|
< terug
Heimwee maar waar naartoe (Hoofdstuk 7)
Na een zeer onrustige nacht van gedraai en gepieker was het dan eindelijk zover,
ze hadden samen besloten om met hun dochter en schoonzoon te gaan praten.
De kogel moest door de kerk en wel zo snel mogelijk. Toen hun kleinzoontje op school zat en het kleindochtertje op het kinderdag verblijf gingen ze samen naar het huis van hun dochter. Het geluk was met hun dat ze er alletwee aanwezig waren. Haar man had gevraagd om er eens alle twee
erbij komen zitten omdat hij iets had te zeggen. Zijn dochter werd wit en de schoonzoon onverschillig maar ook schuw. Kort en bondig vroeg haar man hoe het kwam dat de kinderen zo onder de beurse en blauwe plekken zaten. Hun dochter begon te stotteren toen ze iets wilde zeggen en tegelijk ook te huilen, doch hun schoonzoon snoof eens diep door zijn neus en vroeg op luide toon wat of het
hun aanging als de kinderen blauwe plekken hadden vanwege het vallen.
En toen vroeg hij driftig of ze het huis wilden verlaten. Maar haar man bleef kalm en rustig
en vroeg op indringende toon om te kalmeren en eens goed te luisteren wat hij te zeggen had.
Hierdoor werd hij toch wel van zijn stuk gebracht en ging terug zitten. Toen legde haar man uit dat ze het belang van de kinderen voorop wilden stellen en dat daar geen discusie over mogelijk was.
Ze zag haar dochter onrustig heen en weer schuiven op haar stoel want ze kende haar vader maar al te goed, die was streng doch rechtvaardig. Hij stelde meteen dat er geen verhaaltjes over vallen
enzo opgedist moesten worden want daar geloofde hij geheel niet in. Hij keek zijn schoonzoon eens indringend aan en vroeg of deze niets te vertellen had. Met een afgewende blik omdat hij zijn schoonvader niet in de ogen durfde te kijken melde hij maar even dat hij van dit gesprek niet gediend was. Na deze woorden te hebben geuit stond hij op en verliet het huis. Ja, en nu zaten zij met een snikkende dochter die het helemaal niet meer zag zitten. Ze vertelde dat haar man de kinderen regelmatig sloeg of als hij ze naar hun kamertje stuurde en ze niet vlug genoeg de trap
op gingen hij ze nog een schop na gaf ook. Haar vader vroeg haar daarop wat zij nu van het hele
gedrag van haar man vond. Zij moest toch ook aan de kinderen denken en die altijd voorop stellen
wat er ook gebeurde. Hij maakte dan ook zeer helder duidelijk dat zij hulp moest gaan zoeken en wel direct. Het telefoonnummer van de betreffende instantie had hij meegenomen en hij eiste
dat ze ging bellen waar haar ouders bij waren. Na nog wat feiten op een rijtje te hebben gezet
ging zij dan ook bellen en kon ze gelijk een afspraak maken voor dezelde dag. Samen spraken
ze dan ook af dat het beter was om de kinderen nog even bij haar ouders te laten. Dit was beter
voor de kinderen voordat ze nog meer signalen opvingen dat er een zwaar spanningsveld was.
Ook zij wisten immers dat kinderen de kleinste dingen soms feilloos oppikten en dat wilden ze hen dan ook besparen. Maar zo vertelde hij, dat niet alles hiermee gezegd of gedaan was, hij vertelde aan zijn dochter dat dit niet de enigste oplossing was en dat ook hij er verder werk van wilde maken,
zodat zijn schoonzoon tot orde zou worden geroepen. En zo gingen zij met een zeer onvoldaan
gevoel weer naar huis.
Zwijgend was de rit naar hun huis, ieder met zijn eigen gevoel om mee in het reine te komen. Ze wist
dat haar man contact wilde opnemen met jeugdzorg, want hij vertrouwde zijn schoonzoon nu helemaal niet meer nu hij zo was weggelopen. Thuis aangekomen gingen ze samen nog eens de feiten
doornemen want ze wisten dat deze stap zeer moeilijk zou worden,voor hun als ouders maar ook voor haar dochter. Het telefoon gesprek dat haar man daarna voerde was maar kort en de afspraak was dat er een huisbezoek zou komen eerst bij hen en dan bij de ouders van de kinderen. Het was al
vrijdag dus ze hadden nog een heel weekeind voor de boeg om de kinderen op te vangen en proberen een ongedwongen sfeer te créeren. Het zou moeilijk worden maar ze gingen ervoor
in het belang van de kinderen.
Maandagmorgen zou er iemand komen om met hen te praten over de gang van zaken. Ze glimlachten nog eens bemoedigend tegen elkaar en spraken elkaar moed ik om vol te houden. Het
was nu tijd om ze op te halen van de opvang en hen een leuk en ongedwongen weekeind te bezorgen. Dat was voor hun van volle belang.
( Wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- manono
Ik ben benieuwd hoe dat bezoek van jeugdzorg gaat verlopen.
hettie35: Je volgt het echt op de voet hé,dat vind ik nu zo leuk
Dat je zulke dingen schrijft dat geeft mij het plezier om verder te schrijven,dankjewel
wens je nog een fijne weekeind,
groetjes Hettie - MarieChristine
In spanning gelezen. Ik kijk uit naar het vervolg. Misschien hebben ook wij een heel weekend voor de boeg.....
hettie35: Dankjewel ,fijn dat je het spannend vind
wens je nog een fijn weekeind,groetjes Hettie
|
