Volg ons op facebook
|
< terug
Zonnetent
"Je vader heeft gebeld," zei mijn, inmiddels ex, echtgenote op een toon die je ook zou gebruiken voor de mededeling dat het oud papier deze week niet op dinsdag maar op donderdag wordt opgehaald.
"Was er wat?" informeerde ik, waarbij ik trachtte dezelfde toonzetting te gebruiken.
"Weet ik niet, hij wilde jou spreken," was het antwoord, op een interesseniveau dat nu gereduceerd was tot een ontvangstbevestiging van de folder van het Kruidvat.
Een onrustig gevoel bekroop me, het was niet zijn gewoonte om te bellen.
Mijn vader kennende, kon de reden echter uiteenlopen van een trivialiteit tot de mededeling dat hij opgenomen diende te worden voor een dringende chemokuur.
Deze laatste overweging deed me besluiten hem terug te bellen.
Hij meldde zich aan de telefoon met het bekende sonore stemgeluid.
Na het uitwisselen van de gebruikelijke, korte beleefdheden vroeg hij mij wanneer ik weer eens langskwam.
Dit was meestal het signaal dat hij een verzoek had waarbij van mij enige inspanning en/of collaboratie werd gevergd.
Ik sprak met hem af om zaterdagmorgen even langs te komen, wat prima uitkwam voor hem.
Toen ik aanbelde, deed mijn moeder open.
Zoals gebruikelijk omhelsde ik haar en beantwoordde gedwee haar vragen omtrent gezondheid, werk en huwelijk; hoewel, om haar niet te verontrusten, niet alle categorieën in dezelfde waarheidsgraad.
Ik trof mijn vader aan in de woonkamer.
De Telegraaf lag uitgespreid voor hem op tafel.
Ik gaf hem een hand en schoof aan.
"Kijk jongen," zei hij, wars van enige opbouw om tot de aanleiding voor zijn uitnodiging te komen of wat inleidend gekeuvel, "ik heb een zonnetent besteld."
Terwijl hij dit zei, nam hij met een licht theatraal gebaar zijn leesbril af en staarde mij aan om te controleren of de draagwijdte van deze mededeling toch wel in zijn volle omvang tot mij doordrong.
Ik realiseerde me dat hij in het verleden wel eens de opmerking had gemaakt, dat het prettig zou zijn, om het kleine terrasje aan de achterzijde van het ouderlijk huis, gelegen tussen het aangebouwde schuurtje en de betonnen schutting van de buren, met een zonnetent te overdekken.
Alles bij elkaar was het perceel zo'n vijfentwintig vierkante meter groot.
"Zo!" kon ik opgelucht uitbrengen, met in het achterhoofd de langzaam uitdovende onheilstijding van de chemokuur.
Wellicht bevreemdde de opgeluchte wijze waarop ik reageerde hem enigszins omdat hij mij onderzoekend aankeek.
"Alles goed met je?" vroeg hij onverwacht.
"Ja, zeker, niks aan de hand, lijkt me een prima idee pa," herstelde ik mij vlug.
Met een voor mij duidelijk waarneembare argwaan hernam hij het woord: "Ik zag hem staan in een folder en heb hem deze week telefonisch besteld, ze hebben hem voor mij weggelegd."
De aankoop bleek gedaan bij een hobbyzaak annex ijzerwarenhandel in een wat grotere plaats, zo'n 15 kilometer bij ons vandaan.
"Normaal gesproken zou ik er op de fiets naar toe rijden, maar je begrijpt ook wel dat ik zo'n gevaarte niet in mijn fietstas krijg."
Ik begreep wat het probleem was.
Vader bezat geen auto, wèl een rijbewijs, dat hij stipt op tijd liet verlengen, maar géén auto.
"Daarom," ging hij verder, "wil ik je vragen of we dat ding samen met de auto konden ophalen?"
Een lichte euforie overviel me, vader had me nodig!
Dit was één van die zeldzame momenten om te koesteren.
"Natuurlijk pa, met alle plezier, wat mij betreft doen we het vandaag nog!" verkondigde ik blijmoedig.
Blijkbaar was de blijmoedigheid, deels ingegeven door het besef dat de uitnodiging voor het gesprek niet resulteerde in maandenlange bezoeken aan het ziekenhuis, iets te uitbundig.
De onderzoekende blik kwam terug in zijn ogen.
"Heb je gedronken jongen," vroeg hij, met een lichte mate van ongerustheid in zijn stem.
"Welnee pa, hoe kom je daar nou bij?" riposteerde ik half verontwaardigd, half lachend.
"Weet je wat," stelde ik hem voor, "laten we er nú om rijden, de auto is pas gewassen en de bagageruimte is leeg, we vouwen de twee achterste stoelen op zodat we een grote laadvloer hebben."
Zijn gezicht klaarde direct op, met dit voorstel was ik weer de man naar z'n hart.
"Dat is prima jongen," zei hij en borg zijn leesbril zorgvuldig op in zijn onverwoestbare roestvrij stalen behuizing.
We namen afscheid van moeder onder de belofte niet langer weg te blijven dan nodig en vertrokken met het beeld van een uitbundig wuivende moeder in de zijspiegel.
"Praktische wagen," merkte vader goedkeurend op, terwijl zijn blik over de immense laadruimte gleed.
Ik glimlachte en concentreerde me verder op de weg.
Twintig minuten later kwamen we aan op de plaats van bestemming.
Ik parkeerde de auto achterwaarts in één van de spaarzame vrije parkeerplaatsen.
"Netjes gedaan jongen," sprak vader.
Eigenaardig hoe dit soort eenvoudige opmerkingen van hem mijn gevoel van eigenwaarde tot Mount Everesthoogte kon doen stijgen.
Vader bleef nog even buiten voor de winkel staan.
Dat was zijn gewoonte.
Alvorens een belangrijke aankoop te doen, wilde hij het ultieme moment waarop het begeerde object van eigenaar verwisselde, nog even rekken.
"Kom," sprak hij toen de bevrediging maximaal was, "laten we naar binnen gaan."
We traden binnen in een wat slordig ingerichte verkoopruimte, met aangrenzend het magazijn annex werkplaats, waar duidelijk hoorbaar herstelwerkzaamheden werden uitgevoerd.
Het geheel maakte op mij een wat twijfelachtige indruk.
Kennelijk straalde ik dit ook uit, wat mijn vader niet ontging en hem een lichte frons bezorgde.
Manmoedig begaf hij zich naar de verkoopbalie.
Na enkele ogenblikken kwam er een frisse jonge kerel vanachter de flexibele afscheiding met de werkplaats.
Hij was gekleed in een blauwe, nauwsluitende broek en een roze overhemd met een verkreukelde, zijden stropdas die duidelijk betere tijden had gekend.
Ook mijn vader was dit niet ontgaan, kennelijk bleven zijn ogen op de stropdas rusten, wat de jongeman ertoe bracht zijn handen enigszins beschermend naar de keel te brengen en wat licht sjorwerk aan de knoop te verrichten.
"Kan ik u helpen?" sprak hij op een opvallend opgewekte toon, daarbij de fout makend zijn blik aan de mijne te hechten in plaats van aan die van vader.
Vader kuchte even, teneinde deze in zijn ogen pijnlijke situatie recht te zetten.
"Ik heb deze week gebeld met, naar ik veronderstel, de eigenaar van de zaak en heb bij hem een (hier pauzeerde hij even) zonnetent besteld," sprak hij, waarbij hij zich bediende van een soort Nederlands dat wij thuis niet van hem gewend zijn.
De verkoper keek hem guitig aan, waardoor er wederom een frons verscheen tussen vaders wenkbrauwen.
"De eigenaar zal het waarschijnlijk niet geweest zijn mijnheer," deelde hij quasi ironisch mede, "die zit momenteel op een cruise in het Caribisch gebied", "maar," ging hij verder, "als u het over een zonnetent heeft, hebt u waarschijnlijk met Bennie gesproken."
Ik zag vader, die met zijn gedachten nog onderweg was naar het Caribisch gebied, een enigszins weifelende beweging maken.
De frisse jongeling had zich inmiddels omgedraaid en zijn hoofd tussen de afscheidingslappen van het magazijn gestoken.
"Hé Bennie, kom ès effe met een zonnetent," hoorden we hem, gedempt door de lappen, roepen.
Enige tellen later dook er uit de werkplaats een groezelige figuur op.
Dit bleek de aangesproken medewerker te zijn.
Bennie had 's morgens zijn weelderige haardos voorzien van een hoeveelheid gel die ongetwijfeld toereikend zou blijken tot het eind van de maand.
Verder droeg hij een lapje voor zijn linkeroog en miste hij rechts bovenaan een snijtand.
De kleur van zijn overige tanden deed vermoeden dat er op korte termijn nog meerdere zouden verdwijnen.
Bennie stapte op ons toe en deponeerde zonder al te veel plichtplegingen een doorzichtige plastic zak op de toonbank.
De zak mat ongeveer 40 bij 30 centimeter en zou perfect in een fietstas gepast hebben.
Door het matte omhulsel heen scheen het oranjekleurige weefsel met een uitbundigheid die welhaast ongepast leek.
Van op afstand keek mijn vader enigszins bevreemd naar het voorwerp.
Bennie daarentegen, keek met zijn resterende oog triomfantelijk in onze richting.
"Asblief," sprak hij welgemeend om daarna weer spoorslags naar zijn vertrouwde omgeving terug te keren.
De jonge verkoper nam snel het initiatief over.
"Ziezo," sprak hij met een niet onbelangrijke mate van voldaanheid, "onze luxe zonnetent, een van de toppers uit ons gamma!"
Vader had zich inmiddels in de richting van het object bewogen en beroerde met zijn rechterhand het omhulsel.
Hij deed dit met een tederheid die ik persoonlijk zou bewaren voor de zachte welving van een vrouwenborst.
"Is hij... compleet?" hoorde ik hem aarzelend vragen.
"Jazeker," orakelde de verkoper, "Bennie controleert persoonlijk of alle touwtjes aanwezig zijn."
"Touwtjes…," sprak vader nauwelijks hoorbaar.
"Jazeker," ratelde de verkoper door, "tevens hebt u 12 maanden garantie op de kleurechtheid van het doek."
Deze opmerking deed de schouders van vader weer opveren.
"Goed," sprak hij, "dan zullen we nu maar eens afrekenen."
Na de financiële afwikkeling nam vader met een kalmte, die ik tot op vandaag nog in hem bewonder, de zak met inhoud tussen duim en wijsvinger.
Welhaast achteloos liep hij met zijn zojuist verworven bezit de winkel uit.
Ik opende voor hem de kofferruimte van de auto. Bedachtzaam zag ik hem het pakketje over de laadvloer schuiven tot het tegen de achterzijde van de passagiersstoel belandde.
Onzeker tastte de blik van vader de gigantische leegte van de laadruimte af op zoek naar een mogelijk betere ligplaats voor het kleinood.
"Hier ligt hij goed pa, " sprak ik hem bemoedigend toe. Hij knikte en trok zijn jas wat strakker rond zich. "Ja", zei hij, "hier ligt hij prima."
De terugweg legden we in een zo mogelijk nog grotere stilte af dan de heenreis.
Even dacht ik mijn vader het woord "Caribisch" te horen mompelen, maar achteraf kwam mij dit onwaarschijnlijk voor.
Toen ik de auto voor het ouderlijk huis parkeerde, bleef vader nog even zitten en keek gespannen naar het raam van de woonkamer.
Moeder was niet te zien, op dit tijdstip was het meer dan waarschijnlijk dat zij inkopen aan het doen was voor het avondeten.
Gerustgesteld verliet vader de wagen, ik nam de zonnetent uit de auto en volgde hem in huis.
"Leg hem maar in de schuur," sprak hij zonder om te kijken en stapte de kamer binnen.
Nadat ik de tent op zijn werkbank in de schuur had gelegd, trof ik hem aan in de zetel bij de haard.
Ondertussen had hij zijn meerschuimen pijp aangestoken.
De blik in zijn ogen verried dat hij zich opgelaten voelde.
"Nu kan je wat meer van je terras genieten," opperde ik, in een poging de gespannen sfeer wat te breken.
Hij keek me aan met een blik waaruit complete berusting sprak.
"Zeker jongen," sprak hij, "Ma zal er blij mee zijn, ze zeurt er al zo lang om."
"Mocht je me nodig hebben om hem op te zetten, dan bel je maar," bood ik hem aan.
"Dat komt wel in orde," sprak hij zacht, "ik heb niet de indruk dat het opzetten veel problemen zal opleveren."
Toen ik wegreed, stond hij voor het raam.
De handen in de zakken.
Zijn blik strak gericht op de kofferbak van mijn auto.
feedback van andere lezers- ivo
oeps, wel aandoenlijk geschreven amai ... mooi geschreven ..
lappes: Merci Ivo. - manono
Henk, driemaal uitstekend zou ik je willen geven.
In je schrijven zit op een zeer veerkrachtige maar evenwichtige wijze verschillende lagen met elkaar verweven.
1° : verhouding vader zoon: de zoon kent de vader heel goed, is vragende partij om hulp te bieden. De vader vraagt hulp door middel van de zonnetent.
2° er zit een snuifje cynisme in maar net niet genoeg om 1° in de schaduw te stellen
3° je raakt subtiliteiten aan die... ver gaan
Zoals bv het einde : de kofferbak.
Tussen de lijnen door komt er zoveel uit en toch is alles in evenwicht met elkaar.
Ik wou dat ik zo kon schrijven. Doe er iets mee. Echt waar. Ik meen dat.
lappes: Bedankt voor je leuke reactie, zal me eens oriënteren binnen de uitgeverswereld. - MarieChristine
Ik ben nog maar pas lid, en kon niet eerder feedback geven. Dit verhaal echter vond ik het mooiste dat ik hier al gelezen heb. Een echte schrijver waardig. Proficiat!
lappes: Pfoeh, ik begin er zowaar van te blozen! Dikke zoen... - hettie35
Ontzettend mooi geschreven ik zou er zeker mee doorgaan
want je hebt echt talent,
groetjes Hettie
lappes: Sta mij toe u hartelijk te danken voor uw vriendelijk commentaar. - pieter
Beste Lappes,
Wat mij treft zijn de goede persoonsbeschrijvingen en je geeft de verhoudingen tussen de diverse personen goed weer. Zonder die expliciet te benoemen.
Groet,
Pieter.
lappes: Thanks man!
|
