|
< terug
Heimwee, maar waar naartoe (Hoofdstuk 6)
Een paar dagen gleden voorbij, dagen om na te denken wat zij moesten doen. De verhuizing werd een feit met alle toestanden van dien. Eerst was daar de vraag of haar man het oude uitgeleefde huis opnieuw wilde schilderen van binnen. Het probleem was dat de schoonzoon veel praatjes had,goed kon comanderen en zelf niets of nauwelijks iets deed. Zijn grote mond met een bazige ondertoon wekte grote irritatie op bij allen ook bij vrienden die ook kwamen helpen.
Haar man had zijn vakantiedagen opgenomen voor al het schilderwerk dat hij eigenlijk deed om het voor zijn dochter niet nog moeilijker te maken. De eerste botsingen waren al een feit, hij had geen verstand van schilderwerk maar had op eigen houtje verf gekocht voor heel het huis. En dan ook nog eens alles hetzelfde en van zeer slechte kwaliteit. Haar man nam dit niet en probeerde uit te leggen dat deze niet geschikt was voor deze deuren en ramen. Ook wilde hij de muren met hetzelfde bestrijken. Maar hij was niet voor rede vatbaar en beende weg met de woorden, dat hij zelf wel besliste wat hij wilde hebben. Hij was een zeer opgefokt mannetje dat alles beter wist en zo ook
altijd zijn zin wilde hebben. Helaas was hij bij zijn schoonvader aan het verkeerde adres want die
stelde de eis of verf omruilen of er werd niet geschilderd. Dat gaf nog stevige woorden over en weer maar uiteindelijk na veel gemor bond hij in en gingen zij samen naar de winkel om de goede en juiste spullen uit te zoeken.
Haar dochter vond zij huilend tussen de verhuisdozen op de grond, al haar opgekropte verdriet
kwam eruit. De verhuizing waar zij helemaal niet blij mee was en ook de houding van haar man
stond haar in het geheel niet aan. Doch ze had niet de kracht en moed om daar nu tegenin te gaan,wetende dat zijn agressie alleen maar erger daardoor werd. Ze trooste haar dochter zo goed als
zij kon en bood aan om de kinderen mee te nemen zodat zij haar handen vrij zou hebben om
in te pakken en weer een beetje rust te krijgen. En ook om de niet zeggende reden dat zij
bang was dat de kinderen veel extra te narigheid zouden hebben onder deze omstandigheden.
Liefdevol streek ze over de haren en omarmde ze teder, maar schrok van hun verstijfde
actie's. Ze probeerde te doen alsof zij er niets van had gemerkt maar wat was dat moeilijk, bijna onmogelijk. Om de kinderen vrolijk te stemmen ging ze liedjes zingen samen met hen want ze wist
dat ze daar zo van hielden.Het kleine meisje luisterde altijd met grote oogjes en wiegde heerlijk mee bij haar op schoot.Haar kleinzoontje hield het liefst van versjes met gebaren en hij kende er dan ook veel uit zijn hoofdje.
Tegen de avond ging ze pannenkoeken bakken want ze wist dat ze daar erg dol op waren. Ze
konden haast niet wachten tot ze gingen eten,maar ze wisten dat opa ook zo zou komen dus
stonden ze al op de uitkijk of hij er al aan kwam. En ja hoor,na een paar minuutjes riep haar kleinzoon
dat opa's auto eraan kwam. Hij liep snel naar de deur om hem te begroeten. En toen was het
eten geblazen, opa wist ze te vermaken door allemaal leuke figuurtjes te maken met de stroop op de pannenkoek en zo waren de bordjes al snel leeg. Al gauw was het badtijd en liepen ze met hun vieren naar boven en het kleinzoontje natuurlijk op opa's rug al paardje rijdend de trap op.
Terwijl haar man het bad vol liet lopen deed zij de kinderen de kleren uit, ze kon een de schok
van afschuw bijna niet bedwingen zo schrok zij van de blote lijfjes. Bij haar kleindochtertje viel het nog enigzinds mee vergeleken bij haar kleinzoontje maar de aanblik was er eentje van totale verbijstering. Nu kon ze ook begrijpen dat de reactie van die middag geheel normaal was geweest.
Het jongetje zat onder de blauwe plekken en niet alleen van dagen geleden maar ook verse die nog maar amper een dag oud waren.
Ook de kleine meid had blauwe plekken maar wel minder als haar broertje, doch elke plek was er een te veel vond zij. Haar man draaide zich om en zag haar verstarde gezicht en wierp een blik op de kinderen en wist genoeg. Onzichtbaar voor de kinderen deed hij een vinger voor zijn mond en zij begreep hem volkomen.
De kinderen speelden lekker in het bad en zij droogden ze daarna zo voorzichtig mogelijk af,bang om ze te bezeren.
Toen ze na een verhaaltje met blozende wangen in hun bedjes lagen vielen hun oogjes al snel toe,
na nog eerst afgedwongen te hebben dat ze de volgende morgen bij oma en opa in bed mochten komen liggen. Dit was een altijd terug kerend ritueel als ze bij hun logeerden.
Eenmaal beneden keken zij elkaar geschokt aan niet wetende wat te zeggen,zo groot was hun verbijstering over wat zij zo net hadden ontdekt. Beiden beseften dat er iets gedaan moest worden
aan deze toestand,en dan ook wel meteen de volgende morgen. Zij huilden bittere tranen
samen over zoveel treurnis in hun hart.
(wordt vervolgt)
feedback van andere lezers- manono
Triestig, Hettie. Als ik zoiets ooit zou ontdekken, dan ontplof ik, denk ik.
hettie35: Js het is ook triest en dt is zachtjes uitgedrukt,weet je wel
hoe vaak het voorkomt zonder dat iemand er ooit weet van heeft?
Dat is ontelbaar en onbegrijpelijk.
Ik hoop hiermee duidelijkheid te verschaffen door er over te schrijven.
Groetjes Hettie - julien_maleur
Goed geschreven en een onderwerp dat altijd actueel blijft. Waarom slaagt men er niet in om kindermishandeling te stoppen?
vg JM
hettie35: Dankje Julien,
Inderdaad en zolang je er zo weinig over leest zal het nooit over gaan vrees ik.
groetjes Hettie - Magdalena
met zoveel tedere menselijkheid geschreven
ben benieuwd hoe de hoofdpersoon nu gaat reageren
hettie35: Fijn dat je dat zo ziet dat geeft energie om verder te schrijven
groetjes Hettie - Hoeselaar
Waarom doe ouders hun kinderen zoiets aan, men moest ze in de boeien slaan en met zwepen bewerken
Willy
|
