een stuk beter in de mond lag voor simpele mensen als wij en dat bovendien beter paste bij zijn vergeelde rokersnagels- en tanden en zijn pokdalige rode gezichtshuid.
In elk geval werden zijn eigendommen op het Sint-Niklase industrieterrein al sinds de late tachtiger jaren niet meer gebruikt voor reguliere activiteiten. Af en toe was er weliswaar beweging in het achterste gedeelte van het magazijn, maar zelden of nooit overdag, wat niet veel twijfel liet bestaan over de aard der onderhandelingen die er werden gevoerd. Sociaal bewogen als we waren, konden we weinig interesse opbrengen voor wat er zich bij de buren afspeelde, als ze ons maar met rust lieten. Want die buur was tenslotte ook eigenaar van ons dierbare toevluchtsoord en zou niet aarzelen de mannen in blauw op ons af te sturen mocht hij merken dat zijn eigendom onrechtmatig werd bewoond. Om die reden moesten we ons uiteraard in zekere mate gedeisd houden wanneer we ginds verbleven, wat betekende dat we zo weinig mogelijk gebruik maakten van de beperkt aanwezige electriciteitsvoorzieningen. Gezien onze vanzelfsprekende voorkeur voor kaarslicht stelde dit weinig problemen. We hadden weinig nodig om onze tijd aangenaam in te vullen.
Aan de overkant van de straat bevond zich een oud grauw kantoorgebouw dat eveneens al jarenlang niet meer in gebruik was. Onze zin voor avontuur had ons naar de bovenste verdiepingen van dit gebouw geleid, alwaar we hadden ontdekt dat de grote ramen er een panoramisch uitzicht boden over de spoorweg en de rest van de stad erachter. Vooral op warme zomeravonden vormde dit een niet te versmaden schouwspel dat, samen met de dikke hoogpolige vloerbekleding, deze plaats tot een postmodern paradijs maakte, waar we dan ook menige uren doorbrachten. Ook daar zou ik for old times' sake een tussenstop moeten maken, ergens in de loop van mijn verblijf hier. Hoewel me bij die gedachte een bijna onhoudbaar gevoel van Junkie-loosheid overviel, want in tegenstelling tot ons huis, had ik niet het gevoel dat die kantoorruimtes-met-uitzicht doordrenkt waren van zijn aanwezigheid. Ik zag me met andere woorden nog niet zo snel weer vertrekken uit ons aloude nest. Het idee alleen al, veroorzaakte buikkrampen die ik maar met de grootste moeite kon negeren. Dat deed me eraan denken: ik zou eens moeten gaan kijken hoe het gesteld was met de sanitaire infrastructuur en meer bepaald of de spoelbak het nog deed. Anders zou het weer een gegoochel worden met emmers en regenwater. Dat was vroeger ook weleens het geval omdat die bak zijn taak slechts met wisselend succes volbracht.
feedback van andere lezers- KapiteinSeBBos
hoop dat je verhaal nog lang duurt...
ik sprak je geregeld aan op fb...maar zonder antwoord...
groetjes,
jack: K kan niet schrijven en chatten tegelijk, sebbos!
Verhaal is nog maar zowat halverwege dus geen nood.
Hoe heb jij dat nou zo snel gelezen, t staat er nog geen halve minuut :-D - GoNo2
't Valt mij soms ook op, dat er hier ongelooflijke cracks zijn in het lezen. Of zouden ze gewoon op uitstekend of goed klikken zonder er maar één woord van te lezen? 'k Begin zo m'n twijfels te hebben...
jack: K vraag mij dat ook dikwijls af :-) - miepe
te vroeg dees keer voor een eerste glas wijn erbij. ik wou eigenlijk dat het al avondde.
dat de naam Alphonse Tuypens welluidende is, is waar. ik kreeg weleswaar een flashback naar mijn kinderjaren, die ik grotendeels doorbracht tussen de voetbalpalen. mijn broers vonden het héérlijk om op mij te mikken en dus vlug de zus op de doellijn daar waar allang geen gras meer groeide omdat ze mij samen met het gras regelmatig wegmaaiden. maar wat heeft tuypens daar nu mee te maken? eigenlijk niet veel, maar ik dacht terug aan het voetbaltruitje waarin ze me steeds onderbrachten met "Marc Zeepcentrale" erop. na zo'n wegmaaibeurt in de soms ondergelopen kale grasplek was ik vast mooi om zien met mijn zeepreclame en mijn modderfiguur.
graaaaaag gelezen, al moet ik het in stukjes doen omdat internet niet altijd wil werken.
voilà en tot de volgende keer (weet nog niet goed wanneer ik voor een paar dagen weg zal moeten)
jack: Het is nooit te vroeg voor een glas wijn, Miepe, vooral in deze tijd van het jaar ;-)
Haha, herkenbaar, je flashbackje. Ik heb hier in mn tuin ook een goal met dito modderplek en zelfs nu nog moet ik daar soms gaan staan :-) Vast een mooi beeld om op zo'n zeepbus af te drukken als reclame, zo'n moddermiepe... :-)
Dank voor de uiterst fijne reactie! - Mephistopheles
Bloed kruipt waar het niet gaan kan vind ik een beetje een lullige uitspraak omdat bloed in principe niet kruipt maar vloeit. Met uitzondering van dit ene pietluttige detail dat ik als een papiersnede op mijn huid voel branden was het best weer een aangename leeservaring.
jack: Hahaha, tja, en papiersnedes kunnen errrrrrrrg vervelend zijn.
Tis mss idd een beetje lullig. Ik wou iets zeggen over tragische, onotkoombare, erfelijke voorbepaaldheid en heb dat op nogal clichématige wijze gedaan, ik beken. - Mistaker
Juist bij iemand die vrijwel nooit clichés gebruikt (zoals jij en ik) komt een cliché juist aan. Ik gebruik er nl. ook weleens één en dat is dan mijn rechtvaardiging.
Groet,
Greta
jack: Dankjewel voor de ruggesteun, ik denk er net zo over! :-)
|
