Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies treinen en andere rottigheid (43)
Enkele loodzware stappen verder bevond ik me weer in open vlakte, en meer bepaald in wat, gezien de ligging ervan, de achtertuin zou kunnen worden genoemd, maar dat hoegenaamd niet beantwoordde aan het gangbare beeld van wat een achtertuin dan wel zou moeten behelzen. Even verwaarloosd en op de zelfde manier afgezoomd als de voortuin, anders gezegd: een metershoge haag langs één zijde en paaltjes aan de rechter- en achterzijde. Daarachter lag een typisch vlaams pastoraal landschap te pronken, met knotwilgen en runderen, hetwelk gedeeltelijk aan het zicht werd onttrokken door de opslagplaatsen van onze buurman Nonkel Fong. In de verre linkse hoek van het perceel stond nog steeds het wc-hok, dat de tand des tijds zo te zien mooi had doorstaan, want het zag er nog precies zo uit als ik het me herinnerde. Blij om dit wederzien, dat me bij lange na niet zo zwaar viel als dat met Junkie's evenbeeld in lijnenspel, wandelde ik met lichte tred door het geurige hoge gras en genoot van de laatste zonnestralen. In geen tijd stond ik voor het gebouwtje, dat op mij de uitwerking had dat een kapelletje zou hebben op een diepgelovig individu.
Ook van dichtbij was er weinig verandering te bemerken. Nog steeds flankeerden onze twee J's het raampje. Niets zo duurzaam als inkepingen, dacht ik voldaan. Dat hebben hout en huid mooi met elkaar gemeen. Het deed me uitermate deugd om vast te mogen stellen dat niet alles vervaagt. Ik overwoog de deur te openen door de ouderwetse T-vormige klink in wijzerzin te draaien maar dit zou vast en zeker meer lawaai veroorzaken dan ik wenste. Bovendien boezemde het duister dat zich binnenin bevond, me om onduidelijke redenen angst in. Vroeger reeds meed ik deze plaats wegens de vele spinnen die er huisden en de stank die opsteeg uit het ronde gat met een diameter van een slordige 35 à 40 centimeter, dat was uitgesneden uit een houten, licht-blauwgroen geverfde plank die als zitvlak moest dienen van deze voorbijgestreefde maar o zo charmante plee. Wie weet welk ongedierte zich hier al die jaren ongestoord had voortgeplant en mogelijk agressief zou kunnen reageren op een plotse indringer.
Ik draaide me om en beende zo snel als ik gekomen was weg, bij elke stap vrezend langs achter te worden aangevallen door een genetisch gemuteerde spin of de vleesgeworden duisternis zelve. Toch bereikte ik zonder vernoemenswaardige gebeurtenissen het kleine terras achter het huis, dat bestond uit enkele rijen scheefgezakte buitentegels, alwaar een meer reële dreiging wachtte: de achterdeur. Of het werkelijk dreiging betrof of gewoon eens te meer een blij thuiskomen, zou de komende minuten duidelijk worden. Beide opties boezemden me op dat ogenblik evenveel angst in want geen van beide mogelijkheden zou pijnloos verlopen. Mocht zich binnen een indringer verschuilen, dan zou dat een mooie afleiding kunnen betekenen van de brokstukken verleden die me overdonderden. Anderzijds was het net om dat verleden dat ik terug was gekomen.
Ik zette een eerste stap op het terras en het voelde zo vertrouwd dat ik meteen wist dat ik deze tegels ook met gesloten ogen zou hebben herkend uit duizenden anderen. Meer en meer kreeg ik het ijzersterke gevoel dat ik hier hoorde. Dat ik geen bezwaar zou hebben mocht dit stuk land me met wortelklauwen vastgrijpen om nooit meer los te laten. Integendeel zelfs. Het zou me een eer en een genoegen zijn. Met één vinger streelde ik het metalen handvat van de hordeur, maar kon mezelf er niet meteen toe brengen het vast te nemen. Het voelde verrassend glad en lauw aan. De gedachte drong zich aan me op dat Junkies sleutelbeen vast ook zo zou aanvoelen nu het niet meer was omkleed met vlees en spieren. De onafwendbaarheid van een hereniging, onder welke vorm dan ook, deed een rustige vastbeslotenheid over mijn koortsige gedachten neerdalen. Even leek het voorbije decennium nooit gebeurd. Alsof ik na een abnormaal lange en bovengemiddeld zware dag gewoon weer thuiskwam. Vanzelf zwaaide ik de krakende hordeur open, erop lettende dat ik ze niet uit haar hengsels trok, want de vele spleten en barsten in het hout deden vermoeden dat daar niet veel voor nodig was. De achterdeur zelf bevond zich in merkelijk betere toestand. Ze was in elk geval nog in staat om weerwerk te bieden, zodat ik mijn schouder ertegen moest zetten, eer ze me toegang tot het achterliggende vertrek wenste te verlenen.
feedback van andere lezers- MarieChristine
Halo Jack, dit is het eerste wat ik van u lees, omdat ik nog maar pas lid ben. Met uw verhaal ben ik dus niet mee, maar dit stuk leest heel vlot en er hangt een bijzondere sfeer. Goed gedaan. jack: Dankjewel! Des te meer komende van iemand die niet mee is en die dus zonder vooroordeel of verwachtingen leest... :-) - KapiteinSeBBos
je blijft het maar doen! jack: zo af en toe toch he ;-) - Mephistopheles
Een teken van leven is nooit slecht nieuws en onder dat motto heb ik je aflevering zonet gelezen.
De kwaliteit van uw schrijven zal ik zeker niet betwisten. Enige punt van kritiek dat ik misschien zou durven mogen proberen hebben is dat het naar mijn erg erg bescheiden mening voor de lezer wat makkelijker zou zijn om dieper in je verhaal te zitten als er soms niet zo'n lange pauze's tussen de afleveringen zaten?
Alé ja, dat zat ik gewoon zo eventjes in volle onschuld te denken. Het is zeker niet zo dat ik moeilijk zou willen beginnen doen.. jack: Ik krijg het niet sneller geschreven, eerlijk gezegd. Had weer zo'n periode dat ik er niet eens aan mocht denken zonder kotsmisselijk te worden, bweurk. Nu gaat t weer even zie, ben ik weer even de drempel over.
Voor de vergeetachtigen: effe de vorige herlezen he ;-) misschien had u daar niet zoveel moeite mee als u uw hersencellen niet zo massaal afslachtte middels alcohol en frietzakken! Niet dat ik het u kwalijk neem, integendeel, ik ben er ondertussen al half dement van dus ik ben niet in de positie om u iets te verwijten :-D - Mistaker
Genoten weer!
Ik kom deze week als het goed is ook weer met een nieuwe Fout behang. Ik herken dat helemaal, dat een mens moet kotsen alleen al bij de gedachte aan schrijven.
Groet,
Greta jack: Hahaha, Greta, het is niet de gedachte aan het schrijven hoor want het schrijven zelf doe ik graag. Het is het (autobiografisch) onderwerp dat altijd naar boven moet worden gehaald dat niet bepaald vlotjes gaat... !
Dank voor het lezen en veel schrijfplezier vrij van braakneigingen! - hettie35
Heb je vorige stukken met belangstelling gelezen en was zeer benieuwd wat er nu zou komen,moet zeggen het valt mij geheel niet tegen eerder andersom,knap,ben blij dat je weer de pen terhand hebt genomen na een tijdje van nu even niet,wat trouwens wel heel herkenbaar is hoor komt bij mij ook wel eens voor.
groetjes Hettie jack: Ik ben blij dat het je niet tegenvalt want ik heb ergens het gevoel dat ik de passage over het huis die binnenkort moet komen, alsmaar uitstel door onnodig over vanalles uit te weiden. Wat nogal vervelend kan zijn voor de lezer ;-) - miepe
hang graag nog even rond in je rondsnuisteren
luister ook graag naar je verscholen grappigdingen
ik zag verderop in de wei ook de lege badkuip met een trieste koe
was weer een pleizer om komen (moet wel honderd keer proberen om binnen te mogen op de site zucht proet en scheet) jack: Ja, de site hapert he. Bij mij laadt ze enooooorrrrrrmmmmm trrrrraaaaaaaggg. Jaaaa, die badkuip :-) die staat er vast ook.
|