|
< terug
Een kleinood
Als het leven Patrick één ding geleerd had, dan was het dat sommige vermoedens als een kleinood mogen gekoesterd worden. Het vermoeden dat zijn vrouw Maureen niet zonder hem kon leven bijvoorbeeld. Niet dat ze dat ooit zo verwoord had. Alleen meende hij dat alles achter haar irissen te lezen net voordat ze zich die avond in de zetel tegen hem aanschurkte. Dat vermoeden schonk hem een prikkelend gevoel. Alsof hij in een achtbaan zat, net voor de afzink naar beneden. Bovendien deed het vermoeden ook twijfel rijzen over zijn eigen gevoelens.
'Misschien hou ik toch wel een beetje van haar', dacht Patrick terwijl hij haar lief gebaar beantwoordde door zijn gezicht in haar wollen trui te verbergen.
'Misschien net genoeg om de volgende dagen door te komen. En daarna zien we wel.'
Hij hield zozeer van de gedachte niet gemist te kunnen worden dat hij zich de rest van de avond laafde aan de morbide fantasie van zijn eigen nakende dood. Hij verbeeldde zich dodelijk ziek te zijn en het nieuws nu pas aan Maureen te melden.
De dokters hadden hem zonet verteld dat hij nog maar een paar weken te leven had. Een dodelijk virus had zijn lichaam als nestplaats gekozen en het had zich al een weg gebaand naar de meest vitale delen van zijn lijf. Maureen toonde meteen haar gave om onuitsprekelijk verdrietig te zijn waarbij ze niet naliet om het hem in alles zo behaaglijk mogelijk te maken.
'Zeg me wat ik voor jou kan doen, schat. Zeg het en ik doe het. Voor jou. Alles. Alles wat je wil.'
Patrick lispelde de woorden en verbeeldde zich de langzaam opkomende pijn die het knagende virus aan zijn leden veroorzaakte.
'Ik wil niets. Alleen de wetenschap dat jij van mij houdt is voldoende.'
Hij hoorde zichzelf de woorden sober uitspreken en hij kreeg de tranen in de ogen vanwege zijn heldhaftigheid. In gedachten zag hij Maureen heftig knikken en hij hoorde de tremolo
in haar stem.
'Je weet dat ik van je hou. En ik weet dat jij van mij houdt.'
Het woordje 'zielsveel' hield hij uit de dialoog want dat zei geen hond. Zelf had hij het 'ik hou van jou' nooit echt helemaal over zijn lippen gekregen. Tegenover niemand. Waarschijnlijk omdat hij er zelf nooit in geloofd had, in onvoorwaardelijke liefde. Ondanks zijn verloving en huwelijk met Maureen. Een huwelijk dat nu al meer dan tien jaar stand hield. Maar nu hij zich het verdriet inbeeldde waarmee Maureen belast werd, groeide de gedachte dat ze doorheen al die jaren toch wel wat was gaan betekenen voor hem. Misschien was liefde een onzichtbaar fluïdum dat pas vaste vorm kreeg als je je maar voldoende concentreerde. Net zoals haat was liefde soms heel even echt tastbaar. Hij koesterde die nieuwe gedachte als een kleinood terwijl hij in Maureens ogen staarde. Ze lachte, maar niet voluit. Als een onzeker vogeltje dat ondanks de zonneschijn de storm voorvoelt. Hij legde zijn rechterhand om haar hals en voelde de regelmatige hartslag. Zijn hart nam het bonzend ritme over toen hij haar hals dichtkneep.
feedback van andere lezers- manono
Oh jee! Wat een einde!
HP man krijgt dan meteen het allure van een psychopaat.
Heb je goed geschreven. Ik had dit niet verwacht al vond ik van in het begin Patrick niet erg romantisch...met die onvoorwaardelijkheid die ik tussen de lijnen door las.
leesmicrobe: Hey, dankjewel voor je bezoek. Nee, Patrick is allerminst romantisch. Hij is koud en blijkbaar niet in staat tot veel invoelend vermogen. - hettie35
Mooi geschreven,
groetjes Hettie
leesmicrobe: Hey Hettie, ben blij met je bezoek!
Groetjes! - MarieChristine
Uw verhaal is goed geschreven: in de eerste alinea zit het verrassende slot vervat. Uw woordkeuze is nog voor verbetering vatbaar bv. irissen voor ogen, aanschurken voor honden? , en tremolo dat wel bestaat volgens het woordenboek had ik nog nooit gehoord. Toch heb ik er van genoten.
leesmicrobe: Hey MC,
Ja, in mijn eerste lijnen zet ik de krijtlijnen vh einde al uit, dat heb je goed gezien!
Je taalopmerkingen volg ik wat minder.
Een iris is het fraai gekleurde deel vh oog en 'irissen' was dan ook een weloverwogen taalkeuze.
Ook 'aanschurkte'. Mensen vertonen immers af en toe een honds gedrag en dan MOET dat woord er gewoon bij! ;-)
'Tremolo', daarover heb ik inderdaad getwijfeld qua gebruik. Ook al omdat ik het niet denderend functioneel vind. Ik zal er nog eens over nadenken!
Bedankt! - jack
Ik vind niets mis met het woord aanschurken. Het wekt inderdaad een beetje de connotatie met een hond, maar dat geeft het een grappig / grimmig tintje. Tremolo is toch een vrij bekend woord? Ook geen probleem mee.
Neen, absoluut geen aanmerkingen op taal- en woordgebruik maar dat zijn we zo stilaan wel gewend van u. ;-)
Knap verhaal ook, een hele mooie mix van cynisme, platte alledaagsheid, ... en het is op een vreemde manier ontroerend. Speciaal sfeertje. Heel aangenaam om lezen omdat er veel tussen de regels te lezen valt.
leesmicrobe: Dankjewel Jack! Het tussen de regels lezen is inderdaad wat ik o.a. beoogde. Het is anders een veel te kort verhaal met louter kartonnen personages want veel relief kan je als schrijver niet geven aan twee karakters op amper 1 a4-pagina! :-)
Tot een volgende keer!
Wim
|
