Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (44)
(( Ik weet niet waarom ik dit stuk heb geschreven. Waarschijnlijk mijn gruwelijk onophoudelijk ochtendhumeur dat in de namiddag alleen maar erger wordt. In elk geval zal ik het waarschijnlijk uiteindelijk schrappen uit dit verhaal, maar ik wou het toch publiceren:))
En zo gebeurde het dat ik sneller dan ik had verwacht, midden in ons oude huis stond. Het was er drukkend warm. Door de weelderige zonneschijn was het er lichter dan ik gewend was en de ontelbare ronddrijvende stofjes die ik had doen opwaaien gaven het geheel een sprookjesachtige allure. Het klaarlichte dag-equivalent van een plek diep in het bos, verlicht door dwaallichtjes, of vuurvliegjes zo u wil, voor de nuchtere lezer. In elk geval was het, ondanks de alledaagsheid ervan, een bijzonder indrukwekkend zicht. Een soort glorieus hiernamaals. Mocht ik dit opvatten als een gunstig teken? Misschien. Een bovennatuurlijk schouderklopje van het huis, of van Junkie zelve. Anderzijds had het ook een teken kunnen zijn dat Junkies geest rust had gevonden en dat ik hem dus beter kon laten waar hij was. Maar daar verkoos ik niet verder bij na te denken omdat ik diep vanbinnen wist dat geen van ons beide ooit rust zou kunnen vinden zolang we van elkaar gescheiden waren. Tekens zijn zo verrekt dubbelzinnig dat ze alleen maar grotere verwarring scheppen en des te meer bij geestelijk minder stabiele personen, die er veel meer waarde aan hechten dan gezond is. Het gebeurt zelfs weleens dat ik mezelf erop betrap. Tekens zijn sluw, u weze gewaarschuwd.
De ramen waren zo vuil dat ik in de verleiding kwam met de wijsvinger iets in die bruinige aanslag te schrijven, tot ik me realiseerde dat die zich vast grotendeels op de buitenzijde bevond. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht nog een stap buiten te zetten. Voorlopig althans. Hoewel het me een zinvolle bezigheid toescheen om op deze manier een to-do lijstje neer te schrijven. Alleen mocht het dan niet gaan regenen. Nummer één zou zijn om het huis te gaan verkennen, en de tweede plaats ging naar een telefoongesprek met Dirk. Dat eerste zou niet lang op zich laten wachten, het andere stelde ik liever nog even uit, zodat ik eerst mijn gedachten eens kon ordenen. Was ik hier alleen om zeemzoete herinneringen op te halen? Beslist niet. Neen, voor het eerst zou ik eindelijk eens iets doen aan mijn uitzichtloze situatie. Ik zou mezelf eens hardhandig confronteren met datgene waar ik al die jaren zo bang voor was geweest en vervolgens zou ik actie ondernemen om mijn bestaan draaglijker te maken zonder mezelf onophoudelijk te verdoven. Het afkicken van die verdoving zou niet gemakkelijk worden omdat de twee pijlers ervan dingen waren waar ik zodanig aan gehecht was dat ze een groot deel van mijn essentie waren gaan uitmaken: ontkenning en alcohol. Vooral in combinatie een onoverwinnelijk duo. Hier had ik echter het gevoel geen van beide nodig te hebben. Wat op zich alweer vroeg om een alcoholische heildronk, maar ik besloot dat nog even uit te stellen en eerst mijn omgeving te gaan verkennen. Als de binnenkant even weinig was veranderd als de buitenkant, had ik alvast mooie vooruitzichten.
Links lag het kleine keukentje dat we maar zelden hadden gebruikt. In de bestofte inox pompbak lag een nog amper herkenbare vod waarvan het patroon me bekend voorkwam. Een ooit witte achtergrond met rood-geel-groen-blauw-oranje lijnenpatroon. Of zo zag het er althans uit. De oorspronkelijke kleuren waren moeilijk te onderscheiden aangezien de vod verschenen en verkleurd was. Ondanks de vrees dat er iets tevoorschijn zou springen trok ik de kast onder de gootsteen open en zag er enkele smerige tassen en glazen staan. Ook die hadden er vroeger al gestaan, ongetwijfeld achtergelaten door de oorspronkelijke bewoners.
Vast huurders die door Nonkel Fong op straat waren gezet omdat ze weleens vragen stelden over de onregelmatige bedrijvigheid in de aangrenzende opslagplaatsen. Of een buitenlandse minnares die hij in deze uithoek had gehuisvest om te voorkomen dat ze zich teveel zou integreren in het Sint-Niklase stadsleven en aldus zijn reputatie verder de dieperik in zou helpen. Toen hij haar beu was en de zaken slechter begonnen te gaan had hij haar vast terug naar eigen land gestuurd, of nog makkelijker: haar de kop ingeslagen en door het gat van de buitenplee gegooid om daar te rotten temidden andere overbodig geworden organische ballast. Als ze slank gebouwd was, had hij niet eens de moeite hoeven te doen om haar in stukken te verdelen. Dat gaf het woord "vergeetput" een mooie extra dimensie. Als er nog enige hersenactiviteit was geweest terwijl ze daar beneden lag had ze, aangenomen dat ze met het gezicht naar boven lag, naar dat gat liggen staren en, wie weet, visioenen van een lange tunnel gekregen. Alleen zou dat licht op het eind weleens dik kunnen tegenvallen. Hoewel het me al bij al waarschijnlijker leek dat hij haar met het hoofd eerst door het gat had geduwd en dat ze dus met het hoofd diep in de bagger was gezakt. Zo zou ik het althans hebben gedaan. Het is de enige juiste manier. Normale mensen worden immers ook met het hoofd eerst geboren in deze schijtwereld.
Ondertussen had ik me een duidelijke voorstelling van haar uiterlijk gemaakt: geblondeerde poedelkrullen op schouderlengte, een Slavische haakneus, omzichtig gecamoufleerd onder dikke lagen make-up. Veel te veel mascara, oogschaduw en blush, en waarschijnlijk geen foundation. Dat wordt door dat soort overdadige-schminkkoninginnen nogal eens over het hoofd gezien, waardoor hun altijd onzuivere huid zichtbaar blijft. Het is een soort internationaal herkenningsteken onder dat soort vrouwmensen. Niet dat ik kwaad wil spreken over hen, hoegenaamd niet. Ze hebben tenminste nog de durf hun ware aard te laten zien, wat niet kan worden gezegd van de ontelbare even verstandelijk benadeelde house-prinsesjes die je hier in het Westelijke deel van Europa overal tegenkomt, en die elke porie elke ochtend opnieuw zorgvuldig dichtplamuren om er als een modepop uit te zien. Jammer voor hen zien de meeste mannen hen eerder als een ander soort pop. Wat ook iets duidelijk maakt over het mannelijke geslacht, maar goed, wie zich daarin interesseert is hier niet op zijn plaats.
feedback van andere lezers- KapiteinSeBBos
er zit blijkbaar weer vaart in de Junkies...
dikke knuffels,
xxxx
jack: Ik ben weer voor eventjes vertrokken, ja. Benieuwd hoe lang ik het deze keer ga volhouden ;-) - Mephistopheles
Een bescheiden laagje make up bij een vrouw stoort me eigenlijk niet, God weet dat er zijn die het nodig hebben. Maar zo lang de boel niet van hun gezicht gaat beginnen druppelen en ze weigeren om je te zoenen omdat er te veel lippenstift op hun mond hangt is het me best. Heb dat ooit eens meegemaakt en sindsdien ben ik de eenvoud van het leven een beetje meer gaan waarderen..
Voor de rest graag gelezen, waarschijnlijk liever dan dat jij het geschreven hebt, maar nu is het eruit en ben je in ieder geval van die rotklus verlost.
O ja, als je last hebt van een ochtendhumeur moet je tot de middag slapen, dan lost dat jeukerige akkefietje zichzelf wel op…
jack: O nee zo werkt dat bij mij niet. Zelfs als ik pas 's avonds opsta heb ik nog een ochtendhumeur.
En geef gerust toe, dat laatste stuk is schijteslecht. Heb het ondertussen allang geschrapt :-) - miepe
ik heb eerder een avondhumeur, maar of dat slecht is weet ik niet
ben ik tenminste een beetje rustig
ggg
als ik wakker word krijg ik meteen een adrenaline-opstoot om tot tegen het plafond te schieten, tegen de avond valt die er pardoes af
nu, weer graag gelezen met de smaak van het binnenmondjesmonkellachen nog ergens tussen de kiezen
jack: O maar een avondhumeur heb ik ook en mijn nachthumeur is het ergste van allemaal :-)
Ja die adrenaline van jou, die druipt ook wel van je spitsvondige feedbackdingetjes :-D - Mistaker
Graag gelezen weer.
Ik had net braakneigingen zonder zelfs maar aan schrijven te denken, dat gaat niet goed. Als ik eenmaal aan het schrijven bén, vind ik het geweldiger dan wat dan ook, zo ongeveer. Volgende week donderdag komt mijn moeder bij me logeren, ze heeft zichzelf uitgenodigd en weigeren behoort dan niet tot de mogelijkheden. Ik zie er enorm tegenop, en dan nog een nieuw computerprogramma op mijn werk, en relatieproblemen... Ik wil hier weg!
G
jack: Toch niet zwanger he greta ;-)
Ja, eens je aan het schrijven bent is het geweldig maar het is die rottige drempel die je soms over moet die o zo vervelend kan zijn...
Ik heb ook een moeder die graag komt logeren, waardoor je dagenlang uit je gewone routine bent, met alle stress tot gevolg... mijn moeder is er dan ook nog één die het niet kan laten van mijn huis van onder tot boven te beginnen poetsen hoewel dat niet nodig is ;-) stress-stress-stress! Veel sterkte ermee! :-) - hettie35
Ik wens je sterkte ermee maar besef je wel hoe rijk je bent dat je moeder zelf nog kan komen? Mijn moeder kan al 15 jaar niet meer zo ver reizen naar ons, ze heeft dan ook nog nooit mijn nieuwe huisje gezien en dat doet ook zeer geloof mij maar.
groetjes Hettie
jack: Hettie, dat begrijp ik maar al te goed. En ik heb een goede band met mijn moeder, op die kleine akkefietjes na, dus geloof mij, ik apprecieer haar aanwezigheid ook wel hoor.
Bedankt voor je reactie!
|
