Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 26. vier vrouwen spelen vier mannen
Diane lachte. Bovenop de duin. Ze lachten alle vier. Verbonden zoals alleen vrouwen dat zijn: Zijzelf, Diane, Rien en de pop.
- We zijn met zijn vieren, zei Diane, misschien kunnen we kaarten.
- Nee, zei Rien beslist, we spelen een toneeltje.
Diane knikte geamuseerd.
- Ja, zei ze, we spelen dat we vier mannen zijn. We spelen het verhaal van de bedrogen kok.
Ze zweeg. Rien ook. Vragend. In verwachting.
Diane bleef maar glimlachen, veelbetekenend, bijna onheilspellend. Wat is die vrouw met ons van plan, dacht ze. Maar ze bleef wachten. Op het verhaal.
- Ik was een kok, zei Diane geheimzinnig, een voorname kok.
Ze nam het hoedje van Rien en zette het gewichtig op haar hoofd.
- En jullie zijn drie oude vrienden van mij. Ik kom jullie toevallig tegen hier op deze plek. We hebben elkaar al heel lang niet meer gezien. Jullie weten niet dat ik kok geworden ben.
- Dat zien we toch aan je muts, zei Rien enthousiast.
- Toch niet, zei Diane, en nam de hoed weer van het hoofd. Buiten draag ik toch geen koksmuts, domme vriend van me.
Diane ging recht staan. Ze stond ook op, nam Rien bij de arm en trok haar recht. Ze wees naar de pop.
- De pop, lachte ze, de pop is onze vierde man.
- Kom vriend, speelde Rien, we gaan naar de stad.
- Wat gaan we doen in de stad? vroeg ze. We zijn alle drie straatarm. We hebben bijna geen geld om van te eten. We kunnen niets gaan doen in de stad.
- Toch wel, zei Rien, in de stad beleven we een avontuur. Je zult wel zien.
Het was waar. Met Rien was naar de stad gaan steeds een avontuur. Nu meer dan ooit. De zandhoop veranderde terstond in een interessante bebouwde omgeving. Vol winkels met de gekste dingen in de uitstalramen. Ze stapten gedrieën voort, benieuwd of ze iemand zouden ontmoeten, Diane bijvoorbeeld die achter de heuvels verdwenen was.
- Kijk, wees Rien, daar loopt een deftige man. Kennen we die niet van ergens?
- Ja, sprak ze, het is een vriend van vroeger. Het lijkt wel alsof hij het beter stelt dan wij.
Ze naderden elkaar.
- Goeiemorgen samen, zei Diane, met een beminnelijke klank in haar stem. Ik geloof dat wij elkaar kennen, is het niet?
- Ja, antwoordde Rien enthousiast. Vroeger waren we vrienden, weet je nog. Je lijkt wel rijk geworden.
Diane lachte fijntjes.
- Ik ben kok geworden, zei ze, ik verdien goed mijn brood.
- Ik heb honger, fezelde Rien bij zichzelf.
- Dat mag je niet zeggen, zei de pop, dat is onbeleefd.
Diane had de korte conversatie niet gehoord. Ze liet Rien en haar even de tijd om wat voortgang in het verhaal te verzinnen. Maar omdat het driekoppige heerschap bleef zwijgen, nam ze het initiatief.
- Weet je wat, zei ze, het is net een goed uur voor een aperitiefje. Ik woon hier vlak bij. Ik heb nog enkele zelfgemaakte hapjes in huis. Ik nodig jullie uit.
De ogen van Rien glansden. Diane blonk van ingehouden pret. Wat voert die vrouw in het schild, dacht ze. Dit verhaal betekent iets. Ze neemt met ons een loopje. Ik moet participeren voor ze het helemaal naar haar hand zet.
- We zijn maar arme mensen, sprak ze, iets te gearticuleerd, we zijn er niet echt op gekleed om op je uitnodiging in te gaan.
Rien keek haar vragend aan. Dan streek ze met haar handpalm over de fijne stof van haar gloednieuwe jurkje. Ze kon zich niet goed voorstellen dat dit nu plots lompen geworden waren.
- Ik deel mijn hapjes graag met vrienden, zei de kok, jullie zijn welkom in mijn huis zoals jullie zijn.
- Kom, snoof Rien voortvarend, kom we gaan.
Ze stapten naar een deftig herenhuis, met een mooie sobere gevel. De kok ontving hen hartelijk en diepte een fles gekoelde witte wijn uit de picknickmand van Diane, die de gestalte aannam van een rijkelijk gevulde koelkast.
- Ik drink geen alcohol, zei Rien, haar blik verlangend gericht op de koelkast. Ik heb liever iets anders, en mijn vriend hier ook.
- Welke vriend? vroeg de kok geestig.
- Deze hier, wees Rien doelend op de pop, Lennart.
De kok wisselde een blik met haar, de andere vriend, naamloos nog.
- O juist, Lennart, ja, sprak hij verstrooid.
Vol toewijding zette hij hun daarop enkele heerlijke hapjes voor en schonk voor elk wat wils. Ze proefden van een variatie aan eenvoudige ingrediënten die wat bereiding, presentatie en combinatie betrof getuigden van een uitzonderlijke smaak. Rien kon haar honger niet verbergen. Ze deed zich te goed aan de enkele hapjes en verorberde schaamteloos het deel van Lennart, die niet tot eten kwam, erbij. Tot alles op was.
- Heeft het gesmaakt? vroeg de kok vriendelijk.
De drie vrienden knikten vlijtig.
- Weet je wat, stelde de kok voor, als jullie mij eventjes alleen laten en bijvoorbeeld een kleine wandeling gaan doen in mijn tuin, die helemaal tot aan de zee loopt, dan bereid ik jullie een maaltijd.
De drie stonden gehoorzaam op. Lusteloos. Zonder Diane hing het verhaal in de lucht. Ze had het helemaal in handen. Ze stapten zwijgend naar het water. De zeelucht drong tot diep in haar neusgaten. De zee waar al het water naartoe loopt. En alle verhalen. Gekend en ongekend. Uitgesproken of onuitgesproken. Opgetekend of verloren. Ook haar verhaal. Opgeborgen in haar vrouwenlijf. Onschendbaar maar clandestien.
- Ik heb honger, klaagde Rien. Ik heb keiveel honger. Waarom stuurt ze ons lopen?
- Je kreeg toch al een hapje, Rien. Kun je nu niet wat wachten? Je weet toch hoe Diane is. Ze neemt graag haar tijd om een maaltijd voor te bereiden. Ze heeft wel iets van een kok.
- Die hapjes waren veel te lekker, mokte Rien. Door die hapjes kreeg ik honger.
De waarheid uit de kindermond. Bloot. Juist. Niet mis te verstaan. Proeven doet verlangen. Verlangen naar wat je mist. Wie grote honger heeft, moet een aperitief gewoon afslaan. De gebruiken van de mensen zijn wreed.
- Daartoe dient een aperitiefhapje net, zei ze. Dan krijg je heerlijk zin om te eten. En dan smaakt het je beter.
- Ik wil eten, protesteerde, Rien, nu. Het hoeft niet lekker te zijn. Ik heb honger.
Alweer de nagel op de kop. Wie teveel honger heeft verslindt de maaltijd. En doet de kok geen eer aan. Ze nam de pop vast in de nek. En liet Lennart het woord nemen.
- Weet je wat, uitgehongerde sukkel, ga snel een portie frieten halen. Ik zal het niet vertellen aan de kok. Misschien kun je beter wat in je maag hebben op voorhand. Anders bestaat het gevaar dat je straks veel te gulzig alles naar binnen slokt. Dat vindt een kok niet fijn.
Rien zocht tevergeefs naar het onbestaande frietkraam. Besluiteloos bleef ze een tijdje staan. Dan holde ze naar het eerste het beste hoopje zand in de omtrek en speelde dat ze friet naar binnen speelde, veel, gulzig.
Zo gaat het prima, dacht Lennart in de gedaante van de pop, hoe meer ze nu eet, hoe minder ze straks kan eten. Dan blijft er meer voor mij.
Rien stopte met de voorstelling. Ze liet zich vallen in het zand.
- Wat is er vriend? Wat scheelt er toch?
- Ik ben dood, zei ze, haar maag bulkend van de frieten, ik heb mij dood gegeten.
Nog beter, dacht Lennart, nu moet ik mijn spel uitspelen. Mijn tweede vriend heeft even grote honger. Ik ben een slimme bedelaar. Ik vecht voor mijn brokken. En hij is in mijn macht totdat de kok het wrede wachten opheft.
- Heb jij ook honger, vriend?
Ze knikte. De dode vriend bewoog, toeschouwer geworden.
- Ik ga ook dood, zei ze, van honger en van het lange wachten. Je hebt gewonnen.
De pop juichte inwendig.
Ze keerden gedrieën terug. Diane sloeg niet eens haar ogen op. Vol overgave vervulde ze haar rol. Rien wist met haar dood zijn geen blijf. Ze sprong op en neer als een gevangen diertje. Nu moest de pop het woord nemen, Lennart, de slimme bedelaar.
- Vriend, het spijt me je te moeten zeggen dat mijn twee gezellen er van door zijn. De eerste gaf de voorkeur aan een ordinaire portie frieten; de tweede dacht dat je ons voor de gek aan 't houden was. Neem het hen maar niet kwalijk. Simpele mensen weten niet dat het geduld om op een goed verzorgde maaltijd te wachten altijd loont. Ze onderschatten je werk. Gelukkig ben ik er nog. Ik zal de maaltijd zeker eer aandoen. Ik mag dan al niet rijk zijn. Ik heb een goede smaak.
- Ik heb gekookt voor vier man, zei de kok verongelijkt, want na het eten wou ik met jullie een potje kaarten zoals vroeger. Zonder de twee anderen gaat het feest niet door. Het spijt me.
En hij stuurde de verrader zonder eten en zonder vrienden naar huis.
Rien klapte in de handen.
- Het toneel is uit! riep ze. Kunnen we nu aan tafel? Ik heb honger.
Ze schaarden zich rond de geïmproviseerde tafel. En deden zich te goed.
- Lekker, zuchtte Rien, mag ik nu van tafel? Mag ik naar de zee?
De twee vrouwen knikten en nipten bijna gelijktijdig van hun glas witte wijn.
feedback van andere lezers- commissarisV
Een ander kleedje voor je verhaal 'de kok'. Het rollenspel vind ik subliem.Als kers komt de sprekende pop Lennart op. uitstekend, vlotte taal. De bomen zijn nog duidelijk te onderscheiden. Ontzettend graag gelezen! - Jean_Loeckx
Je bent een superieur schermmeester, Vs,
hoe jij een dialoog door de gemoedslucht over en weer kan doen flitsen.
Prenez garde ! roepen en uithalen en pareren.
Jij bent - vind ik- onovertroffen in de degenkruising en de zijwaartse lancée (repliekcommentaren).
gg
PS
Alleen...alleen vind ik het soms wat "verwarrend" wie aan het woord is. En met de pop erbij is de rolverdeling hier wel erg belangrijk. Dat Rien denkt "wat is die vrouw met ons van plan" is bvb niet echt duidelijk, vind ik.
Vansion: Juist, Jean. De grootste moeilijkheid is dat het hoofdpersonage (de ikpersoon) geen naam heeft. Ik heb mij in alle bochten gewrongen om dat gedurende het volledige manuscript vol te houden , wel zo dat het niet zou opvallen. Hier is het technisch vrijwel onmogelijk, moet ik toegeven. Elke verduidelijking op dat gebied zou in het oog springen. En ... ja, die pop maakt het extra lastig. Enfin, heb me met dit huzarenstukje wel kostelijk geamuseerd. Hier was de pret wel echt voor 100 procent aan mijn kant. Al heb je gelijk dat het niet helder genoeg is.
|
