|
< terug
Een prille brief.
Sinds lang zit ik op een seintje van jou te wachten. Om met de deur in huis te vallen; hoe gaat het ermee? Hoe lang is het wel geleden dat we nog eens een gesprek hadden? Laat ons er niet over zeuren, ik neem alle schuld volledig op mij. Nu zie ik in dat ik veel eerder had moeten schrijven.
Weet je nog toen je als jonge knaap te voet naar de lagere school ging. Zo langs de spoorwegberm waar we stiekem verstoppertje speelden met Annie.
Dagelijks kwamen we voorbij het pleintje met de kleine dagbladhandel, waar dikke Irma ook snoepgoed verkocht. Dat winkeltje, verscholen achter een oude lindeboom, konden we niet zomaar voorbij. Ik weet nog goed dat ik daar geregeld mijn zuurverdiende zondaggeld spendeerde aan zoute veterdrop, meerkleurige toverbollen en zure hosties. Hmm, het water loopt me nog in de mond bij het overdenken. En wat liepen we er toch netjes bij in ons schooluniform met een mooie gestileerde kokarde op het borstzakje van het donkerblauwe veston en met korte ribfluwelen broek! En ken je nog Annie, die trouwens school liep bij de nonnen juist om de hoek. Ze had altijd van die leuke lichtblauwe plooirokjes aan, een sierwitte blouse en donkerblauwe kniekousen. Ik had echt een boontje voor haar had. Ik was stiekem verliefd maar durfde het haar niet te vertellen, in mijn jeugdige schroom. Haar lichtgrijze ogen spraken boekdelen en ik kon er in verdrinken. Toen ik later naar de middelbare school ging verloor ik haar uit het oog en toevallig, vorige maand nog, kwam ze plotseling terug in mijn leven. Ik zag in een tijdschrift een vrouwelijk viergeslacht en wie denk je was de fiere grootmoeder? Juist, ja Annie met aan haar zijde haar moeder, dochter en kleindochter. Leuk hé.
En wat een leute hadden we in de middelbare school, al was het soms met vallen en opstaan. De hotelopleiding had ik eerst wel onderschat maar later heb ik er heel veel genoegen aan beleefd. Ik denk maar eens terug aan dat eerste jaar, we waren terug de kleinsten van de school, en dat liet zich wel voelen. Die derdejaars die vonden het toch zo plezant ons te pesten om met een vochtig opgerolde keukenhanddoek tegen onze billen te kletsen. Ik voel de blauwe plekken nog op m'n dijbeen.
Het meeste vreugde vond ik bij de tekenlessen. De tekenleerkracht liet onze fantasie ongebreideld zijn weg gaan in het ontwerpen van de voorzijde van een menukaart. Het resultaat waren dikwijls prachtige pastelkleurige bloemen met kelkvormige bladeren en bloemtoppen die er uit zagen als keukenmessen en spatels, om in de keukensfeer te blijven. Eéntje heb ik destijds van de ondergang kunnen redden en bewaar ik met lijf en leden. Ingekaderd aan de muur koester ik het nu in m'n werkplaats.
Veronique was m'n grootste liefde in de middelbare. 's Morgens en 's avonds zat ik met haar op de bus. Ik zorgde er altijd voor om naast haar te staan. Zij volgde de opleiding "hotelmanagement", een studie die helemaal op haar lijf was geschreven. En wat rook zij toch lekker zoals gezoete nootjes met een vleugje mandarijn. Mijn hormonen hadden dagelijks grote speeltijd als ik haar ontmoette. Ik durfde haar zelfs stamelend aan te spreken en hoorde toen dat ze bij haar gescheiden papa woonde. Het woord scheiding was voor mij een onbekend onderwerp. Zelf leefde ik gelukkig samen met mijn ouders en mijn jongere zus. Na mijn derde jaar in de middelbare heb ik haar nooit meer ontmoet. Ik kan haar nog steeds voor de geest brengen zoals ik ze destijds zag als ik mandarijntje ruik.
Ik schrijf je deze brief in feite om eens te kunnen overleggen. Wat zullen we doen na vandaag.
Ik kijk meer en meer terug op die tijd van toen en geniet met volle teugen van de herinneringen. Vooral de leuke, fijne momenten blijven me goed bij. Ik besef wel dat het niet meer terug zal komen, dat ongeremde plezante fijne leven. Maar toch, hoop doet leven nietwaar.
Vandaag zie ik in de jeugdige ogen van mijn kleinkinderen dezelfde stamelende ondeugendheid als het over liefde gaat. Soms geef ik hen raad geef en zeg "geniet ervan en laat alles maar op je af komen, het komt wel goed als je je hart volgt".
Ik doe gewoon verder met wat er op me afkomt, goed of minder goed, we zien wel.
Laat ons de dag plukken.
Zo, dat was het dan.
Ik hoop dat je me eens terugschrijft en laat ons dan een afspraak maken in een volgend leven.
Carpe diem
feedback van andere lezers- MarieChristine
Heel mooi verhaal met uitstekende afsluiter. Door de sfeer die je oproept zie ik ook weer mijn eerste vriend en die eerste kus....voor me. Jong zijn is plezant, maar wijsheid komt met de jaren zeker?
elpe: voor sommigen wel hé
thx ffb - manono
Heel mooi, vlot en evenwichtig geschreven. Niet te veel sentimentaliteit, net genoeg... Doe zo verder!
elpe: dankje - hettie35
Het is vlot weg te lezen,doet aan de jonge jaren denken,
groetjes Hettie
elpe: is ook een brief gericht aan m'n jonge ik.
bedankt ffb - pieter
Beste Elpe,
Ik vind dit een heel mooie vorm van herinneringen opschrijven. 'Mijn hormonen hadden dagelijks grote speeltijd als ik haar ontmoette'. In slechts negen woorden weet je pubergevoelens te omschrijven. Complimenten daarvoor.
Groet,
Pieter.
elpe: thx voor het compliment - Ghislaine
Een mooi terugblik naar je eigen jeugdjaren collega. Het is een prachtige herinnering aan vervlogen tijden die we al te vaak nostalgisch bekijken alsof de tijd van nu niets meer te bieden heeft. Ik zou begot voor geen miljard nog zo piep willen zijn collega, want de rijkswachtersopleiding was niet om te lachen.
elpe: volledig vezonnen tenandere ....
dankje Ghislaine - julien_maleur
leuk om lezen
JM
elpe: leuk om aan mezelf te schrijven.....
dankje - tessy
erg leuk geschreven, ik zit hier zowaar met een glimlach aan vervlogen kalver en andere liefdes te denken :-)
elpe: Is trouwens volledig verzonnen hoor (hi hi hi)....
dankje voor de blije fb - Magdalena
prachtig gewoon, zo blij
elpe: ik zie al een glimlach op je gezicht ....
dankje - Dora
Ja lekker om te lezen en zo niets interessanters brengen dan nodig...
elpe: Het was een brief aan m'n jonge IK....
thx ffb
|
