Volg ons op facebook
|
< terug
De Gelovige Pianist
De Gelovige Pianist
Het verhaal speelt zich af in de 20ste eeuw in de winter van 1990. Het gaat over de 12-jarige Jeroen die dagelijks naar de avondmis ging, maar op een avond -in de week voor Kerstmis- kwam er niemand opdagen, dus… werd de mis afgelast…
Donderdag 20 december 1990, het was één van de koudste dagen uit 1990, het was namelijk
-9,40°C. Velen waren al druk in de weer met de voorbereidingen voor Kerstmis.
In Lombeke luidden de klokken van de Sint-Bernarduskerk om de avondmis aan te kondigen. Zoals altijd was Jeroen ook op post, maar toen hij zijn fiets tegen de kerk zette, klopte er iets niet: het hele kerkplein was leeg, geen enkele auto te zien, terwijl er op andere dagen zelfs een tekort was aan plaatsen. Er was zelfs geen enkele fiets te bespeuren tegen de muren van de kerk, terwijl het anders wel een stortplaats van fietsen leek.
"Dit is vreemd… het hele plein is leeg…", verbaasd ging Jeroen de kerk binnen. Langs buiten was de kerk…oud, de natuursteen van de muren werd grauw door de zure regen. Maar langs binnen… De kerk was -met uitzondering van de beelden en schilderijen die telkens van elkaar verschilden- geheel symmetrisch.
Vooraan in de kerk stond het altaar. Er lag een wit kleed over en het was versierd met twee mooie witte kaarsen -één aan elke kant- met een gouden kruis erop. En er was ook een fraai versierde adventskrans met vier rode kaarsjes.
De laatste kaars was nog niet zo lang geleden aangestoken, wat betekende dat de laatste week voor Kerstmis net was ingegaan. Dus iedereen was dus druk in de weer met de kerstinkopen, het decoreren van de tuin en de kerstboom met lichtjes in verscheidene kleuren en vormen. Iedereen… iedereen behalve Jeroen, zelfs de priester was volop bezig met het versieren van de kerk.
Omdat er nog geen enkele stoel bezet was, ging Jeroen dan maar op de eerste rij zitten.
Een tijdje later keek hij op zijn horloge: "Vreemd", dacht hij bij zichzelf, "al een kwartier gepasseerd en behalve een seniorenpaar dat enkel een kaarsje kwam aansteken, even tot bezinning kwam en toen weer vertrok…" . Zijn gedachten werden plots verstoord, doordat er naderende voetstappen weergalmden…
Het was een groot gestalte, priester Van Daele, hij droeg een lange paarse kazuifel. Hij had wel al grijs haar, maar nog geen kale plekken op zijn hoofd. Jeroen schatte hem ergens in de 70.
"Meneer?" aarzelde Jeroen. "Zeg maar Marc, Jeroen", zei de priester. "U… kent… mijn naam?" stamelde Jeroen. "Natuurlijk ken ik jouw naam! Eén van de weinige jongeren die soms naar de kerk komen, maar jij komt dan nog elke dag, zelfs als er niemand naar de kerk komt omdat het te koud is, of zo. Ik weet niet waarom er niemand is. Misschien komt het doordat iedereen", Jeroen keek verontwaardigd naar de priester, "… of toch bijna iedereen, druk in de weer is met kerstinkopen te doen, of hun huizen te versieren", antwoordde Marc.
"Maar, wat wou je nu ook alweer vragen?" voegde hij eraan toe. "Of de mis nu nog zou doorgaan", antwoordde hij. "Wel, ik heb er ook al over zitten piekeren. Maar als er niemand komt opdagen -buiten jij dan- kan ze moeilijk doorgaan, hé. Dus van mij zou je nu naar huis mogen gaan."
"Euh…eigenlijk…moet ik iets bekennen, meneer, euh Marc", voegde hij er vlug aan toe en Marc moest lachen, "…momenteel gaat het niet zo goed tussen mij en mijn ouders, we hebben een beetje ruzie. Dus weet u soms iets waarbij mijn ouders zich niet ongerust hoeven te maken en ik niet thuis hoef te zijn?" Jeroen hoopte en was er zelfs zeker van dat de wijze man wel een ideetje zou hebben.
"Wat dacht je ervan om een keertje op mijn…piano". Bij dat woordje, begon Jeroen plotseling te glunderen, hij had altijd al piano willen leren spelen, maar mocht het nooit van zijn ouders -dat was dan ook de reden van de ruzie- en nu kreeg hij opeens de kans voorgeschoteld, dit was zijn droom.
"…te spelen?" "Ja, natuurlijk! Ik verlang al van kinds af aan piano te leren spelen! Hoe wist je dat?!" Jeroen was in de wolken, zelfs nog hoog boven de wolken. "Oh…ik heb mijn bronnen zo hierboven…", en Marc wees naar boven, hij bedoelde God, "En je ouders, die houden ook nog van je, hoor. Ze twijfelen -al heel lang- om een piano te kopen, maar je moet één ding weten Jeroen: je ouders houden van je en ze zullen voor altijd van je blijven houden. Oké?" "Oké. Wanneer vertrekken?" vroeg Jeroen haastig.
"Ik ga eerst mijn kazuifel uittrekken, en dan kom ik, ik zal me haasten", en hij voegde de daad bij het woord. Zo snel als hij kon haastte hij zich naar de sacristie om zich om te kleden en keerde -toen hij zich had omgekleed- terug naar Jeroen.
Marc knikte naar Jeroen als teken dat hij klaar was om te vertrekken, Jeroen knikte opzijn beurt terug en zo vertrokken ze samen naar de dekenij, het huis van de priester. "Kom binnen en loop maar door, de eerste deur rechts staat mijn piano" zei de priester gastvrij, toen hij de klink omdraaide en de deur met een ruk openduwde. Jeroen trad de grote, mooi opgeknapte villa binnen. Aan de wanden van de lange gang hingen prachtige schilderijen.
Toen hij de deur had geopend en in de kamer stond, kon hij het niet laten om zich aan de piano te zetten. "Ik wist dat je het niet zou kunnen laten", Marc verscheen in de deuropening en Jeroen schrok. "Het geeft niks, hoor. Kijk…dit is de do", hij wees naar de eerste witte toets op het klavier, "en dat de re", en zo ging hij alle toetsen af.
De eerste dagen leerde Jeroen de namen van de toetsen aan en leerde ze ook gebruiken. De week na Kerstmis leerde Jeroen in het begin nog kleine melodietjes, maar omdat hij een echt talent was op de piano, kon hij al na twee weken Für Elise van Ludwig Van Beethoven spelen.
Hij trad nog vaak op, en dat werd de doorbraak om een eigen piano te krijgen. Hij groeide nog verder op tot een beroemd pianist en kreeg zelfs nog de bijnaam 'de gelovige pianist'.
feedback van andere lezers- manono
Het schrijven zit duidelijk in je bloed.
Een tijdje later keek hij op zijn horloge ... : die zin klopt grammaticaal niet. Ik zou dubbel punt weglaten en een nieuwe zin beginnen met 'Vreemd', dacht hij bij zichzelf, "al een kwartier gepasseerd en NIEMAND DAAGT OP behalve een seniorenpaar...'
De dialoog tussen de priester en Jeroen is goed geschreven maar de puncties kloppen weerom niet. Ook zou ik wat Jeroen zegt en wat de priester zegt niet op dezelfde regel plaatsen.
Verder vind ik het boeiend en qua idee ook vrij origineel.
Neem dus de leestekens eens onder handen. Je kan altijd in boeken kijken hoe er wordt omgegaan met leestekens in dialogen.
Succes!
darkrainop: bedankt, het was een verhaal voor de junior journalisten wedstrijd met als thema muziek - ivo
ik volg manono helemaal
darkrainop: bedankt - GoNo2
Doe zo voort hé?
darkrainop: zal ik zeker doen - miepe
ik vond je titel al heel smakelijke lachen opwekkend
dan begon ik het ook nog wat spannend te vinden ook, al liep het verhaal niet zoals ik het eerst in mijn hoofd had zitten
en op het einde ook, dacht ik even dat die lieve jeroen in de val van de boze priester zou trappen, maar het bleek een heel lieve man te zijn.
een opluchting toch wel
blijf maar schrijven, je doet dat goed!
darkrainop: Bedankt voor de motivatie en ik zal zeker verder blijven doen - Magdalena
knap, boeiend en hoopgevend verhaal!
(PS neem me niet kwalijk: ik was eerst met 'Daad en Verraad' begonnen, maar op deze site lees ik nooit dingen die in één maal zo veel tekst publiceren: heb te weinig tijd. Deze site dient voor mij om korte stukken te lezen. De trein is voor boeken.)
darkrainop: nu ben ik begonnen het verhaal per hoofdstuk online te zetten - Victoria
klopte er iets niet: in deze zin zou je beter schrijven: merkte hij dat er iets niet klopte. in één zin moeten beide onderwerpen dezelfde zijn.
Langs buiten = vlaams: aan de buitenkant
buiten jij dan: behalve jij dan
al na twee weken 'Für Elise" spelen? dat is echt wel mirakuleus :-)
Heel mooi geschreven voor een jonge knaap als jij! Niveau !!!
darkrainop: dank je wel
|
