|
< terug
Heimwee,maar waar naartoe (Hoofdstuk 5)
Haar dochter had verteld, dat het andere huis toch door zou gaan ondanks al haar tegenwerpingen. Omdat ze het huwelijk nog een kans wilde geven om te slagen had ze maar met tegenzin ingestemd om te verhuizen. Wel onder de voorwaarde dat ze samen zouden zoeken naar hulp voor de kinderen en vooral voor hun oudste zoontje waar ze grote zorgen over had. Eindelijk had ze toegeven aan haar
moeder dat haar man veel te hardhandig met hun zoontje omging. De zinderende tweestrijd van
hoe vertel ik dit en de vastgewortelde schaamte hadden haar maar al te lang in hun greep gehad.
De opluchting was dan ook van haar gezicht af te lezen,maar daar was het probleem nog lang niet mee opgelost. Nee, de grote problemen waren nu pas goed begonnen zo drong het bij de moeder door. Want in de wetenschap dat zij nu wist dat er mishandeling in het spel was maakte haar duidelijk dat ze hoe dan ook moest ingrijpen voor er iets onherstelbaars gebeurde. Haar dochter wilde ook iemand van het maatschappelijk werk benaderen om mee te kunnen praten, hoe ze bepaalde dingen anders kon doen om het huishouden beter aan te kunnen.
Ze liet haar dochter rustig uitpraten zonder haar in de rede te vallen, maar ondertussen werkten haar hersens op volle toeren. Dat haar dochter hulp zocht voor zichzelf daar stond ze vierkant achter,
alleen wat moest ze met de wetenschap van de handtastelijkheid van de schoonzoon. En ook ging haar twijfel uit naar de bedoelingen van hem, als hij wilde meewerken aan het verbeteren van het huwelijk waarom dan toch zijn zin
doorzetten en verhuizen. Al luisterend flitste dit door haar hoofd, erover spreken wilde ze nog niet , dat haar ging net iets te ver. Als haar dochter zelf om raad kwam was het nog vroeg genoeg om nog haar bedenkingen te uiten. En ze wilde dit ook eerst eens met haar man bespreken deze kar kon zij niet geheel alleen trekken. Toen de dochter weer vertrokken was had ze geen fijn gevoel over de gehele kwestie. Ten eerste had ze het idee gekregen dat ze meer van haar als moeder verwachtte, maar wat kon zij doen in deze situatie. Het waren immers jonge mensen die hun problemen zelf op moesten kunnen lossen zonder altijd de hulp van de ouders in te roepen. Helaas was gebleken dat dit niet helemaal opging in deze situatie. Het zacht knagende verdriet liet haar niet los en was nog steeds aanwezig toen haar man thuis kwam.
Zij wilde hem niet direct overvallen met haar vermoedens, dus probeerde ze een beetje opgewekt eruit te zien. Blijkbaar was dit toch niet helemaal gelukt. Toen ze zo rustig samen
op de bank zaten vroeg hij haar wat er deze dag was gebeurd. Hij vond dat ze zo een trieste blik in der ogen had. Ze moest ondanks alles wel even glimlachen om het feit dat hij haar zo goed kon doorgronden
Ze kon dan ook bijna niets voor hem verborgen houden. En onder een kopje koffie vertelde ze het hele verhaal aan haar man, wat haar dochter de afgelopen dagen haar had toevertrouwd en nu ook weer deze morgen met het bericht was gekomen dat de verhuizing doorging.
Het werd haar zowaar weer teveel en de tranen welden op in haar ogen bij de gedachte dat ze soms toch tekort was geschoten, toen haar dochter om raad vroeg. Dat idee kon ze maar niet loslaten en ook dat vertelde ze aan haar man die met een verbeten trek om zijn mond zat
te luisteren naar hetgeen zijn vrouw hem vertelde.
Toen ze uitgesproken was, was de stilte haast voelbaar doch zij begreep dat haar man dit zelf ook eerst moest verwerken en op een rijtje zetten. Dat was iets wat ze wel kon begrijpen zij had ook de nodige tijd gehad om dit alles te overdenken.
Langzaam ontspande hij zich,ze zag het aan de kleine adertjes in zijn gezicht. Hij begon het gesprek stil en zacht van woorden, vond het erg dat zijn vrouw hier zo onder leed. Het liefste zou hij zien
dat zij wat afstand zou nemen van al die vreselijke dingen,maar hij begreep ook zo wel dat dit niet de oplossing was. Hijzelf was er ook erg door geschokt dat er zoveel was, wat zij in het geheel als ouders niet wisten al begreep hij zijn dochter ook wel dat ze zich er niet eerder over uit had gelaten.
Samen waren ze het erover eens dat er stevig gepraat moest worden met de schoonzoon over de
vijandige houding tegenover zijn zoontje. De huwlijksproblemen moesten zij zelf oplossen dat konden zij als ouders niet voor hen doen,maar met het kleinzoontje was het toch een geheel ander geval. Zo een klein kind kon zich niet zelf verdedigen en nu zij hiervan op de hoogte waren konden ze dit niet zomaar over hun kant laten gaan. Ze was het volkomen met haar echtgenoot eens,
hier moest iets gebeuren hoe zwaar het ook zou vallen. Als het zo zou doorgaan dan zou jeugdzorg
er nog bij aan te pas moeten komen en dat was toch eigenlijk het laatste wat ze wilden,maar als het in het belang van het kind beter was dan zouden ze hoe moeilijk ook niet schromen om contact
daarmee op te nemen. Hij pakte liefdevol haar handen en hiermee wilde hij zeggen dat ze er voortaan niet meer alleen voorstond.Samen zouden ze elkaar steunen om te doen wat ze moesten doen. En zo gingen zij dan gesterkt door elkaar de nacht in, afwachtend wat de morgen hen brengen zou.
( Wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- manono
Zo rustig geschreven en zo intens terzelfdertijd.
Ik kijk uit naar het vervolg!
hettie35: Dankjewel, heel fijn om te horen dat je iedere keer weer die
impuls geeft dat het fijn is om te lezen,
fijne dag nog groetjes Hettie - MarieChristine
Gevoelens beschrijven is jou sterke kant. Hier komt de liefde en steun tussen man en vrouw goed tot zijn recht.
hettie35: Dankjewel, dit vind het heel fijn om te horen,
groetjes Hettie - Hoeselaar
Net zo als de eerste 4 delen gedragen door doorzicht en maatschappelijk engagement.
Alweer een jaartje geleden,hé wat gaat de tijd toch snel
Willy
|
