Volg ons op facebook
|
< terug
eeuwige geliefden in het nergens en niets (5)
Ze boort haar ogen recht in de mijne en kijkt me aan. Opnieuw stilte. In haar hoornvlies tekent zich een uitgeholde, pijnlijke blik af. Een blik waar het fonkelen van de sterren in ophoudt. Een blik die zwaar is van eigen betekenis, alsof het wil wegvluchten van zichzelf. In de baarmoeder van mijn gedachten voel ik een einde naderen. Een naderend einde dat zal toeslaan als een gifslang. Een einde dat me zal bijten als een groefkopadder. Ik blijf haar afwachtend aanstaren maar ze zegt geen woord. De schaduwen in het vertrek dansen griezelig om haar heen en het zorgeloze porselein van haar gezicht begint barsten te vertonen. Barsten die een branderigheid ontbloten terwijl haar gelaatstrekken beginnen te verstenen.
'Je moet hiermee ophouden', zegt ze uiteindelijk.
'Ophouden?' vraag ik, 'ophouden met wat?'
'Met jezelf af te vragen wat er gisteren gebeurd is en waarom je je het niet kan herinneren.'
'Maar is het dan geen normale reactie van me om af te vragen wat er gebeurd is als ik het me niet meer kan herinneren? Daar is toch niets mis mee?'
ze houdt mijn ogen hardhandig vast in de hare. Het is een hulpeloze blik. Een kwade blik. Een gefrustreerde blik. Een hutsepot van allerlei emoties die in haar huizen en op genadeloze wijze door haar heen slingeren. Mijn gedachten beginnen te spinnen. Ik tracht te achterhalen wat ze me duidelijk wil maken. Beelden en voorgevoelens ontsluieren slechts kleine fragmenten. Fragmenten die weinig houvast bieden en een koude, bodemloze afgrond met zich meebrengen. Eilanden van vermoedens in zeeën van onzekerheden.
'Neen', zegt ze uiteindelijk met een geïrriteerde flikkering in haar ogen, 'daar is niets mis mee. Het gaat hem om waarom je je het niet meer kan herinneren.'
'Dus het gaat toch daarover?' vraag ik met een wrang glimlachje, 'omdat ik dronken was?'
Ze knikt instemmend.
'Overdrijf je nu niet een beetje?'
'Overdrijven?' vraagt ze kwaad. De zachte warmte van haar anders zo tedere stem verandert plots in een ijskoude gletsjer. 'Wel dan, weet je nog wat we gisteren gedaan hebben?'
'Ik zei je toch al dat ik me gisteren niet meer herinner.'
'Goed dan. Eergisteren.'
'We zijn uit eten geweest samen met je zus en haar vriend en hebben daarna een film meegepikt in de bioscoop.'
'Dat was drie dagen geleden.'
'Meen je dat?'
Ze knikt.
'Hoe kan dat dan? Wat is er dan al die tijd daartussen gebeurd?'
'Jij die twee dagen lang op zuiptournee was, alweer!'
Ze staart me staalhard aan. Een ijzeren blik die zelfs in het heetste vuur niet meer te smeden valt. Ik weet dat ze een antwoord van me verwacht maar mijn woorden zijn zoek. Ze zijn gevlucht en het enige wat me rest zijn vraagtekens. Vraagtekens die ik vermoedelijk zelf getekend heb.
'Het spijt me', zeg ik, nadenkend over wat ik eventueel nog tegen haar kan zeggen want ik weet dat ze met een eenvoudige spijtbetuiging geen genoegen zal nemen.
'Dat zeg je wel vaker', werpt ze terug, duidelijk niet van plan zich te laten inpalmen door een vluchtige schuldbekentenis, 'en ik begin er genoeg van te krijgen. Overigens weet ik ook niet of je het meent.'
'Wat meent?'
'Zeggen dat je spijt hebt.'
'Natuurlijk wel', zeg ik vluchtig, 'waarom denk je dat?'
'Omdat ik je al meerdere malen duidelijk gemaakt hebt dat ik me grijs erger aan die alcoholische escapades van je, maar je blijft ermee doorgaan.'
'Misschien herinner ik me de vorige keren dat je me je ergernis daarover duidelijk maakte niet meer omdat ik toen te dronken was om het nog te beseffen,' reageer ik op grappende, plagende toon, in de hoop de plotse laag ijs die over haar heen gekomen is te bestrijden met een vlaagje humor. Het mislukt echter. Aan haar gezichtsexpressie valt te zien dat ze niet onder de indruk is. Mijn poging om de situatie in het grappige te trekken ketst als een hagelsteentje op haar af.
'Sorry,' zeg ik met een moedeloze zucht, 'ik bedoelde het niet slecht. Ik wou alleen maar..'
'Grappig zijn,' onderbreekt ze me streng, 'dat weet ik. Je wil altijd maar lachen en de spot drijven met alles en iedereen. Dat is jouw probleem: jij neemt niets ernstig.'
'We zijn sterfelijke wezens, Natasha, en dat betekent dat we op een dag dood gaan, zonder uitzondering. Wat is het nut van het leven ernstig te nemen als je het toch niet overleeft?'
'Dat bedoel ik nu net,' zegt ze, 'dat nihilisme van je. Je wil altijd maar koste wat kost het leven van elke betekenis en waarde ontdoen. Daarom dat je niets serieus neemt.'
'Ik neem jou serieus.'
'Dat zeg je nu maar ik heb vaak een andere indruk.'
Plotse, tergende stilte. Met neergeslagen oogleden staat ze op uit het bed. Een beweging van schreeuwende armen en huilende benen. Ze ontwijkt mijn blik en stapt op de kleerkast af. Ze trekt de deur open, die knarsend gehoorzaamt, en begint haar bezittingen bij mekaar te scharrelen. Enkele slipjes, een blouse, bh's, een rok. Ze stopt het allemaal in haar zwarte rugzak en sluit de rits. Ik weet wat ze van plan is maar kan me nauwelijks bewegen. De duivel laat me niet los. Mijn energiereserves heeft hij leeggedronken, tenzij ik dat zelf gedaan heb, want ook dit kan ik me niet meer herinneren. Nadat Natasha haar bezittingen bij mekaar gedaan heeft stapt ze op de stoel af aan het andere uiteinde van de slaapkamer. Ze ontvouwt de kledij die aan de leuning hangt en begint zich te kleden. Haar handelingen zijn uitzinnig en ongecontroleerd, doorspekt met een woede die ze tracht te beheersen zonder dat ze hier volledig in weet te slagen. Ik weet dat het een woede is die me weldra het genadeschot zal toedienen.
'Ga je weg?'
Ze reageert niet. Haar stilzwijgende antwoord weerklinkt oorverdovend in mijn oorschelp. De geluidloosheid beukt explosief in op mijn trommelvlies. Ik voel mezelf doof worden. Doof van de stilte. Doof van haar stilte. Met veel moeite probeer ik recht te staan. Een helse taak. Het bonzen in mijn hoofd wordt erger. Het lood in mijn ledematen wordt zwaarder.
Ze doet haar tweede schoen aan en maakt vervolgens aanstalten om de flat te verlaten. Het geluid van haar hoge hakken op het laminaat weerklinkt schel en penetrant, bijna alsof ze mijn trommelvliezen doorklieven. Met mijn laatste krachten tracht ik haar tegen te houden, en ook al weet ik bij voorbaat dat het me waarschijnlijk bitter weinig zal opleveren, iets drijft me om dit te doen. Iets zet me aan om deze laatste akte in te zetten. Een zinderende kracht die niet zal wegebben vooraleer ik eraan ingeef. Een zinderende kracht die in de ogen van een beter iemand dan ik slechts wanhoop is.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
't Zat er aan te komen natuurlijk...
Mephistopheles: Verbaasd? - jack
Hmmm het grote mysterie was simpelweg een alcoholprobleem? Ik had het moeten weten ;-) zelden wordt daar zo mooi over geschreven.
Mooi stukje!
Mephistopheles: niet zo'n geweldig originele wending, ik weet het, maar het is me nu eenmaal wel al eens overkomen dat ik bijvoorbeeld dacht dat het een woensdag was terwijl het eigenlijk al een paar daagjes later was. Shit happens. - manono
Heel herkenbaar! Vanuit Natasha's oogpunt.
Als partner ben je meer mama aan het spelen dan wat anders. Een dooddoener voor de romantiek.
Hoe je het evenwicht houdt tussen zware metaforen 'baarmoeder, porselein, ...), gedetailleerde analyse en toegankelijkheid is me een raadsel.
Mephistopheles: als je partner bent ben je meer mama aan het spelen zei je zonet, een vrouwelijk standpunt, waar je zeker geen ongelijk in hebt. Vrouwen hebben meer verstand van opvoeden dan mannen, de meeste mannen zijn toch altijd op zoek naar een moederfiguur (of ze het nu toegeven of niet). De schoonheid van de vrouw ligt hem erin dat ze dit kunnen geven, de lelijkheid van de man ligt hem erin dat ze het zelden waarderen wanneer het er is. Liefde is een paradox vanuit mannelijk standpunt bekeken.. (tenzij ik mezelf iets aan het wijsmaken ben maar zo heb ik het tot nu toe ervaren) - julien_maleur
Ik vond dit prettig lezen. Een goede raad: als je met een vrouw (of jouw vrouw) uit bent en je drinkt overvloedig, hou dan op een briefje bij wat je eigenlijk allemaal aan het doen bent. Kan moeilijkheden voorkomen. Of drink met mate.
JM
Mephistopheles: Eerder met mate drinken dan want zie dat je dat briefje kwijt speelt - Mistaker
Oeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!
Heel graag gelezen weer.
Groet,
Greta
Mephistopheles: Dank je, deze reeks is inmiddels af. Dat gevoelige gedoe heeft lang genoeg geduurd. Morgen ga ik terug wat gemener beginnen schrijven
|
